คุณหนูจอมแก่นกับคุณชายมาดรัก

ลำดับตอนที่ #3 : วันสอบผ่านพ้นไปแย้วว

วันเวลาล่วงเลยไป ตั้งแต่เช้าตรู่มาจรดตกเย็น แสงเริ่มค่อยๆจางลงไป ดูแล้วช่างงดงามและความมืดเริ่มเข้ามา ไม่ใช่ๆๆๆ...นี่ไม่ใช่เวลามามีอารมณ์สุนทรีย์น๊าา >o<

                “เป็นไง ยากมั้ย”       ไคออกมาจากห้องสอบพอดี

                “สุดยอดของสุดยอมเลยล่ะ OoO”

                “ไม่ค่อยนิ รู้สึกครั้งนี้มีในบทเรียนหมดเลยนะ ยกเว้นสังคมในหมวดความรู้รอบตัว เอาแต่ข่าวในอดีตทั้งนั้นเลยนิเนอะ”

                “ไม่รู้...ชีวิตนี้ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น” ฉันพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก

                “ไหนๆก็เลิกเรียน เอ๊ย...สอบแล้ว ฉันกลับก่อนเลยนะ”

ฉันพยักหน้าแล้วไคก็เดินกลับไป ไม่นานนักคนทางบ้านก็มารับ

                “คุณหนูสอบได้มั้ยคะ”

                “อ่า...เอ่...อ๋อ!..ย...ยอดเยี่ยม เอ่...ข้อสอบกล้วยๆ ใครก็ทำได้”

แหะๆๆๆ ถ้าบอกทำไม่ได้ เรื่องไม่จบแน่ >^< บรื๋อ

                “คุณมิกะ พรุ่งนี้เตรียมชุดเจ้าหญิงและเจ้าชายเหล่าคนใช้ฉากทั้งหมดตามใบนี่ให้ด้วยนะ พร้อมส่งให้ครูยามาเนะเลย”

ฉันพูดพลางยื่นกระดาษให้คุณมิกะ

                “ได้ค่ะ คุณหนูจะแสดงหรอคะ”

                “...อืม ก็ไม่เชิงหรอกนะ พอดีเค้าอ้อนวอนให้ฉันแสดงเป็นเจ้าหญิงแต่ฉันเกรงใจ กลัวแสดงเสียเลยปฏิเสธ”

                “น่าเสียดายจังนะคะ”

คิคิคิคิ คุยโอ่นิดหน่อยก็ไม่เสียหายหร้อก (โฮะๆๆๆ) (<<กลายเป็นคุณหนูเต็มตัวแล้ว)

                “นี่ๆๆ คุณมิกะ กลับถึงบ้านแล้วไปเล่นกระโดดเชือกกันน๊า”           ฉันปิ๊งำอเดียและอ้อนวอนคุณมิกะเต็มที่

                “ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันยังต้องทำงานอีกมากมาย ไม่มีเวลามาเล่นอะไรไร้สาระด้วยหรอกค่ะ”               คุณมิกะก็เมินใส่

เล่นมุขนี้อีกและ และฉันก็ใช้มุขนี้ทุกที

                “ตัดเงินเดือนดีมั้ยเนี่ย หรือเอาลาออกจะดีกว่ามั้ย???”

                “ฮึ! แค่เล่นด้วยก็พอแล้วใช่มั้ยล่ะคะ”

                “จ้า ^^”

ยังงัยฉันก็ชนะทุกที คริๆ โหด มันส์ ฮา 555+

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...หลังจากที่เล่นอยู่บ้านอย่างสนุกสนานกับเหล่าคนใช้ ความเครียดก็มาถึงเพราะอาทิตย์นี้เป็นวันประกาศผลสอบและเข้าโรงเรียนใหม่ คุณมิกะพยายามเร่งให้ไปเช้าๆ แต่ฉันถ่วงเวลาจึงไปสายเกินกำหนด 1 ชม. (ทำไปได้)

                “ฮิซากิ! เค้าประกาศผลสอบเสร็จแล้วนะ”   ไควิ่งมาหาฉัน

                “หรอ นึกว่าจะประกาศสายกว่านี้นะเนี่ย...เป็นงัยผลสอบของฉันน่ะ”

ไคถอนหายใจ แล้วเงยหน้ามา

                “ผลคะแนนของเธอน่ะนะ”

                “ไม่ผ่านเหรอ?”        ฉันรีบแทรกคำพูดขึ้นมา

                “อืม ใช่”

Oh! Nooooooooooooooooooooooo…..ToT ฮือๆๆๆๆโฮๆๆๆๆฮาๆๆๆ

                “แตครูยามาเนะช่วยเพิ่มคะแนนจากการประพฤติให้

เอ!? OoO

                “คะแนนสอบของเธอก็ยังไม่ผ่านอยู่ดีแหล่ะ”

ไอบ้า! จะบอกทำไมฟะ งั้นฉันจะทำไงดีล่ะ

                “ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะว่าครูเค้าเอาคะแนนวิชาที่เธอได้เยอะน่ะ มาแบ่งใส่คะแนนที่ตก จนกลายเป็นได้ดีไปเลยล่ะ”          ไคพูดต่อ

อ่าว! แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า โธ่! เสียใจฟรีเลย อีกอย่างเราต้องมองครูยามาเนอะใหม่ซะแล้ว อิๆ ^^

                “คุณหนูคะ ผลสอบเป็นไงบ้าง”   คุณมิกะเดินมาหา

                “โอจ่ะ”   ฉันยิ้มอย่างระรื่นสุขใจ

                “ไม่จริง!”

