คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 7 เมื่อต้องตัดสินใจ100%
ผมหันหน้ากลับมามองหมวดโอภาสอีกครั้ง
“หมวดว่ายังไงนะครับ ใครเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
ผมถามเสียงสั่น เพราะถ้าเป็นอย่างที่หมวดโอภาสบอก ก็มีโอกาสที่เธอจะกลับเข้าร่างตัวเอง
“ที่จริงแล้วผมก็ยังไม่รู้ชื่อของเธอหรอกนะครับ คุณดูรูปเอาเองล่ะกัน”
หมวดโอภาสยื่นรูปใบหนึ่งมา ผมลังเลว่าควรจะรับหรือเปล่าก่อนจะค่อยๆรับรูปใบนั้นมาดู
เป็นรูปคนไข้สาวนอนหลับอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ตามตัวยังคงมีสะเก็ดแผลอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ผมยอมอ่อนนั้นก็คือใบหน้าของเธอ..ที่เหมือนยัยหยุดมากราวกับเป็นคนๆเดียวกัน
“นี้คือ...”
ผมพูดไม่ออก ลำคอตีบตัน
“ครับ เธอเป็นคนเดียวกับที่ผมเห็นคุณคุยกับเธอเมื่อกี้”
“ไม่ใช่หรอกครับ ไม่ใช่ หมวดตาฝาดแน่ๆ”
หมวดโอภาสมองผมด้วยแววตาระอา ไม่ใช่ยัยหยุดหรอก ถึงใช่ผมก็จะไม่ยอมรับ
“คุณแกงส้มครับ ผมมองเห็นวิญญาณได้นะครับ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณจะปฏิเสธและรั้งเธอไว้อย่างนี้ทำไม แต่ถ้าปล่อยเธอไว้แบบนี้นานๆเธอก็จะน่าสงสารมากนะครับ”
ผมคืนรูปให้หมวดโอภาส ก่อนจะหันหลังเดินออกไป จะให้ผมทำยังไงดี ให้ผมบอกยัยหยุดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ มันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าหากว่ายัยหยุดเกิดอยากจะกลับไปหาคนที่เธอรักล่ะ แล้วผมจะทำยังไง แต่ถ้าไม่บอกก็เหมือนกับผมทำร้ายเธออยู่
“คุณแกงส้มครับ”
หมวดโอภาสเรียกผมอีกครั้ง ผมชะลอฝีเท้า
“หมวดครับ ผมขอเวลาหน่อยเถอะครับ แล้วถ้าผมตัดสินใจแล้ว ผมจะบอกหมวดเอง..นะครับ”
ผมพูดโดยไม่ได้หันหน้ากลับไปคุยกับหมวดโอภาสจากนั้นผมก็เดินต่อไป ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความสับสน จุดหมายของผมตอนนี้ก็คือ ไปหายัยหยุด เท่านั้น
เมื่อมาถึงระเบียง เจ้าตัวก็ยังคงกินช็อกโกแลตอย่างสบายอารมณ์ ดูท่าแล้วมีความสุขมาก..แล้วผมล่ะ? ผมกำลังเป็นอะไร ผมกำลังจะรั้งเธอไว้อย่างนั้นหรอ? เป็นอย่างที่หมวดโอภาสพูดหรอ..
ทำไมผมต้องรั้งเธอไว้?ทำไม?ใครรู้บ้างว่ามันคืออะไร
“นายแกงส้ม!”J
ยัยหยุดตะโกนเรียกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะกวักมือเรียกผมอย่างร่าเริง ผมเดินไปหาเธออย่างว่าง่าย
“ทำไม ทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ยิ้มสิ ยิ้ม~~^_________^”
ยัยหยุดพูดและสาธิตการยิ้มของเธอให้ผมดู เธอยิ้มกว้างมากแถมยังทำตาเหล่อีกต่างหาก และผมก็หลุดขำออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า นี้ยิ้มของเธอหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ยัยหยุดยิ้มปกติอีกครังก่อนจะกัดช็อกโกแลตแล้วทำหน้ามุ่ย และบ่นออกมา
“ยิ้มออกมาได้แล้ว แต่มาแขวะฉันแทน เฮ้อ~ ทำคุณบูชาโทษ..หา!”
