เรื่องของนักเรียนสองคนกับฐานะทีไม่ใช่ปัญหา

เนื้อเรื่อง

 Hello แหม! ครั้งนี้ทักแบบอินเตอร์ ฉันพลอยนักแสดงที่เล่นเรื่องสั้นแล้วติดต่อกันถึงสี่เรื่องและนี่ก้อเปนเรื่องที่ห้าแล้วนะคร๊า >w<
ฉันอยู่ที่โรงเรียนชัญวาตาไทรน่ะค่ะ เป็นโรงเรียนสำหับคนจนโดยเฉพาะ ฉันมีเพื่อนสนิทคนนึงชื่อ เคน เค้าคอยช่วยเหลือเกื้อกูลฉันมาตลอดเวลา ทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานบ้านหลายๆอย่างน่ะค่ะ
ปีนี้มีนักเรียนเข้ามาใหม่คนนึงชื่อว่า เกด เธอเป็นคนที่ดูหยิ่งๆและพ่อของเธอก็เป็นเจ้าของบริษัทธนาคารแห่งนึงด้วยนะคะ

อยู่มาวันหนึ่ง ฉันถูกจับกลุ่มให้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอทำโครงงานเพื่อนำไปพรีเซนท์หน้าห้อง ฉันพยายามแจกแจงงานให้ทุกๆคนในกลุ่ม ซึ่งงานที่ฉันให้กับเกดไปเป็นงานที่ง่ายที่สุด นั่นคือ ติดกาวและตัดกระดาษ แต่...

    “อะไรกันเนี่ย งานบ้าอะไรไม่รู้ ใครจะไปทำล่ะ ทำไปคนเดียวเหอะ”   เกดพูดและโยนกระดาษแจกแจงงานให้

   “นี่!เธอ มันเป็นงานง่ายที่สุดแล้วนะ ถ้าไม่ทำฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”   ฉันตะคอก

   “เอ๊ะ! เธอกล้าตะคอกใส่ฉันงั้นเหรอ ไม่รู้ซะแล้วว่าใครเป็นใครน่ะ” 

ฮึ่ย น่าหมั่นไส้ชะมัดยัยเด็กใหม่นี่ มือไม่พายยังเอาเท้าราน้ำอีก ชื่อก็ออกจะดีแต่ไม่เข้ากับหน้าตาเล้ย

   “พลอย”    เสียงผู้ชายคนนึงเรียกฉัน ขณะที่ฉันกำลังจะเถียงกลับ

   “อะไร”     ซึ่งนั่นก็คือเสียงเคน ฉันพูดกับเคนอย่างโมโหตาแทบถลนออกมา

เขาส่ายหน้าให้ฉันหยุดสิ่งที่จะทำนั้นๆ ฉันมองหน้าเกดและพยายามระงับอารมณ์ จากนั้นก็ลงมือทำงานต่อ

   “เชอะ!”    เกดเดินออกจากกลุ่ม

   “จะไปไหนน่ะเกด!!!”   คุณครูแนนเรียก

   “ไปห้องน้ำสิคะถามได้”    พอพูดจบเกดก็เดินไปทันที

   “อย่างงี้คงต้องดัดนิสัยอีกยาว”  

คุณครูแนนบ่นกับตัวเองซึ่งฉันเองก็ได้ยินด้วย ทำให้รู้สึกสงสัยในตัวเกด

ถึงเวลาพักกลางวัน....ฉันมานั่งกินข้าวกับเคน

    “ว่าไงพ่อรูปหล่อกับยัยขอทาน”    เกดเดินเข้ามานั่งข้างๆเคน    (ใครเป็นขอทานฟะ)

เคนยังคงเฉยๆไม่สนใจอะไร เกดค่อยๆเบียดเคนและเบียดจนเคยมาติดตัวฉัน

   “ฉันไปล้างจานนะ”   เคนลุกและเดินออกไป

อ้าว เดี๋ยวดิ! ทิ้งยัยเกดนี่ให้ฉันซวยรึไงนะ

 “หึ! ผู้ชายคนนั้นน่ะไม่เหมาะกับแกเลยนะ”   

 “หน็อย! อย่างกับตัวเองเหมาะตายล่ะ”    ฉันประชดกลับ

 “นี่! เป็นแค่คนจนอย่าทำตัวฉอเลาะได้มะ? เล่นกับใครไม่เล่นนะ”  

 “ก็เล่นกับคนไงล่ะ จะให้เล่นกับผีหรอ อ๋อ! หรือว่าตัวเองเป็นผีเฝ้าห้องน้ำน่ะ”

   “ว้าย! อย่าพูดพล่อยๆนะ”     พอเกดพูดจบก็เริ่มตบพลอยจากมือขวา

เผี๋ยะ!!!!!!!!!! เสียงดังก้องกังวาน ทำเอาทุกคนในโรงอาหารพากันมอง ฉันอารมณ์เสียอย่างรุนแรงจึง….

