ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คืนนี้และคืนนั้น
“1เดือน 2เดือน 3เดือน 123.........7วัน นี่เราอยู่ที่นี้มาตั้ง 3 เดือน 7 วัน แล้วหรอเนี้ย!! ลุงก็สอนอะไรไม่รู้มีแต่ปรัชญาโบราณๆทั้งนั้นเลย เฮ้ย…”
สาวน้อยถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่ายเป็นอันมาก เธอกำลังนั่งดูดาวอย่างสบายอกสบายใจ บนเนินเขาที่โค้งรับกับแสงจันทร์สีนวลเป็นอย่างดี
พลางถ่ายทอดความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจเธอให้เจ้าเงินได้ฟัง
คืนนี้ชั่งเป็นคืนที่สวยงามยิ่งนัก ท้องฟ้ามีดวงดาวอยู่นับร้อยนับพัน ต่างก็ส่องแสงหากันระยิบระยับน่าประทับใจอย่างมาก เหมือนเป็นดั่งอัญมณีในส่วนลึกของมหาสมุทรอันลึกลับ แต่ค่ำคืนนี้ยังคงมีดาวหลงฟ้าเหลืออยู่อีกหนึ่งดวง ที่ยังคงเหงาเศร้าสร้อยไปตามกาลเวลา จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเกือบ3เดือนกว่าๆ เธอไม่เคยรู้สึก............เหมือนวันนี้เลย เธอยังคงคิด.......คิดถึงเขาอยู่เสมอ
“ป่านนี้เขาเป็นยังไงบ้าง จะทำอะไรอยู่ จะคิดถึงเราบ้างไหมน้า….เฮ้ย วันนี้รู้สึกโล่งๆเป็นพิเศษ” เธอพูดทั้งๆที่คำพูดของเธอเหมือนกับสบายใจ แต่มือของเธอกลับกอดรัดอกไว้แน่น และน้ำตาของเธอก็ไหลอีกครั้ง โดยความปรารถนาของเธอนั้นดูเลือนรางเหลือเกิน และเธอ................
“คิดถึงเธอมากๆเลย ริวจิ สักวัน สักวันฉันจะต้องพบเธออีก รอฉันนะ” เธอหลับตาแล้วพยายามนึกถึงเรื่องในอดีตอีกครั้ง “วันนั้น ใช่วันนั้นมันก็ประมาณนี้แหละ ความรู้สึกนี้ ฉันยังคงรู้สึกถึงมันได้ วันที่...............”
ใช่เธอยังคงจำมันได้อย่างดี วันนั้นเป็นวันที่มีงานเต้นรำของโรงเรียน เธอ มิโฮะ และ ริวจิมางานด้วยกัน พวกเขาพูดคุยกันน้อยมาก ส่วนมากจะเป็นการเริ่มพูดจากมิโฮะแทบทุกครั้ง และสายตาของสาวน้อยก็ได้แต่แอบมองเขาด้วยการซ่อนความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจเธอเพียงเท่านั้น เขาแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยกับเธอเลยสักคำ ไม่สิ เขาไม่ได้พูดกับเธอเลยแม้สักคำ เมื่อถึงงานเต้นรำ พวกเธอต่างแยกออกจากกันตอนเข้าไปในงาน
ในระหว่างที่เธอกำลังพูดคุยกับมิโฮะอยู่นั้น มิโฮะก็ขอปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำ และทิ้งให้สาวน้อยนั้นยืนอยู่หน้าที่วางเครื่องดื่มเพียงลำพัง
ทันใดนั้นเองเสียงเพลงก็เริ่มเบาลงเบาลงเรื่อยๆ และเสียงลำโพงที่อยู่ข้างเวทีก็ดังขึ้น “สวัสดีครับทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่งานเต้นรำของโรงเรียน มิตาฮาชิครับ งานนี้ได้มีการจัดมาเป็นเวลานานแล้ว รู้สึกว่างานคืนนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษนะครับ อ้า.....คุณรู้ไหมครับว่าวันนี้เป็นวันอะไร”