ผมโผกอดยัยหยุดไว้ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายตัวไปเลยในทันที ถึงแม้เจ้าตัวจะยังงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากจะกอดผมตอบ
“นายทำเหมือนกับว่าฉันจะหายไปอย่างนั้นแหละ”
เมื่อเธอพูดจบ ผมก็รู้สึกเหมือนจะถูกตอกย้ำกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้ ผมผละจาการกอดเธอด้วยท่าทีเก้อเขิน และดูท่าทีของยัยหยุดก็เหมือนจะหน้าแดงเรื่อๆเหมือนกัน
“ขอโทษน่ะ ที่..ทำให้ตกใจ”
ผมพูดเสียงเบา...พลางเกาหูเบาๆแก้เก้อ
“ไม่เป็นไร ฉัน..”
ยัยหยุดเม้มปากไว้เหมือนกำลังตัดสินใจอยู่ ก่อนจะกัดช็อกโกแลตอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงจดจ่อลุ้นที่จะฟังประโยคต่อไปของเธอ
“ฉันก็แค่...รู้สึกอบอุ่นดี”
อีกด้านนึง
หมวดโอภาสมองอาการของคนทั้งสองอย่างดูออก ว่าทั้งสองมีความรู้สึกยังไง ความรู้สึกของคุณแกงส้มและผู้หญิงคนนั้นมันแผ่ออกมาจนเขารู้สึก เพียงแต่ทั้งสองยังไม่ยอมรับก็เท่านั้น ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม คิดๆดูแล้วก็เหมือนเขากับคุณบัวขวัญเลย กว่าจะบอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายรู้ก็เกือบไม่ทัน
แล้วคุณแกงส้มจะเกือบพลาดแบบเขาหรือเปล่า?
“ผมรู้แล้วล่ะครับ ว่าคุณพยายามรั้งเขาไว้ เพราะคุณรักเขาไปแล้ว เวลาที่คุณขอ ผมก็จะให้คุณตัดสินเองล่ะกันครับ..คุณแกงส้ม”
หมวดโอภาสยิ้มออกมาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปหาพรรคพวก
เท่าที่รู้มา คนไข้สาวก็เป็นเจ้าหญิงนิทรามานานเกินกว่าหนึ่งอาทิตย์นะ ไม่รู้ว่าวิญญาณของเธอเพิ่งรู้สึกตัวช้าไปหรือเปล่า เพราะถ้าเธอยิ่งกลับเข้าร่างช้า ร่างกายของเธอก็จะอ่อนแอลง และมันก็อาจถึงขั้นที่หมอก็ช่วยไว้ไม่ได้ อาจเสียทั้งร่างกายและวิญญาณ...
แล้วคุณจะทนได้ไหมคุณแกงส้ม?
ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว พี่โดมก็แวะกลับมาที่บ้านก่อนสักพัก เพราะช่วงนี้พี่โดมติดละคร เรื่อง’สาวใหญ่ในกาน้ำแก้ว’ ซึ่งนางเอกเป็นแม่มดชื่อ เอกกี้ พี่สาวนางเอกชื่อม้ารกา กำลังเรียนหมอ พระเอกเป็นหมอชื่อเพชร และเพื่อนนางเอกที่รวยเว่อร์ชื่อแฟรงค์ =o=
ตอนนี้พี่โดมกำลังนั่งดูสาวใหญ่ในกาน้ำแก้วบนโซฟาอย่างเมามัน ชนิดที่ว่าถ้าเปลี่ยนช่อง พี่โดมเล่นงานทันที และผมก็นั่งดูละครเรื่องนี้กับพี่โดมด้วย อยากรู้ว่า มันสนุกตรงไหน?
และสักพักยัยหยุดก็เดินมานั่งดูด้วยโดยนั่งข้างๆผม จากการที่ได้คุยกับยัยหยุดเมื่อกี้ก็ทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไป แต่ตอนนี้ผมขอรั้งให้เธออยู่กับผมสักพักก่อน เพื่อให้แน่ใจ
ระหว่างที่ดูละคร ผมแทบจะไม่รู้เรื่องเลยว่า มันเป็นยังไง เพราะผมเอาแต่จ้องมองหน้ายัยหยุด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะอินมากน่ะ ไม่ละสายตาจากจอทีวีเลย
‘พี่ม้า พี่เพชรเป็นของเอกกี้ พี่ม้าอ่ะห้ามยุ่ง!’
