คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4...คู่แข่ง!!
ยูยะครับ -_-+
วันนี้ผมรู้สึกหัวเสียมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโมโหไอ้เด็กแคระมากเท่าครั้งนี้มาก่อน มันมาว่ายามะจังไม่เคยมองผมอ้ะ! พูดแบบนี้ดูถูกกันชัดๆ หน้าตาผมก็ออกจะเทพบุตร(รึซาตาน?) นิสัยผมก็ยอดเยี่ยม(รึยอดแย่?) มันต้องมีซักครั้งแหละที่ยามะจังหวั่นไหว! =[]=+
"นี่ๆ สรุปประธานนักเรียนกับทาคาคิ ยูยะกิ๊กกันจริงๆเหรอ"
"ไม่รู้สิแต่ดูเหมือนเค้าจะตื๊ดๆกันแล้วนะ"
"น่าเสียดายอ่ะ หน้าตาดีทั้งสองคนเลยน๊า"
"นั่นสิ หล่อขนาดนี้ไม่น่าเล๊ยยยยย"
"พวกเธอเงียบๆกันได้ม๊ายยยยยย ฉันกับไอ้ยูยะแค่เพื่อนกันเฉยๆ เมื่อกี๊ดูไม่ออกรึไงห๊าว่าแค่เล่นกัน! คนหล่ออย่างพวกฉันสองคนแมนเต็มร้อยอยู่แล้วเข้าใจม๊ายยยยยยย .... ต่อไปห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก! ถ้าฉันยังได้ยินเรื่องนี้จากใครพวกนั้นไม่สงบแน่! อ้อ...ใช่ วันนี้อาจารย์ทานากะไม่อยู่ วิชาคณิตศาสตร์พื้นฐานทำแบบฝึกหัดหน้า13-26 ลอกโจทย์และแสดงวิธีทำอย่างละเอียดทุกข้อ! ส่งวันนี้ท้ายคาบ ใครไม่ส่งติดลบ 20 คะแนน เพราะวันนี้เปิดเทอมวันแรก! อ้อ อีกเรื่อง ใครลายมือไม่ดีเจองานเสริมแน่! ... จบ! ทำงานโว้ยยยยยย!"
เสียงจากไอ้เหลี่ยมตะโกนลั่นห้อง ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างรวดเร็ว เพราะครูคนนี้แกโหดจริง ใครเจองานเสริมล่ะก็... หึๆ อย่าให้พูดถึงเลย ว่าแต่... งานบ้าอะไรเยอะแยะเนี่ย!
"ยูยะ เล่นเกมกัน^^"
"ไม่ทำงานเหรอ...??"
"อย่าอินโนเซ้นท์ได้มั้ย ฉันสั่งแกล้งพวกนั้นไปงั้นแหละ พูดมากอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด ...แต่เราสองคนไม่ต้องทำหรอก เพราะฉันเส้นใหญ่ หุหุ ^.^ "
ไอ้เหลี่ยมนี่ก็เลวจริงๆ สั่งงานชนิดไม่ให้เพื่อนในห้องคนไหนได้หายใจ มันเป็นประธานนักเรียนที่ไร้คุณธรรมที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักมา แต่ผมก็ภูมิใจนะที่ได้เกิดเป็นเพื่อนมัน (เพราะไม่ต้องทำงานส่ง) ^w^v
...
เลิกเรียน
"ชี่กลับบ้านกันเถอะ"
"ขอโทษน๊าเรียวสุเกะ แต่วันนี้ต้องกลับพร้อมน้าจินกับพี่ฮิคน่ะ"
"ว๊า แย่จัง ... งั้นฉันกลับกับพี่บุจจี้สองคนก็ได้ แล้วเจอกันน๊า ^^"
"บ๊ายบาย ^O^"
ยามะจังกลับบ้านไปแล้ว เหลือแต่ผมอยู่คนเดียวที่ต้องมานั่งรอในห้องพักครู น้าจินเห็นว่ามีประชุม ส่วนพี่ฮิคก็คงไปเจริญสัมพันธไมตรีกับเพื่อนๆคนโน้นคนนี้อีกตามเคย อยู่คนเดียวนี่เหงาจังเลยแฮะ
ครืดดดด~
"พี่ฮิคเหรอ ...อ๊ะ! พี่ยูยะ มาทำไมอ่ะ เรียวสุเกะกลับไปแล้ว"
"มาหานายนั่นแหละ"
"ผมเนี่ยนะ!?"
"เออ! มานี่!"
"??? อ๊ะ...พี่ยูยะอย่าลากดิ่"
อะไรกันเนี่ย! เปิดประตูเข้ามาก็มาลากๆๆๆ พี่ยูยะเพี้ยนรึไง ปกติไม่เห็นอยากจะคุยกับยูริซะหน่อย เรียวสุเกะก็กลับไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ต้องมายุ่งวุ่นวายนี่นา ??
"จะไปไหนเนี่ย"
"ขอคุยด้วยหน่อยไม่ได้รึไง"
"แล้วทำไมต้องลากเล่า! คุยกันบนห้องพักครูไม่ได้เหรอ"
"อย่าโง่ได้มั้ย คุยบนนั้นอาจจะมีคนได้ยินก็ได้"
เซ็งคนความลับเยอะ นี่ต้องถ่อมาถึงหลังโรงเรียนเลยนะเนี่ย ไกลก็ไกล เริ่มจะมืดแล้วด้วย เดี๋ยวน้าจินกับพี่ฮิคก็กลับก่อนกันพอดี -_-^
"ตรงนี้แหละ ไกลพอแล้ว"
ผมสะบัดแขนออกทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันลับตาคนจนเกินไป ...จะโดนฆ่าหมกป่ามั้ยเนี่ย เพิ่งเปิดเทอมวันแรกเองนะT^T
"โอเค ตรงนี้ก็ได้... เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ฉันอยากให้นายเลิกกีดกันฉันกับยามะจังซักที ฉันรู้ว่านายกับยามะจังเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดาๆ เพราะฉะนั้น นายไม่ควรจะกีดกันโอกาสของยามะจังที่จะพบกับคนดีๆ อย่างน้อยก็ฉัน! นายไม่เห็นรึไงว่าฉันจริงใจกับยามะจังแค่ไหน ตามจีบมากี่ปี เมื่อไหร่นายจะเชื่อใจฉันซักทีห๊า!"
