คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป100%
“แกง ไอ้แกง ตื่นเว้ย!”
งึมๆ เสียงอะไรเนี้ย ดังจัง รบกวนการนอนชะมัด งึมๆ zZ
“ไอ้แกงโว้ย! แกงส้มโว้ย! ตื่น! ตื่นได้แล้ว!”
คุ้นๆแฮะแต่...
“งึมๆ อึก5นาที”zZ
และแล้วเสียงก็เงียบหายไป และผมก็จะได้นอนอุตุอย่างสบายอารมณ์ซักที
ซ่า!
“ว๊ากก! น้ำท่วม สึนามิซัด หนีเว้ยหนี!”
ผมแหกปากดังลั่นห้อง และพยายามตะเกียกตะกายหนีน้ำที่กำลังจะซัดใส่สุดชีวิต
ดูแล้วให้อารมณ์ปลาขาดน้ำจริงๆ
“ไอ้แกง ตื่นได้แล้ว!!”
ผมขยี้ตามองคนข้างหน้า ก็พี่แคนนั้นแหละ อย่างงัวเงีย ฮ้าว~>O<
“พี่แคนสึนามิพี่ หนีเร็ว”
ผมคว้ามือพี่แคนประมาณว่ากำลังจะหนีตาย
“แกง แกง ตื่นก่อน ตื่น แล้วก็ค่อยตั้งสติ”
พี่แคนพูดพลางเอามือตบหน้าผมเบาๆ จนสติผมเริ่มมาครบ
“พี่แคน...”
ผมมองพี่แคนตั้งแต่หัวจรดเท้าและก็วกกลับมามองที่มือพี่แคนอีกครั้ง
“นี้พี่เอาน้ำสาดใส่ผมหรอ ไม่น่าล่ะ ไอ้เราก็นึกว่าสึนามิซัด”
“เออ ไอ้บ้า! สึนามิซัดฉันก็คงไม่อยู่โชว์ความหล่อให้แกเห็นหรอก”
โอ้โห! พูดมาได้นะพี่ว่าหล่อ ถ้าพี่หล่อผมก็คงจะโค-ตะ-ระหล่อเลยว่ะ
เปรี้ยง!
ป๊าด! พี่แคนตบหัวผมทำไมว่ะพี่T^T เจ็บนะเว้ยTT_TT
“รู้นะเว้ย! ว่าแกกำลังนินทาฉันอยู่ในใจอ่ะ”
“รู้ได้ไงฟ่ะ?”
ผมเกาหัวบ่นเบาๆ
“อยู่ด้วยกันตั้งนาน ไม่รู้ก็บื้อแล้ว!”
พี่แคนพูดประมาณเหน็บแหนม ชิท! ทำไมพี่ไม่เป็นคนบื้อเหมือนยัยหยุดว่ะ
แล้วทำไมผมต้องเอาไปเปรียบกับยัยหยุดด้วยเนี้ย
“เออ แล้วไหงแกมานอนข้างล่างเนี้ย เตียงก็มีทำไมไม่นอนว่ะ?”
เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืน เมื่อยัยหยุดได้นอนบนเตียงแล้ว ผมก็เลยต้องอัปปิเหขนตัวเองมานอนข้างล่าง
“อ้อ บนเตียงมีคนนอนอยู่”
ผมตอบอย่างไม่คิดอะไร แต่เดี๋ยวนะ ผมตอบอะไรของผมเนี้ย
“ใครนอนว่ะ?”
“ผมไงพี่! ผมเอง ผมนอนบนเตียงแล้วอาจจะนอนดิ้นตกเตียงไง”
พี่แคนมองหน้าผมอย่างไม่เชื่อใจนัก
“เออ แปลกเนอะ นอนตกเตียงแต่ดันมีหมอนกับผ้าห่มตามลงมาด้วย”
กรี้ดดด(?) พี่อย่าเอาการจับผิดของตำรวจมาใช้กับผมสิ
“ผมก็งงเหมือนกันพี่”
“แปลกว่ะ อ้อ แล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวด้วยนะเว้ย ไปละ”
เมื่อพี่แคนเดินออกจากห้องแล้ว ยัยหยุดก็โผล่ตัวมาพอดี ผมกำลังจะพูดออกไปแต่ยัยหยุดก็ยกมือห้ามไว้ก่อนแล้วบุ้ยไปทางประตู
อ้อ พี่แคนยังอยู่หน้าห้อง นานอยู่สักพัก ยัยหยุดก็ส่งซิกมาว่าไปแล้ว ก่อนจะเดินมาหาผมด้วยสีหน้าเรียบๆ
ผมยันตัวเองขึ้นจากเตียงก่อนจะจัดการจัดที่นอนให้เรียบร้อย และทิ้งตัวเองให้นั่งลงบนเตียงรับชะตากรรม
วันนี้มาแนวไหนว่ะ?