‘เอกกี้ พูดดีดีน่ะ พี่ไม่ได้เป็นของเอกกี้ซะหน่อย’
‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เพชร น้องม้าเข้าใจค่ะ’
‘แหวะ!เฟค’
และเอกกี้ก็งอนเดินตูดบิดเดินเข้าบ้าน
“ง่า ทำไมพี่เพชรทำอย่างนี้อ่ะ”
พี่โดมและยัยหยุดพูดพร้อมกัน ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปมองทั้งสองสลับกันไปมา
พี่เพชรทำอะไรว่ะ?ถึงอินกันขนาดนี้= =M
และแล้วละครก็จบลง พี่โดมก็กลับไปทำงานที่ร้านอีกครั้งด้วยอาการหงุดหงิด ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่ามาจากละครด้วยหรือเปล่า
ส่วนตอนนี้ผมก็เล่นเกมส์เป่ายิ้งฉุบกับยัยหยุดอยู่ โยมีกติกาว่าถ้าใครแพ้ต้องกินบอระเพ็ด
“นายแกงส้ม ฉันอยากอยู่ในกาน้ำแก้วเหมือนเอกกี้อ่ะ”
จู่ๆยัยหยุดก็พูดขึ้นมา เอ่อ...อยู่ในกาน้ำเนี้ยนะ ตัวเธอใหญ่กว่ากาน้ำกี่เท่าเธอไม่รู้หรือไง
“คงไม่ได้หรอก กาน้ำแก้วมันไม่มีจริงหรอกน่ะ”
ผมพูดขึ้นหลังจากที่เห็นยัยหยุดพูดอย่างเคลิ้มๆวาดฝันไว้กับกาน้ำแก้วที่สวยงามของเธอ
แต่หลังจากที่ผมพูดไป ยัยหยุดก็ทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา
ลักษณะ น่าจะไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี(=‵′=)
“งั้นนายก็ทำให้ห้องนอนของนายเหมือนกับในกาน้ำแก้วสิ” (*^o^*)
ว่าแล้วเชียว...-*-
“นะๆ นายทำน่ะ ฉันอยากได้ห้องแบบกาน้ำแก้ว น้า~ นายแกงโส้มม~”*0*
ยัยหยุดพูดและเขย่าแขนอ้อนผม ใจจริงผมก็อยากจะตามใจอยู่หรอกน่ะ แต่... จะให้ผมจัดห้องอย่างนั้นไดไงล่ะ ผมเป็นผู้ชายนะ! ห้องแบบกาน้ำแก้วมันเหมือนห้องสำหรับผู้หญิงอ่ะ
“เอ่อ...ไม่รู้สิไม่ว่างอ่ะ”
ข้ออ้างที่ใช้แล้วได้ผลชะงัดแล โฮะโฮะ ^O^
“นายไม่ว่างเป็นกับเขาด้วยหรอ?(ฉึก!) ฉันนึกว่านายจะว่างไม่มีอะไรทำซะอีก(ฉึก!)”
จึด! เจ็บแปล็บถึงทรวงอก ถึงแม้ยัยหยุดจะพูดตามที่คิดก็ตามมันฟังดูคล้ายหลอกด่าผมแฮะTT คิดว่าฉันอยากว่างนักหรือไง! ( -`д´-)
“อ้อ! นายแกงส้ม ฉันอยากรู้จังว่าโตขึ้นนายอยากเป็นอะไร”
ยัยหยุดถามคำถามขึ้นอีกครั้ง แต่ว่าผมก็โตขึ้นแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆแล้ว แต่เมื่อสุภาพสตรีถาม สุภาพบุรุษก็ต้องตอบ
“อยากเป็นนักร้อง จะได้ร้องเพลงให้เธอฟังไง ดีมั้ย?”
