[sf] short fic exo นายอ่ะซื่อบื้อไปละนะ! { ChanBaek }
ถ้าผมจะชอบแบคฮยอนเพื่อนบ้านานเป็นปีๆขนาดนี้นะ มันก็.. ซื่อบื่อไปนะ นี่ผมเป็นเพื่อนมัน ใกล้กันทุกๆวัน แกจะไม่สนใจฉันบ้างเรอะ!?
ผู้เข้าชมรวม
898
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
898
อัปเดตล่าสุด : 13 พ.ค. 58 / 22:33 น.
แท็กนิยาย
แฟนฟิค chanbeak ชานแบค ชานยอล แบคฮยอน chanyeol beakhyun exofic short fic exo exo short fic ฟิคสั้น ฟิค
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ฟิคเรื่องนี้ ชาย x ชาย ไม่ชอบก็กดปิดไปได้เลยนะคะ
หากแต่ หมอนี่.... - -
บยอน แบค ฮยอน
สนใจผมบ้างก็คงจะดี
นี่ผมเป็นเพื่อนมันมาสามปีแล้วนะ ..
ไม่ใช่น้อยเลยใช่ไหมละ
แต่เอาก็เอาเถอะ ปีนี้.
..
หากแต่ หมอนี่.... - -
บยอน แบค ฮยอน
สนใจผมบ้างก็คงจะดี
นี่ผมเป็นเพื่อนมันมาสามปีแล้วนะ ..
ไม่ใช่น้อยเลยใช่ไหมละ
แต่เอาก็เอาเถอะ ปีนี้.
..
ผมจะเป็นแฟนมันให้ได้!!
***นี่เป็นฟิคเรื่องแรกของไรต์เตอร์ ยังไงก็ฝากติชมผลงานด้วยนะคะ
cr. หมีมอคค่า
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
มนุษย์ย่อมมีารเปลี่ยนแปลเสมอ..
ไม่ว่าระหว่าสัว์ มนุษย์ หรือสภาพแวล้อมยัมีารเปลี่ยนแปลระหว่าัน..
แ่...
สำหรับนนี้ ...
บยอนแบฮยอน
มึมันื่อบื้อมาไปละนะ!
สวัสีรับ ผมื่อานยอล หนึ่ในนัเรียนโรเรียนนี้(?) ผมำลัเรียนอยู่ ม.5 บอรๆถ้าผมหาสาวสัน็หาไม่ยาหรอหน้าาหล่อๆแบบผมอ่ะ - - แ่ว่ามันไปหาไม่ไ้เพราะผมอบนายแบฮยอนเพื่อนสุสนิทไปแล้วน่ะสิ แล้วมัน็ันื่อบื้อไม่สนใผมเลย มอแ่รุ่นพีู่โฮ ถามหน่อยเถอะ เาีว่าผมรไหนเนี่ย ผมออะหล่อ นิสัยี มีน้ำใ
เล่นนรีเป็น เห็นมะ สมบูร์แบบะไม่มี แ่แบมัน็ยัไม่สนผมอยู่ี ถึพีู่โฮเาะรู้็เถอะว่าผมอ่ะอบแบ แ่มอพี่แแ็ยิ้มให้แบะทุทีที่มอ ำไว้เลยนะพีู่โฮ ถ้าบัอามามาม่อน้อแบที่รัอผมอี ผมะไปฟ้อพี่ริสที่มหาลัยอีฟาใหู้!
