คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2 ฉันชื่อ หยุดนะ100%
ผมรีบปิดประตูห้องนอนแถมล็กประตูในทันที หลังจากที่ยืนช็อกรับรู้เรื่องของเธอคนนั้นมาบ้างแล้ว
“นี้ คุณแกงจืด คุณกลัวฉันหรอค่ะ?”-0-
เธอถามผมเมื่อเห็นว่าผมมีอาการผวา ใครจะไม่ผวาล่ะ ผมไม่กรี้ดก็ดีเท่าไหร่แล้ว=o=
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ พลางยกมือห้าม ขอทำใจสักแป้ป
-1 ชม.ผ่านไป-
“คุณแกง..”
ผมยกมือขึ้นอีกรอบ
-3 ชม.ผ่านไป-
“คุณแกง...”
ผมยกมือห้ามอีกรอบ
-5 ชม.ผ่านไป-
“คุณแกง...”
ผมยกมือห้ามอีกรอบ
“นี้นาย! ฉันรอ9 ชม.แล้วนะค่ะ”>o<
เธอแว้ดเสียงดังจนผมสะดุ้ง!
รู้สึกเหมือนเธอจะรู้สึกตัวแล้วว่าเสียงดังใส่ผม เธอก้มหน้าแล้วพูดเสียงอ่อยว่า
“ขอโทษค่ะ... ถ้าคุณจะกลัวฉันขนาดนั้น..”
เธอถอยห่างจากผมเรื่อยๆ เฮ้ ผมไม่ได้..ผมไม่ได้กลัวขนาดนั้นนะ
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเรียกเธอ
“เธอ...เดี๋ยวก่อน..”
*0*
“คุณเรียกฉันหรอค่ะ”
เธอถามตาเป็นประกาย
“ครับ ผมเรียกเธอนั่นแหละ คือ...”
ผมอ้ำอึ้งอย่นานเมื่อเงยหน้าอีกทีร่างของเธอที่อยู่กันมากเมื่อกี้กลับมาอยู่ตรงหน้า
“เอ่อ...เธอพอจะจำเรื่องทั้งหมดได้มั้ย หรือเอาเท่าที่จำได้ก็ได้นะครับมาเล่าให้ผมฟัง”
“เล่าให้นาย เอ๊ะ! คุณแกงไตปลาฟังหรอค่ะ”
“ถ้าขี้เกียจเรียกชื่อผมก็เรียกนายก็ได้นะ”
“คุณนี้มีหลายชื่อจังนะคุณ เอ๊ะ! นายแกงจืด”
-_- ผมมองเธอด้วยความรู้สึกอยากจะบ้าปนขำ
“ฉันมีหลายชื่อเพราะเธอนั่นแหละที่เรียกชื่อฉันผิด อีกครั้งนะ ฉันชื่อ แกงส้ม”
เธอเกาจมูกแก้เขิน ก่อนจะทำหน้าเศร้า
“นายมีตั้งหลายชื่อ แต่ฉันยังไม่มีซักชื่อเลย..”
พูดจบเธอก็นั่งจุมปุ้กลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ มาแบบนี้แสดงว่ากำลังเศร้าแน่
แต่.. ผมเพิ่งรู้จักเธอไม่กี่ชั่วโมงแล้วผมรู้ได้ยังไงกันว่าเธอกำลังเศร้า แต่ผมไม่อยากให้เศร้านี้เนอะ
“เอางี้ เดี๋ยวฉันตั้งชื่อใหม่ให้ถ้าเธอยังจำชื่อตัวเองไม่ได้”
ผมนั่งคิด ยืนคิด มองรอบๆห้องว่าพอจะมีอะไรตั้งเป็นชื่อเธอได้บ้าง
โคมไฟ พัดลม ประตู หน้าต่าง ปากกา หมอน หมอนข้าง...
ไม่เห็นจะโอเคซักชื่อเลย งั้นเอาสถานที่ที่ผมเจอเธอล่ะกัน ตลาด ไม่เหมาะมั้ง ทราย มันเป็นสถานที่หรือเปล่า? ทะเล เออใช่! เอาชื่อทะเลดีกว่า
ผมนี้หัวแหลมจริงๆ โฮะ โฮะ^o^
“นี่เธอ ฉันตั้งชื่อให้เธอได้แล้วนะ”
“ชื่อหรอ ชื่ออะไร?”
ขณะที่กำลังจะบอกชื่อใหม่ที่ผมตั้งให้สรรพเสร็จให้เธอรู้ สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเมื่อ...
