เธอทำให้โลกกลม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

                       สวัสดีทุกๆคนก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวเองก่อนเลยว่าฉันชื่อ ชีสเป็นลูกคนเดียวแห่งตระกูลอัครเมฆา ที่มีสิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่ในประเทศ  ตึกที่เห็นหลายๆตึกนั่นก็เป็นของพ่อฉัน ตอนนี้ฉันอายุเพียง14ย่าง15แล้ว อยู่ที่โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง บางคนอาจจะสงสัยว่าคนรวยและสวยอย่างฉันทำไมต้องมาอยู่โรงเรียนแบบนี้ ทุคนอาจไม่เข้าใจเท่าตัวฉันเองมันคงเป็นความบังเอิญระหว่างคนสองคนที่ได้ลิขิตไว้แล้ว นั่นก็คือยูแฟนของฉันเองเขาหล่อน่ารักมากเลยถึงจะดำไปหน่อยแต่ฉันชอบแบบเข้มๆไม่ดำมากไม่ขาวมากเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆหรอกที่ว่าพระเอกต้องขาวสูง แต่นางเอกอย่างฉันสวยเหลือเกิน เกินจริงๆ เกินทั้งสมองด้วย ฮี่ๆ

"อ้าปากเร็วยู ลองชิมก่อน"

"ไม่เอางั้นชีสก็กินให้ยูดูก่อนดิ"

ฉันว่าวันนี้เราควรไปกินอะไรเย็นๆกันดีกว่ามั้ง หรือจะไปเดินเล่นดีล่ะ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะเข้าม.4ห้องเดียวกับยูโรมากเลย ก็เพราะเราจะได้รักกันนานๆและตลอดไป(ไม่คิดจะแยกจากกันบ้างรึไง)

"นี่แกมัวแต่นั่งเหม่ออะไร แฟนแกเดินไปโน่นแล้ว"

"อ้าว!! ยูโรรอชีสด้วย" ฉันรีบวิ่งตามเขาให้เร็วเท่าที่จะทำได้ นั่นเขาจะไปไหนน่ะ รีบเดินด้วยอย่าให้รู้นะไม่เช่นนั้นละก็

"ยูโร.................." เสียงของฉันทำให้เขาถึงกับหยุดและหันหลังมามอง

"มีอะไรชีส" แล้วเขาก็เดินเข้ามาใกล้ฉันด้วยความสงสัย

"นั่น!! ยูจะไปไหน ไปหากิ๊กใช่มั้ย"

"นี่ชีสยูปวดฉี่มาก ยูจะเข้าห้องน้ำไม่ได้ใช่มั้ย" เมื่อยูพูดจบก็ทำให้ฉันเหงื่อตกพร้อมความหน้าแตก คนแถวๆนั้นมองแล้วก็หัวเราะกันอย่างมันมากๆ

"ชีสมาคุยกับยูหน่อย" ยูเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาทางฉันพร้องกับลากแขนฉัน ใช้คำว่าลากเลยนะ คิดดูคงจะโกรธมากจริงๆแหละคราวนี้ แล้วเขาก็ผลักฉันให้นั่งลงบนเกาอี้

"เราขอโทษนะ"

"ขอโทษอย่างเดียวไม่พอหรอก ชีสต้องสัญญากับยูก่อนว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ไม่อย่างงั้นจะหาว่ายูไม่เตือน" เมื่อเขาพูดจบ ฉันรู้ดีว่าจะง้อยูเขายังไง ก็แค่ชู้นิ้วก้อย แล้วเราก็เกี่ยวนิ้วกันแค่นี้จบ

"วันนี้เราไปเดินคลองสานกันมั้ย"

"ไม่ได้หรอกวันนี้เราต้องรีบกลับไปดูแม่ เห็นไอๆอยู่สงสัยจะไม่สบาย"

"งั้นชีสไปด้วยนะ"

"อย่าเลย ลำบากชีสเปล่าๆนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยไปก็ได้ แม่คงจะหายแล้ว" โธ่เซ็งจังเลยอดไปเที่ยว แล้ววันนี้ฉันจะไปไหนดีล่ะ

"ช่อ หอม เลิกเรียนแล้วไปห้องสมุดกันป่ะ จะได้ทำรายงานให้เสร็จเลยจะได้ส่งก่อน"

