คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3...เข้าใจผิด(มั้ง??)
ไอ้ยูยะๆๆๆ ไอ้เพื่อนบ้านี่ นั่งกินข้าวอยู่ดีๆก็มีจะมาป้งมาป้อน ><~ ยาบุ โคตะ ไม่ได้เป็นง่อยเหมือนไอ้เด็กสองตัวนั่นนะ จะได้มาป้อนข้าวป้อนน้ำ ...ดูสายตามันดิ่ =w= และถึงตอนนี้ยูยะยังไม่หลุดจากมิติของตัวเอง มันคิดว่าผมเป็นเคะน้อยๆของมันรึไง T^T
"ยาบุ..."
"อย่าเข้ามานะโว้ย! =[]="
"อะไรของแกวะ -_-a อ๋ออออ... หึๆๆ รู้ละ ... บุจจี้อ่า ตัวเองงอนเค้าเหรอ โกรธที่เค้าคุยกับเพื่อนคนอื่นในห้องใช่มั้ย ... เค้าบอกแล้วไงว่าไม่ได้มีอะไรกับใครทั้งนั้น เค้ามีแค่บุจจี้คนเดียวววว"
"อะไรของแก๊ =[]=!!"
มันเป็นอะไรของมัน ... อยู่ดีๆมาพูดจาอะไรแบบนี้ ขนลุกโว้ยยย ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ก็ไม่ควรจะมาพูดอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้ ผมไม่ใช่จิเน็นนะจะได้พูดแบบไม่แคร์สื่อ T^T... แล้วที่สำคัญที่สุด นั่นมันน้องเชอร์รี่ผมแอบเล็งไว้! โฮกกกกก ถูกเข้าใจผิดจะทำไงวะ ยังไม่ได้เริ่มจีบเลยยยยย T0T ไอ้ยูยะ ฉันจะไม่ยกยามะจังให้แก!
"ทำไม! รึที่เค้าพิสูจน์ไปเมื่อคืนนี้มันไม่พอ ... ด้ายยย งั้นเค้าจะพิสูจน์ให้บุจจี้ได้รับรู้ โดยมีคนทั้งห้องเป็นพยาน!!!"
เมื่อคืนบ้าอะไรของม๊านนนนนน T_T
ตอนนี้ไอ้ยูยะมันกระชากตัวผมเข้าไปกอด แถมยังยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทำปากจู๋เหมือนจะจุ๊บุๆผม อ๊ากกกกกกกกกก ม่ายยยยยยอ๊าววววว น้องเชอร์รี่อย่ามองน๊าาาาา โฮกกกกกกกกก Y0Y
ครืดดดดดด~
"พี่ยูยะกับพี่บุจจี้! O[]O"
ซ...ซวยแล้ว ทำไมยามะจังกันจิเนนมันเปิดประตูเจ้ามาตอนนี้ นี่มันเพิ่งหมดคาบพัก สองคนนี้ต้องเข้าเรียนสิ! พวกแกมาที่นี่ทำม๊ายยยยย อยากเห็นพรหมจรรย์ฉันถูกพรากเรอะ! =[]=
"ย... ยามะจัง"
คิดอีกทีนี่อาจเป็นบุคคลที่สวรรค์ส่งมาช่วย
ตอนนี้ไอ้ยูยะมันผลัก(รึอาจจะเรียกว่าถีบ)ผมออกห่างจากมันที่สุด พร้อมกับวิ่งออกจากห้องตามยามะจังออกไปแล้ว ผมควรตามมันไปใช่มั้ย อย่างน้อยก็ดีกว่ามายืนให้น้องเชอร์รี่มองอย่างอึ้งๆแบบนี้ ฮึกๆ ขึ้นคานแน่เลยบุจจี้ Y^Y
...