เธอกำลังหยิบช็อกโกแลตของผมเข้าปาก
“หยุดนะ หยู๊ด หยุด!”>o<
“หืม ให้ฉันชื่อ’หยุดนะ’หรอค่ะ” ^)o(^
เธอพูดขณะที่กำลังเคี้ยวช็อกโกแลตตุ่ยๆ
ช็อกโกแลตT^T ไปแล้วง่า
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมตั้งชื่อเธอว่าทะเลใช่มั้ย แล้วเมื่อกี้ผมบอกชื่อเธอก่อนหรือผมร้องห้ามก่อนง่า
ผมคงไม่ได้ห้ามก่อนช่ายยป่ะ!
“ชื่อ’หยุดนะ’ก็โอเคนะ ขอบคุณนะค่ะที่นายตั้งชื่อให้ อ้อ ไอ้นี้คืออะไรหรอ อร่อยจัง”
ชัดเจน และดูเหมือนว่าจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วซะด้วย
ก็เจ้าตัวดันชอบชื่อนี้ไปซะแล้วสิ
“มากินด้วยกันสิ นายแกงไก่”
เธอยิ้มร่ามีความสุข ตัดกับผมที่
เพลียเหลือเกิน =o=
ณ หน้าประตูห้อง
“ไอ้คุณน้องแกงส้มมันคุยกับใครฟ่ะ ชิกเก้น”
โดมถามแมวสีดำในมือที่กำลังอุ้มอย่างสงสัย
“เมี้ยว~”
ทางบ้านจตุรสุขวชิระ และบ้านภัทรมานพ ก็ต่างพากันวุ่นวายไม่แพ้กัน เมื่ออีกบ้านลูกสาวคนโตหายตัวไป ส่วนอีกบ้านก็กลุมใจที่ว่าที่คู่หมั้นหายตัวไป
บ้านจตุรสุขวชิระ
“ยังติดต่อพี่สต๊อปไม่ได้อีกหรอค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยถามผู้เป็นพ่อที่มีสีหน้าคร่ำเครียด
ตอนนี้ ทางบ้านขงเธอก็วุ่นวาย เพราะพี่สาวคนโตหายตัวไป น่าแปลกที่หายตัวไปนานกว่าปกติ เธอรู้ดีว่าบางครั้งพี่สาวเธอมักจะแวบไปแวบมาหายจากบ้านบ้างแต่ก็ยังติดต่อมา
แต่นี้มันแปลกมากไปแล้วนะ
“ยังเลย สมาย พ่อยังติดต่อไม่ได้”
พ่อพูดอย่างวิตก สักพักเธอก็เหลือบเห็นพี่สาวคนกลางเดินตรงมา ณ จุดที่เธอและพ่อยืนอยู่ด้วยความเครียดและงุ่นง่าน กดโทรศัพน์หลายครั้งแล้วก็วาง จากนั้นก็กดโทรออกอีกครั้ง...
“เฟรมยังติดต่อพี่สต๊อปไม่ได้เลยค่ะ”
พี่สาวคนกลางกล่าวเสียงเครียด
“ทำไมเราไม่แจ้งตำรวจล่ะค่ะพ่อ”
โสรญาถามพาซื่อ แต่ตำรวจเป็นที่พึ่งไม่ใช่หรอ ในตอนนี้เธอก็เห็นว่าน่าจะแจ้งความ
“ไม่ได้! แจ้งไม่ได้!!”
