คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5 สงครามแย่งที่นอน 100%
/(>..<)\
โปรดอย่าได้สงสัยว่าผมกำลังทำอะไร เพราะจากการกระทำในตอนนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก ’ปิดหู’
ถ้าคุณผู้อ่านสงสัยอีกว่าผมปิดหูทำไม ถ้าคุณได้เป็นผู้ร่วมเหตุการณ์กับผมในตอนนี้คุณก็จะรู้ว่า
‘ยัยหยุดกำลังอาละวาดงอแงอยู่หน้าห้องนอนของผม’
“นายแกงไตปล้า~~~ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะค้า~~~!!!”>o<
ตุ้บตั้บ! ตุ้บตั้บ!
ครับ เธอกำลังโวยวายอยู่หน้าประตูห้องนอนแถมยังเคาะประตูดังมากTT(เรียกว่าคิดจะพังไม่ดีกว่าเร๊อะ!)
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“ฮ้าว ฉันง่วงจังนายแกงพะโล้”>O<~
ยัยหยุดพูดและหาวแบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ามันคงเกินสิบครั้ง
“เธอจะมาง่วงอะไรตอนนี้กันเล่า! นี้มันยังกลางวันแสกๆเลยน่ะ จะนอนได้ยังไง”
ผมพูดระหว่างนอนอ่านหนังสือการ์ตูนบนเปล ริมระเบียงชั้นล่างของบ้าน ฮ้า~ ลมทะเลมันช่างเย็นสบายอะไรอย่างนี้~
“ที่นายยังนอนกลางวันได้เลย แล้วทำไมฉันจะนอนไม่ได้ล่ะ ชิ!”-3-
ผมละสายตาจากหนังสือการ์ตูน เหลือบขึ้นมองหน้าตาบูดบึ้งของยัยหยุด
เถียงฉันแล้วคิดจะทำหน้ามุ่ยงอนใส่ฉันหรือไง อิมพอสสิเบิ้น! เป็นไปบ่ได้ แกงส้มไม่มีทางยอมครับ
“อย่ามาเถียงนะ”
“ไม่ได้เถียง ฉันพูดความจริงค่ะ! “
พูดแล้วก็สะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
ผมบอกแล้วงายยย ว่าอย่ามาทำงอน
“ยัยหยุด อย่ามางอนใส่ฉันนะ”
ยัยหยุดหันหน้ากลับมาแถมมองค้อนผมอีก เฮ้ย! เริ่มค้อนผมแล้วหรอเนี้ย
“..ชิ! ก็นายน่ะ ให้ฉันมาอยู่ตรงนี้มานั่งดูนายนอนอย่างสบายใจหรือไงค่ะ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องนั่งเฝ้านายหลับซะหน่อยน่ะค่ะ”
เออ...จริงฟ่ะ! ผมไม่จำเป็นต้องสั่งให้ยัยหยุดอยู่ใกล้ผมตลอดนี้หว่า...แต่ผมอยากให้เธออยู่ด้วยนี้ จะทำไมล่ะ!
“หยุดจ๋า~ เดี๋ยวแกงจะซื้อช็อกโกแลตให้น้า~”*0*
ผมใช้ลูกอ้อนส่งสายตาวิ้งๆไป หนังสือการ์ตูน ก็ช่างมันล่ะ
ตอนนี้ยัยหยุดมีท่าทีลังเลเล็กน้อย หันมามองผมเป็นระยะ
อยากจะบอกว่าผมเองก็มองเธออยู่ตามระยะที่เธอหันมานั่นแหละครับ ฮี่ฮี่^(+++++)^++
“น้า~~ อยู่ก่อนเถอะ”
“...เอ่อ..แต่ฉันไม่อยากนั่งเฝ้านี่”
“เธอไม่ต้องนั่งเฝ้าแล้ว ฉันจะจริงจังแล้ว ฮึ่ม!”
ผมเก๊กเสียงให้ดูเข้ม และนั่งเหยียดหลังตรงยังกะจะไปฝึกทหารเลยล่ะ
ยัยหยุดหันมาหรี่ตามองด้วยความไม่เชื่อใจนัก นี้ผมไม่น่าเชื่อถือหรือไงกัน=o=
“อยู่ต่อก็ได้ แต่คุณจะจริงจังแน่น่ะ”
แหม! ถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้นซะด้วย
(- -)(_ _)(- -) ผมพยักหน้า
“อืม”
ในที่สุดเธอก็ยอมหันมาคุยกับผมอีกครั้ง
“เอาล่ะ คราวนี้เธอก็ลองเล่าเรื่องของเธอให้ฟัง เอาให้ละเอียดสุดๆเลยน่ะ”
“เอ๋? แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยนี้น่า”
แปะ
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองอย่างจนใจ ผมเพิ่งจะบอกไม่ใช่หรือไงว่าเอาเท่าที่จำได้!