"ยามะจัง! ยามะจังฟังพี่ก่อนนะ"
ยูยะกระโดดไปขวางทางยามะจังกับชี่ไว้ สองคนนี้จะรีบเดินไปไหนเนี่ย แป๊บเดียวเกือบข้ามตึก -*-
"เราแค่มาเข้าห้องน้ำแล้วแวะมาทักทายพี่สองคน ... สัญญาฮะว่าจะไม่เล่าให้ใครฟังเด็ดขาด"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะยามะจัง ยามะจังกำลังเข้าใจพี่ผิด คือพี่กับไอ้ยาบุน่ะไม่..."
"พี่ยูยะจะจูบพี่บุจจี้!" (ยูริ)
"เงียบไปเลยไอ้เด็กแคระ=[]= ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะยามะจัง"
ไอ้ยูยะพยายามอธิบาย แต่ผมว่ายามะจังไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก ยังไงก็ไม่ได้สนใจยูยะอยู่แล้วนี่
"ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะครับ การที่พี่สองคนจะรักกันมันไม่ใช่เรื่องผิด ถึงแม้จะตัวสูงเท่าๆกันก็เหอะ เหมือนผมกับชี่จังไง^^"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซักนิด! คือพี่กับยาบุแค่เล่นๆกัน เราไม่ได้มีอะไรๆต่อกันจริงๆ เป็นแค่เพื่อนสนิทธรรมดาๆ ยามะจังอย่ามองพี่ผิดเลยนะT^T"
"เรียวสุเกะไม่เคยมองพี่ยูยะเลยตะหาก!"
"ไอ้เด็กแคระ!"
"ผมพูดความจริง"
เอาอีกแล้ว ศึกชิงยามะจังเริ่มอีกแล้ว -_-a ชี่นี่มันปากคอเราะร้ายจริงๆ ส่วนไอ้ยูยะก็หน้าทนเป็นที่สุด เป็นผมน่ะ น้ำตาตกในตั้งแต่3ปีที่แล้ว แล้วล่ะนะ
"ชี่จัง พอเถอะ เราต้องรีบเข้าเรียนนะ เดี๋ยวจะจดงานไม่ทัน"
ยามะจังก็ลาก ชี่ก็แง่งๆใส่ยูยะ ไอ้ยูยะก็แง่งๆใส่ชี่ เออ.. เอาเข้าไปคู่นี้ สาธุขอให้มันมาหลงรักกันเอง ทะเลาะกันทีไรไม่เห็นหัวใครแม้กระทั่งยามะจัง =_=^
"ยูยะ ...กลับเข้าห้องเรียนกันเถอะ"
"คอยดูนะไอ้เด็กจิเน็น ลองแกไม่มียามะจังฉันจะจับแกเชือดๆๆๆ กระทืบๆๆๆ กระชากๆๆๆ อร๊ากกกกก =[]=!!!"
"ยูยะ! เข้าห้อง!"
"ฉันจะฆ่าแก๊~!"
-*-
มันจะแค้นอะไรขนาดนั้นเนี่ย ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะไม่มีสติพอที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้ว ผมควรทำยังไงกับมันดี -w-
"ยูยะ! การเรียนหนังสือสำคัญกว่าเรื่องอื่นนะโว้ย!"
"สำหรับฉันยามะจังสำคัญที่สุด!"
"แต่ที่แกกำลังบ่นถึงน่ะไม่ใช่ยามะจัง! แกบ่นถึงชี่อยู่ อย่าบอกนะว่าเดี๋ยวนี้ชี่สำคัญกว่ายามะจังแล้ว"
ไอ้ยูยะทำหน้าได้สติ(?) ก่อนหันขวับมามองผมแบบกินเลือดกินเนื้อ
"ไม่มีทางที่ไอ้เด็กแคระนั่นจะมาสำคัญกว่ายามะจังของฉัน!"
พูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที ...เฮ้อ~ เรื่องวุ่นๆพวกนี้เมื่อไหร่จะจบวะ เมื่อไหร่ยามะจังจะมาชอบไอ้ยูยะ ต้องรอชาติหน้าเลยมั้ย? รึว่าจะหาทางให้ยูยะเลิกชอบยามะจังดี ยากพอกันเลยนะเนี่ย =w=
ความคิดเห็น