พูดจบผมก็มองหน้าเธอพร้อมกับยิ้มออกมา สักพักยัยหยุดก็หันหน้าหนีไปทางอื่น นานอยู่พอตัวก่อนที่จะหันกลับมาหาผมอีกครั้ง ดูเหมือนเธอกำลังเลี่ยงที่จะสบตาผม เธอทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก สีหน้าของเธอดูเครียดขึ้นมาหน่อยๆ
หรือว่า...เธอเกิดจำได้ขึ้นมาว่าเป็นใคร และควรจะทำอะไร
ผมคิดวิตก จนออกอาการทางสีหน้า เรื่องที่ผมพยายามสลัดให้หลุดจากความคิดในตอนนี้วกกลับมาอีกครั้ง
“ถ้านายเป็นนักร้อง คนอื่นก็จะรู้จักนาย ยังงี้ชื่อที่ฉันเรียกนายก็มีคนอื่นเรียกนะสิ ได้ไงกัน”
เมื่อจบคำพูดของเธอ ความวิตกก็หายไป ความรู้สึกที่อยากจะหัวเราะออกมาเข้ามาแทนที่
ไอ้ที่ทำหน้าเครียดเพราะกลัวว่าคนอื่นเรียกชื่อที่เธอตั้งให้ผมซ้ำอีกทีนี้เอง ทำเอาซะผมวิตกคิดว่าเธอเกิดจำเหตุการณ์อะไรได้ขึ้นมาได้
“เอางี้ป่ะ ถ้าฉันได้เป็นนักร้องอ่ะน่ะ ฉันจะให้เธอเรียกฉันว่าแกงส้มคนเดียว ไม่ยอมให้คนอื่นเรียกเลย”
“จริงหรอ?”
“สัญญา”
ผมยื่นนิ้วก้อยออกมา และผมกับเธอก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“แต่ตอนนี้ เป่ายิ้งฉุบยังเล่นไม่จบนะ ยัยหยุดเมื่อกี้ฉันจำได้น่ะว่าเธอออกปืน ฉันออกค้อนน่ะ แพ้แล้วเธอต้องกินบอระเพ็ดสิ อย่าเปลี่ยนเรื่อง!”
“ง่ะ ฉันไม่กินไม่ได้หรอ ฉันแพ้5ครั้งแล้วน่ะ ไอ้บอระเห็ดมันขมอ่ะ”
ผมยื่นบอระเพ็ดให้แต่ยัยหยุด แต่เธอกลับปิกปากแน่นและยังเอามือปิดอีกที และส่ายหน้า ประมาณว่าเธอไม่เอา
ผมทั้งดึงมือออกแต่ก็ดึงไม่ออก จนเธอลุกขึ้นวิ่งหนีไปรอบบ้าน และผมก็วิ่งไล่เธอไปรอบบ้าน
ไม่รู้ว่าผมจะตัดสินใจคืนเธอหรือว่ารั้งเธอไว้เพราะความเห็นแก่ตัวของผม มันจะยืดยาว หรือสั้นลงแค่ไหน แต่ตอนนี้ ผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ไปก่อน ขอเวลาเพื่อความแน่ใจของผมก่อน...
ให้ผมแน่ใจว่า...ผมรักเธอหรือเปล่า?และจะรักเธอจนสามารถคืนเธอไปได้มั้ย?...แค่นั้น
--------------------------------------------------------------------------------
^
^
>>เปิดเพลงนี้ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านค่ะ<<
Talk:
-และแล้วเอ๋อมึนฮาก็อัพครบ100%แล้วนะค่ะ เย้ๆ รู้สึกว่ามันดูมึนๆเหมือนคนแต่งเลยอ่ะค่ะ พออ่านอีกครั้ง ก็เนอะ พี่แกงเขาสับสนอยู่ คนแต่งก็สับสน(หนักกว่า)เหมือนกัน...
-เมื่อแต่งให้มันดูดราม่า(ตรงไหน?)แล้ว ก็กลบด้วยความน่ารักในทันที ฮุฮุ
-เอ๋อมึนฮาอยากถามมากเลยว่าอยากให้ดราม่าเต็มๆสักทีเลยมั้ยค่ะ
-ช่วงนี้น้องยิมกะหมวดแคนอาจออกน้อยมาแต่คิดว่าตอนหน้า(ซึ่งไม่แน่ใจว่าตอนไหน)น่าจะได้เจอกันบ่อยกว่านี้ค่ะ และอีกคู่...หรือคี่หนึ่ง ฮัทเฟรมฮั่น จะมีบทบาทมาขึ้นแน่ๆค่ะ
และสุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาดู ขอบคุณที่เข้ามาเม้น มาโหวตมากดแอดเรื่องนี้และเรื่องFREIND...ที่ยังไม่ได้อัพนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น