“วันศุกร์” เจ้อ้วนมีไฝตอบอย่างมาดมั่นมาก “เออ........ครับสงสัยเจ้จะมาผิดงานแล้วนะครับ “ “เอานี้ไม่ใช่ รายการตอบปุปได้ปับหรอ นี่ นี่ฟังฉันก่อนสิ ฉันเสียเงินเสียเวลามาที่นี้นานนะยะ ไอ้พวกบ้าเอ้ย!! @#$%%$฿..........”แล้วเจ้อ้วนก็เดินออกไปพร้อมกับบ่นพึมพำมากมาย
“ขอโทษนะครับ เมื่อกี้เป็นการผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยครับ เอาละทุกคนวันเป็นวันแห่งความรักครับ” ”กรี๊ด..............”สาวๆต่างกรี๊ดกันใหญ่เมื่อได้ยินว่าวันนี้เป็นวันอะไร “และเวลาสำคัญก็มาถึง เวลาที่ทุกคนรอคอย KING & QUEEN ครับ แต๋นแตนแต้น คิงในงานเต้นรำประจำปีนี้ คือ คือ.......... ริวจิ หนุ่มมาดเท่ที่สุดในโรงเรียนของเราครับ
“เฮ้ย เต็มที่เลย พวก ไปเลยริวจิ”เพื่อนของริวจิตะโกนขึ้นมาเพื่อแสดงความยินดีกับเขาอย่างสะใจ “ที่ขาดไม่ได้ในวันนี้อีกตำแหน่งหนึ่ง ตำแหน่งควีนครับ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ยิ้มของเธอราวกับสะกดสายตาของชายหนุ่มได้ทุกคน และ และเธอก็คือ........”ทันใดนั้น ไฟก็ดับลงทั้งงานทุกคนต่างตกใจกันหมด ขนาดพิธีกรเองยังแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และแล้วแสงไฟสีขาวที่เจิดจ้าก็ฉายแสงไปสู่มายา “ควีนในค่ำคืนแห่งนี้ คือ มายาริ สาวน้อยผู้น่ารักของโรงเรียนเรายังไงละครับ ขอเชิญทั้งสองขึ้นมารับ ช่อดอกไม้ ดาบ มงกุฎ และ สายสะพาย เฮ้ยไม่ใช่ ขอโทษนะครับ ถ้างั้นเชิญเลยนะครับ”
มายาถึงกับอึ้งกับตำแหน่งที่เธอได้รับเธอถึงขนาดนิ่งเงียบเหมือนกับเป็นก้อนหินในเรื่องโรมิโอกับจูเลียตยังไงยังงั้น แต่....แต่แล้ว
“มายา คุณมายาครับแสดงความยินดีด้วยนะครับ”เขามายืนอยู่ตรงหน้าของสาวน้อยตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขาคุกเข่าลงพร้อมกับค่อยๆยื่นไปจับมือของเธอและจูบลงอย่างสุภาพ โดยจับมือของเธออย่างทะนุถนอม เขาพาเธอมาที่ลานเต้นรำ และโอบกอดเธอไว้ ไออุ่นแห่งความรักของทั้งสองก็ได้สัมผัสกันจากหัวใจ เขายิ้มให้เธออย่างมิตรพร้อมกับ
“คุณ.........คุณริวจิคะ”เขาเอามือของเขามาแตะที่ริมฝีปากอันนุ่มนวลของเธอ พร้อมกับส่งสายตาเหมือนกับอยากจะสื่อความหมายว่า เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว เขามีความสุขอย่างที่เธอเป็นและเธอก็ได้อยู่เคียงข้างกายเขาแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้รับจากเจ้าหญิงของเขาแล้ว
กลิ่นไอแห่งความรักก็ได้อบอวลทั่วงานเต้นรำแห่งนี้ ทุกคู่ดูมีความสุขที่ให้กันและกันเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคู่ของเธอ มายาถึงกับหลั่งไหลน้ำตาแห่งความสุขที่ตื้นตันใจ ต่อหน้าเจ้าชายในฝันของเธอ
“ขอบคุณคะ ริวจิ”
อยู่ดีๆภาพนั้นก็เหมือนลอยห่างไกลออกไป ออกไปเรื่อยๆ และ............................................................