ว่าละมัน็เินมา นายแบฮยอน ผมรีบสาวเท้าวิ่ไปหาเ็เี้ย้วยวามเร็วแส
"แบฮยอนนนนนนนนนนนนนนน ทำไมไลน์ไปหาแล้วไม่อบหะ"
"อ้าว มึไลน์มาเรอะ ทำไมันไม่เห็นวะ.." ว่าเสร็มัน็เอาไอโฟนู่ใมาส่อไลน์
"เออว่ะ ทัมาริๆ้วย โทษทีวะ มัวแ่ส่อรูปพีู่โฮในบอร์โรเรียน แหะๆ" มันว่าพลายิ้มแหยๆให้ผม
"ให้มันไ้ี้ิ ูอุส่าห่ว นึว่าเป็นอะไรไป เฮ้อ" ผมว่าพลา้มหน้าถอนหายใเล็น้อย
"ไม่มีไรหรอเว้ย ไปๆ หิว้าว" มันว่าพลาบไหล่ผมเบาๆ เี้ยแล้วยับไหล่นสูอี ไอ่นี่ไม่เียมเลย ว่าเสร็แบฮยอน็ลาผมไปโรอาหาร้วยารับแนแล้วึไป มันไปเอาแรมาาไหนนัเนี่ย ัว็เล็ แรเยอะเป็นบ้า ลาแรๆมีหวัผมไ้โนลาไปับพื้นห้าแหเลยอะ
- โรอาหาร -
ถ้าผมบอว่าผมหึหวเนี่ย ใระเื่อผมไหมเนี่ย ูไอ้แบฮยอนสิ มันมอพีู่โฮาเป็นมันเลยอะ ผมนั่อยู่หน้ามันมันยัไม่มอ เฮ้อ นหล่อเ็ แล้วะทำไีให้มอันบ้าละวะเนี่ย หล่อเพลีย
"แบ.." ผมว่าเบาๆ่อนะับหน้ามันมาหาผม
"อะไรอแยอล" แบว่าพลาหันเยมอผมเล็น้อย่อนะหันไปหาพีู่โฮ่อ
"สนใันหน่อยิวะ.." ูมอมึนเียวนะเนี่ย ..
"เออ อยู่้วยันทั้วันอยู่ละมึะูอ่ะ อนบ่าย็เรียน้วยัน อะไรอมึนัหนาวะ ูะูพีู่โฮ" เออ! ทำร้ายิใันเ้าไป เห็นใูบ้าหรอเปล่า นั่หัวโ่รอมึสนใอยู่นี่ แ่มึลับมอแ่พีู่โฮ เออ อน! ไม่นั่้วยละ ออไป็ไ้..
ว่าเสร็ผม็่อยๆยับัวลุึ้นนั่าโ๊ะแผ่วเบาเพื่อเินออเอาานไปไว้ในที่เ็บาน้าๆเียบๆ บอ่อนนะผมไม่ไ้ลัวแบมัน่านะ ไม่ไ้ลัวริๆนะเออ พอลุึ้นพ้นเโ๊ะิน้าวผมับแบฮยอนแล้ว ผม็เินเอาานไปเ็บท่ามลานพลุพล่านอโรอาหารในเวลาพัเที่ย ทิ้ให้แบนั่นเียวไป้วยวามน้อยใ
- ฝั่บยอนแบฮยอน -
หลัาแบฮยอนมอรุ่นพีู่โฮนพอใแล้ว และมอแล้วว่าพี่เาินเสร็็เรียมะลุเอาานไปเ็บบา แ่เมื่อหันลับมา ลับพบเพียวามว่าเปล่า้าหน้า ที่ไม่มีใรอยู่ ไร้เาอเพื่อนสนิทานยอล
"เวร านยอลไปไหน" แบฮยอนเอ่ยอย่าวยเพราะเมื่อี้านยอลยันั่ับเาอยู่เลย
ทั้ที่ริแล้ว ว่าบยอนแบฮยอนะรู้ว่าานยอลไม่ไ้นั่ับนแล้ว ็ปาไปเือบสิบห้านาทีแล้วล่ะ...
- ห้อเรียนประำ -
- ฝั่านยอล -
ผมมาถึห้อเรียนไ้เือบยี่สิบนาทีแล้วล่ะ หลัานั่ทนรอแบฮยอนมอรุ่นพีู่โฮไม่ไหวริๆ มัน็ื่อและบื้อเินะเยียวยา สนใแ่สิ่ที่ัวเออบ ไม่สนใเลยว่าเพื่อนอย่าผมะเป็นไมั่ เห็นละเหนื่อยิ ลับบ้านหนีโาบบ่ายเป็นเ็หนีเรียนะีไหมเนี่ย
รื...
