คุณหนูจอมแก่นกับคุณชายมาดรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เตรียมตัวสอบ (ตอนที่หนึ่ง)

                “คุณหนู! หยุดนะคะ >o<”      เสียงแก่ๆของป้ามิกะเรียกอย่างเหน็ดเหนื่อย

ไอที่เหนื่อยไม่ใช่เพราะอะไรหรอกค่ะ นั่นก็คือฉันวิ่งเล่นไล่จับกับหัวหน้าเหล่าคนใช้ที่ชื่อมิกะซึ่งเป็นคนที่เข้มงวดอย่างแรง

                “พรุ่งนี้มีสอบนะคะ ยังจะมาเล่นอะไรอีก”

อ้อ! ที่พูดก็คือพรุ่งนี้ฉันจะมีสอบเปลี่ยนโรงเรียนใหม่ค่ะ ความจริงถ้าคะแนนไม่ถึงเกณฑ์โรงเรียนมากมายจะไม่ยอมรับและอาจซ้ำชั้นก็เป็นได้ค่ะ แต่ฉันไม่สนหรอกค่ะ เอาเงินยัดๆไปเค้าก็รับแล้ว >w<

จริงสิ...ลืมค่ะลืม มัวแต่บรรยากาศซะงงเลยใช่มั้ยล่ะคะ ฉันชื่อฮิซากิ ลูกสาวคนเดียวในตระกูลซาซาโนะค่ะ มีบ้านหลังโตสำหรับรองรับผู้อยู่อาศัยได้มากกว่าหนึ่งพันคนเลยล่ะค่ะ แต่ปัจจุบันอยู่กันก็มีแต่พวกคนรับใช้บ้าง ยามบ้างไม่ก็ทหารบ้าง บวกฉันไปอีกหนึ่งคน ส่วนพ่อแม่นั้น นานๆทีจะกลับมาและอีกอย่างกลับมาทีนึงอยู่ได้ไม่กี่ชม.ก็ไปทำงานต่อแล้วล่ะ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงเป็นเด็กสาวที่น่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง ToT (เวอร์ไปอะป่าวเนี่ย - -)

มา ณ ปัจจุบัน : คุณมิกะผู้แสนโหดเหี้ยมกำลังไล่จับเพื่อให้ฉันอ่านหนังสือ...ถึงเค้าจะโหดเหี้ยมเท่าไหร่ฉันก็บ่สน ขอให้ได้เล่นก็พอใจแล้วค่ะ ( ^o^ โฮะๆๆๆๆ)

                “อ่านหนังสือเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”    ป้ามิกะยังคงตามตื้อเรียกอยู่

                “ขี้เกียจอ่ะ เอาไว้...พรุ่งนี้ตอนเช้าละกัน”

                “!!!คุณหนู!!!”       เสียงตะโกนอันน่าสะพรึงกลัวของป้ามิกะดังก้องกังวานจนขนาดฟ้าผ่ายังกลัว

อึ๋ยหยา - -j อาละวาดอีกแย้ว เบื๊อเบื่อ อ่านทำไม? ให้เปลืองเวลา

ด้วยความเจ้าเล่ห์...ไม่สิ ด้วยสมองอันชาญฉลาดของฉันจึงได้แผนการเด็ดๆเพื่อการหลบหนี...!

                “อ๊ะ! กกน.สีชมพู”   

                “อะไรคะ ไหนๆๆๆ”                คุณมิกะรีบหันไปมองทางที่ฉันชี้อย่างรวดเร็ว

                “ไม่เห็น...อ๊าาาา! คุณหนู”        

หึๆๆ ในที่สุดก็หลบพ้นคุณป้ามิกะ ฉันวิ่งมาถึงประตูทางออกจากสวนและพบกับคุณแม่

                “แม่จ๋าาา”                     ฉันรีบวิ่งไปหาแม่จ๋าอย่างรวดเร็ว

แม่ค่อยๆหันมาและยิ้มให้ฉันแล้วรีบพาไปยังห้องรับแขกที่สอง ซึ่งเป็นห้องที่แต่งเต็มไปด้วยสีชมพูทุกอย่างหวานแหวว

                “อยู่ที่นี่ได้กี่ชม.อ่ะ”

                “เอ่อ...ชม.นึงจ่ะ ^^”               คุณแม่พูดพลางมองนาฬิกา

                “หนึ่งชม.เองหรอ??? ดีเลย งั้นเรามาเล่นกันนะ”          

                “หืมม์...? ได้ยินว่าพรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่หรอ”

O}O เฮือก!!! ถูกจับได้อีก เอ่อ...อ่า...ทำไงดีล่ะ @o@

                “ช่วยมั้ยจ๊ะ”             คุณแม่เอ่ยขึ้น

นานๆทีแม่จะกลับมา อีกอย่างเราก็อยากรู้ว่าคุณแม่จะสอบหนังสือยังไงนะ? คงสนุกน่าดู

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง....

                “แม่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้สอบให้ได้ล่ะ บะบายย ^w^”   และแล้วแม่ก็เดินตะแล๊ดแต๊ดแต๋นไป

T-T ฮือๆๆๆ เราตัดสินใจถูกแล้วหรือนี่ (หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว)

                “ถ่างตาหน่อยสิจ๊ะ ถ่างๆอ่ะ =O O=”

                “ตาหนูก็ตี่ๆอยู่แล้ว จะมาถ่างอะไรอีกล่ะ”

                “ทำข้อนี้เส๊ะ”

                “ห๊า! ข้อสอบแบบนี้จะมีสอบที่ไหนล่ะคะ ยังไม่ได้เรียนเลย”

นี่มันเป็นข้อสอบมหาโหดโคตรโหดของระดับมหาลัยแล่ว ไม่ใช่มัธยม

                “อย่าบ่น...นี่! อย่าทำให้หน้าแม่เหี่ยวสิ”

                “....”

ไหงมาโทษที่เราเฉยเลยอ่ะ ผิดทุกอย่าง =o=;

กลับมา ณ ปัจจุบันจ่ะ ฉันสลบเหมือดไปเพราะวิชาแต่ละวิชามันมหาโหดจริงๆ ทีหลังเราน่าจะเกรงใจแม่นะเนี่ย TMT

                “คุณนายสอนเก่งจริงๆนะคะ”     ป้ามิกะชื่นชม

บ้าสิ! โอ๋ย! ฉันอยากจะบ้าตาย ไปนอนดีกว่า OoO

                “จะเข้านอนแล้วหรือคะ ก็ดีค่ะ พรุ่งนี้จะได้ไม่งวงเงีย”
และในคืนนั้นฉันก็ฟุบหลับลงไปทันที...