คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Charpter4 [Nichkhun special talk]
ผมวาสายาแม่อผมท่านรู้ว่า่วนี้ผมานเยอะ และยุ่มาท่านึเป็นห่วสุภาพอผมเพราะผมเป็นนป่วย่าย และทุรั้ที่ผมุยับท่านผมะเิวามรู้สึผิึ้นมาทุรั้ เพราะ่วนี้ผมเิวามรู้สึแปลๆับอูยอ ผมรู้สึอยาให้เาเล่นับผมนเียว สนใผมนเียว ผมเอ็ไม่เ้าใว่าวามรู้สึที่เิึ้นมันืออะไร เพราะผมไม่เยเิวามรู้สึแบบนี้ับ ผู้าย
“ุอ่า ันไ้่าวว่านายมีปัหาับอูยอหรอ ?” แทเินเ้ามานั่้าผม
“ ไม่หนิ นายไปเอามาาไหน ” ผมหันไปถามแท
“ันไ้ยินพวทีมานุยันน่ะ นายะทำอะไร็ระวัหน่อยนะ ูเหมือนนายะอบอูยอนะ”
“ัน…” ผมไม่สามารถอบำถามอแทไ้เ็มำ
“ันุยับอูยอแล้ว เาไม่ไ้อบ ผู้าย หรอนะ ันไม่อยาเห็นนายเ็บ” แทพูพร้อมับเอามือมาบที่ไหล่อผมเหมือนให้ำลัใ
“ อืมมมม… ะ..ัน็ไม่ไ้ิอะไรอย่านั้นับเาหรอ ฮ่าๆ ” ผมพูพร้อมับหัวเราะแ่นๆออไป
“ ยอโบเโย ”
“ โอ้ปป้า อยู่ไหน่ะ “ เสียแหลมัมาาปลายสาย
“ ใรรับ ? ” ผมถามไปเพราะไม่รู้ริๆว่าใร
“ แ่นี้ำันไม่ไ้หรอ่ะ ภรรยาอุไ >///< ”
“ อ่อ นูน่า ว่าไรับมีอะไรรึเปล่า ? ” วิอเรียนั่นเอเาเป็นภรรยาอผมในรายาร WGM
“ บอแล้วไว่าอย่าเรียว่านูน่า ทำไมันโทรหาไม่ไ้หรอ ” เธอพู้วยน้ำเสียอนๆ
“ เี๋ยวอนบ่าย็เอันแล้วไวุ้ยันนะรับ อนนี้ผมยุ่ๆ ” ผมพูพร้อมับวาสายทันที
“ วิเอเรียหรอ ? ” แทหันมาถามผมหลัาที่ผมุยโทรศัพท์เสร็
“ อืม ใ่ ” อูยอเินเ้ามานั่ถัไปาแท
“ พวนายุยันนอรายาร้วยหรอ โอ้ พวนายบันริๆหรอ ?? ” ทันทีที่แทถามอุยอับแท็หันมามอหน้าผมเหมือนอยารู้ำอบ
้วยวามรู้สึแปลๆอผม่อนที่ผมะอบผมหัน้อหน้าอูยอ่อนะพูไปว่า
“ ใ่ ันับวิอเรีย บัน ” ผมพู่อนะยิ้มที่มุมปา ในะสายายั้อไปที่อูยออยู่ และสัพัอูยอ็หลบสายายผมไป
“ ห๊ะ บแล้วหรออนนั้นนายยับอว่าแ่รู้สึีอยู่เลย ” แทพูพร้อมับลุเินออไป และไม่นานอูยอ็เินออไปามผม็ไม่เ้าใว่าทำไมผมถึอบอย่านั้นไป ทั้ๆที่ริแล้วผมไม่ไ้บับเธอสัหน่อย
อนบ่ายผมมีถ่าย WGM ึ่เทปนี้ 2pm ไ้ไปออ้วยึ่อนนี้เราำลัเินทาไปรับ ทันทีที่เราถึ PD ็มาบอสิปอเรา านี้เป็นารทำอาหารรับพอทุนเ้าใเรา็เริ่มถ่ายันทันที
“ โอปป้า เราทำอะไรี่ะ ” วิอเรียเ้ามาล้อแนผม ทำให้สมาิในวที่รออาหารเย็นาผม
และวิอเรียนั้นโห่ันให่
