คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : หึง 100%
(STOP SAID)
หลังจากทีได้คุยงานกับพี่กันแล้ว(โดยที่มีนายแกงส้มคอยส่งเสียงขัดจังหวะเป็นระยะๆ) จากนั้น ฉันจึงได้แต่มานั่งรอ ลุงสมอยู่ที่ร้านNOONA
ผ่านไปสักพัก ก็มีใครบางคนจอดรถเทียบอยู่ข้างๆ
แค่ฉันมองรถเผินๆก็รู้แล้วว่าใคร
พี่ฮั่นนั้นแหละ
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี พี่ฮั่นตามประกบฉันบ่อยมาก ฉันรู้น่ะว่าเฟรมรักพี่ฮั่นมาก ฉันเคยแอบเห็นเฟรมร้องไห้ด้วย พี่ฮั่นทำอย่างนี้แล้วฉันไม่สบายใจเลย
ฉันห่วงความรู้สึกของน้องน่ะ
และแล้วพี่ฮั่นก็เดินลงมาจากรถ แต่แล้วก็มีใครอีกคนโผล่มา
อ่า...พี่กันน่ะเอง
พี่กันเดินมาหาฉันด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น ชวนฝัน
และแล้ว เขาทั้งสองก็มาหาฉันพร้อมกัน เห็นแล้วก็คงไม่ใช่ภาพที่ดีเท่าไหร่
“น้องสต๊อป พี่มารับครับ/สต๊อป ให้พี่ไปส่งมั้ย”
พี่กันและพี่ฮั่นพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งสองจะหันมามองหน้ากันอีกที
ให้มันได้อย่างนี้สิน่า ลุงสมไปไหนค่ะTT
และไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า เพราะจากการมองทั้งสองสลับไปมาแล้ว ฉันก็เหมือนจะเห็นเปลวไฟปะทุในสายตาของทั้งสอง
เอ่อ... ฉันยังไม่อยากถูกย่างน่ะค่ะ
“สต๊อป กลับกับพี่มั้ย พี่ไปส่งให้”
พี่กันละสายตาจากพี่ฮั่นถามฉันขึ้น
แต่ฉันก็ยังมองหน้าพี่เขาด้วยความงงอยู่
“คุณว่างงานมากหรอ คุณนภัทร...น้องสต๊อปครับ พี่มารับครับ”
พี่ฮั่นพูดเรียบๆ ก่อนจะหันมาบอกฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“อ่า...”
“แล้วคุณอิสริยะ ไม่ไปรับคู่หมั้นของตัวเองหรอครับ ถึงได้ว่างมารับพี่สาวของคู่หมั้น”
พี่กันแทรกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตาแข็งกร้าว
และตอนนี้เอง พี่ฮั่นก็คงไม่ต่างกัน
“เอ่อ..คือ..”
ในขณะที่ฉันกำลังจะพูด ก็พลันต้องเงียบลงเมื่อ เห็นนายแกงส้มที่ใส่แว่นกันแดด ยืนกอดอกมองมาในร้านอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
น่าแปลกที่ฉันรู้สึกพองใจลึกๆ จนแอบอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้
ถ้าเป็นคนรักกัน คงจะยิ่งกว่าตามมาคุมถึงที่เลยน่ะ
“อ่า...ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ สต๊อปรอลุงสมดีกว่า”
ในที่สุดฉันก็มีฤกษ์คุยกับเขาได้ซะที(มันน่าดีใจมั้ย)
“นี้ก็เย็นมากแล้วน่ะครับน้องสต๊อป”
พี่ฮั่นพูดขึ้นดูเป็นห่วงฉันมาก ฉันได้แต่อึกอัก มองพี่กัน พี่กันตอนนี้ก็ตาวาววับซะจนฉันแอบกลัว
“แล้วคู่หมั้นของคุณอิสริยะจะไม่ต้องรอนานหรือครับ ผมว่าคุณน่าจะไปรับคู่หมั้นคุณจะดีกว่า”
“แต่...”
พี่ฮั่นทำท่าเหมือนจะพูดแย้ง ฉันก็เลยถือโอกาสพูดอีกทีซะเลย
“พี่ฮั่นไปรับเฟรมดีกว่าค่ะ”
“สต๊อป”
พี่ฮั่นทำหน้าตกใจในขณะที่พี่กันกำลังยิ้มร่า
ฉันเหลือบมองนายแกงส้มที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และดูหัวฟัดหัวเหวี่ยงมากกว่าเดิม
J ฮ่ะๆ น่ารักจังแฮะ
“ไปเถอะค่ะ สต๊อปขอ พี่ฮั่นก็ร็ว่าเฟรมเขารักพี่ฮั่นมาก อย่าทำให้น้องสาวของสต๊อปต้องเสียใจมากกว่านี้เลยนะค่ะ”
“พี่เข้าใจแล้ว”
พูดจบพี่ฮั่นก็ถอยออกมาก่อนจะทะยานรถออกไป
=o= ฟู่ว์ หมดไปแล้วหนึ่ง
= = แต่ยังเหลืออีกหนึ่ง..
