ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    who? เธอเคยเป็นใครไม่สำคัญ (fic TS8 8*5/4*6)

    ลำดับตอนที่ #5 : 3 สมาชิกใหม่100%

    • อัปเดตล่าสุด 15 มี.ค. 55


     ฉันนั่งเหม่อๆอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านนายแกงเผ็ดอยู่อย่างเหงาๆ

    เฮ้อ~ ทำไมมันเงียบอย่างนี้~~

    คุณต้องสู้นะครับ ผมรู้ว่าคุณทำได้ คุณยังมีคนที่คุณรักและคนที่รักคุณรออยู่นะครับ

    เสียงปริศนาที่ลอยมาทำให้ฉันชะงัก

    ใครพูดนะ? ถึงแม้จะไม่รู้ที่มาของเสียงแต่ก็มั่นใจว่าเสียงนี้กำลังบอกฉัน

    ฉันหันไปมองรอบๆห้องและพบนายแกงส้มยืนอยู่ข้างๆ แถมยังทำหน้าสงสัยฉันด้วย

    นายพูดหรอค่ะ?

    ฉันถามออกไป เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย

    พูดอะไร? ฉันเพิ่งมาถึงนะ

    ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ใช่เขาแล้วล่ะ

    สู้หรอ? คนที่รักฉันและคนที่ฉันรักรออยู่หรอ?ฉันทำได้หรอ?

    ที่พูดมันคืออะไร? ถึงแม้จะไม่เข้าใจความหมายแต่ฉันก็รู้สึกใจชื้นขึ้น

    เหมือนรู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนขึ้นมา ยังไม่ได้กลายเป็นวิญญาณเลย

    โป๊ก!!

    ฉันรู้สึกเจ็บจี้ดที่หน้าผากขึ้นมา จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากนายแกงจืดจะดีดหน้าผากฉัน

    อูย หน้าผากคนนะไม่ใช่เม็ดมะขามT^T

    เหม่ออะไรของเธออยู่

    นายแกงเป็ดถามในน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

    ฉันมองค้อนเขาเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าพรืด

    หน็อย ดีดหน้าผากเค้าแล้วยังจะหัวเราะอีก >^<

    ไม่ได้เหม่อซักหน่อย”>o<

    อย่ามาเถียงนะ เธอเหม่ออยู่เห็นๆ

    ไม่ได้เหม่อ!!”>o<

    เหม่อ!!”>o<

    จะเหม่อได้ยังไงในเมื่อ..

    ในเมื่ออะไร

    ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเหม่อคืออะไร”U_U

    ฉันพูดเบาๆเขานิ่งสักพักก่อนที่จะ...

    โฮะ โฮะ โฮะ เธอเถียงฉันเพราะแค่นี้เนี้ยนะ

    เขาหัวเราะออกมาชนิดที่มีเรดาห์หมั่นไส้ออกมา

    ฉันเริ่มไม่อยากเรียกชื่อนายให้ถูกแล้วนะ(ทำยังกะปกติเรียกถูก:แกงส้ม)

    ฉันสะบัดหน้าพรืดอย่างไม่พอใจ

    เหม่อก็คืออาการที่...เขาเรียกว่าใจลอยอ่ะน่ะอย่างเช่น เมื่อกี้ฉันยืนอยู่ข้างเธอแล้วแต่เธอก็ยังไม่รู้สึกตัว อะไรประมาณนั้น

    ใจลอย หมายถึงหัวใจลอยได้นะหรอ

    เขามองฉันเหมือนรู้ทันแล้วพูดขึ้น

    ไม่ได้หมายความว่าหัวใจลอยได้น่ะ ยัยหยุดนะ

    ฉันมองหน้าเขาขำๆ

    จ๊อก จ๊อก

    ปวดท้องจังแฮะ

    อย่าบอกนะว่าเธอหิว

    เขาถาม

    ฉันพยักหน้า ก่อนจะหันไปพูดเสียงทะเล้นว่า

    เอาไอ้ที่ฉันกินเมื่อวานมาเยอะๆเลยนะJ

    และแล้วผมก็เดินออกจากห้องครัวพร้อมกับช็อกโกแลตหนึ่งกล่อง(ซึ่งเป็นของพี่โดมไปให้ยัยหยุดที่เถียงกับผมจะเป็นจะตายเรื่องเหม่อ

    ไอ้คุณน้องแกงส้มครับ พี่อยากจะขออะไรสักอย่าง ช็อกโกแลตพี่ อย่าแตะ

    พี่โดมเคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้ว

    แต่คากล่องเดียวเอง คงไม่เป็นไรหรอก...เนอะ

    อ่ะ

    ผมยื่นช็อกโกแลตให้และเธอก็รับไปพร้อมทำหน้าตาแปลกๆ และยังไม่เปิดกล่องช็อกโกแลต

    แปลกแฮะ? เธอหิวไม่ใช่หรือไง เธอต้องรีบเปิดกล่องสิถึงจะถูก

    ผมขมวดคิ้ว จ้องเธอที่กำลังจ้องผมปริบๆ

    หรือว่าเธอไม่ชอบช็อกโกแลตยี่ห้อนี้ฟ่ะ=o=? แต่นี้ช็อกโกแลตเฟอร์ราโร่รอชเชอร์เชียวนะ!