ว่าแล้วมัน็โผล่มา ผมมอไปยัประูห้อบานเลื่อนที่เปิออ มอเห็นบยอนแบฮยอนำลัมอ้ายมอวา่อนะมาหยุที่ผม ผมแล้มอออนอหน้า่า ทำท่าทีว่าไม่สนใแบฮยอนเลย เพราะถ้าผมแล้สนใ หมอนี่มัน็เยัวน่ะสิ ว่าแล้วแบฮยอน็เินมานั่้าๆผม โ๊ะถัไปาโ๊ะอผมแท้ริแล้วเป็นโ๊ะอโ้ ผม่อน้าุยับโ้บ่อย เพราะผมับโ้นั่้าัน แ่แบฮยอนะนั่ถัไปาโ้อีหนึ่โ๊ะ พวเราสามนนั่อยู่แถวที่สอรอาแถวหน้าสุ ผมนั่อยู่ิริมหน้า่าที่วิวีที่สุในห้อนี้
"ทำไมทิู้ที่โรอาหาร.." แบฮยอนถามผม้วยน้ำเสียเือวามหุหิ สสัยเพราะที่ผมทิ้ที่โรอาหารแหเลย
"ใรทิ้ ูเปล่า ูบอมึละมึเย มึไม่ลุนี่" ผมโห..
"อ้าวหรอ ฮ่าๆ สสัยูมอพี่เาเพลิน" แบฮยอนหัวเราะยิ้มๆให้ผม
เาะรู้บ้าหรอเปล่า ว่าผมเ็บแ่ไหน แ่ไ้แ่มอนที่ัวเอรั สนในอื่น่อหน้า หนำ้ำ ยัพูื่อนอื่น้วยรอยยิ้มมีวามสุแบบนั้นอี
แ่ ใระไปยอมให้นที่ัวเอรัมาเป็นปีๆไปในมือนอื่น ฝันไปเถอะแบ ะเป็นแฟนพีู่โฮ านยอลนนี้ไม่ยอมเ็า
รู้มะแบ มึอ่ะ อูนะเฟ้ย...
- อนเย็น บ้านแบฮยอน -
"แม่ร้าบบบ อรบวนหน่อยนะร้าบบบ"
"้า เ็มที่เลยลู"
ผมว่า่อนะึ้นไปบนห้อแบ ามแบที่อนนี้เินไปบนห้อนำผมึ้นไปเรียบร้อยแล้ว ผมสนิทับแม่แบฮยอนมาๆๆ แม่แบบอับผมว่า อยาไ้แบ มาอแม่ไ้นะลู แ่แม่รับนเนี้ย ผมยัีบไม่ิเลยอะ รออีไม่นานรับ อีไม่ถึอาทิย์ รับรอเสร็!
แอ๊.. ปึ..
ผมปิประู่อนะไปสิเียแบ นอนแผ่หลา้าๆมัน สูลิ่นหอมอ่อนๆที่ิผ้าห่มผืนหนาที่แบใ้เป็นประำ
"ูไรอะมึ" ผมว่าพลาเอาหัวยับเ้าไปใล้หัวแบฮยอนมอไปยัหนัสือที่แบนอนอ่านอยู่
"สือาร์ูนอะมึ ไปยืมมาาร้าน้าล่าเมื่อวาน" มันว่าพลาสนใหนัสือ พลิหน้าอ่านเรื่อยๆ
"ไหนออ่านมั่ิ" ผมว่าพลาแย่หนัสือาอีนมาไว้ในมือแล้วอ่าน ื่อเรื่อ เรื่อย่อ้านหลัหนัสือ
"เห้ย!" แบว่าพลาใเล็น้อย่อนะหันหน้ามาทาผมเพื่อะใ้มือหยิบหนัสือืนไปาที่โนผมแย่
"ไม่ให้เว้ย" ผมว่าพลาลุ และใ้วามสูเป็นประโยน์ระโเล่นไปมาบนเียแบเพื่อไม่ให้อีนับหนัสือไ้
เราเล่นันไปมาสัพั ผมระโไปมานหมอนหมอน้าผ้าห่มอแบระุยระายไปทั่วห้อเ็มไปหม และสุท้ายผม็พลานไ้
ผมเหยียบอบเีย่อนะหายหลัล้มลไปามหมอนทั้หลายที่ลไป่อน าม้วยารออีน้วยวามใหวัะยึ แ่เปล่าเลย
ร่วทัู้่...
