คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 4 แค่วางใจและระบาย 100%
(ฮัท มาหาเฟรมหน่อยได้มั้ย เฟรมเหงา)
เสียงจากปลายสายที่ฟังดูซึมๆทำให้ผมไม่รีรอที่จะตอบ
“ได้สิ เฟรมจะให้ฮัทไปหาที่ไหนล่ะ”
เสียงจากปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า
(ไม่รู้สิ เจอกันที่ไหนดี...)
“เอางี้มั้ยเฟรม เดี๋ยวฮัทไปรับเฟรมหน้าบ้าน ไปเที่ยวกัน”
(...อืม...ก็..เอาสิ ไปเที่ยวกัน)
หลังจากที่ได้วางสายแล้วผมก็กระวีกระวาดรีบแต่งตัวเช็กความเรียบร้อยหน้ากระจกทันที
เรียบร้อยไม่มีปัญหาJ
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดหนัก เสียงแบบนั้น...เฟรมกำลังไม่สบายใจมากๆสินะ
ฉะนั้นผมควรจะทำให้เพื่อนของผมยิ้มได้แล้ว
เมื่อออกจากห้องแล้วตอนนี้ผมก็อยู่ที่จอดรถของบ้านขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถผมก็เหลือบเห็น..
พี่ฮั่น...พี่ชายของผม
และผมก็รู้สึกว่าพี่ฮั่นจะเห็นผมแล้วถึงได้รีบเดินปรี่เข้ามาหาผม
ผมละมือที่กำลังจะเปิดประตูรถก่อนที่จะยืนนิ่งรอพี่ฮั่นเดินมา
“ฮัท...”
“พี่ฮั่น พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นเรื่องเฟรม ผมจะบอกพี่ว่าตอนนี้ผมกำลังจะพาคู่หมั้นของพี่ไปเที่ยว..ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น...พี่ก็เบาใจ ขับรถก็ระวังบ้างนะ”
พี่ฮั่นก้มหน้าพูด นี้คงนึกถึงอดีตว่าที่คู่หมั้นอีกแล้วสินะ เฟรมน่าสงสารจริงๆ
ไม่น่ามารักพี่ชายผมเลย
ผมพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะขึ้นรถบึ่งไปหาเฟรม
สักพักผมก็ถึงหน้าบ้านของเฟรม แน่นอนว่าเฟรมก็รอผมอยู่หน้าบ้านแล้ว เมื่อเห็นผม เฟรมก็เดินและเปิดประตูเข้ามาในรถ
เฟรมมีสีหน้าเศร้าๆซึมๆ
เห็นอย่างนี้แล้วผมไม่สบายใจเลย ผมคงต้องทำให้เธอยิ้มให้ได้อีกแล้วสินะ
“ฮัท..เจอพี่ฮั่นมั้ย?”
เฟรมก้มหน้าถามเสียงเบา
“เจอ...”
เฟรมเงยหน้ามาอย่างดีใจสุดๆก่อนจะถามผมแบบเร่งๆ
“เขาถามถึงเรามั้ย?”
ผมนิ่งคิด เพราะไม่แน่ใจว่าประโยคสนทนาในช่วงเช้าที่ผมคุยกับพี่ฮั่น มันจะเรียกว่า ถามถึง ได้หรือเปล่า แต่เมื่อเห็นแววตาลุ้นคำตอบจากเฟรม ผมคาดว่าเธอเองก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว อาจจะแค่ฝืนหลอกตัวเอง ผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะตอบ
“ถามสิ...เขาถามถึง..”
“เขาถามว่ายังไงบ้างฮัท!”
เฟรมเร่งให้ผมตอบโดยการเขย่าตัวผม เธอดูเหมือนจะดีใจสุดขีด สายตาของเธอบอกผมอย่างนั้น
ผมก็ไม่อยากจะพูดโกหกนะ งั้นผมจะเอาคำพูดบางคำของพี่ฮั่นมารวมกับบางคำของผมละกัน
“เขาถามว่า..ฮัทกำลังจะพาเฟรมเที่ยวใช่มั้ย เขาให้ฮัทขับรถระวังๆหน่อย”
พูดจบเฟรมก็เสหน้าไปทางอื่นก่อนจะพูดเบาๆ
“แค่นี้เองหรอ? ที่ฮัทบอกมันไม่เหมือนเขาถามถึงเฟรมเลยนะ...”