“ อะไร็ไ้รับ พวเาทานไ้หมอยู่แล้ว ^^ ” ผมพูพร้อมับลูบหัวอย่าเธออ่อนโยน
“ ย่าๆ หวานไปแล้วนะพวนายน่ะ ไม่สนใพวเราเลยนะ ” เสียเย์แวึ้นมาทำให้สมาินอื่นแวามไป้วย ผมึยิ้มแ้เ้อ
“ ั้นะเริ่มทำแล้วนะ่ะ ่วยรอสัรู่นะ่ะ >< ” วิอเรียหันไปพูับทุนและเริ่มลมืออาหาร ระหว่านั้นผมไม่มีอะไรทำึเินไปหาทุน
“ ุฮยอ บับ ุวิอเรีย อนไหนไม่เห็นบอพวเราเลยนะ” ทันทีที่ผมเินไปหาพวเาุนโฮ็ถามผม
“ อะไรอนายไปเอามาาไหน… ” ผมมวิ้ว้วยวามุน แ่ัหวะนั้นสายาผม็ไปประสานเ้าับอูยอ เหุาร์เมื่อเ้าึเ้ามาในหัว
“ อ้อ ็ไม่เิหรอนะ พวนายอย่าสนใเลย ” ผมอบอย่าเลี่ยๆ
ผมมออูยอเาำลัเล่นโทรศัพท์ผมอยาให้เามีอาารับสิ่ที่ผมพูไป ผมอยาให้เารู้สึแย่เรื่อวิ เอ๊ะ ! ผมำลัาหวับ้าอะไรอยู่ ?
รายารำเนินไปนบผมมออูยอแทบะลอเวลา้วย้ำ บาทีผมวรัับวามรู้สึนี้ะ ผม..โถ่โว้ย
“ ุอ่า ันมีเรื่อะุย้วย ” วิ เินมาล้อแนพาผมเินไปที่สวนสาธาระแถวนั้น
“ หืมม ุมีอะไรหรอ ” ผมถามวิ้วยวามสสัยนี่มันเป็นรั้แรที่ผมับเธออยู่ัน้วยันสอนโยไม่มีล้อามลอเวลา
“ ันแ่อยารู้ว่านายิยัไับัน เอ่อ ันหมายถึระหว่าเรา ” เธอพูพร้อมับ้มหน้า
“ อืมมม ทำไมุถึมาถามผมหล่ะ ? ”
“ ันไ้ยินอูยอับแท ุยันว่านายบอทุนว่าเราบัน เอ่อ ัน็แ่.. ”
“ อูยอหรอ ? ” อยู่ๆหัวใผม็เ้นรัว
“ ่ะ ทำไมหรอ่ะ ? ”
“ ปะ..เปล่า รับ ผม็เห็นนเป็น เอ่อ ผู้หิที่ีนหนึ่ เป็นไ้ทุอย่า ทั้เพื่อนและพี่สาว ”
“ แล้วสำหรับันนายอยารู้มั้ยว่าันิับนายยัไ ” เธอยับหน้าเ้ามาใล้ผม เหมือนวาลมโอเธอพยายามะมอทะลุเ้ามาในาผม้วย้ำ
“ เอ่อ ผมว่าเราไ… โอ๊ะ ” เธอใ้มือับหน้าผม่อนที่ะบรรูบ ผมใมานยับัวไม่ไ้นี่ไม่ใู่บแรอผมแ่ับเธอวามรู้สึผมมันไม่ใ่แบบนี้
“ ันอยาให้นายรู้ว่าันอบนายมา และทุรั้ที่ันแสมันไม่ใ่แ่ารแสมันือวามรู้สึที่ออมาาใอันและวามรู้สึอัน หวัว่านายะรับมันไว้ ” เธอถอนูบออาผมและพูับผม เธอเินาไปหันหลัให้ผมและทันในั้น ผมับเธอ็เห็นอูยอที่ำลัอ้าปา้ามอมาที่ผมและเธอ
“ ันรู้ว่านายเป็นเพื่อนที่ีหวัว่าไม่เอาเรื่อนี้ไปบอใรหรอนะ ” วิพู่อนะเินผ่านอูยอไป
“ ผมอโทษรับ ผมแ่ะมาเรียให้ลับ ผมไม่เห็นอะไรทั้นั้นรับ ” อูยอพูพร้อมับยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั่นมันทำให้ผมหุหิมา นาทีสถานาร์อย่านี้ผมไม่้อารเห็นยิ้ม ผมไม่้อารริๆ….
ความคิดเห็น