(นักอ่านกระซิบ>>ไม่มีบอกเลยแฮะ) อ้าว! หรอ นี้ผมไม่ได้บอกหรอกหรอว่าเอาเท่าที่จำได้(ไม่ได้บอกเลย)
แกงส้มมีสีหน้าสลดลงแถมมีขีดเซ็งป่อยอยู่บนใบหน้า
“เอาเท่าที่จำได้ล่ะกัน”
จากนั้นยัยหยุดก็เล่าทุกเหตุการณ์ นับตั้งแต่จำได้ตอนที่อยู่ใกล้ทะเลแล้วเจอผมและ บลา บลา บลา แม้กระทั่ง เรื่องกินช็อกโกแลตครั้งแรกเธอก็ยังเล่า-*-
“แค่นี้หรอ?”
“อืม...น่าจะมีอีกว่า ฉันได้ยินเสียงคนพูดด้วย”
พูดแล้วก็ทำหน้าคิดหนัก...ใช่กับตอนที่ผมเห็นเธอเหม่อหรือเปล่าฟ่ะ?
“ใช่ตอนที่ฉันว่าเธอเหม่อหรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะ นายแกงเป็ดนี้ฉลาดจัง แต่ฉันไม่ได้เหม่อน่ะ”
เอาอีกล่ะ เรียกชื่อผิดอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร ได้รับคำชม จริงๆแล้ว(เก๊กเสียงหล่อ) ผมก็รู้ตัวดีนะครับว่าผมนะฉลาดอยู่แล้วนะซาร่า โอ้ ใช่แล้วค่ะจอร์จ เย้ย! นอกเรื่องแล้ว
“ไม่ได้เหม่อก็ไม่ได้เหม่อ เพราะยังไงมันก็เรียกว่าเหม่ออยู่ดี”
“เอ๊ะ! นายแกงเห็ดนี้ยังไงกันค่ะ”
“ก็เปล่านี้~”
“นายแกง...ฮึ่ย!”
หยุดเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็สะบัดเสียงอย่างไม่พอใจ
“นี้เธอเป็นอะไรอีกล่ะเนี้ย คุณผีหยุดนะ”
“ฉันไม่ใช่ผีนะค่ะ!”>o<
ผมมองเธออย่างสงสัย นั่นสินะ? ถ้าเป็นผีจริงๆแล้วทำไมผมถึงสามารถแตะตัวยัยหยุด ได้ยินเธอพูดและสามารถเห็นเธอได้ทั้งๆที่คนอื่นก็ไม่เห็น
หรือว่าจะเป็นเนื้อคู่กันว่ะ?
เฮ้ย นี้ผมคิดอะไรของผมว่ะเนี้ย หันไปมองเจ้าตัวก็ยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่
คิดถึงประโยคที่เพิ่งพูดไป ผมก็รู้สึกว่าหน้าของผมมันจะร้อนผ่าวขึ้นมา และรู้สึกว่ามันจะร้อนไปถึงหูด้วยแล้วตอนนี้
ขอร้องล่ะ อย่าให้ยัยหยุดเห็นเล้ย~
“คุณแกงหอยขม ฉันยังไม่ได้เอามือตีหน้าคุณเลยนะ ทำไมคุณถึงหน้าแดงอีกแล้วล่ะ เหมือนตอนที่คุณโกหกเรื่องผีเลย..”
ไม่ทัน...เธอเห็นเต็มๆแถมยังมีโปรโมชั่นพูดย้อนเหตุการณ์ที่แกล้งอำแล้วเธอมากอดเอวผมซะด้วย
ปรี้ดด~ >>อุณหภูมิความเขินพุ่งขึ้นจนใกล้แตก<<
“ฮื่อ หน้าคุณมันแดงหนักมากเลยค่ะคุณแกงพริก”
ผมเอามือจับหน้าตัวเองอีกครั้ง
ไม่ได้ ไม่ได้ ถ้ายัยหยุดทักเรื่องหน้าแดงอีกผมจะกรี้ดแล้วน่ะ(?)
“เอ่อ..เมื่อกี้เธอบอกว่าได้ยินอะไรน่ะ”
“อ๋อ ฉันได้ยินเสียงผู้ชายพูดที่หู..”
หืม...พูดที่ข้างหูเลยหรอ อะไรกัน!
“พูดว่าอะไร”
ผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆแลดูคล้ายๆจะงอน แต่ว่าจะงอนเรื่องอะไรล่ะ?
“รู้สึกเหมือนจะพูดว่า...คุณต้องสู้นะครับ ผมรู้ว่าคุณทำได้ คุณยังมีคนที่คุณรักและคนที่รักคุณรออยู่นะครับ...อะไรประมาณนั้นมั้งค่ะ”
(นี้ขนาดว่ายังไม่มั่นใจนะเนี้ย)
คนที่ยัยหยุดรักกับคนที่รักยัยหยุดรออยู่...ประโยคนี้ทำให้ผมรู้สึกได้เหมือนกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
ไม่ได้การล่ะ ผมคงต้องตามสืบแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่โคนันก็ตาม
“อืม...นี้ ถามอะไรอีกอย่าง..”