จากนั้นเฟรมก็ก้มหน้าลงเหมือนไม่สนใจอะไร ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่
ผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะรวบรวมคำพูดที่กำลังจะกลั่นออกมา
“เฟรม...เรากำลังจะไปเที่ยวกันไม่ใช่หรอ? ไปเที่ยวมันก็ต้องสนุกสิ ไม่ใช่เศร้า”
“ฮัท...คือเฟรม...ขอโทษนะที่ทำให้กร่อย”
เฟรมเอื้อมมือแตะแขนผม
“ฮัทว่า ถ้ายังมีความเศร้าอยู่ ก็อย่าเพิ่งไปดีกว่านะ..”
เฟรมมองหน้าผมอย่างลนลานเหมือนรู้สึกผิด ผมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์น้อยๆ
ทนเก๊กได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยว่ะ กับเฟรมเนี้ย
“ฉะนั้น เฟรมก็ต้องหายเศร้าก่อน เฟรมต้องสบายใจก่อนสิ เวลาเที่ยวจะได้ไม่เบื่อ”
เฟรมทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา
“เฟรม..ฮัทอยากให้เฟรมระบายออกมา กับฮัทก็ได้นะ ถ้าเฟรมไม่รู้จะระบายกับใคร ฮัทอยากให้เฟรมยิ้มอย่างสบายใจ ไม่ต้องคิดมาก ฮัทอยากให้เฟรมเมื่ออย่กับฮัทแล้วเฟรมรู้สึกสบายใจที่สุด จะร้องไห้ระบายต่อหน้าฮัทก็ได้... เพราะว่า...”ผมเม้มปากแน่นอย่างตัดสินใจ”..เราเป็น...เพื่อนกัน เฟรมเป็น..เพื่อน...รักของฮัทนะ”
พูดจบเฟรมก็ร้องไห้ออกมาพร้อมระบายความอึดอัดให้ผมฟัง ผมทำได้แค่รับฟัง ช่วยคิด ก่อนจะเอื้อมมือตบไหล่เธอเบาๆ และจากนั้นเฟรมก็โผกอดผมเอาหน้าซบอก ร้องไห้และระบายความน้อยใจที่เธอมี
ผมจึงทำได้แค่กอดตอบอย่างให้กำลังใจ
นานพอสมควรที่เฟรมกอดผม จากนั้นเธอก็ผละออกมา แล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ขอบใจนะ”J
ผมเหล่มองคนที่เพิ่งร้องไห้อย่างขำๆ
นี้ละน้า~
“สบายใจแล้วหรอ?”
เฟรมนิ่ง ก่อนจะพูดออกมา
“...ก็..ก็..ใช่นะสิ! สบายใจมากๆเลย เพราะมังกรฮัททำให้คิตตี้เฟรมรู้สึกดีไง”
“เดี๋ยวนะ! มังกรฮัท? คิตตี้เฟรม? ใครตั้งเนี้ย”
เฟรมเอามือกอดอกแล้วยืดอกอย่างภูมิใจ
“จะใครซะอีกก็คนหัวแหลมหน้าตาดีอย่างคิตตี้เฟรมไง”
กลับมายิ้มอย่างสบายใจได้แล้วสินะ..
“โห หน้าตาดี คิดได้ไงเนี้ย”
“ก็เพราะว่ามีกระจกไง มังกรคิ้วหนา”>o<
“คิ้วหนาเลยเร๊อะ! กระจกที่บ้านนี้สงสัยไม่ได้เช็ดใช่มั้ย แมวการ์ตูนเฟรม”
“อ๊ากก! ฮัทมังกรคิ้วหนา~ อย่าเรียกอย่างนี้นะ”
เฟรมเถียงกับผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
“รู้มั้ย! ชื่อนี้ เฟรมคิดให้เฟรมเรียกฮัทโดยเฉพาะ แล้วก็ให้ฮัทเรียกเฟรมโดยเฉพาะเลยน่ะ!”-3-
“ครับๆ ผมจะจำไว้ครับคิตตี้เฟรม”
เฟรมยิ้มอย่างพอใจ น่าแปลกที่ผมรู้สึกตื่นเต้นที่เฟรมคิดชื่อให้เรียกกันแค่2คน
“ตอนนี้รถกำลังจะเคลื่อนตัวไปเที่ยวแล้วนะครับ”
“ไปเที่ยวที่ไหน?”*0*
เฟรมถามตาเป็นประกาย ผมแกล้งเงียบก่อนจะพูดออกมา
“สวนสนุก!”