"เอาดิ เอายัยชุไปด้วย" โชคดีที่วิชาสุดท้ายของวันนี้คืองานบ้านที่แค่นั่งเย็บๆก็เสร็จแล้ว เรื่องงานฝีมือฉันสบายมากเลย คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วไม่มีเกี่ยง

"ชีสช่วยยูทำหน่อยดิ ทำไม่เป็นอ่ะ มือเป็นรูหมดแล้ว T๐T"

"ไหนขอดูซิ ^0^โห! มือเป็นรูเลย นี่เขาให้เย็บผ้านะไม่ใช่เย็บมือ มาเดี๋ยวชีสทำให้ก็ได้"

เมื่อวันนี้คงไม่ได้ไปไหนฉันจึงเข้าห้องสมุดกับ ช่อ หอม และชุ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่อยากไปแล้ว เนื่องจากเกิดอาการขี้เกียจเข้าเลือด แต่สัญญาไปแล้วทำไงได้ ก็คงต้องไป

"ไปกันยังเพื่อนๆ" ฉันถามอย่างขี้เกียจที่จะอ้าปาก

"ใกล้เสร็จแล้วนิดเดียว" ช่อตอบอย่างร้อนรน ยัยนี่ช้าตลอดไม่ว่าเรื่องอะไร

พวกเราสี่คนเดินมาถึงห้องสมุดของโรงเรียน ความจริงฉันน่ะเข้ามาที่นี่ออกจะทุกอาทิตย์ เพราะต้องทำบันทึกการอ่านภาษาอังกฤษ เมื่อพวกเราตกลงแบ่งงานกันเรียบร้อยว่าใครทำส่วนไหน ฉันล่ะโชคร้ายมากๆเลยได้เป็นคนค้นหาข้อมูล และอาจารย์ก็ไม่ให้พิมพ์ด้วยให้เขียน แต่ฉันคิดว่าก็ยังดีกว่าได้เป็นคนเขียนเอง เพราะลายมือไม่สวยด้วย ดังนั้นฉันจึงเดินไปกับหอมเพื่อหาหนังสือ

"เออ ว่าแต่วันนี้ยูไปไหน ปกติจะอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรอ" หอมถามอย่างสงสัย

"อ๋อ เขาไปดูแม่เห็นว่าแม่ไม่สบาย" หอมพยักหน้ารับเมื่อฉันพูดจบ

และจากที่ค้นหาข้อมูลอยู่กว่า20ชั่วโมง (เกินจริงไปเยอะเลย) แค่2ชั่วโมงเอง ทุกคนก็เริ่มอ่อนร้าและสมองเริ่มไม่ไหวกันแล้ว จึงเอางานไปฝากไว้กับอาจารย์ที่ปรึกษา เพื่อพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องแบกมาเพราะพวกเราคือเด็กเรียนไม่รู้เรื่องนั่นเอง

"อาจารย์คะหนูของฝากงานหน่อยค่ะ" ^3^

"วางไว้เลยลูก แล้ววางไว้นานมากหายครูไม่รู้นะ" ฉันพยักหน้าแล้วยกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้องแนะแนว

"ไป กลับบ้านกันเถอะ ทุกคน"

หลังจากที่ต่างคนต่างแยกย้ายลงบ้านของตัวเอง ก็ทยอยลงทีละคนทีละคน เหลือฉันคนสุดท้าย ฉันไม่เคยกลับบ้านคนเดียวมานานแล้วตั้งแต่ฉันมีแฟน ความจริงฉันจะให้คนขับรถที่บ้านมารับก็ได้แต่กลัวคุณแม่จะรู้ว่าฉันมีแฟน ฉันคงโดนด่ายับเลยทีเดียว

"อ้าว! กลับมาแล้วหรือจ๊ะลูก หัวยุ่งเชียวบอกแล้วว่าอย่านั่งรถเมล์ ให้คนขับรถไปรับก็ได้"

"ไม่เป็นไรหรอกคะแม่ หนูชอบลุยๆ มันสนุกดี งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