พี่กัน
“ไปกันเถอะสต๊อป” พี่กันพูดขึ้น
ฉันมองพี่กันงงๆก่อนถามขึ้นว่า
“ไป..ไปไหนค่ะ”
“ไปขึ้นรถสิ สต๊อปจะกลับกับพี่ไม่ใช่หรอ”
“ห่ะ!”
ฉันอึ้งกิมกี่ คิดหัวหมุนว่าฉันพูดตอนไหนว่าฉันจะกลับด้วย ฉันแค่บอกให้พี่ฮั่นกลับไปเท่านั้นเองน่ะ
สักพักพี่กันก็ยิ้มกว้างก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ “
=o=?
พี่กันหัวเราะอะไรนี้ ฉันงงน่ะ
สงสัยอาจจะเป็นเพราะฉันจ้องหน้าพี่กันแบบเอ๋อๆ พี่กันเลยหยุดหัวเราะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะว่า
“พี่แกล้งเล่น”
“อ้าว! พี่กัน ขี้แกล้งนักน่ะพี่อ่ะ”
พี่กันโยกหัวฉันไปมา ก่อนจะพูดว่า
“นิดนึงน่า”
แต่คุยได้สักพัก และแล้วพี่กันก็ต้องทำหน้าเซ็งเมื่อ..
“นายกัน! “
สาวร่างเล็กเจ้าของร้านNOONAที่ฉันกำลังยืนอยู่หน้าร้านเขานั่นได้เอ่ยตะโกนเรียกชื่อพี่กันอย่างหงุดหงิด หน้าหงิกงอ
“อะไร!”
“ฉัน...”
“ฉัน...”
“ฉัน...ขอ..ฮึ่ย! ไม่มีอะไร!”
“อ้าวเฮ้ย! อะไรของเธอว่ะ ยัยเต้ย! จะพูดก็พูดให้จบสิ”
พี่กันพูดขึ้นเริ่มจะมีอารมณ์เจือปนลงไปในน้ำเสีย พลางปลีกตัวออกจากฉันเดินไปหาเต้ย
ใช่แล้วล่ะ เจ้าของร้านNOONAคือเต้ยนั่นเอง และเต้ยก็รุ่นเดียวกับฉันด้วย เต้ยกับพี่กันเปรียบเสมือนไม้เบื่อไม้เมาต่อกันตั้งแต่ที่ฉันเริ่มทำงานเป็นครั้งแรก เอิ่ม...ตอนนั้นฉันยังไม่ประสบอุบัติเหตุอ่าน่ะ
ฉันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งห่างจากที่ๆเคยยืนอยู่พอสมควร แต่ก็ยังเห็นสองคนทะเลาะกันง้องแง้งอยู่
“จะให้ฉันบอกนายว่าขอกลับบ้านด้วยอย่างนั้นหรอ เฮอะ! มันกระดากปากย่ะ!”
“อ้อ เธอจะขอกลับบ้านด้วย”
“ฉันก็ไม่ได้อยากกลับกับนายเท่าไหร่หรอกน่ะ แต่เผอิญว่า...นายไม่ต้องรู้หรอก!”
“นี้เธอช่วยพูดให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้มั้ยฮ่ะ!”
“ฉันขับรถไม่เป็น!”
ฉันเห็นเต้ยตะโกนใส่พี่กันด้วยสีหน้าที่เหมือนสุดจะทน สักพักหนึ่งพี่กันก็หัวเราะไม่หยุด
ฉันเลิกสนใจคู่นี้ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองอีกที
05.55 น.
“ให้ผมไปส่งมั้ย”
เสียงนุ่มๆที่คุ้นหูของใครบางคนดังขึ้น ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะยิ้มกว้าง
“เอาสิ ถ้านายรู้ทางกลับบ้านฉัน”
“ได้เสมอ ถ้าคุณจะบอกทาง”
“ได้ นายแกงส้ม”
Talk:
*และแล้วเอ๋อมึนฮาก็ได้ฤกษ์อัพต่อให้ครบร้อยซะทีTT เพลียกับงานม.4ที่โรงเรียน ตอนนี้ที่แต่งไป คาดว่านักอ่านบางคนพอจะคาดเดาอะไรต่างๆได้แล้ว(มั้ง?)
และนางเอกที่เอ๋อมึนฮาเปิดตัวคู่กับพี่กัน ผลสรุปคือ เต้ย จรินทร์พรจ้า ฮูเร่! ^o^
อยากจะขอขมาและขออภัยเป็นอย่างยิ่งยวดที่ทิ้งห่างหายไปซะนานTT เก๊าจะไม่ทำแล้วก๊าบ!
ต้องขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ทิ้งกัน(เอ๊ะ! หรือว่าทิ้งแล้ว) ยังไงเอ๋อมึนฮษก็ฝากฟิคนี้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วย
ด้วยรักและปลาทู
เอ๋อมึนฮา
ความคิดเห็น