ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงเพลงแห่งใบไม้สีเงิน
วันที่ 84 ค.ศ. XXX
คืนที่เงียบสงัดแม้แต่เสียงลมพัดยังค่อยดั่งเหมือนเมฆผ่าน พระจันทร์ทอแสงส่องกระทบหญ้าอ่อนๆที่กำลังพัดพริ้วไปตามลมซึ่งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ โดยสีนั้นก็สะท้อนเป็นสีครามชั่งน่าเยือกเย็นยิ่งนัก เนินเขาแห่งนี้เหมือนกับเคยโดนกระเทือนอย่างรุนแรง และแล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น เสียงเพลงแห่งใบไม้สีเงิน
ปี่.............ปี.............................ปี......... ปี้.........ปี่....ปี...... ปี่... ปี...ปี้........ ปี่.............ปี.............................ปี.........
เสียงอ่อนไหว ประดุจดั่งฝีมือของนางฟ้า ไพเราะจับใจ คล้องเป็นทำนองพร้องจังหวะ แต่เสียงนั้นได้แฝงด้วยความเศร้าไว้จำนวนมากจนรู้สึกได้ เศร้าจนบรรยากาศรอบๆนั้นรู้สึกไปด้วย ต้นไผ่ถึงกลับโอนอ่อน จากยอดไผ่สู่ลำท้ายต้น
เสียงที่แผ่ไปทั่วทุกหนแห่ง เสียงที่ซ่อนเร้นด้วยความนัยอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นเสียงนั้นก็หยุดลง น้ำจากปลายตาค่อยๆไหลมาผสมกับขอบตารวมเป็นหยดน้ำแห่งความเศร้า และแล้วสาวน้อยก็หลั่งน้ำตาออกมา
“นานกี่วันแล้ว เจ้าเงิน ฉันคิดถึงทุกคนเหลือเกิน เราอยู่ในที่ๆไม่รู้จักมานานแค่ไหนแล้ว ฉันกลัว ฉันกลัวว่าจะไม่ได้เห็นทุกคนอีก ไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีต่อไปแล้ว ทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน...............”
สาวน้อยคนนั้นพูดทั้งน้ำตาแห่งความเศร้า สิ่งที่อยู่เคียงข้างเธอก็คือหมาป่าสีเงิน ที่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้จากการปรากฏตัวของดาวตก และเธอนั้นก็ได้ตกลงมาพร้อมกับดาวนั้นด้วยเช่นกัน
“มายา มายา !!!! อย่า อย่าคิดสั้นนะ มา มานี่เร็ว เจ้าต้องอยู่เพื่อค้นหาเพื่อนๆของเจ้าที่พลัดหลงกันนะ นี่เป็นสิ่งเดียว ที่จะทำให้เจ้ากลับไปโลกของเจ้าได้ อย่าลืม มิตรภาพ ความรัก ความเศร้า และ ภารกิจที่กำลังรอเจ้าอยู่ ทุกสิ่งกำลังจะเกิดในไม่ช้านี้นะ อย่า อย่า นะ”
ในขณะนั้นพายุก็ได้ปรากฏขึ้น มันใหญ่มาก ใหญ่สะจนแทบไม่มีอะไรสามารถหยุดมันไว้ได้ แต่มันก็ไม่สามารถหยุดความคิดที่จะกระโดดของสาวน้อยลงได้ และแล้วสาวน้อยก็กระโดดสุดแรงที่เธอมีอยู่ ทันใดนั้นเองบางสิ่งก็ได้เกิดขึ้นเธอเห็นภาพเรื่องราวในอดีต เหมือนอยู่ในเหตุการณ์นั้นนั้น แล้วเธอก็ปวดอย่างรุนแรงจนสลบไป
To be continued
คืนที่เงียบสงัดแม้แต่เสียงลมพัดยังค่อยดั่งเหมือนเมฆผ่าน พระจันทร์ทอแสงส่องกระทบหญ้าอ่อนๆที่กำลังพัดพริ้วไปตามลมซึ่งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ โดยสีนั้นก็สะท้อนเป็นสีครามชั่งน่าเยือกเย็นยิ่งนัก เนินเขาแห่งนี้เหมือนกับเคยโดนกระเทือนอย่างรุนแรง และแล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น เสียงเพลงแห่งใบไม้สีเงิน
ปี่.............ปี.............................ปี......... ปี้.........ปี่....ปี...... ปี่... ปี...ปี้........ ปี่.............ปี.............................ปี.........
เสียงอ่อนไหว ประดุจดั่งฝีมือของนางฟ้า ไพเราะจับใจ คล้องเป็นทำนองพร้องจังหวะ แต่เสียงนั้นได้แฝงด้วยความเศร้าไว้จำนวนมากจนรู้สึกได้ เศร้าจนบรรยากาศรอบๆนั้นรู้สึกไปด้วย ต้นไผ่ถึงกลับโอนอ่อน จากยอดไผ่สู่ลำท้ายต้น
เสียงที่แผ่ไปทั่วทุกหนแห่ง เสียงที่ซ่อนเร้นด้วยความนัยอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นเสียงนั้นก็หยุดลง น้ำจากปลายตาค่อยๆไหลมาผสมกับขอบตารวมเป็นหยดน้ำแห่งความเศร้า และแล้วสาวน้อยก็หลั่งน้ำตาออกมา
“นานกี่วันแล้ว เจ้าเงิน ฉันคิดถึงทุกคนเหลือเกิน เราอยู่ในที่ๆไม่รู้จักมานานแค่ไหนแล้ว ฉันกลัว ฉันกลัวว่าจะไม่ได้เห็นทุกคนอีก ไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีต่อไปแล้ว ทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน...............”
สาวน้อยคนนั้นพูดทั้งน้ำตาแห่งความเศร้า สิ่งที่อยู่เคียงข้างเธอก็คือหมาป่าสีเงิน ที่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้จากการปรากฏตัวของดาวตก และเธอนั้นก็ได้ตกลงมาพร้อมกับดาวนั้นด้วยเช่นกัน
“มายา มายา !!!! อย่า อย่าคิดสั้นนะ มา มานี่เร็ว เจ้าต้องอยู่เพื่อค้นหาเพื่อนๆของเจ้าที่พลัดหลงกันนะ นี่เป็นสิ่งเดียว ที่จะทำให้เจ้ากลับไปโลกของเจ้าได้ อย่าลืม มิตรภาพ ความรัก ความเศร้า และ ภารกิจที่กำลังรอเจ้าอยู่ ทุกสิ่งกำลังจะเกิดในไม่ช้านี้นะ อย่า อย่า นะ”
ในขณะนั้นพายุก็ได้ปรากฏขึ้น มันใหญ่มาก ใหญ่สะจนแทบไม่มีอะไรสามารถหยุดมันไว้ได้ แต่มันก็ไม่สามารถหยุดความคิดที่จะกระโดดของสาวน้อยลงได้ และแล้วสาวน้อยก็กระโดดสุดแรงที่เธอมีอยู่ ทันใดนั้นเองบางสิ่งก็ได้เกิดขึ้นเธอเห็นภาพเรื่องราวในอดีต เหมือนอยู่ในเหตุการณ์นั้นนั้น แล้วเธอก็ปวดอย่างรุนแรงจนสลบไป
To be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น