“งั้นไปกันเล้ย~!”^o^
สิ้นเสียงเฟรมรถก็เคลื่อนตัวออกไป ผมแอบหันไปมองเฟรมเป็นระยะๆ
ผมจะทำให้เธอยิ้ม ผมอยากเป็นคนเดียวที่เธอไว้ใจ อยากให้หัวเราะ ยิ้ม ร้องไห้ พู หรือร้องเพลงหรืออะไรก็ได้ ระบายให้ผมฟัง
ผมอยากให้แมวน้อยตัวนี้ไว้ใจมังกรอย่างผมแค่คนเดียวก็เท่านั้น
ตอนนี้ผมก็กำลังอยู่ในการประชุมอยู่ครับ ถามว่าประชุมเรื่องอะไร? ก็ประชุมเรื่องคนไข้สาวนิรนามนั้นล่ะครับ ซึ่งผู้เข้าร่วมประชุมก็จะมีแต่ผู้ที่รับผิดชอบคดีนี้ ซึ่งก็มีจริงๆแค่...3คนนั่นก็คือ ผม..หมวดแคนที่รับผิดชอบคดีนี้ และอีก2หมวดที่มาจากองกรณ์ASI ก็คือ หมวดโอภาสและหมวดเจริญ(จอห์นนี่ดีกว่าครับ^^:หมวดเจริญ(จอห์นนี่)) ซึ่งดูจากลักษณะของ2หมวดแล้ว...ความเห็นส่วนตัวของผมนะ 2หมวดไม่น่าจะเป็นหมวดได้เลย-*-
และไม่ใช่มีเพียงแค่2หมวด แต่ยังมี...แขกไม่ได้รับเชิญอีก2คนนั่นก็คือ คุณบัวขวัญ กับคุณแก้ม
ผมก็ถามนะว่าทั้ง2คนมีส่วนเกี่ยวข้องยังไง แต่เธอบอกว่า เธอมาจากรายการ’ตามหมวดไปสืบผี’
เอิ่ม...คือ..คดีนี้ผมให้หาคนนะครับ(เฟ้ย) ไม่ได้ให้มาหาผี เธอก็ยังคงแถต่อไปว่า รายการนี้ตามติด2หมวดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว- -
บรรยากาศในที่ประชุมก็แปลก คุณบัวขวัญกับหมวดโอภาสก็สบตากันไปมาแล้วจากนั้นก็เขินบิดตัวไปมาและก็สบตอีกครั้ง ส่วนหมวดเจริญนั้นก็...(จอห์นนี้~) ทำหน้าเหมือนอึไม่ออกหรือไม่ก้เป็นริดสีดวงเมื่อเห็นหมวดโอภาสกับคุณบัวขวัญหวานใส่กันอยู่ = =*
ส่วนคุณแก้มนี้แปลกสุด ผมเห็นเขาทำเหมือนกำลังคุยกับใครสักคนทั้งที่ก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นT^T
สรุปว่า..มันเป็นการประชุมคนแปลกใช่ม้ายยยยTT (จ่าปิ๋วเดินเข้ามาตบไหล่ให้กำลังใจ เพราะชินแล้ว)
“อะแฮ่ม!!! ฟังทางนี้หน่อยครับ ประชุมครับ ประชุม!”>o<
ทุกสายตาหันมามองผมเป็นทางเดียวกัน ก่อนจะสำนึกว่ากำลังทำอะไรอยู่
ขอบคุณครับที่ให้ความร่วมมือ ถึงแม้จะช้าหน่อยก็ตามToT
“ครับ หมวดทั้ง2ก็รู้แล้วใช่มั้ยครับว่าตอนนี้ผมกำลังสืบข้อมูลคนไข้สาวอยู่...” ถึงได้ให้2หมวดมาช่วย
“อ๋อ รู้ครับไม่งั้นหมวดแคนจะให้พวกผมช่วยทำไม”
หมวดเจริญหรือจอห์นนี่พูด
“ครับ ผมอยากให้หมวดโอภาสและหมวดเจริญ...”