“นายแกงส้มค่ะ นายยังโกรธฉันอยู่หรือไง”
คำถามของเธอทำเอาผมงงเต๊ก โกรธ? โกรธเรื่องอะไรว่ะ
“ก็เรื่องที่ฉันแย่งที่นอนเมื่อวานไงค่ะ”
เธอก้มหน้าพูดด้วยความสำนึกผิด นั่นก็ทำให้ผมถึงบางอ้อ อ๋อ นึกว่าผมโกรธเรื่องที่แย่งที่นอนเมื่อวานนั้นหรือไง
“เปล่า”
ไม่จริงอ่ะ ไม่งั้นนายก็คงไม่มานอนอยู่ข้างล่างหรอก”
“ฉันไม่ได้โกรธจริงๆ”
ผมพูดแล้วทำหน้าจริงจัง
“จริงนะ”
“จริงสิ”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“ไม่ยั่วนะ”
“ไม่ยั่วสิ พอใจยังครับคุณหยุด”
ผมถามด้วยน้ำเสียงประชด ยัยหยุดยิ้มกว้างออกมาก่อนจะกระโดดกอดผมแน่นก่อนจะปล่อยออกมา
ผมอึ้งo[]O
“นายน่ารักจังเลยไม่โกรธฉันด้วย”^_______^
พูดไม่พอยังดึงแก้มผมเล่นไปมา ผมยังคงอึ้งและมองหน้าเธอโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเผลอสื่ออารมณ์ออกมาจากใบหน้าหรือเปล่า? แต่สักพักเธอก็ชะงักแล้วก็เดินหนีหายไปไหนก็ไม่รู้
ผมอึ้งปนเขินo///O
น่ารัก...อย่างนั้นหรอ
จากนั้นผมก็หัวเราะออกมาเบาๆคนเดียว
อาการของผมชักจะหนักขึ้นแล้วแฮะ ผมชอบยัยหยุดหรือเปล่า?
บ้าน่า! เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์หนึ่งเลยด้วยซ้ำ ถ้าผมจะชอบเธอมันก็น่าจะใช้เวลานานกว่านี้สิ
ผมขยี้หัวตัวเองก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อเดินไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
ฉันเดินออกมาจากห้องของนายแกงส้มได้สักพักแล้ว เมื่อกี้ เขามองหน้าฉันแบบนั้น มันทำให้ฉันได้รับความรู้สึกแปลกๆ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันก็เลยต้องรีบเดินหนีมา เพราะถ้าเกิดอยู่ต่อ ฉันว่าฉันต้องมีอาการเก้อเขินแน่เลย เอ๊ะ! ว่าแต่เก้อเขินมันแปลว่าอะไรอ่ะ
“หมวดแคนครับ อยู่หรือเปล่าครับ วู้!!”
เอ๋? เสียงใครมาน่ะ จะออกไปดูดีมั้ยน่ะ นายแกงส้มก็เคยบอกว่าถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปไหนถ้ามีใครเห็นมันจะดูไม่ดี แต่ว่าก็ไม่มีใครเห็นฉันหรอกน่า ออกไปดูดีกว่า
ตอนนี้ฉันก็หามุมเหมาะๆอยู่นะค่ะ เอาตรงนี้ล่ะกันมุมประตูบ้าน อีกอย่างเห็นเหตุการณ์ชัดเจนด้วย และฉันก็รู้ว่าเสียงที่ดังเมื่อกี้เป็นเสียงของผู้ชายที่ตัวสูงเกินไปนิดนึงแล้วก็มีผู้ชายหัวใหญ่ ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวและผู้หญิงตัวเล็กๆแต่หูกางอยู่ด้วย
สักพักก็มีผู้ชายเพื่อนของนายแกงส้มที่อยู่ในบ้านออกมาเปิดประตูรั้วให้แถมยังทำสีหน้างงๆอีกตะหาก
นายแกงส้มเคยบอกว่าเขาชื่ออะไรน่ะ? ชื่อ..โดมหรือเปล่า หรือว่าชื่อแคน ฉันก็ไม่แน่ใจ
“ขอบคุณครับหมวดแคน...”