“มายา ........มายา!!!!” ริวจิก็ตะโกนลั่นพร้อมกับตื่นนอนขึ้นมากับอาการที่ตกใจเป็นอย่างมาก
To be continued
สาวน้อยถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่ายเป็นอันมาก เธอกำลังนั่งดูดาวอย่างสบายอกสบายใจ บนเนินเขาที่โค้งรับกับแสงจันทร์สีนวลเป็นอย่างดี
พลางถ่ายทอดความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจเธอให้เจ้าเงินได้ฟัง
คืนนี้ชั่งเป็นคืนที่สวยงามยิ่งนัก ท้องฟ้ามีดวงดาวอยู่นับร้อยนับพัน ต่างก็ส่องแสงหากันระยิบระยับน่าประทับใจอย่างมาก เหมือนเป็นดั่งอัญมณีในส่วนลึกของมหาสมุทรอันลึกลับ แต่ค่ำคืนนี้ยังคงมีดาวหลงฟ้าเหลืออยู่อีกหนึ่งดวง ที่ยังคงเหงาเศร้าสร้อยไปตามกาลเวลา จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเกือบ3เดือนกว่าๆ เธอไม่เคยรู้สึก............เหมือนวันนี้เลย เธอยังคงคิด.......คิดถึงเขาอยู่เสมอ
“ป่านนี้เขาเป็นยังไงบ้าง จะทำอะไรอยู่ จะคิดถึงเราบ้างไหมน้า….เฮ้ย วันนี้รู้สึกโล่งๆเป็นพิเศษ” เธอพูดทั้งๆที่คำพูดของเธอเหมือนกับสบายใจ แต่มือของเธอกลับกอดรัดอกไว้แน่น และน้ำตาของเธอก็ไหลอีกครั้ง โดยความปรารถนาของเธอนั้นดูเลือนรางเหลือเกิน และเธอ................
“คิดถึงเธอมากๆเลย ริวจิ สักวัน สักวันฉันจะต้องพบเธออีก รอฉันนะ” เธอหลับตาแล้วพยายามนึกถึงเรื่องในอดีตอีกครั้ง “วันนั้น ใช่วันนั้นมันก็ประมาณนี้แหละ ความรู้สึกนี้ ฉันยังคงรู้สึกถึงมันได้ วันที่...............”
ใช่เธอยังคงจำมันได้อย่างดี วันนั้นเป็นวันที่มีงานเต้นรำของโรงเรียน เธอ มิโฮะ และ ริวจิมางานด้วยกัน พวกเขาพูดคุยกันน้อยมาก ส่วนมากจะเป็นการเริ่มพูดจากมิโฮะแทบทุกครั้ง และสายตาของสาวน้อยก็ได้แต่แอบมองเขาด้วยการซ่อนความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจเธอเพียงเท่านั้น เขาแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยกับเธอเลยสักคำ ไม่สิ เขาไม่ได้พูดกับเธอเลยแม้สักคำ เมื่อถึงงานเต้นรำ พวกเธอต่างแยกออกจากกันตอนเข้าไปในงาน
ในระหว่างที่เธอกำลังพูดคุยกับมิโฮะอยู่นั้น มิโฮะก็ขอปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำ และทิ้งให้สาวน้อยนั้นยืนอยู่หน้าที่วางเครื่องดื่มเพียงลำพัง
ทันใดนั้นเองเสียงเพลงก็เริ่มเบาลงเบาลงเรื่อยๆ และเสียงลำโพงที่อยู่ข้างเวทีก็ดังขึ้น “สวัสดีครับทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่งานเต้นรำของโรงเรียน มิตาฮาชิครับ งานนี้ได้มีการจัดมาเป็นเวลานานแล้ว รู้สึกว่างานคืนนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษนะครับ อ้า.....คุณรู้ไหมครับว่าวันนี้เป็นวันอะไร”
“วันศุกร์” เจ้อ้วนมีไฝตอบอย่างมาดมั่นมาก “เออ........ครับสงสัยเจ้จะมาผิดงานแล้วนะครับ “ “เอานี้ไม่ใช่ รายการตอบปุปได้ปับหรอ นี่ นี่ฟังฉันก่อนสิ ฉันเสียเงินเสียเวลามาที่นี้นานนะยะ ไอ้พวกบ้าเอ้ย!! @#$%%$฿..........”แล้วเจ้อ้วนก็เดินออกไปพร้อมกับบ่นพึมพำมากมาย