ไม่จริง...? หมายความว่าไง จะหาว่าฉันโง่แต่สอบติดรึไง =o= อย่างงี้ต้องตัดเงินเดือน

            คุณหนู ได้ศูนย์คะแนนหรอคะ...โอ้! ตายล่ะ”

                “ไม่ใช่จ่ะ มิกะจัง เราสอบผ่านต่างหาก”      ฉันรีบแก้ความเข้าใจผิด

                “นี่! คุณหนูมาเรียกตีสนิทว่ามิกะจังไม่ได้นะคะ”

โธ่! สอบติดก็น่าจะชื่นชมซะหน่อย ดันมาเจอคำด่าอีกและ เซ็งเลย -3-

ซักพักมีรุ่นน้องมาอือออ กรี๊ดกร๊ากกันตรึม สาเหตุมาจาก...ไอเพื่อนของฉันล่ะค่ะ

                “รุ่นพี่คะ หนูรักรุ่นพี่มาก ฉะนั้นขอกอดหนึ่งทีก่อนลา” ผู้หญิงน่าไม่อายพูด

อึ๋ย - -+ ประโยคนี้ก็ทุเรศจะตายอยู่ละ...= - = และไอน้องนี่มันก็หน้าตารันทดสุดๆ

                “แกคบกับอีนี่ ชีวิตแกจบแน่ ไคเอ๋ย”            ฉันพูดด้วยความหวังดี

ไคดูนิ่งเฉยมาก ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใด (ความจริงเก๊กอยู่นั้นเอง) และ....มันก็เอ่ยประโยคสั้นๆกับทุกคนว่า

                “ขอให้ทุกคนตั้งใจและพยายามต่อไปครับ”

พอพูดจบเสียงกรี๊ดที่แสนจะแสบแก้วหูก็ดังขึ้น ฉันเลยลากไคออกจากกลุ่มนรกมากลุ่มสวรรค์

                “นายทนกับพวกหน้าไม่เคยแตกนั่นมา 5 ปีเลยหรอ?”

                “6 ปีต่างหาก”

เออ...ดูไอเพื่อนชั่ว อิเราอุตส่าห์เป็นห่วงยังจะมาย้อน -0-

                “ไหนๆก็ปิดเทอมและ ไปเที่ยวกันมะ”

                “เยี่ยม! ทะเล สวนสนุก สวนสาธารณะหรือโรงหนังดีล่ะ”

                “...=x=...”

อาราย ฉันพูดไรผิดถึงต้องอึ้งค้างอย่างนั้น?

                “เธอนี่คิดแต่เรื่องเล่นอย่างเดียวเลยนะ”

                “ถ้าไม่เล่นก็ไม่สนุกสิ อีกอย่างความสุขและรอยยิ้มคือสิ่งสำคัญของชีวิตเชียวนะ”

                “จริงสื! นึกได้ว่าฉันนัดพ่อไปตีกอล์ฟด้วยกันนิ ไปก่อนนะ ^^”

                “เดี๋ยวดิ แล้วเที่ยวล่ะ”               

มันโบกมือบ๊ายบาย สรุปที่พูดมาทั้งหมดคือยกเลิกใช่มั้ยเนี่ย ทั้งๆที่มันออกปากชวนแท้ๆ

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ (เสียงทรศัพท์มือถือดัง)

                “ฮัลโหล ฮิซากิค่ะ”    ฉันรับโทรศัพท์ขึ้นมาพูดประโยคที่ติดปากเป็นคำแรก

                “คุณหนู!”                เสียงของคุณมิกะตะโกนใส่มือถือจนหูจะแตก

                “โอ๊ย! เพลาๆก็ได้เจ๊”                ฉันพูดเชิงด่าเป็นนัยๆ

                “นายท่านกลับมาน่ะค่ะ”

                “เอ๋...คุณพ่อหรอ งั้นจะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหล่ะ”

                “ไปรับมั้ยคะ”

                “ไม่ต้องหรอก เพราะใกล้ถึงแล้ว”

พ่อมางั้นเหรอ? ว้าวดีจัยจังเลย 1 ปี พ่อจะกลับมายังไงซะ ต้องมีข่าวใหญ่แน่เลย >w< เราต้องรีบปายซะแร้ววว