“ถามอะไรค่ะ?”
“เธองอนฉันเรื่องที่แนว่าเธอเหม่อเหรอ?”
ยัยหยุดขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง
“เปล่าค่ะ”
น้ำเสียงกับท่าทางดูแปลกไปว่ะ
“แน่ใจ?”
“อือ”เธอพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ”ฉันไม่ได้โกรธเรื่องที่คุณว่าฉันเหม่อ แต่ฉันโกรธที่คุณมีชื่อที่จำยากตะหาก”
ชื่อที่จำยาก..แกงส้มนี้นะจำยาก! แม่สายหยุดเอ๊ย! แล้วเธอจะเรียกหลายชื่อไปทำไมล่ะห่ะ
“ก็ทำไมเธอไม่เรียกฉันแกงส้มล่ะ เธอจะเรียกชื่อแกงอะไรให้มันเยอะแยะ”
“ก็ฉันจะเรียกอ่ะ แต่ชื่อแกงมันมีเยอะไป ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรดี”
กรรม!
ผมชื่อแกงส้ม แต่แม่สายหยุดไม่รู้จะเรียกอะไรดีเพราะมีคำว่าแกงนำหน้าเยอะไป-*-
“เธอจะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ เพลียล่ะ”
“เดี๋ยวสิ ฉันว่าฉันต้องตั้งชื่อให้กับคุณบ้างแล้ว ฉันจะได้เรียกง่ายๆ..”
“ชื่อตูบเลยดีมั้ย?”
ผมถามประชด แต่สีหน้าของเธอก้ทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ใช่การประชด
“อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิดเอาชื่อนี้เด็ดขาด”
“งั้นฉันจะเรียกคุณว่าแกงส้มล่ะกันนะค่ะ จำง่ายดี”
แกงส้มมันก็ชื่อผมแล้วไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมคุณเธอถึงตั้งซ้ำล่ะครับพี่น้อง
“หลับดีกว่า”
พูดจบผมก็ล้มตัวนอนบนเปลทันที โดยไม่สนใจเสียงง้องแง้งของยัยหยุด
กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน
เสียงหน้าห้องประตูก็เงียบลงอย่างน่าประหลาดใจ
“ทำไมถึงเงียบลงว่ะ”
ผมค่อยๆเอามือที่ปิดหูออก และจ้องหน้าประตูห้องนอนอย่างไม่วางตา
จึกๆ
เอ๊ะ! ใครสะกิดไหลว้า ผมกำลังลุ้นนะ
จึกๆ
อีกล่ะ กำลังลุ้นอยู่น่ะ
ผมปัดมือที่สะกิดไหล่ออก
จึกๆ
ไม่ไหวแล้ว
“จะสะกิดอะไรนัก อยากทำอะไรก้ไปทำไป๊!”
“งั้นฉันไปนอนก่อนน่ะค่ะ”
ยัยหยุดยื่นหน้าเข้ามาถาม
“เอาจะทำอะไรก็ไปทำเหอะ ไม่รู้ทำไมยัยหยุดถึงเงียบ”
“สงสัยฉันเข้ามานอนแล้วมั้งค่ะ”
“เออ อาจจะเป็นอย่างนั้...”
แต่เฮ้ย! ผมอยู่คนเดียวในห้องไม่ใช่หรอ
ผมหันกลับไปดูทางเตียงนอนของตัวเองอีกครั้งและก็พบว่า...
“ยัยหยุด เอาเตียงฉันมา~”
ยัยหยุดไม่ยอมง่ายๆแถมยังเกาะเตียงผมแน่นยิ่งกว่ากาวตราตุ๊กแก เพราะไม่ว่าผมจะลากลงจากเตียงยังไงเธอก็ไม่กระดิกตัวเลย
“ยัยหยุด นี้มันเตียงฉันนะเฟ้ย!”
“ก็ฉันง่วงนอนอ่ะ”
“เธอก็นอนบนโซฟาสิฟ่ะ!”
“ฉันกลัว~”
“เธอจะกลัวอะไรว่ะ เอาเตียงฉันมา!”
ยัยหยุดนิ่งคิดแต่ผมก็ดึงเธอลงจากเตียงไม่ได้ซักที
“งั้นนายก็มานอนกับฉันก็ได้ น่ะ น่ะ”
“จะบ้าเร๊อะ! ไม่ได้เฟ้ย!”
และสุดท้ายสงครามในครั้งนี้ ยัยหยุดก็เป็นฝ่ายชนะเพราะดันหลับก่อนระหว่างทะเลาะกัน ส่วนผมนะหรอ...
ไว้ค่อยเฉลยล่ะกัน..J
ในวันนี้เอ๋อมึนฮาก็ไม่แปะโป้งไว้แล้วน่ะค่ะเย้! ในที่สุดก็ได้มาอัพครบ100%สักที อ่านจบตอนนี้เรามาเติมความฟินกับ OPV แกงหยุดกันต่อเลยดีกว่าเนอะ
ความคิดเห็น