"เห้ยยย ฟื พึ่บบ.."
ผมนอนแอ้แม้เหมือนหุ่นไล่าล้มลาทุ่นา แ่ผมไม่ไ้ล้มลาทุ่นา แ่ผมล้มลาลุ่มหมอนและผ้าห่มผืนหนาอแบฮยอน มันเลยไม่เ็บมา หลับาปี๋ลัวหัวฟาพื้นเ็มที่ แ่สุท้าย็รอาารหัวฟามาไ้
ผม่อยๆปรับสายาเ้าับแสยามเย็นที่บ้านแบฮยอนเพื่อมอหาอีนที่ลมา้วย้าๆ ปรับโฟัส มอ้าๆ ็เห็นว่าแบฮยอนนอนอยู่บนัวผม
แ่ที่แย่ว่านั้น
แบฮยอนำลัูบับหน้าอผม ปานี่เหมาะเาะแะยอหน้าอผมรที่เสื้อร่นลมาพอี -..-
"อ๊า" ว่าเสร็นายบยอยแบฮยอน็ลุเ็ปาัวเอเป็นพัลวัล ลุยืนระทืบๆเท้าไปมาเหมือนนบ้า
"มึ ูือผู้เสียหายนะ ่วย่อนิ" ผมว่าพลามอลั้นยิ้มเพราะเห็นท่าทีน่ารัอีนที่นานๆะเห็นสัที
มันมอผมแปลๆ่อนะึผมแรๆึ้นไปให้ยืน
ผมเ้ัวเล็น้อยึ้นยืนามแรแบฮยอน่อนะทรัวามแรึมาๆนั้นไม่ไหว ันอีนิำแพ่อนะฝัมูแบบไม่ั้ใลบนแ้มนิ่มออีน
ฟอ...
"อะ... อ๊า"
ไม่้อทาย็รู้ว่าเสียใร หน้าแบฮยอนึ้นสีมพูอ่อนๆน่ารัน่าัมาๆ แ่บอเลยนะรับ ผมไม่ล้าปาไปสัพั -..-
- ฝั่บยอนแบฮยอนหลัานยอลลับไปแล้ว -
"โอย.. ไอ้..." แบฮยอนนั่ลุเินไม่หยุ้วยอารม์แปลๆที่เิึ้นาเหุาร์เมื่อี้ พลานึในใว่า 'ผมไม่ไ้อบมันนะทำไมทำไม ทำไมใมันเ้นแร ทำไมหน้าแๆ' ว่าพลาส่อระ่อนะยี้หัวัวเอไปมา้วยวามสับสนในวามรู้สึ
เื่อเถอะ แบน่ะ ถ้ายัสับสน พรุ่นี้ไปโรเรียน โนานยอลัหนัแหเลย
- านยอล ที่โรเรียน -
หลัาไ้เห็นหน้าน่ารัๆอบแบฮยอนแล้ว ผมอยาะเริ่มอย่าริั หลัาบอัวเออยู่นานว่า ะเอาริๆ แ่ไม่ริสัที ว่าแล้วผม็ไปยืนรอแบอยู่หน้าโรเรียน ผมำเวลามันมาไ้ลอและรับ อแบบนี้ เป็นแฟน(?)มาั้นาน ำไม่ไ้็แย่สิริไหมละ?
