คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2...สงครามย่อมๆ
กลับมาที่ยาบุ โคตะ
พักเที่ยง -*-
ตามหน้าที่แล้ว ผมต้องไปรับยามะจังกับชี่ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน -w- แต่นี่มันก็โตแล้วนะ ผมยังต้องไปรับมันอีกมั้ย??
"ไงไอ้เหลี่ยม"
"=*= .. อะไร"
ผมขอแนะนำไอ้ยูยะ ชื่อจริงทาคาคิ ยูยะ เพื่อนรักของผมเอง มันเป็นคนเดียวที่กล้าเรียกผมว่าเหลี่ยมT[]T
"จะไปรับยามะจังไปกันข้าวใช่ป่ะ ไปด้วยๆๆๆๆ"
"ไม่โว้ย!"
"นะๆเหลี่ยมนะ น๊าๆๆๆๆ"
"เรียกชื่อฉันดีๆก่อน-*-"
"โคตะToT เค้าคิดถึงยามะจังอ่า ได้โปรดอย่าขัดขวางความรักของเราเลยยยยT^T"
"อยากเจอฝ่ามือจิเน็นอีกใช่มั้ย=w="
"ไม่สนโว้ย!"
-*-
ไอ้ยูยะ มันตามจีบน้องผมมาตั้งแต่อยู่ม.ต้น จนตอนนี้ยามะจังจะจบม.ปลาย -_-^ นับถือความพยายามของมันจริงๆ ถึงแม้ว่าจะต้องตีกับชี่เพื่อแย่งยามะจังอยู่ทุกวี่ทุกวัน มันก็ยังไม่ท้อ ... -0- เอาเป็นว่าจะเป็นกำลังใจให้แล้วกัน เฮ้อ~
At 2B Room
"ยามะจังจ๋าาาาา พี่ยูยะคิดถึงจังเล๊ยยยยย ^3^"
-*- ดูมัน ... เปิดตัวร้อนแรงมาก มาถึงหน้าห้องก็แหกปากซะลั่นเลย ดูหน้ายามะจังดิ่ แบบว่าอึ้งสุดๆ
"อ๊าาาาา~ พี่ยูยะยังไม่ตายอีกเหรอออออ"
"ว่าไงนะ!"
"ทำไมยังไม่ตายยยยย"
"ระเบิดอุนจิวันนั้นเป็นของแกช่ายม๊ายยยยย =[]=!!"
เอาอีกแล้ว ... มาปุ๊บทะเลาะกันปั๊บ เปิดเรียนวันแรกนะเนี่ย -_-^
"ยามะจังไปกินข้าวกันเหอะ โอ๊ย!"
-*- ชี่ร้องเสียงดังลั่นเพราะเกาะแขนยามะจังแล้วโดนไอ้ยูยะกระแทกออก ... นั่นไง สงครามใกล้จะเริ่มแล้ว
"ยามะจังไปกับพี่ดีกว่านะ ^^ โอ๊ยยย ไอ้เด็กแคระ!"
ชี่กระโดดตบหัว -_-^ เห็นเตี้ยกว่าชาวบ้านเค้าแบบนี้ จริงๆแล้วมันกระโดดสูงใช่เล่นเลยแหละ คงเป็นเพราะซ้อมกระโดดตบหัวไอ้ยูยะบ่อยๆ
"ว่าใครแคระห๊ะ! ตัวเองสูงเกินชาวบ้านเพราะต่อมใต้สมองผิดปกติจนควบคุมโกรทฮอร์โมนไม่ได้น่ะสิ!"
"ก็ยังดีกว่าต่อมใต้สมองเจ๊ง ไม่ยอมผลิตโกรทฮอร์โมนก็แล้วกัน-*-"
"หึ! =_=+"
"หึ! -_-^"
ผมสังเกตเห็นยามะจังถอนหายใจยาวแบบเหนื่อยหน่ายสุดๆ ก่อนเดินไปคั่นกลางคู่กัดสุดร้อนแรงแห่งปี -*-
"เลิกทะเลาะกันเถอะ ... ชี่ไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้วอ่ะ ...เอ่อ... พี่ยูยะด้วยครับ ^^;;"
"แบร่...~ เห็นมั้ยว่ายามะจังเรียกใครก่อน ^O^"
"ปกติคนสำคัญเค้าเอาไว้หลังสุดโว้ย!"
"คนที่ถูกลืมล่ะสิไม่ว่า ^w^"
"พอแล้ว! ผมหิวข้าวจะแย่ ไปกินข้าวกันเห๊อออออ!"
สุดท้ายศึกก็จบลงโดยการที่ชี่ควงแขนยามะจังไปกินข้าว โดยมีไอ้ยูยะยืนมองตาละห้อย ... ทุกทีก็เงี๊ย ทำไมมันไม่เข็ดซะทีวะ =w=
"ยาบุ!"
"What's up!!"
"กินข้าวโว้ย!"
--------------------------------------------------------------------------------------------------
มาที่ทาคาคิครับ T^T ทำไมยามะจังไม่เคยสนใจผมเลยอ้ะ ไม่ว่าจะไปหา ไปคุยด้วยเท่าไหร่ คนสำคัญที่สุดของยามะจังก็ยังคงเป็นไอ้แคระจิเน็นนั่น! ผมน้อยใจน๊า ไอ้เหลี่ยมเพื่อนยากก็วางตัวเป็นกลางอยู่ได้ ไม่เคยเข้าข้างเพื่อนตัวเองซักครั้ง ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมอยู่กับยามะจังเลยด้วย แล้วแบบนี้ชาตินี้ผมจะจีบยามะจังติดม๊ายยยยย T[]T
"เรียวสุเกะกินไก่มั้ย ยูริป้อนน๊า><"
")>O<( อร่อยจังเลยชี่จัง เดี๋ยวฉันป้อนลูกชิ้นน๊า อ้ามมมม~"
"อ้ามมมม อาหย่อยยยย ^O^~"
"ชี่จังอ่ะกินเปื้อนเหมือนเด็กๆเล๊ยยยย"
"เช็ดให้หน่อยๆ><"
วันนี้ก็เหมือนทุกวันT-T ยามะจังกันจิเน็นป้อนข้าวป้อนน้ำเช็ดแก้มให้กันอีก เห็นแล้วมันร้าวใจ ฮึกๆๆ ไอ้เด็กเตี้ยนั่นส่งสายตามาเยาะเย้ยผมเป็นระยะๆด้วย ...ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้ายามะจังคนน่ารัก ท่านทาคาคิคนนี้จะเอาจานข้าวโปะหัวเล๊ยยยย แง่งงงงงง TwT
"ยูยะ ไม่กินเกี๊ยวใช่มั้ย งั้นฉันขอ...^^"
"ยาบุ เดี๋ยวฉันป้อน..."
"ไม่โว้ย! =[]="
==================================
ความคิดเห็น