คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Preface
ในยามเย็นของวันหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่เด็กหลายคนกำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในสวนสาธารณะย่านโอไดบะ เมืองแห่งการเที่ยวเล่นของใครหลายคนที่กำลังเบื่อชีวิตธรรมดาๆ ที่ต้องไปเรียน ทำงานในแต่ละวัน ก็จะมาผ่อนคลายที่นี้เพราะมีทั้งห้างและสวนสนุก ร้านอาหารดีๆ ส่วนใหญ่ที่มาก็จะเป็นพวกวัยรุ่นและผู้หญิง แต่แถวๆ นั้นก็มีบ้านคนมากมายเช่นกัน คนที่อยู่แถวนั้นเลยสดวแก่การเที่ยว
เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีเส้นผมสีน้ำเงินยาวถึงต้นคอ ดวงตาสีเทาอมฟ้านั่งอยู่บนชิงช้าเด็กเล่นในสวนสาธารณะกำลังมองเด็กๆ หลายคนที่นั่งเล่นกันอย่างมีความสุข ทั้งๆ ที่ตัวเองน่าจะไปเล่นด้วย แต่เพราะเขาเป็นไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไร เพราะเป็นเด็กขี้อาย ถึงจะมีคนเดินมาชวน แต่เขาก็จะยิ้มแล้วตอบปฏิเสธทุกครั้ง
เด็กหนุ่มนั่งไปได้สักพัก ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆ ด้วยเสื้อผ้าที่เก่าและหมวกขาดๆหนวดเคราบริเวณคางที่มีมากมาย เด็กหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้คิดมากอะไรจึงหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะความกลัว ก่อนชายคนนั้นจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า
“ทำไมหนูไม่ไปเล่นกับพวกเขาล่ะ?”
“อะ..เอ๋?”
เขาตกใจนิดหน่อยกับคำถามที่ถามเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ชายคนนั้นหันมาทั้งๆ ที่เห็นหน้าไม่ค่อยชัดเพราะมีผมและเคราที่ยาว
“ฉันเห็นเธอนั่งตรงนี้นานแล้วนะ เห็นมาหลายวันแล้ว ทั้งๆ ที่พวกเขาเดินมาชวนเธอ แต่กลับตอบปฏิเสธเลือกที่จะอยู่คนเดียวงั้นเหรอ?”
“คือ..ผมแค่..เขินน่ะครับ ผมกลัวว่าจะคุยกับพวกเขาไม่ได้ดี ก็เลยนั่งดูอยู่เฉยๆ น่ะ”
เด็กหนุ่มตอบออกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะนั้นเป็นความจริงที่เขาจะเข้าหาคนอื่น หากแต่ชายหนุ่มกลับถอนหายใจออกมา ก่อนจะลุกไปทางพวกเด็กๆ ที่เล่นกันอยู่ เด็กพวกนั้นทำท่ากลัวคนๆ นี้อยู่แต่ก็ฟังสิ่งที่ชายคนนั้นพูด ก่อนจะพยักหน้าและวิ่งมาทางเด็กหนุ่มบนชิงช้าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“นาย ไม่มาเล่นกับเราล่ะ เราไม่ว่าหรอกนะ”
“มะ..ไม่เป็นไร ฉันอยากนั่งดูเฉยๆ”
“โธ่..นั่งดูจะไปสนุกอะไร เร็วสิ มาเล่นด้วยกัน”
เด็กอีกคนที่วิ่งมาด้วยดึงร่างของเด็กชายแล้วพาวิ่งไปที่กลางสนามเด็กเล่น เด็กหนุ่มงงอยู่นิดหน่อย ด้วยความสงสัยเลยหันไปมองชายหนุ่มคนนั้น แต่เขาหายไปแล้ว นั้นทำให้เด็กหนุ่มสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าเขามาพูดอะไรกับเด็กพวกนี้ แต่นั้นก็ทำให้เขากล้าเล่นกับคนอื่นอย่างไม่กลัวอะไร จนผ่านไปได้สองวันหลังจากที่ได้เล่นกับเพื่อนใหม่ในสวนสาธารณะ เขาก็มานั่งที่ชิงช้าอีกครั้งเพื่อรอเพื่อนๆ
และเมื่อเขานั่งรอได้ไม่นานก็พบกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ในชุดที่เก่าและหมวกขาดๆ เช่นเดิม แต่นั้นก็ทำให้เขาดีใจเหมือนกันที่ได้เจอกับชายคนนั้นที่ทำให้เขามีเพื่อนมากมายและได้กล้าที่จะคุยกับคนอื่นอีกครั้ง เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปหาอย่างดีใจ
“ขอบคุณนะ เพราะคุณแท้ๆ ที่ทำให้ผมกล้าคุยกับพวกเขา”
“หึหึ ไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่อยากเห็นเด็กที่ต้องอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ”
“ผมอยากตอบแทนคุณครับ อยากได้อะไรมั้ย?”
เมื่อชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา แล้วหยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อออกมากและยื่นให้เด็กหนุ่ม มันคือสร้อยคอที่มีจี้หินสีมวงห้อยอยู่ แต่นั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มงงขึ้นมาว่ายื่นมาให้เขาทำไม คงไม่ใช่ว่าจะให้เอาไปขายเอาเงินหรอก
“อะไรเหรอครับ?”
“ฉันอยากให้เธอรับมันไว้น่ะ เพราะมันเป็นของที่ฉันทำขึ้นมาเอง และมันอาจจะเป็นตัวช่วยในอนาคตก็ได้”
“ตัวช่วย...?” เด็กหนุ่มทวนคำอย่างงง
“ใช่ เอ้า รับไปสิ แล้วเก็บไว้อย่างดีด้วยนะ”
เด็กหนุ่มรับมาอย่างเกรงใจ แต่แบบนี้มันเหมือนจะไม่ใช่การตอบแทนสักเท่าไร เมื่อเด็กหนุ่มมองสร้อยเส้นนั้นอย่างงงๆ ก็เกิดภาพบางอย่างเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว มันคือภาพชายคนหนึ่งที่โชคไปด้วยเลือดและมีหน้าตาเหมือนเด็กหนุ่มไม่มีผิด จนเขาถึงกับอึ้งไป เมื่อได้สติจึงเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ให้ของ แต่...
เขาหายไปแล้ว...
ภาพที่เห็นเมื่อกี้ทำให้ชายหนุ่มหน้าซีด เพราะเลือดนั้นโชคไปเต็มตัว และคนที่อยู่ในภาพที่เห็นนั้นก็คือ ตัวเขาไม่มีผิด ทั้งหน้าตา ทรงผม มันเหมือนกันเกินไป แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มคาใจ ทั้งๆ ที่ตัวเขามีดวงตาสีเทาอมฟ้าแท้ แต่นั้นคือ
ดวงตาสีมวงของคนในภาพ...
ช่างดูหม่นหมองเหลือเกิน....
เด็กหนุ่มมองสร้อยเส้นนั้นพลาง ทำหน้าเศร้าพลาง แต่นั้นก็อาจจะเป็นภาพหลอน หรือภาพที่โผล่ออกมาจากความคิดของเด็กหนุ่มก็ได้ แต่ถ้านั้นเป็นเรื่องจริง ที่ไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอน ถ้านั้น...เป็นเรื่องจริงขึ้นมา เขาอาจจะกลายเป็นคนที่โชคเลือดเหมือนในภาพเมื่อกี้ก็ได้ แต่ตอนนี้เกมส์แห่งโชคชะตาและอนาคต กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว...
นายคือคนที่ถูกเลือก...
ความคิดเห็น