รักเบาเบาจากสายลม

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของสายลม

                    ในเช้าที่แสนจะหนาวเย็น และเงียบสงบ  ที่ยอดดอยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของของประเทศไทย  มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ที่นั่น  บริเวณรอบๆบ้านนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้เมืองเหนือที่ต่างมีดอกตูมๆ  และกำลังจะบานในอีกไม่ช้านี้  ที่บ้านหลังนั้นตรงริมระเบียงชั้น 2 มีหญิงสาวคนหนึ่งอายุราวๆ 17 ปีกำลังมองชมวิวที่แสนจะสวยงามในหมอกเมฆ  ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะสงบเงียบไปหมด  แต่ในในใจของหญิงสาวนั้นกำลังว้าวุ่นเกี่ยวกันเรื่องๆหนึ่งที่เธอต้องตัดสินก่อนเย็นวันนี้  เพราะมันหมายถึงอนาคตของเธออีก 4 ปีข้างหน้า  แต่ตอนนี้ความสงบที่มีมาประมาณ 20 นาทีกำลังถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง



\"คุณหนูค่ะ   มีโทรศัพท์จากคุณนายมาค่ะ\"   เสียงของหญิงวัยกลางคนนั้นแสดงให้เห็นว่าได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี



\"ค่ะ   โอนสายขึ้นมาที่ห้องของหนูได้เลยค่ะ\"  เสียงของหญิงสาวที่อายุอ่อนกว่าตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน



\"ค่ะ\"  หญิงวัยกลางคนรับคำตอบ



      และเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือที่เต็มไปด้วยกระดาษที่เป็นตัวช่วยในการตัดสินใจของเธอ ก็ดังดังขึ้น  กริ่ง......กริ่ง



\"สวัสดีค่ะคุณแม่\"   เสียงที่สดใสของหญิงสาวกล่าวทักทายเสียงปลายสาย



\"ซากุระ  มารับแม่ที่สนามบินตอนบ่าย 3 โมงนะลูก\"



\"คุณแม่จะมาหรอค่ะ\"  ถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความแปลกใจออกมานิดหน่อย



\"จ๊ะ\"  เสียงปลายสายตอบคำถามเหมือนไม่รู้อาการของเสียงสายต้นสาย



\"มาทำไมค่ะ\"



\"ก็มาเอาคำตอบนะซิ\"



\"ไหนบอกว่าไม่เกินเที่ยงวันนี้นี่ค่ะ\"



\"ก็ใช่  แต่ที่มาเพราะกลัวว่าจะเลือกไม่ถูก\"



\"หนูเลือกเองได้ค่ะ\"  เสียงต้นสายตอบแบบไม่ลังเล  ทั้งๆที่ยังไม่มีคำตอบในใจเลย



\"ได้  และแม่จะรอคำตอบ\"  เสียงปลายสายจบการสนทนาเพียงเท่านี้



       ถึงแม้การสนทนาจะจบลงแล้วแต่หญิงสาวก็ยังคิดไม่ตกกับปัญหาที่อยู่ตรงหน้าของเธอเลย  แต่เธอยังไม่อยากนั่งบนโต๊ะทำงานของเธอโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำและทานอาหารเช้า  เธอจึงเดินหน้าเข้าห้องน้ำแต่ก่อนจะเดินก็ได้สั่งหญิงสาววัยกลางคนทางโทรศัพท์ว่า



\"จัดอาหารที่เดิมนะ\"



\"ค่ะ\"



\"เดี๋ยว...มาเอาเอกสารบนโต๊ะลงไปด้วย\"



\"ค่ะ\"



\"เออ....คือว่าเปลี่ยนใจแล้วจัดแค่อาหารอย่างเดียวก็พอ\"



และหญิงสาวก็พาตัวเดินเข้าห้องน้ำ     ทิ้งปัญหาที่มีอยู่ไว้ข้างหลังและเดินไปหาความสุขเพียงน้อยนิดที่อยู่ข้างหน้า

\"เดี๋ยวค่อยกลับมาแก้\"  เธอคิดในใจ  

เป็นความคิดของเด็กๆที่ชอบเดินหนีปัญหาที่นานๆจะเข้ามาในหัวคิดของเธอ  และนี้ก็ถือว่านานพอสมควรที่มันเข้ามา หลังจากที่มันไม่ได้มาเยี่ยมเธอเป็นเวลานานถึง 6 ปี



...................................................................................................................................................................................



เวลาผ่านไปได้ซัก 20 นาที อาหารเช้าถูกนำไปวางที่สวนดอกไม้ที่กำลังจะบานในเวลาไม่นานต่อจากนี้

และเจ้านายคนสวยขอพวกมันก็ลงมาที่สวนที่พวกมันชูดอก กิ่งก้าน ใบรับแสงแดดกันอยู่  เธอเดินมาตามทางที่ได้จัดไว้จนมาถึงโต๊ะอาหารกลางสวน  และเริ่มทานอาหารพร้อมกับชมดอกไม้ที่เธอลงมือปลูกพวกมันขึ้นเองกับมือทั้ง 2 ข้างของเธอ  ด้วยความภูมิใจ  และความสุขที่อยู่ตรงหน้าก็ได้หายไปพร้อมกับกาลเวลา  ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องเลือก  เธอพาตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนของเธอและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดที่คุณยายให้เป็นของขวัญวันเกิด  หญิงสาวนั่งอ่านข้อมูลที่คุณนายแฟ็กซ์มาให้เมื่อประมาณ 5 วันที่แล้ว  ด้วยใบหน้าที่ราบเรียบไม่มีความรู้สึก  ไม่แสดงอาการ  แต่ใจนั้นกับตรงข้ามกับใบหน้าของเธออย่างสิ้นเชิง  เธอกำลังคิดอยู่ว่าความฝันของเธออยากเป็นอะไร  แต่เธอก็คิดไม่ออก  นั้นเพราะเธอไม่รู้ว่าอยากจะเป็นอะไร



แต่ความจริงแล้วในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจของเธอบอกกับเธอว่า  ความฝันของเธอถูกทำลายไปแล้ว



   และอยู่ๆก็มีลมพัดเข้ามาในห้องของเธอ  ลมนั้นทำให้ข้าวของในห้องของเธอนั้นกระจัดกระจายไปหมด  มันพัดแรงมากจนทำให้หญิงสาวถึงกับต้องปิดตา  เมื่อลมหยุด  หญิงสาวก็ลืมตาคู่สวยของเธอขึ้น  และพูดว่า



\"ลมอะไรนี้\"



ไม่เสียงตอบเธอกลับมา  และเธอก็หันมามองที่โต๊ะที่อยู่ตรงหน้าของเธอ  ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับเธอมาก คือ



เหลือกระดาษเพียงแผ่นเดียวอยู่บนโต๊ะ