“จอห์นนี่ดีกว่าครับ J”
“อ่า...ครับหมวดจอห์นนี่ ครับผมอยากให้หมวดทั้ง2ช่วยผมตามหาประวัติของเธอ นี้ครับ รูปของคนไข้”
ผมส่งรูปของคนไข้ให้แต่ละคนดู
“ว้าว นี้ถ้าไม่ติดว่าป่วยอยู่ ผมคงไปหาแล้วนะครับ” หมวดจอห์นนี่พูดออกมาด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะหื่นกาม
“หมวดจอห์นนี่จะเข้าไปจีบคนไข้สาวนิรนามไม่ได้สติหรอครับ”
เมื่อหมวดโอภาสพูดจบ หมวดจอห์นนี่ก็ทำหน้าแปลกๆ ตอนนี้ผมอยากจบการประชุมให้เร็วที่สุดจริงๆTT
“เอ่อ...ผมว่าวันนี้จบการประชุมกันแค่นี้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวมันจะยืด...”^^*
“เอ่อ...หมวดแคนค่ะแล้วถ้าเกิดเราได้ประวัติแล้วต้องการจะติดต่อหมวดแคนล่ะค่ะ” คุณบัวขวัญถาม
อุ้ยเขิน -///- แต่ถ้าไม่ติดที่สายตาหึงหวงของหมวดโอภาสที่รุนแรงมากกว่าของหมวดจอห์นนี่อ่านะ
“ก็..ติดต่อที่ทำงานนั้นแหละครับ คุณบัวขวัญ”
“ใช่ติดต่อผ่านทางผมก็ได้นะครับ” หมวดโอภาสพูดขึ้น
“อ้อค่ะ หมวดแคน หล่อนะค่ะ มีแฟนยังค่ะ”
คุณบัวขวัญพูดจบก็เหมือนฟาดไม้ใส่หัวเปรี้ยง2หมวดต่างมองผมอย่างหึงหวงสุดขีด
“เอ่อ..ขอบคุณครับ แฟนผมยังไม่มีครับ ตอนนี้ยังไม่อยากมี ผมอยากทำงานก่อนนะครับ แฮะๆ”^^*
“น่ารักจัง ถ่อมตัวด้วยอ่ะ^_______^”
“เอ่อ...ผมว่าเราจบการประชุมแค่นี้กันดีกว่านะครับ”
“ดีครับ”
2หมวดตอบพร้อมกัน
“งั้นบัวขอเบอร์หมวดได้มั้ยค่ะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรหมวดโอภาสก็...
“นี้ครับคุณ
เข้าใจนะครับหมวดโอภาสว่ากำลังหึงน่ะแต่อย่าโยนให้ผมน้า~
คุณบัวขวัญเอามือเท้าเอวก่อนพูดกับหมวดโอภาสด้วยน้ำเสียงรำคาญว่า
“หมวด ฉันจะเอาเบอร์หมวดทำไมเล่า ฉันมีแล้ว ฉันจะเอาเบอร์ของหมวดแคนไม่ใช่หมวดซะหน่อย”
เมื่อทำเข้มกับหมวดโอภาสแล้ว คุณบัวขวัญก็ส่งสายตาอ้อนๆ ผมทำได้แค่ยิ้มแหยๆก่อนจะให้เบอร์
“08ABCDEFGHครับ”
“ขอบคุณนะค่ะ”
พูดจบทุกคนก็เดินออกจากห้องประชุม ผมเดินออกจากห้องประชุมช้าที่สุด
และเหมือนจะเห็นเด็กที่เคยต่อปากต่อคำกับผมเมื่อวันก่อนด้วย
มายืนรอใครหว่า คงไม่ใช่รอผมหรอก
เมื่อเธอเห็นผมเธอก็ปรี่เข้ามาหาแล้วบอกว่า
“คุณช่วยฉันตามหาพี่สาวหน่อยนะค่ะ” ----------------------------------------------------------------------------------------- วันนี้ก็มาอัพให้ครบแล้วนะค่ะ ก็ต้องขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยที่เสียเวลา ตอนนี้เอ๋อมึนฮาก็ตะลุยกับKNMทั้งหมดเบ็ดเสร็จรวม8เล่มจบแล้วก็เลยมาอัพให้ในทันที เอาใจแฟนคลับฮัท-เฟรมซะหน่อย ที่ ก็พาร์ทหมวดแคนกะน้องสมาย อาจจะมรนิดหน่อยนะค่ะ ไว้ตอนหน้าจะเป็นตอนของหมวดแคนกะสมายเต็มๆค่ะ และแถมยังมีแขกรับเชิญพิเศษที่น่าจะอยู่นานซะด้วยกับ ขอบคุณที่ติดตามกันนะค่ะ และก็ขอขอบคุณทุกเม้นทุกวิวที่อ่านทุกท่านที่กดแอดนะค่ะ และก็ต้องขฮโทษจริงๆที่อัพให้ช้ามากค่ะ
ความคิดเห็น