“ขอโทษนะครับ เมื่อกี้เป็นการผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยครับ เอาละทุกคนวันเป็นวันแห่งความรักครับ” ”กรี๊ด..............”สาวๆต่างกรี๊ดกันใหญ่เมื่อได้ยินว่าวันนี้เป็นวันอะไร “และเวลาสำคัญก็มาถึง เวลาที่ทุกคนรอคอย KING & QUEEN ครับ แต๋นแตนแต้น คิงในงานเต้นรำประจำปีนี้ คือ คือ.......... ริวจิ หนุ่มมาดเท่ที่สุดในโรงเรียนของเราครับ
“เฮ้ย เต็มที่เลย พวก ไปเลยริวจิ”เพื่อนของริวจิตะโกนขึ้นมาเพื่อแสดงความยินดีกับเขาอย่างสะใจ “ที่ขาดไม่ได้ในวันนี้อีกตำแหน่งหนึ่ง ตำแหน่งควีนครับ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ยิ้มของเธอราวกับสะกดสายตาของชายหนุ่มได้ทุกคน และ และเธอก็คือ........”ทันใดนั้น ไฟก็ดับลงทั้งงานทุกคนต่างตกใจกันหมด ขนาดพิธีกรเองยังแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และแล้วแสงไฟสีขาวที่เจิดจ้าก็ฉายแสงไปสู่มายา “ควีนในค่ำคืนแห่งนี้ คือ มายาริ สาวน้อยผู้น่ารักของโรงเรียนเรายังไงละครับ ขอเชิญทั้งสองขึ้นมารับ ช่อดอกไม้ ดาบ มงกุฎ และ สายสะพาย เฮ้ยไม่ใช่ ขอโทษนะครับ ถ้างั้นเชิญเลยนะครับ”
มายาถึงกับอึ้งกับตำแหน่งที่เธอได้รับเธอถึงขนาดนิ่งเงียบเหมือนกับเป็นก้อนหินในเรื่องโรมิโอกับจูเลียตยังไงยังงั้น แต่....แต่แล้ว
“มายา คุณมายาครับแสดงความยินดีด้วยนะครับ”เขามายืนอยู่ตรงหน้าของสาวน้อยตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขาคุกเข่าลงพร้อมกับค่อยๆยื่นไปจับมือของเธอและจูบลงอย่างสุภาพ โดยจับมือของเธออย่างทะนุถนอม เขาพาเธอมาที่ลานเต้นรำ และโอบกอดเธอไว้ ไออุ่นแห่งความรักของทั้งสองก็ได้สัมผัสกันจากหัวใจ เขายิ้มให้เธออย่างมิตรพร้อมกับ
“คุณ.........คุณริวจิคะ”เขาเอามือของเขามาแตะที่ริมฝีปากอันนุ่มนวลของเธอ พร้อมกับส่งสายตาเหมือนกับอยากจะสื่อความหมายว่า เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว เขามีความสุขอย่างที่เธอเป็นและเธอก็ได้อยู่เคียงข้างกายเขาแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้รับจากเจ้าหญิงของเขาแล้ว
กลิ่นไอแห่งความรักก็ได้อบอวลทั่วงานเต้นรำแห่งนี้ ทุกคู่ดูมีความสุขที่ให้กันและกันเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคู่ของเธอ มายาถึงกับหลั่งไหลน้ำตาแห่งความสุขที่ตื้นตันใจ ต่อหน้าเจ้าชายในฝันของเธอ
“ขอบคุณคะ ริวจิ”
อยู่ดีๆภาพนั้นก็เหมือนลอยห่างไกลออกไป ออกไปเรื่อยๆ และ............................................................
“มายา ........มายา!!!!” ริวจิก็ตะโกนลั่นพร้อมกับตื่นนอนขึ้นมากับอาการที่ตกใจเป็นอย่างมาก
To be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น