ฉันยิ้มให้แม่ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดวนที่ไม่รู้จะวนอะไรหนักหนา ครอบครัวของฉันทำอาชีพเกี่ยวกับเครื่องเพชร แต่ฉันไม่ชอบทำตัวเป็นคุณหนู แต่ฉันก็สู้ใครไม่ได้อยู่ดีเพราะฉันน่ะบอบบางโดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆพอมียูเข้ามาก็ไม่มีใครกล้าแกล้งฉันอีก ยูเป็นผู้ชายที่หมายตาของผู้หญิงหลายๆคนในโรงเรียนแม้แต่อาจารย์สาวๆก็ยังหลงเสน่ห์ของเขา ยูมีรูปร่างสูงไม่ขาวมากเกินไป ตัดผมทรงที่โรงเรียนให้ตัดแต่ว่ายูน่ะไม่ตัดสั้นจนเด๋อหรอแต่ก็ดูดีเลยทีเดียว

"ลูกคะจบม.3แล้วแม่ว่าลูกไปเรียนต่างประเทศมั้ยคะ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ หนูชอบเมืองไทยมากกว่า แล้วอีกอย่างจะได้อยู่ใกล้ๆคุณแม่ด้วยไง"

"คิดดีๆนะลูก ถ้าเปลี่ยนใจก็มาบอกแม่ได้ตลอดเวลา" ฉันไม่เปลี่ยนใจแน่นอน

"แล้วคุณพ่อยังไม่กลับอีกหรอคะ"

"อยู่ที่ห้องทำงาน ลูกไปเรียกพ่อมาทานข้าวได้แล้วไป" แปลกจังทำไมวันนี้พ่อถึงกลับบ้านเร็วได้ ก็เพราะปกติพ่อก็จะไปแต่ต่างประเทศไปพบลูกค้าบ้าง ดูงานบ้างสารพัดอย่าง

"แม่คะ พ่อคะหนูขอเรียนต่อม.4ที่นี่นะคะ หนูอยากเรียนภาษาจีน"

"เรื่องนี้แม่ไม่ขัด ตามใจลูกเสมอ อืมแล้วอาทิตย์นี้ไปเรียนร้องเพลง รึเปล่าลูก"

"ไปค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันฝันอยากจะเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งแต่ฉันเองก็ร้องไม่เพราะเท่าไรแต่หน้าตาไม่กังวล ฉันจึงขอแม่เรียนร้องเพลงทีแรกก็ไม่ให้ ฉันก็เลยแอบไปสมัครเอง แล้วความลับก็แตกภายหลังแม่จึงยอมโดยดี

"ขอสายยูโรหน่อยค่ะ" ฉันพูดผ่านโทรศัพท์บ้าน เพราะมือถือของยูปิดเครื่อง

"คุณยูไม่อยู่ค่ะ เขาที่โรงอยู่โรงพยาบาล"

"งั้นพรุ่งนี้เขาไปโรงเรียนรึเปล่าคะ"

"น่าจะไปคะ" ฉันบอกขอบคุณพร้องวางสายก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อย

~เช้าแล้วนะ~

วันฉันรู้สึกว่าเหนื่อยเพลียมากจึงให้คนขับรถไปส่งที่โรงเรียน และฉันก็คิดว่าตอนเช้ามีคนไปส่งก็ดีเหมือนกันไม่ต้องตื่นเช้าเพราะกลัวว่ารถเมล์จะเต็มหรือคนจะเยอะ ไม่ต้องห่วงว่าฝนจะตก น้ำจะแฉะ แถมยังไม่ต้องตื่นเช้าอีกด้วย

"พวกเธอทำการบ้านกันยัง" ยังถามทันทีที่ถึงห้องเรียน

"มีการบ้านด้วยหรอ ฉันไม่เห็นรู้" หอมตอบงง

"มีสิ ฉันทำมั่วๆจนเสร็จแล้วด้วย" ชุเสริมพร้อมอวดความโง่ของตัวเอง

"งั้นหอมขอลอกหน่อยแล้วกัน" หอมเอ่ยปาก

หลังจากที่นั่งดูเพื่อนๆลอกการาบ้านอย่างสนุกแล้ว(มันสนุกตรงไหนกัน) อยู่ๆยูก็เดินเข้ามาพร้อมความโทรมบนใบหน้าเขาคงจะนอนดึกมาก ช่างเป็นลูกที่ดีจริงๆเลย จงเจริญเถิดพ่อคุณ