ผู้ชายตัวสูงพูดขอบคุณหมวดแคน ใช่แล้วฉันจำได้แล้วว่าเขาชื่อแคน แล้วก็มองมาที่ฉัน ไหนๆเขาก็ไม่เห็นฉันแล้ว ฉันก็ยิ้มให้เขาเลยดีกว่า
^____________^
“เชิญเข้าบ้านก่อนครับ”
“อ่า...หมวดแคนครับ”
“ครับ หมวดโอภาส”
“คนไข้สาวนิรนาม ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
คนไข้อะไรกันน่ะไม่เข้าใจเลย
“ก็..ยังนอนอยู่โรงพยาบาลครับ”
ฉันยังฟังเรื่องที่พวกเขาคุยกันอยู่อย่างไม่เข้าใจนัก
“ยัยหยุด”
ฉันหันหน้ากลับมาก็พบว่านายแกงส้มกำลังเรียกฉันอยู่ ฉันหันไปมองตาม
“ช็อกโกแลตอยู่ที่ระเบียงน่ะ ไปกินได้แล้ว”
ฉันพยักหน้า แต่ก็ยังฟังเรื่องที่เพื่อนของหมวดแคนพูดกันอยู่
“ดูอะไร”
นายแกงส้มพูดแล้วก็มองตามที่ฉันมอง
“พวกเขาพูดถึงคนไข้สาวนิรนามอะไรสักอย่าง”
เมื่อได้ฟังยัยหยุดพูดอย่างนั้นผมก็รีบหันไปดูอีกที และก็พบว่า ผู้ชายหน้าตาดีตัวสูงๆ มองมาทางยัยหยุดอย่างไม่วางตา
เป็นไปได้หรือไงที่เขาจะมองเห็นยัยหยุดน่ะ ไม่เคยมีใคนเห็นเธอนอกจากกผมเลยน่ะ
“ฉันว่าเธอไปกินก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันดูต่อให้เอง”
ยัยหยุดหันหน้ามาประมาณว่าเอางั้นหรอ
ผมพยักหน้า และเธอก็เดินไป
จากนั้นผมก็เดินออกไปทักพวกเขา
“อ้าว พี่แคน นี้เพื่อนพี่หรอทำไมไม่เชิญเข้าบ้านล่ะ”
ผมตีหน้าซื่อถาม พี่แคนทำหน้าประมาณว่าเออว่ะ ลืมไปเลย
“เข้าบ้านก่อนเถอะครับ”
เมื่อพี่แคนเชิญแล้ว พวกเขาก็ทยอยเดินเข้ามาในบ้าน
ผมเดินไปหยิบน้ำมา4แก้วก่อนจะยกออกมาเสิร์ฟให้
“เอ้ย! แกง นี้หมวดโอภาส”
พี่แคนพูดแล้วแนะนำพวกเขาทีละคนโดยเริ่มจากคนตัวสูงๆที่ผมก็เพิ่งรู้ว่าชื่อหมวดโอภาส
“ส่วนนี้หมวดเจริญ”
พี่แคนผายมือไปทางคนหัวโต
“เรียกผมว่าหมวดจอห์นนี่จะเหมาะกว่าครับ”
หมวดเจริญหรือหมวดจอห์นนี่พูดขึ้น ผมพยักหน้า
“นี้ก็คือคุณบัวขวัญคุณแก้ม”
พี่แคนผายมือตามลำดับที่เรียก
“อ้อ ครับ ผมชื่อแกงส้มครับ”
ผมพูดและยิ้มตามมารยาท
“เอ่อ..คุณแกงส้มครับ ผมขอคุญด้วยเป็นการส่วนตัวได้มั้ยครับ”
หมวดโอภาสพูดขึ้น
“อะไรกันโอภาส เราทำงานทีมเดียวกันนะ”
หมวดจอห์นนี่แย้ง
“นั่นนะสิหมวด”
คุณบัวขวัญก็เห็นด้วย เมื่อเห็นว่าเรื่องมันจะเริ่มบานปลายผมก็เลยต้องออกมาปรามถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเขาจะคุยเรื่องอะไรกับผมก็เถอะ
“ได้สิครับ”
จากนั้น ผมก็พาเขาไปเดินคุยกันที่ริมทะเลซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านผมสักเท่าไหร่
“คือ...เมื่อกี้ผมเห็นคุณคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งนะครับ..”
เห็นผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็ยัยหยุดนะสิ หมวดโอภาสมองเห็นยัยหยุดงั้นหรอ
“คุยอะไรกันครับหมวด ผมจะคุยกับใครได้ล่ะบ้านนี้มีแต่ผู้ชายนะครับ”
“เธอเป็นวิญญาณใช่มั้ยครับคุณแกงส้ม”
หมวดโอภาสถามด้วยสีหน้าจริงจัง จนทำให้ผมพูดไม่ออก
“หมวด...อำผมเล่นหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า”
ผมแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน เขารู้ได้ยังไง ถึงแม้ตอนนี้ผมจะสงสัยแต่ผมก็ยังต้องปกป้องยัยหยุดก่อนจนกว่าจะแน่ใจว่ามันจะไม่เป็นอันตราย
“คุณแกงส้มครับ ผมจริงจังนะครับให้ความร่วมมือกับผมด้วย”
ผมจ้องหมวดโอภาสเขม็ง
“ผมไม่รู้..”
พูดจบผมก็หันหลังเดินกลับแต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อ
“ผมคุ้นหน้าเธอเพราะไม่แน่ใจว่าเธอคือคนเดียวกันกับคนไข้สาวที่เป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่หรือเปล่าก็เท่านั้น”
วันนี้เอ๋อมึนฮาก็ขยันอัพขึ้นเพราะคิดถึงพี่สายหยุดT^T ในตอนนี้ก็คงจะต้องลุ้นกันนะค่ะว่าคุณแกงจะฟังหมวดโอภาสและให้ความร่วมมือด้วยหรือเปล่า เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยตอนนี้(ตรงไหนเนี้ย)อีกไม่นานก็จะก้าวถึงจุดดราม่ากันแล้วนะค่ะ เย้! (ดีใจที่จะได้แต่งดราม่าบ้างซักที) เอ๋อมึนฮาก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เข้ามาดู กดแอดFav. และทุกเม้นน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ และเอ๋อมึนฮาก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ^^
ความคิดเห็น