ผมมอแบฮยอนที่เินมาับระเป๋าลูโามปิ ่อนะวิ่ไปหาหยิบระเป๋าแล้วึมือมันมาุมมือไว้
"ะ..ุมมือ..ทำไม" ผมมอหน้าแบฮยอน่อนะหันไปมอหน้าับสีเลือน้อยๆออีนอนนี้ที่หันไปทาอื่น ทั้ที่ปิมอหน้าผมแบบหาเรื่อไปแล้ว ว่ามาวนทำไม น่ารัั เนอะ
"อยาุม" ผมว่าพลาระับารุมมือให้แน่นึ้น แล้วพาอีนเินเ้าโรเรียนพร้อมสายานัเรียนอีหลายร้อยู่ยามเ้าที่มอมายัผมและแบฮยอน
- อนเย็น -
ผมลาแบไปร้านไอศรีม้าๆโรเรียน ้วยอารม์ที่ว่า ผมอยาินิม หาไ้พาแบไปสวีทไม่ แ่็นะ มาับแบ มันย่อมทำให้ผมรู้สึีว่าารมานเียวเหาๆอยู่แล้วล่ะ ผมึมืออีนเินออมาาหน้ารั้วโรเรียนโยไม่อายสายาประาี ่อนะูมือึ่ลานัืนารับมือมานถึร้านไอศรีมสำเร็
"ออันนี้ อันนี้ อันนี้รับ หลูรับผม" ผมว่าพลาสั่ไอศรีมให้ัวเอและอีน้วยเพราะูสภาพแล้ว แบูหน้าบูๆปาเิๆ เหมือนผมะโนอนล่ะ
"เป็นไรมึ" ผมถามพลาิบน้ำที่เาเอามาให้เล็น้อยพลามอหน้าอีนไป้วย
"อน.. น" มันว่าพลามอออไปนอหน้า่าระใสอร้าน
"อนไรูวะ"
"รู้ไ้ไว่าอนมึ อาะไม่ใ่มึ็ไ้นี่" มันว่าพลาเหล่หาามาหาผม
"ไม่ใู่แล้วะใรละ ถ้าไม่ใู่ไมมึไม่หันมามอู ทำปายื่นๆ มอไปนอหน้า่าทำ๋อยไร" ผมว่าพลายัิ้วอย่าผู้นะ
"เออ ูอน อนมึอะละ"
"อนไรูฟะ" ผมถามพลารับไอิมาพี่นายไอิมมาวาไว้รลาโ๊ะ
"มึทิ้ใหู้นั่นเียว เมื่อลาวัน"
"หะ? อนไหนมึ ูไปิน้าวับมึนะวันเนี้ย ูไม่ไ้ทิ้เลยนะนั่น"
"อนมึเอาานไปเ็บไ" แบว่าพลาิาเล็ๆนั่นใส่ผม "ูเห็นนะมึไปยืนุยับพี่ิ่วหมิน ที่อยู่มอหโรเรียนเราั้นาน ทิ้ใหู้นั่รออยู่ที่โ๊ะ นั่นแหละมึทิู้แล้ว"
"บ้า ใรบอว่าูทิ้ ูแ่ไปุยับพี่เาเรื่อานทีู่ฝาปริ้นเท่านั้นเอ มึิไ้ไวะว่าูทิ้"
"็เห็นยิ้ม ูุยสนุ" เสียเบาๆอแบพึมพำออมาเบาๆ
"หะ อะไรนะ" ผมว่าพลามวิ้วเพราะไม่ไ้ยินอีนพู มอหน้าแบฮยอนที่อนนี้หันลับมาินิมับผมอีรั้ เลิหันไปมอนอหน้า่า
"อืม อร่อยี" แบว่าพลาัไอศรีมอโแลำที่สอเ้าปา
"็ีแล้วนี่นา"
ผมว่าพลาหยิบ้อนอัวเอัไอิมแล้วไป่อปาอีน มอหน้าแบฮยอน่อนะบอว่า
"ินิ อร่อย"
"ูินเอไ้ๆ" หน้าับสีแาๆอแบฮยอนทำให้ผมยิ้มน้อยๆ
"ินไปเหอะน่า นี่านยอลสุหล่อป้อนเลยนะ" ว่าพลายิ้มให้
"อ.. เออ ็ไ้" แบว่าพลาินไอิมที่ผมป้อน
น่ารััน้านเรา อีอย่ามัน็ทำให้ผมยิ้มไม่หุบอีละ...