"ดีชีส มีการบ้านด้วยหรอเนี่ย"

"มีสิ ว่าแต่แม่เป็นยังไงบ้าง"

"ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว จ้างพยาบาลส่วนตัวไว้ดูแลแล้วล่ะ"

"มาเอาสมุดขึ้นมาเดี๋ยวหอมช่วยทำ"

"ไม่ต้องเลยแก แฟนของฉัน ฉันจัดการเองได้" ยัยนี่ร้ายมากเลย

และเพื่อนๆในห้องที่ต่างทยอยกันมาก็เริ่มลอกกันอย่างเร่งรีบเพราะเป็นวิชาแรกซะด้วย ใครที่ยังไม่ได้ทำมาต้องแข่งกับเวลาก่อนที่จะเข้าแถว เพราะต้องส่งก่อน7โมงครึ่ง

"เร็วๆ ใกล้หมดเวลาแล้ว" เสียงของกอล์ฟที่ถือกองสมุดอยู่ในมือเร่งเพื่อนๆที่ยังไม่เสร็จ

"ไปเลยไม่ต้องรอแล้ว" เสียงเพื่อนอีกคนหนึ่งแทรกขึ้นมา

"รอก่อนไม่ได้ไง" เสียงของหอมที่รีบอย่างสุดๆแล้วรีบวิ่งตามกอล์ฟอย่างกับการแข่งกีฬาสีเลยทีเดียว

เมื่อเราๆทุกคนเดินมาที่สนามเพื่อเข้าแถวแล้วก็มีเสียงประกาศจากคณะประธานนักเรียน ทำให้ทุกคนที่ยืนคุยกันอยู่หันมาสนใจทันที

"ในวันนี้นะครับเราจะมีกิจกรรมพิเศษ แต่ขอให้เข้าแถวก่อนนะครับแล้วจะแจ้งให้ทราบภายหลัง"

เมื่อสิ้นเสียงของประทานนักเรียนเพลงชาติก็เริ่มบรรเลงขึ้นและก็เสียงซุปซิบหน่อยๆ และหลังจบพิธีการต่างๆแล้วอาจารย์เวรประจำวันก็ขึ้นมาที่หน้าเสาธงเพื่อแจ้งข่าวสารและประกาศต่างๆให้กับนักเรียนทราบ

"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน นั่งลงครับ"

"ตายแล้วจะนั่งยังไง" หอมบ่นอย่างอารมณ์เสีย

"ก็ยังงี้แหละ ไม่ใช่โรงเรียนเอกชนสักหน่อย" ถ้าฉันเป็นผอ.นะฮึ......

เมื่อจัดที่จัดทางกับการนั่งลงบนสนามที่แฉะได้เรียบร้อยแล้วอาจารย์เวรก็เริ่มพูด แล้วก็พูดและพูดไม่รู้จะพูดไปถึงไหนกะจะลงเลือกตั้งเลยหรือไงกัน

"วันนี้นะครับทางโรงเรียนเรามีกิจกรรมพิเศษคือมีกิจกรรมต่อต้านยาเสพย์ติดมาจัดเกมและคอนเสริตร์ นักเรียนม.3ยืนขึ้นครับชั่วโมงแรกไม่ต้องเรียน .............................-,,,,,,,,-" แล้วอาจารย์ก็ร่ายยาวเลย

"หอมเราไม่ต้องเรียนคาบแรก ดีจัง" ฉันดีใจอย่างสุดๆ และคนทั้งห้องก็เฮกันอย่างสะใจ

หลังจากที่พวกเราแยกย้ายกันเข้าห้องประจำกันก่อนที่จะไปร่วมกิจกรรมในไม่กี่นาทีนี้ ทุกคนในห้องก็วางกระเป๋าและเตรียมเดินทางไปยังหอประชุม (เหมือนไกล) และในขณะที่เพื่อนบางส่วนก็เริ่มทยอยออกจากห้องไปบ้างแล้ว แต่พวกฉันก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องอย่างไม่รีบเท่าไหร่

"อ้าวไปไหนกันหมดล่ะ" อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษที่ชื่อว่า อ.สุชล แสงประจัส เดินมาหยุดที่หน้าประตู

