คุณหนูจอมแก่นกับคุณชายมาดรัก

ลำดับตอนที่ #6 : เข้าห้องใหม่!

กริ๊ง!!!! เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น (โชคช่วยจ่ะตัว - -) พวกเราจึงแยกย้ายเข้าห้องเรียนตามปรกติ คุณครูก็เดินเข้ามาเมื่อนักเรียนทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว

            “นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนะจ๊ะ ดังนั้นทางโรงเรียนเราจึงรับนักเรียนใหม่เข้ามาในห้องเรียน 3 คนนะ”

ฉันยืนรอครูอภิปราย ขณะเดียวกันนักเรียนในห้องต่างซุบซิบนินทาพวกเราใหญ่เลยแฮะ --

เมื่อคุณครูจัง อภิปรายเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มแนะนำตัวทีละคน ซึ่งอีเราก็อยู่ข้างหน้าเลยซะงั้นอ่ะ...

            “คนนี้ชื่อซาซาโนะ ฮิซากิ หวังว่านักเรียนหลายคนคงรู้จักกันนะจ๊ะ”

อ๊ะ แน่นอน! ฉันออกจะดังอย่างงี้

            “คนนี้ชื่อเยหวนอิ มอคค่า”    ครูชี้มาทางอิหมาบ้านั่น

นักเรียนในห้องต่างซุบซิบกันเสียงดังยิ่งขึ้น...สรุปที่มันซุบซิบไม่ใช่เราใช่มั้ย?

ส่วนอีก 3 คนที่เหลือ อิเราก็ไม่ได้ฟังเพราะไม่โดดเด่นซักเท่าไหร่ (แย่มาก..)

            “เรื่องที่นั่งของแต่ละคนก็แถวๆข้างหลังแล้วกัน พอดีว่าที่นั่งเพิ่งมาใหม่น่ะ”

ฉันพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นก็เข้าประจำที่ (เหมือนแข่งกีฬาเลยเนอะ)

แต่ไอที่แย่กว่านั้นที่ไม่มีอะไรแย่กว่านั้นอีกแล้วก็คือ...ฉันนั่งข้างๆไอมอคค่านี่ T^T    ช่างเป็นวิบากกรรมอันแสนจะโหดร้ายเหลือเกิน

            “อ้าว! บังเอิญจังเลยนะ”       มันทำหน้าใสซื้อบริสุทธิ์ถามฉันก่อนนั่งลง

บังเอิญมากเลยเนอะ - -; มันเป็นอะไรที่ซวยสุดๆจริงๆเล้ย

เวลาผ่านไปอย่างเฉื่อยชาแสนจะทรหด จนในที่สุด พักเที่ยงก็มาถึง (เย้! ฮู้วเล่!)

            “หนอนดำ...”

ทันทีที่มันเรียกนั่นแหล่ะ ฉันทำเป็นไม่ได้ยินและวิ่งจู๊ดไปห้อง B ทันที

            “ไค!!!”        ชื่อนี้เปรียบดั่งชื่อของสวรรค์

            “มาหาใครครับ?”      เด็กชายแว่นคนหนึ่งเสนอหน้ามาถาม

            “ไค”  และฉันก็ตอบชื่อไคห้วนๆไป

            “ใครล่ะ?”

            “ไค”  ฉันยังคงยืนยันชื่อนี้ดังเดิมเพราะคิดว่าอิแว่นนี่ไม่ได้ยิน

        “นี่! ตกลงคุณมาหาใคร ใครๆๆๆอยู่นั่นแหล่ะ”        เด็กชายแว่นฉุนขึ้น

อ่าว! โดนด่าซะงั้น อีเราก็นึกว่ามันฟังชื่อไม่ชัด อุตส่าห์ทวนให้ มันยังไม่รู้เรื่องอีก

            “ก็ฉันบอกว่า ไค ไงเล่า”

            “แล้วใครล่ะ คุณอย่ามาเล่นได้มั้ย?”

            “เฮ้ย! นายอยู่ห้อง B ได้ไงเนี้ย”        ด้วยความรู้เรื่องของมัน(หรือเรียกสั้นๆว่า โง่) ทำให้ฉันฉุน

ในขณะที่เรากำลังจะถกเถียงกัน ไคก็เดินมาพอดี

            “ไค”  ฉันเรียกไคอย่างสุขเกษม

            “นาคาเซะคุง”                       เด็กชายแว่นเรียกไคอย่างอ่อนนุ่ม

            “เนี้ย! คนนี้นี่แหล่ะ ไคที่ฉันถามถึง”            ฉันพูดและเอานิ้วชี้อันสวยงามชี้หน้าไค

เด็กชายแว่นเอ๋อๆ ทำหน้างงเป็นไก่ตาเกือบแตก   (เป็นไงหว่า...?)

            “เทโระคุง ผมชื่อนาคาเซะ ไค น่ะ คงยังไม่รู้สินะ”    ไคแนะนำตัว

            “อ้อหรอ! ขอโทษทีที่ผมจำชื่อไม่ได้”           พูดจบมันก็เดินเข้าห้องไป

เดี๋ยวดิ  มันขอโทษและนอบน้อมกับไค และฉันล่ะ พูดดีแต่กลับโดนตรงข้าม  ขอโทษซัก แอะกับฉัน ก็ยังไม่มี

ฮู้ย!   น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย วันนี้มีแต่เรื่องซวยซ้ำซวยซ้อน     ฉันแค้นจนกัดแขนเสื้อตัวเอง

            “หิวมากเลยเหรอ”     ไคถาม

            “ก็เออเดะ”     ฉันพูดโดยไม่คิดเพราะแค้นอยู่และไม่ทันฟังที่ไคถามด้วยซ้ำ

จากนั้นไคก็ขำเบาๆและเดินไป