พี่สาวคนกลางโวยลั่น จนทุกคนสะดุ้ง โสรญาจบจ้องพี่สาวตัวเองอย่างสงสัย
“เราไม่รู้ว่าพี่สต๊อปไปไหน ถ้าวู่วามแล้วอาจจะทำให้บริษัทเสียชื่อ พี่ว่าเราจ้างนักสืบออกตามหาดีกว่า”
คำพูดของพี่สาวพี่คนกลางฟังดูแร่งหูสำหรับโสรญา
ไม่แจ้งตำรวจแต่จ้างนักสืบนี้นะ
เมื่อหันไปหาพ่อ พ่อก็พยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน
แต่คิดหรอ ว่าคนอย่างเธอจะล้มเลิกง่ายๆ
เช้าวันต่อมา
ฉันรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะไปสถานีตำรวจ
แต่ก็ไม่ได้ให้ลุงสมถุยไปส่งหรอกนะ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้พอดี
ฉะนั้น! ขึ้นแท็กซี่ไป ถูกต้องที่สุด
หลังจากที่ได้ขึ้นแท็กซี่ไป ตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้าสำนักงานสถานีตำรวจแล้ว
งั้นจะรออะไรล่ะ ไปเลยดีกว่า^o^
“อาการเป็นยังไงบ้างครับพี่บี้”
“จากที่ได้ตรวจนะแคน พบว่าคนไข้รายนี้ได้กินยาคลายประสาทเข้าไปขณะขับรถ เมื่อรถตกลงไปในน้ำแรงกระแทกของน้ำก็คงมีส่วนทำให้เส้นประสาทไปกดทับสมองส่วนหนึ่งไว้ ซึ่งก็ทำให้เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
พี่หมอบี้พูดถึงอาการของคนไข้นิรนาม ซึ่งผมก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสาร แต่เธอจะเป็นเจ้าหญิงนิทราตลอดไปอย่างนั้นหรือเปล่า
“แล้วอาการของเธอ หมายถึง...เธอจะหลับไปอย่างนี้อีกนานมั้ยครับพี่”
“พี่ไม่แน่ใจ เรื่องของสมองเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถ้าให้คาดการณ์ ก็คงจะเป็นอย่างนี้ไปสักระยะ...หรือไม่ก็..อาจเป็นอย่างนี้ตลอดไป”
ผมหันไปมองคนไข้สาวที่นอนหลับอยู่อย่างเวทนา พี่บี้ตบไหล่ผมเบาๆก่อนพูดว่า
“เอาเป็นว่า ทางนี้จะดูแลเธอให้ดีที่สุดละกัน”
“ยังไงผมก็ฝากพี่ด้วยนะครับ ผมไปก่อนนะครับพี่บี้สวัสดีครับ”
หลังจากที่ได้ลาพี่บี้แล้วผมก็ได้ก้มตัวลงกระซิบข้างหูคนไข้สาวว่า
“คุณต้องสู้นะครับ ผมรู้ว่าคุณทำได้ คุณยังมีคนที่คุณรักและคนที่รักคุณรออยู่นะครับ”
พูดจบผมก็เดินออกจากห้องไป
เมื่อถึงสน.แล้วผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองซ้ายมองขวาอยู่หน้าสน. ดูจากลักษณะแล้วคงกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเข้าหรือไม่เข้า
“น้องครับ”
เธอหันมา แล้วทำหน้าถามว่ามีอะไร
“จะมาให้การหรือเปล่า”
“ถามทำไมค่ะ”
คำพูดที่ตอกกลับมาฟังแล้วน่าจับตีจริง-*-
“ถ้าจะให้การเข้ามาพร้อมกับผมก็ได้”
“ธุระของคุณหรือไง เป็นตำรวจหรอค่ะ”
-*- เด็กนี้ สมัยนี้ไม่ไว้หน้าคนที่มีอายุกว่าเลยแฮะ แต่ช่างเธอเหอะ ดูท่าแล้วจะไม่ชอบขี้หน้าผม ไปดีกว่า
“อ้าว หมวดแคน กลับมาแล้วหรอครับ”
เสียงที่ทักมาอย่างอารมณ์ดี ในที่นี้ผมก็พอจะรู้ว่าเป็นจ่าปิ๋ว
“สวัสดีครับจ๋าปิ๋ว ว่าแต่ กำลังจะออกไปไหนครับ”
“อ้อ ผมจะออกไปกินข้าวสักแป้ปนะครับ ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“อ้อ ครับ กินให้อร่อยนะครับ”
พูดจบผมก็ว่าจะเดินเข้าไปในสน.ถ้าหากไม่ติดว่า
“คุณเป็นตำรวจจริงๆหรอ”
ผมหันกลับมามองหน้าเด็กสาวที่ทำหน้าซีด ก่อนแนะนำตัว
“ครับ ผมร้อยตำรวจตรี อติรุจ กิตติพัฒนะ ครับ”
อัพครบ100%แล้วนะค่ะ ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่เมื่อวานไม่ได้มาอัพให้ เอ๋อมึนฮาติดภารกิจนิดหน่อยค่ะ แล้วจะรีบมาอัพตอนต่อนะค่ะ คิดว่าต้องเป็นวันนี้และชดเชยที่ไม่ได้อัพให้เมื่อวานด้วยค่ะ
และก็ต้องขอบคุณที่เข้ามาอ่านที่คอมเม้นให้กำลังใจที่กดแอดนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น