"เรียวสุเกะไม่ได้ชอบรุ่นพี่ เหตุผลแค่นั้นยังไม่พอรึไง"
"ฉันไม่เคยได้รับโอกาสเลยซักครั้ง นายแน่ใจได้ยังไงว่ายามะจังจะไม่ชอบฉัน ถ้าเราได้มีโอกาสใกล้ชิดกันกว่านี้ซักนิด..."
"รุ่นพี่เนี่ยเข้าใจอะไรยากอย่างนี้เสมอเลยรึไง! เสนอหน้าไปให้เค้าเห็นทุกวัน แต่เรียวสุเกะไม่มีปฏิกิริยาซักนิด มันเรียกว่ามีความหวังรึไงห๊า!"
ผมขัดขึ้นก่อนที่พี่ยูยะจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเค้าชอบเรียวสุเกะขนาดไหน แต่ผมก็มีเหตุผลที่ยกเรียวสุเกะให้เค้าไม่ได้เหมือนกัน
"ทำไม! แล้วเหตุผลอะไรที่นายต้องกีดกันฉันขนาดนี้ นายชอบยามะจัง?ชอบฉัน? รึว่ามีเหตุผลอะไรกันแน่!"
พี่ยูยะถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบมากที่สุด ปกติแล้วเวลาที่อยู่โดยมียามะจัง เราจะไม่ทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้หรอกนะ แค่จิกกัดกันเบาๆ(?) แต่ผมกลัวว่าครั้งนี้ถ้าผมตอบคำถามของเค้าไปแล้ว มันจะทำให้เกิดสงครามขึ้นน่ะสิ
"ตอบมาจิเน็น!"
"อยากรู้มากรึไง!"
"มากที่สุด! ฉันสงสัยมานานแล้ว กับคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่กับฉัน นายต่อต้านอย่างรุนแรงทุกครั้ง ชอบฉันรึไง!"
"ฝันไปเหอะว่าผมจะชอบรุ่นพี่! ...ถ้าอยากรู้นักจะบอกให้ก็ได้ .. เพราะผมรู้ว่ารุ่นพี่จริงจังกับเรียวสุเกะที่สุดไง ผมรู้ว่ายังไงรุ่นพี่ก็ไม่มีทางเลิกง่ายๆแน่ๆ ใครจะยอมให้คนแบบนี้มาอยู่ใกล้กับคนที่ตัวเองรัก!"
"นี่นาย ...."
"ผมรักเรียวสุเกะ! พอใจรึยัง! รู้แล้วก็เลิกยุ่งกับของๆผมซักที!"
"หึ! ไม่มีทาง! นายคิดเหรอว่าฉันรู้แล้วฉันจะเลิก นายก็รัก ฉันก็รัก เราเสมอกัน!"
"จะเสมอกันได้ยังไง ในเมื่อผมใกล้ชิดเรียวสุเกะมากกว่ารุ่นพี่เห็นๆ"
ผมส่งยิ้มเยาะไปให้คนที่ยืนโกรธจนตัวสั่น ถ้าจี้จุดนี้ ยังไงทาคาคิก็เถียงไม่ออกอยู่แล้ว
"ฉันจะหาทางแยกยามะจังออกจากนายให้ได้! ยามะจังควรจะรู้ว่ามีเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออย่างนาย!"
"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู ...มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะ ผมมีร้อย รุ่นพี่มีศูนย์ เราไม่ควรจะมาเป็นคู่แข่งกันซะด้วยซ้ำ"
"จิเนน ยูริ!"
"หมดแล้วใช่มั้ยฮะ เรื่องที่อยากคุย งั้นผมกลับล่ะ"
...
...............................................
"ฮิค เจ้าชี่มันไปไหน"
"ไม่รู้อ่ะน้าจิน กลับบ้านกับเพื่อนรักมันไปแล้วแน่ๆ"
"นั่นดิ่! เซ็งโว้ย! อุตส่าห์บอกให้มันรอกลับพร้อมกัน จะไปฉลองซะหน่อย"
"งั้นเราก็ไปกันสองคนเนี่ยแหละ^^"
"เออ!ดี!"
ชี่น้อยน้องรักหนีกลับบ้านก่อนแน่ๆ เอาเข้าไป เมื่อตอนกลางวันก็ทิ้งผมไปกินข้าวกับคนที่ชื่อเรียวๆอะไรนั่น ตอนเย็นก็ชิ่งกลับก่อน ผมเป็นเด็กใหม่นะ... ถ้าไม่ใช่ท่านฮิคผู้นี้ นึกสภาพสิว่าเกิดอะไรขึ้น อ๊ะ! ลืมบอกไป ตอนนี้ทุกท่านอยู่กับยาโอโตเมะ ฮิคารุ ^^
วันนี้น้าจินจะพาไปเลี้ยงฉลองที่ผมย้ายมาอยู่ด้วยแหละ สมน้ำหน้าไอ้เด็กน้อยที่กลับก่อน จะกินให้พุงกางไปเล๊ยยยยย ฮ่าๆๆ ก็ชาตินึงน้าจินเลี้ยงทีนึงนี่นา ^O^
=============================================
ความคิดเห็น