เผี๋ยะ!!!!!!!!!! (หนูๆอย่าเลียนแบบนะจ๊ะ) ฉันตบเกดกลับด้วยมือซ้ายอันแรงกล้า

   “แก...ไม่มีใครเคยตบฉันนอกจากเธอมาก่อนเลยนะ แก...แก...นังเด”

   “เฮอะ! ถ้าฉันเป็นนังเดเธอคงเป็นยัยเหร่อแล้วล่ะ”  

    “กรี๊ดดด!!! นังนี่กล้ามากนะ”    เกดร้อง

คุณครูแนนเห็นพอดีจึงรีบวิ่งมาห้ามเกดที่กำลังชาร์ตมือเตรียมตบ

   “พวกเธอทำอะไรกันน่ะ ไปห้องครูเดี๋ยวนี้”    คุณครูแนนตะคอกอย่างรุนแรง

ฉันกับเกดจ้องตากันด้วยสายตารังเกียจกันและกัน เคนซึ่งเห็นการกระทำของเราสองคนทั้งหมดจึงตามไปที่ห้องครูด้วย

ในเวลานั้นฉันกับเกดถูกคุณครูแนนอบรมเป็นเวลานาน.....ผ่านไป 1 ชม. คุณครูแนนยังคงอบรมอยู่ ฉันจึงแทรกคำพูดครูขึ้นมา

   “เวลานี้ครูไม่ต้องสอนหรอคะ”  

   “ครูว่างสามชม.”    ครูแนนพูดและอบรมต่อ

สามชม.!!! ตายล่ะ ทำไมซวยงี้หนอ ฮือ T-T

และแล้วเวลาก็ผ่านไปสามชม. ฉันกับเกดออกมาจากห้องคุณครูแนน จากหูที่รับฟังได้ดีเหมือนกับหมาป่ากลับกลายเป็นหูของคนแก่และชาอย่างรุนแรง ฉันกำลังคลายเครียดในขณะนั้น อีเกดก็หาเรื่องอีกแล้ว

    “เพราะแกแหล่ะ”

    “อาร๊าย เพราะแกต่างหากมาหาเรื่องฉันก่อน”

   “เดี๋ยวเหอะ! เถียงนักนะ...”   เกดพูดไม่ทันจบ

   “ทำไมเถียงไม่ได้หรอ เป็นแม่หรือไง”   ฉันแทรก

   “พวกเธอ”    เคนแทรกขึ้นมาทำให้เราสองคนเงียบและแยกย้ายกันกลับบ้าน

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาทำให้ฉันเป็นคู่อริกับเกด คอยแย่งเคน สุดท้ายหลังจบการศึกษา ฉันก็เข้าใจกับเคนและผ่านมาทุกปีฉันต้องคอยปกป้องเคนมาตลอด ข่าวคราวของเกดที่ฉันได้ยินมาคือ เกดเข้าพิธีดูตัวและคนที่เป็นคู่ใจที่เกดหลงใหลในบรรดาผู้ชายทั้งหมดคือคนที่ชื่อว่าแรกคูน เออ...ก็แปลกดีเนอะ น่าจะเข้าพิธีดูตัวซะตั้งแต่เนิ่นๆ มาให้ฉันลำบากกับเค้าทำไม หลังจากที่เกดได้รักกับแรกคูนแล้วทำให้เค้าเหมือนเป็นคนละคนเช่นมาวันนี้ที่ฉันพบกับเธอป็นต้น

     “พลอย เธอเป็นเพื่อนรักของเรา ขอให้เธออย่าเอาเรื่องเมื่อก่อนๆ ไปใส่ใจเลยนะ”   เกดพูดและกุมมือฉัน

อึ๋ย! ถึงจะปรับปรุวตัวดีขึ้นแต่มันดูสะอิสะเอืยนไงไม่รู้อ่ะ ฉันได้แต่พยักหน้าอย่าเดียวเพราะมันพูดไม่ออกจริงๆ

    “ขอบคุณมากที่ดูแลแฟนผมเป็นอย่างดี ลาก่อน”    แรกคูนพูด

   “อ๊ะ! เดี๋ยวนะ! พลอย…แล้วเรื่องเคนล่ะว่าไง ไปถึงไหนกันแล้ว”   เกดวิ่งเข้ามาถาม

    “ก็นะ ไม่มีอะไรหรอก”   

    “ห๊า! ที่รัก อะไรเคนๆนะ อย่าบอกนะว่าคุณนอกใจผมน่ะ”    แรกคูนทำตาโต

    “จะบ้าหรอ! ฉันมีแฟนเป็นคนอย่างคุณแล้วจะให้ฉันมีแฟนอื่นได้ไงกันเล่า”   เกดรีบพูด

    “ไม่ๆๆๆๆๆๆ ผมไม่ยอมนะที่รัก”

    “โธ่! แรกคูน!!!”

และเกดกับแรกคูนก็เถียงกันไปอีกนาน เฮ่อ!!...เรื่องฉันกับเคนงั้นเหรอ? เราก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกก็แค่ยังคงเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่เหมือนเพื่อนทั่วๆไปก็แค่นั้นแหล่ะ

คำเตือน!!!  ทุกท่านที่อ่านอยู่กิริยาการกระทำเนื้อเรื่องการตบตี ด่าว่าร้ายกันอย่าเอาไปเลียนแบบนะคะ มันเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความสนุกสนานและความบันเทิง (ใช่รึ??) ซึ่งแฝงด้วยแง่คิดมากมาย ดังนั้นอย่าใส่ใจกับสิ่งไม่ดีแล้วใส่ใจสิ่งที่ดีให้เยอะๆเข้าไว้นะคะ บ๊ายบายยยยย