    และแล้วผมก็ตระหนักได้ว่า ลืมบุคลิกของยัยหยุดได้ไงเนี้ย

    ยัยหยุดเปิดเป็นซะที่ไหนล่ะ!

    เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็คว้ากล่องช็อกโกแลตที่อยู่ในมือของเธอมาแกะเปิดกล่องอย่างรวดเร็วและก็ยังส่งกลับให้เธออย่างรวดเร็ว

    อย่าบอกนะว่าแกะเปลือกมันไม่เป็น

    ผมถามดักคอ เธอพยักหน้ารับ

    และอีกครั้ง ผมจัดการแกะเปลือกกระดาษทองให้ออกจากช็อกโกแลต

    ดูซะ ว่ามันแกะออกมาอย่างนี้

    เธอพยักหน้ารับ

    ผมยื่นช็อกโกแลตให้เธออีกครั้งพร้อมถามว่า

    จะให้ผมป้อนคุณมั้ยครับ

    ไม่ต้องหรอกค่ะ นายแกงป่า ฉันกินเองได้หรอก

    พูดจบเธอก็ดึงช็อกโกแลตในมือผมเอาเข้าปากและเคี้ยวตุ่ยๆอย่างไม่แคร์สื่อ ก่อนจะมีพัฒนาการในการแกะเปลือกห่อทองช็อกโกแลตเองโดยไม่รีรอ

    เฮ้อ~ สรุปว่าชื่อฉันเรียกยากมากใช่มั้ย ช่างเถอะ จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถ๊อะ ตามบาย

    ผมพูดอย่างปลง เอาเถอะยอมให้เธอเรียกแบบนี้คนเดียวก็พอ

    เพราะถ้าคนอื่นเรียก...ผมดีดติ่งหูทิ้งแน่!

    เมื่อหันกลับไปอีกทีช็อกโกแลตทั้งกล่องก็หาย...

    หายไปแบบเกลี้ยงเลยTT

    เมื่อเหลือบดูผู้กิน ผู้กินก็ส่งสายตาอ้อนผมอีกครั้ง

    ขออีกได้มั้ย ฉันยังไม่อิ่มเลยค่ะ

    ช็อกโกแลตกล่องที่2

    ผ่านไป5นาที~

    ช็อกโกแลตกล่องที่3

    5นาทีผ่านไป~

    ช็อกโกแลตกล่องที่4

    5นาทีผ่านไป~

    เอ่อ...ขออีกไดมั้ย น้า~” *0*

    ~เธอรู้บ้างไหม~ว่าช็อกโกแลตของผมนั้นมันหมดแล้ว~ 

    ผมวกกลับเข้าครัวอีกครั้ง ซึ่ง ณ ตอนนี้ จุดนี้ เวลานี้ ยังมีช็อกโกแลตเหลืออีกหนึ่งกล่องที่ยังเหลืออยู่จาก5กล่อง

    ไอ้คุณน้องแกงส้มครับ พี่อยากจะขออะไรสักอย่าง ช็อกโกแลตพี่ อย่าแตะ

    หนึ่งกล่องสุดท้ายที่ยังเหลือเป็นของพี่โดมT^T

    ถ้าเอาไปอีก แล้วพี่โดมรู้.... ไม่อยากคิดเลย โดนแน่ๆ

    ช็อกโกแลตกล่องหนึ่งราคาเหยียบ300บาทขึ้นไป

    แล้วยัยหยุดก็กินไป4กล่อง

    4x300=1200

    1200บาท!! o[]O

    แล้วถ้ามีกล่องที่5ของพี่โดม พี่โดมต้องสงสัยผมเป็นคนแรกแน่

    ทำไงดี...

    เอาเหอะ ค่อยซื้อช็อกโกแลตเองให้ยัยหยุดกินวันหลังละกัน

    เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็เดินออกมาบอกยัยหยุดว่า

    เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่วันหลังนะ

    ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนขอ เห็นใจแกงเถอะ พลีส~

    เธอทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

    ก็ได้

    เธอบอก

    นี้นาย ตอนนี้ฉันง่วงมากเลยต่ะ อยากนอนมาก

    นอนโซฟาสิครับ

    ถ้าฉันนอนแล้วเกิดมีคนไม่รู้มานั่งทับล่ะ

    เธอเถียง จะว่าไปเริ่มเถียงเก่งแฮะ

    กลัวอะไร ใครจะนั่งทับเธอได้ จะมีก็แต่เธอหรือพวกเพื่อนเธอเนี้ยล่ะที่จะทับคนอื่น

    ฉันไม่ใช่ผีนะ!!”>o<

    ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นนี้!”