ผมเินลับ้าๆ ้วยอยาอยู่ับแบนานๆ แ่็ยัรู้สึเหมือนไอ้เี้ยมันะหนีผมลับ่อนพิล
"ไปไหนมึ รีบไปไหน เิน้าๆ็ไ้"
"ลับบ้านไ" แบว่าพลาสาวเท้ารัวๆ ลับบ้าน
"ูไม่อยารีบนี่" ผมว่าึแนมันเอาไว้
"ูอยารีบนี่นา" ผมมอหน้าอีนที่ทำหน้าาแปลๆใส่ผม
"็ูไม่อยารีบนี่ เพราะถ้า..."
“ถ้าูรีบ ู็ไ้อยู่ับมึแปปเียวเอ"
- ฝั่แบฮยอนที่บ้านหลัลับมาแล้ว -
ทำไมวามรู้สึถึทำให้ผมเวียนหัวนานี้นะ ยัรู้สึใสั่นเพราะยอลไม่หายสัที ิไม่ออริๆว่าะทำไ่อ ลับมาบ้านยันึถึเรื่อยอลอยู่ไ้ บ้าริเว้ย
แบฮยอนนึพลายี้หัวัวเอ ่อนะเินลไป้าล่าไปหาแม่ที่ทำอาหารรอพ่ออยู่ในรัว
"แม่ร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ" ผมเรียพลาอแม่ที่ทำับ้าวอยู่
"ว่าไัวแสบ"
"ถ้าผมอบใรอยู่แล้ว ไปๆมาๆไปอบอีนะแปลป่ะ" ผมว่าพลาทำาแป๋วใส่แม่
"อะไรบอและว่ามันแปล"
"ไม่มีอะรับ" ผมว่าพลา้มหน้านิๆ
"แรู้ว่าวามอบวามรั เป็นเรื่ออวามรู้สึ ะรู้สึยัไ มัน็แล้วแ่เราเอ แ่แม่ว่านะที่สำัว่าวามรู้สึ ือารรัษาวามรู้สึมาว่า เพราะว่าแม่ะไ้พ่อแมาเนี่ย แม่็ผ่านมาหลายน หลายนที่ผ่านมาแล้วผ่านไป อยู่ไม่รอ อย่าพ่อแ รัแ่้อห่าันบ่อยเพราะทำานไล แ่็ใ้วามเื่อใเป็นารรัษาวามรู้สึยัไล่ะ"
แม่ว่าพลายิ้มน้อยๆ่อนะลูบหัวผมเบาๆ
"ไปๆ เรียมาน พ่อแน่าะนั่รถมาถึแล้วล่ะ"
"รับผม" ผมว่าพลายิ้มให้แม่ที่แสนน่ารัอผม
ผมิว่า ผมไ้ำอบแล้วล่ะ
- านยอล ที่โรเรียน -
วันนี้็้อมาเรียนอีละ รู้ไหมเนี่ย แบไม่มาผมไม่อยามาโรเรียนหรอ ะว่าไปแล้ว แบไปไหนวะ
"อะ... เห้ย" ผมมอไปยัแบฮยอนที่ยืนอยู่หน้าประูพร้อมับพี่ลู่หาน มอภาพแบำลัอแนพี่ลู่หาน ุยอะไรัน็ไม่รู้ แบไม่เยอแนใรให้ผมเห็นแม้แ่นเียว แ่ับมือยัไม่เยเห็น แ่นี่.. ใบหน้ายิ้มๆอแบฮยอนนั่นทำผมรู้สึไม่ีเลย
"อ่าว ยอล" แบว่าพลาเินมาหาผมที่ยืนเป็นหุ่นไล่า ้าอยู่ ว่าะไ้สิ แบ็เินมาน ิัวผมแล้ว
"หืม.." ผมว่าพลามออีน้วยสายาว่าเปล่า
"เป็นไรหรอเปล่า" แบแสสีหน้าเป็นห่วเล็น้อย ่อนะมอรอบๆัวผมว่าผมเ็บรไหนหรอเปล่า
"เปล่าหรอ ไม่มีอะไร" ผมยิ้มอย่าฝืนๆ่อนะหยิบระเป๋าเินึ้นั้นเรียนไป
