คุณหนูจอมแก่นกับคุณชายมาดรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ข่าวใหญ่อันโหดร้าย

ฉันรีบวางโทรศัพท์มือถือ และวิ่งกลับบ้าน ด้วยขาอันแสนสั้นของฉันทำให้วิ่งถึงบ้านเป็นเวลา 10 นาที ด้วยระยะทาง 500 เมตร

                “คุณพ่อคะ!!!”         ฉันตะโกนเรียกพ่อด้วยความดีใจเพราะไม่ได้เจอมา 1 ปีแล้ว

                “นั่นใครคะ?”           ฉันเอ่ยทักสงสัยขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดีอายุราวๆกับฉันอยู่ตรงข้ามกับพ่อ

                “คนนี้คือ มอคค่าลูกชายตระกูลเยหวนอิ”

ถึงหน้าตาดีนะ แต่เราว่าไคหน้าตาดีกว่า

                “หวัดดีจ่ะ”               ฉันทักทายด้วยอัธยาศัยที่ดี

                “ฮื่อ”       แต่มันน่ะ ทักทายด้วยอัธยาศัยที่โคตรแย่ (ไม่ได้เรื่อง)

                “นายท่านจะจัดให้คุณหนูเป็นคู่หมั้นของลูกชายตระกูลเยหวนอินี้ ดังนั้นเค้าจะมาอยู่อาศัยที่นี่ จนกว่าจะทำสัญญาและหมั้นเรียบร้อยแล้วหรือเรียกในช่วงนี้ว่าการดูตัว”          เลขาฯประจำการจองพ่ออธิบาย

                “อาวล่ะ เสร็จธุระแล้ว ไปก่อนนะ”             พ่อลุกขึ้น

                “อะไรกันคะยังมาไม่ถึงสิบนาทีเลย”           ฉันโต้แย้งไป

                “นายท่านมีกำหนดการณ์ที่เยอรมันน่ะครับ” แต่เลขาฯก็โต้แย้งกลับ

ยังไงซะ ครอบครัวของฉันก็เป็นอีแบบนี้ทุกทีอ่ะ กินข้าวร่วมกันมีแต่ตอนเล็กๆทารกอยู่แค่ครั้งเดียว

                “งั้นฝากด้วยล่ะ มอคค่า”

                “ครับแน่นอน!”        มันตอบรับ (...?)

คุณชายนี่ท่าทางเรียบร้อยจังแฮะ สงสัยโดนฝึกอย่างเข้มงวด

...หลังจากที่คุณพ่อไป ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว นอกจากฉันกับนายมอคค่า

                “เธอคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลซาซาโนะ”               มันแจกแจง –...-

            “ถึงคุณพ่อจัดให้เราเป็นคู่หมั้นกัน แต่ฉันก็ไม่ยอมรับหรอกนะ”      ฉันทำหยิ่ง

                “เรา งั้นเหรอ?  เหอะๆ อย่าเอาฉันไปรวมกับคนอย่างเธอสิ”          มันทำหน้าไม่พอใจ

ไรเนี่ย? จากหน้ามือเป็นหลังมือซะงั้น ตอนแรกคิดว่าเป็นคนเรียบร้อยเพรียวๆซะอีก อย่างนี้ฉันก็โดนเล่นงานตลอดเวลาแน่เลยสิ T^T

                “นายก็ไม่ได้วิเศษกว่าฉันมากมายซะหน่อย”                ฉันเอาบ้าง

                “เหรอ? แล้วทำไมพ่อเธอถึงเลือกฉันเป็นคู่หมั้นล่ะ”       มันหลิ่วตาใส่

เออ...มันก็จริงนะ –o- …เฮ้ย! ไม่ใช่ ทำไมฉันเพิ่งอายุน้อยนิด ดันมีคู่หมั้นเร็วขนาดนี้ล่ะ -3-

โว้ย! ปวดหัว จะปรึกษาไคดีมั้ยน๊า? ไอหมอนี่ก็ขี้เก๊กซะด้วยสิ @o@

                  “ยัยหนอนดำ ฉันอุตส่าห์มาจากอเมอริกา ไม่สิ จากจีน ก็แนะนำบ้านแคบๆนี่หน่อยสิ เอาใจแขกไม่เป็นหรือไง”

ห๊า! อุตส่าห์เลยเหรอ แล้วใครเป็นหนอนดำยะ แกสิเป็น ให้ตายสิ! คนอย่างนายจะให้ฉันเอาใจ 10 ปีก็ไม่มีทางโว้ย

                  “จริงดิ! ฉันอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอแล้วนะ”

                  “มากวนฉันถึงโรงเรียนเลยหรอ!?”       ฉันแหกปากด้วยความตกใจอย่างแรง

                  “เออ”      มันก็ตอบแบบกวนส้งติงได้ใจเลยคร๊า

เรื่องใหญ่แน่เลย XxX ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย ตายแน่คราวนี้