"ขึ้นไปหอประชุมหมดแล้วค่ะ"

เมื่อฉันพูดจบอาจารย์ก็หันหลังเดินจากไป และเพียงไม่กี่วินาทีเสียงประกาศจากห้องประชาสัมพันธ์ก็ดังขั้นเป็นข้อความว่า

"ขอให้นักเรียนชั้นม.3/3มาที่ห้องหมวดภาษาอังกฤษด้วยคะ"

และเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีอาจารย์สุชลก็เดินเข้ามาที่โต๊ะอาจารย์ในห้องเรียน แล้วก็วางใบงานปึกใหญ่ไว้บนโต๊ะ ก่อนที่เพื่อนๆที่ออกไปสักครู่ก็เริ่มทยอยกลับมาที่ห้องเรียนด้วยหน้าตาที่ผิดหวังอย่างมาก แล้วหัวหน้าก็บอกทำความเคารพเป็นภาษาอังกฤษ

"อาจารย์ครับพวกเราขอลงไปร่วมกิจกรรมได้มั้ยครับ" อาจารย์ที่กำลังยกมือจะเขียนบนกระดานหันมาทันที

"ไม่ได้!!" เมื่อเธอพูดจบก็หันหลังไปเพื่อนเขียนกระดานต่อ

"แต่วันนี้มีกิจกรรมนะค่ะ" รองหัวหน้าไม่ละความพยายาม

"งั้นฉันจะให้พวกเธอเลือกระหว่างจะทำรายคนละเล่มแล้วลงไปดูหรือจะเรียน"

ทุกคนต่างหันมามองหน้ากันไปมาเพราะตัดสินใจไม่ได้ แต่ว่าฉันตัดสินใจได้แล้ว ว่าไม่เอารายงานเด็ดขาด

"ตกลงพวกเธอจะเอายังไงตอบ" นั่งเรียนทุกคนต่างพร้อมใจกันตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเรียนดีกว่า

ในขณะนี้เพื่อนๆในห้องของฉันนั่งเรียนกันอย่างทรมานใจเพราะเสียงที่ผ่านมาทางหูเป็นเสียงกรี๊ดของนักเรียนบ้าง และเสียงดนตรีที่ดังเข้ามาในห้องน้อยๆ

"ยูเหลือเวลาอีกกี่นาที" ฉันกระซิบถามยูให้เบาที่สุด

"อีกสิบนาที" และอาจารย์ก็เริ่มแจกใบงานใบสุดท้ายก่อนจะบอกเลิกเรียน

"เวลาที่เหลือก็อีกสิบนาที จะไปทำอะไรก็ไป" เมื่อทำความเคารพเสร็จนักเรียนต่างวิ่งกันออกจากห้องอย่างรวดเร็วยังกับไปลุ้นรับเงินจากกองทุนอะไรสักอย่าง ยกเว้นฉันกับทิวที่ไม่รีบร้อย

"อาจารย์คะหนูช่วยถือคะ" ฉันต้องประจบไว้ก่อนเพื่อเกรดสี่ ความจริงแล้วที่ฉันไม่ไปดูก็เพราะเบื่อก็แค่นักร้องที่ยังไม่ดัง รอให้ดังก่อนค่อยซื้อบัตรคอนเสริตร์ทีหลังก็ได้ (รวยไง)

"ยูจำสัญญาได้เปล่าว่าจะไปไหนวันนี้" เขาเงียบไปพักใหญ่

"เอ่อ วันนี้เราก็ต้องกลับไปดูแม่ก่อน ยูขอโทษด้วยนะ"

"อ้าวยู ชีสไม่ลงไปหน่อยหรือไง อาจารย์เขาไม่สอนหรอกวันนี้หัวหน้าห้องไปขอหมดทุกวิชาแล้ว" จู่ๆเฟสก็เข้ามา เขามาตอนไหนกัน

"สรุปว่าวันนี้ไม่ต้องเรียนสักวิชา" ฉันถาม ฉันว่าโรงเรียนนี้อาจารย์ขยันมากเลย

"ใช่แล้วจ๊ะ ลงไปข้างล่างกันเถอะไปนั่งใต้อาคารก็ได้"