"เป็นอะไรไป..ยอล" เสียบาเบาอีนที่พูออมาหลัานยอลเ้าห้อไปแล้ว พร้อมนัยที่แสวามรู้สึเป็นห่วอย่าปิไม่มิ
- พัเที่ย -
น่าแปล วันนี้านยอลไม่ไ้เินมาิน้าวับแบฮยอนอย่าปิ แ่ลับไปิน้าวับโ้เพื่อนโ๊ะ้าๆะเยๆ แบฮยอน็ลับไปนั่โ๊ะเิมที่นั่ันสอนอยู่ลอนเียว นั่เี่ย้าวในานเหมือนนั่รอนมาิน้วย แ่็ใ่ว่า.. นิน้วย ไปินับนอื่นแล้ว
ยอลมีสีหน้าและนัยาว่าเปล่ามาแ่เ้านโ้อะถามไม่ไ้
"เป็นไร" โ้ถาม
"ไม่รู้ิ เ็บในอแปลๆ"
"โรหัวใป่าววะ" โ้ว่าพลามวิ้วเล็น้อย
"มั้ สสัยเย็นนี้้อรีบไปหาหมอ"
"เปล่า ูหมายถึ โรหัวใอหั"
"หะ.." ยอลว่าพลามอหน้าโ้อย่าน
"ูไม่ไ้โ่นะยอล อบมานานทำไมทิ้เาแบบนั้น" โ้ว่าพลามอไปยันที่เป็นัว้นเหุให้น้าๆึมนานี้
ยอลหันไปมอามโ้ ่อนะเห็นอีนำลันั่อยู่ที่โ๊ะเิม ที่เิมที่นั่ันทุวัน
ที่เิมที่นั่ันมาลอ...
านอบยอนแบฮยอนไม่ไ้พร่อไปสันิ แ่ยัเ็มไป้วย้าวและับ้าวเ็มาน พร้อมน้ำอีสอว ทีู่็รู้ว่าไม่ไ้ื้อมาินนเียวหรอ
"เารอมึนะ ะไม่ไปหน่อยหรอ"
โ้ว่าพลาับไหล่ยอลเบาๆ ่อนะเห็นานยอลรีบลุแล้ววิ่ไปที่โ๊ะที่แบฮยอนนั่อยู่
- แบฮยอน -
ผมมอนัวสูที่ยืนหอบแฮ่ๆ รหน้าผม พร้อมับนั่ล้าหน้าผม
"รอหรอ" ยอลถามผม
"อืม" ผมอบไปเบาๆ
"อโทษนะ ที่มา้า" ยอลว่าพลาโ้ศีรษะเล็น้อย
"ไม่โรธอยู่แล้ว" ผมว่าพลายิ้มน้อย
ีว่าลืมละนะ
- อนเย็น -
ุสสัยใ่ไหมละ ว่าทำไมเมื่อเ้าผมถึมาพร้อมับพี่ลู่ เพราะว่าผมปรึษาับพี่เาเรื่อยอลน่ะสิ เราเอันเมื่อเ้า
"ผมอบเพื่อนัวเอผิไหมรับพี่"
"อะไรัสินเราละว่ามันผิ"
"ไม่มีรับ"
พี่ลู่ยิ้มให้ผม่อนพวเราะพาันุยเรื่อทั่วๆไปปรึษาัน ผมุยับพี่เา พี่เาเล่าถึแฟนเาให้ฟั แฟนพี่เาื่อเฮุนรับ าที่พี่เาเล่า พวเารัันมาๆเลยล่ะมั้ ผมฟัแล้วผม็อยาะแสวามรู้สึแบบนั้นโยไม่อายใรแบบพี่เาบ้า มันไม่สายไปใ่ไหมละถ้าะบออะไรับนที่เราอบ ผมแอบไปสืบมาแล้วล่ะ แล้ว็ไปสืบเรื่อยอลมา้วย รู้ว่ายอลอบผมมานานแล้ว ที่าไม่ถึว่านั้น นที่บอผมเรื่อยอล ็ือพีู่โฮน่ะสิ
"แบฮยอนอ่า"
"รับพี่"
"รู้ัวไ้แล้วนะ"
" รู้ัวอะไรหรอรับ?"