    ความหมายมันใกล้เคียงนี้น่า!”>o<

    ถ้ามีใครอยู่บ้านอีกคน คงคิดว่าผมบ้าแน่เลยที่นั่งเถียงคนเดียว ขณะที่กำลังเถียงกันอยู่นั่น ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามา

    หึหึ.. น่าสนใจ

    ผมหัวเราะเบาๆในความคิด

    นี้ นายแกงเทโพ คิดอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่าค่ะ หน้าตาของนายตอนนี้ดูชั่วร้ายมากเลยค่ะ

    จึก!

    บาดหัวใจไปนิดแต่ไม่เป็นไร ผมมองเธออย่างมีเลศนัยก่อนที่...

    ก่อนที่...

    ก่อนที่...

    เฮ้ย! ผี!!”

    เท่านั้นล่ะเธอก็ปิดหูปิดตาวิ่งมาหาผมทันที

    โฮะโฮะ^o^ ช่างมีความสุข

    ไหน ไหน ไปหรือยัง คุณ ผีไปหรือยัง

    เธอปิดหูปิดตาถามและดิ้นขลุกขลักอยู่หลังผมแถมยังกอดเอวผมไว้แน่นซะอีก

    เอิ่ม...ผมว่าตอนนี้ หน้าผมมันร้อนๆแฮะ

    เวลาผ่านไปนานแล้วแต่เธอก้ยังคงกอดเอวผมไว้แน่น หลับตาปี๋ถามผมเป็นระยะๆ

    ผมรวบรวมสติสักพักก่อนจะพูด

    ยัยหยุด ลืมตาได้แล้ว

    เธอค่อยๆแง้มลืมตาดูทีละนิดก่อนจะลืมตาทั้งสองข้าง

    ไหนค่ะ ไม่เห็นมีเลย

    เธอถามพร้อมชะโงกหัวไปมา คาดว่าน่าจะพยายามมองผ่านจากไหล่ของผม

    แต่ว่า... มือที่กอดเอวผมยังไม่ปล่อยเลยนะ

    ผมมองไปยังตำแหน่งที่มือเธอเกาะอยู่ จนเธอรู้สึกตัวมองตามก่อนจะผละออกมา

    เธอเกาจมูกอีกครั้ง เมื่อเธอมองหน้าผมเท่านั้น

    นาย หน้าของนายเป็นอะไรค่ะ มันแดงเหมือนตอนที่ถูกฉันเอามือโดนแก้มนายแรงๆเลย หูนายก็แดงมากด้วยค่ะ

    พูดเปล่าไม่พอเธอยังขยับเข้ามาดูใกล้ๆอีกตะหาก

    ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่เขินเท่านั้นแหละ...

    ผมพูดเบาๆเสียงแผ่ว

    คุณแกงพะโล้ว่าอะไรนะค่ะ

    อ๋อ! เปล่า...ใช่! เปล่า ไม่มีอะไร

    พูดจบผมก็เดินหนีเธอไป พร้อมกับเอามือลูบหน้าสลับปิดหู

    จะว่าไปผมเขินเธอ2ครั้งแล้วนะ

    นั่นสินะ แปลกจริงๆผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่คนแต่เป็นวิญญาณ กลับกลัวผีเนี้ยนะ

    ---------------------------------------------------- 
    วันนี้ก็อัพครบ 100%แล้วนะค่ะ แฮะๆ เอ๋อมึนฮาต้องขฮฃอโทษจริงๆค่ะ ที่ในช่วงอาทิตย์นี้เอ๋อมึนฮามาอัพช้านะค่ะ ตอนนี้ก็กำลังปั่นอยู่ค่ะ ถ้าช้าก็ต้องขออภัย อีกเหตุผลหนึ่ง เอ๋อมึนฮากำลังตะลุมบอนกับนิยายแปลอีก5เล่มค่ะแฮะๆ คงไม่ว่ากันนะค่ะ และขอขอบคุณทุกคอมเม้น การเข้ามาอ่าน การกดแอด ขอบคุณทุกโหวตที่โหวตให้ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเอ๋อมึนฮานะค่ะ และจะพยายามมาอัพให้ครบค่ะ สวัสดีค่ะ
    ปล. เรื่องต่อไปเอ๋อมึนฮาขอเปิดบ้านไว้ก่อนนะค่ะ ยังไม่ลงอะไรมากนะค่ะ
    ปล.2 แง้มนิดนึงว่าเรื่องต่อไป4P อาจยังไม่แน่นอนว่าใครคู่ใคร อาจให้นักอ่านทุกคนช่วยกันตัดสินนะค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×