"านยอลน่ะ"
ผมเียบพลาฟัพี่เาพู่อ
"เาอบนายมานานแล้วนะ"
เป็นเรื่อน่าแปลใที่ผมน่ะรู้สึีใมาว่ารู้สึอยาีัวออาานยอล ทั้ที่เมื่อ่อนผมไม่รู้สึไรับานยอลเลยแท้ๆ แ่อนนี้มันไม่ใ่ ผมรู้ีว่าผมวระอบแทนานยอลยัไี ^^
ผมเินมาับนสู้าๆ อนนี้ยอมรับเ็มๆเลยล่ะว่าผมน่ะ เี้ยสิ้นี - - แ่็เอาเถอะ ยอมๆมันไป เรื่อแบบนี้มันแล้วแ่น
"ลับบ้าน"
"็ลับอยู่นี่ไ"
"านยอลอ่า"
"เป็นแฟนันนะ"
"พรว..!"
ผมสำลัน้ำที่ื่มอยู่เพราะำพูอแบฮยอน่อนะมอหน้าอีน้วยสีหน้าใ
"เลอะหมแล้ว" แบว่าพลาหาผ้ามาเ็เสื้อให้ผม
"พูริเปล่า?"
"ริสิ" แบฮยอนยิ้มให้ผมอย่าน่ารั
"อ่า.. " ผมอมยิ้มน้อยๆ ่อนะ่อยๆับอีนอุ้มเพราะวามีใ
"ยอลอ่าา ปล่อยยยยย" แบฮยอนหน้าึ้นสีัที่โนอีนอุ้มลาที่สาธาระ
ไม่รู้ว่าเพราะเิน หรืออายันแน่
"แบฮยอน" ผมว่าพลาวาอีนล่อนะับแ้มแล้วมอหน้ายิ้มๆ
"รู้หรอเปล่าว่ามันนานแ่ไหน" ผมยิ้ม
"รู้" แบฮยอนยิ้มอบ
ผมอแบฮยอนแน่นๆ้วยวามิถึและวามีใที่ไ้อนนนี้้วยวามรู้สึรัอย่าเ็มเปี่ยม
"แบอ่า านยอลอบแบฮยอนนะ ไม่สิ รันะรับ" ผมว่าพลาระับอ
"รู้แล้ว รัเหมือนัน"
- แถม -
ที่นี่ที่ไหน ห้อนอนแบฮยอนรับ -..- เราเป็นแฟนันมาไ้สอเือนแล้ว ผมมีวามสุมาๆเลยล่ะ แ่อีสิ่ที่ผมพึ่รู้ือ ผมอบับนัวเล็นี่มาๆเลยล่ะ ัวนิ่มอย่าับอะไร
"ยอลอ่า อย่าอสิ" แบว่าผมที่ผมอัวอีนะที่อีนอ่านาร์ูนอยู่
เราพูสุภาพันแล้วนะรับ แบน่ารัมาๆเลย อ่า ไม่ใ่แ่น่าที่ะรัสิ แ่ผมรัเลยแหละ นัวนุ่มนิ่มนี่ทำผมอยาับลอเวลา ทุวันนี้ผมเ้าบ้านแบบ่อยว่าบ้านัวเออี แทบะมาสู่อแล้วรับ นอนอทุืน -..-
"นิหน่อยเอ" ผมว่าพลาหอมแ้มนัวเล็
"ทำไมนอย่านี้นะ" แบฮยอนว่าพลายู่ปาน้อยๆ พร้อมหน้าแๆที่มอหนัสือไม่มอผม
"็น่ารันี่" แบฮยอนหันมอผม้วยหน้าแๆนั่น่อนะหอมแ้้มผมืน
"แล้วรัปะละ"
"รัสิ มา้วย"
.
.
.
"ที่ริเ้า...อยาไ้แบแล้วอ่ะ~?"
"อ๊า ไอ้ยอล ายแน่!!!!!!"
//////////////////////?///////////////////////
บแล้ว ฮูเร่~?
ิมให้หน่อยนะะ เม้นเป็นำลัใหน่อยนะะ
นี่ือผลานแรอเรา อบุนัอ่านทุน่ะ ^^
ผลงานอื่นๆ ของ หมีมอคค่า ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ หมีมอคค่า
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น