คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ100%
ฉันกระแทกเท้าลงบันไดอย่างเร่งรีบ
ตายล่ะ นัดดูงานกับลูกค้าตอนสิบโมงริมทะเล แต่นี้เก้าครึ่งฉันยังไม่ออกจากบ้านเลย
“เฟรม เดี๋ยวพี่จะไปดูงานริมทะเลนะ อาจกลับช้า”
ฉันบอกเฟรมอย่างเร่งรีบ พลางตรวจเอกสารกันลืม
“ค่ะ...พี่สต๊อปดูเหนื่อยๆดื่มน้ำก่อนมั้ย?”
เฟรมถามฉัน พร้อมยื่นแก้วน้ำมาให้ ฉันเงยหน้าละจากเอกสารมองเฟรมอย่างสงสัย
“ไม่ล่ะ พี่ไม่ดื่ม”
เฟรมลดมือที่ถือแก้วน้ำลงนิดหน่อยพร้อมกับทำหน้าเศร้า
มาไม้นี้ ฉันใจอ่อนนะ
สุดท้ายฉันก็แพ้ความสงสารรับน้ำมาดื่ม
“รีบไปรีบมานะค่ะ”
เฟรมพูดแล้วยิ้มกว้าง ฉัน เมื่อตรวจเอกสารแล้วว่าไม่มีลืมอันไหนแน่ จึงรีบเดินไปที่รถ
บรื้น!
หลังจากขับรถมาได้ไกลเกือบถึงที่นัดหมาย ฉันก็มีอาการแปลกๆ รู้สึกเหมือนง่วงนอน ไม่มีแรงซะดื้อๆ ฉันรู้สึกว่ามันจะมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าขับรถต่อมีหวัง เข้าโรงบาลแน่
ความคิดที่จะเบรกรถก็พังลงมาเมื่อรถเบรกแตก!
ทางข้างหน้าก็เป็นเหวตัดกับทะเล วินาทีนั้นฉันทำอะไรไม่ถูก ความตายกำลังคืบคลานมาหาฉันเรื่อยๆ
ตู้ม!!
รถตกลงไปในน้ำในขณะที่สมองของฉันก็พร่าเลือนไป...
‘โอ๊ย! ปวดหัวจัง ที่นี้ที่ไหนกัน?’
มองสภาพแวดล้อมรอบๆตัวอย่างนึกสงสัย ฉันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ ใช่แล้ว! แต่ข้างหน้าฉันก็เป็นน้ำทะเล ที่สวยงามคลื่นซัดเซาะชายฝั่ง ท้องฟ้าแลดูครึ้มๆน่าจะเป็นช่วงเย็นมากแล้วหรือเปล่า?
ฉันเดินเสาะตามแนวชายฝั่งเรื่อยๆ เอื่อยๆ สายตาก็กำลังมองหาคนที่พอจะมาช่วย
ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ทะเลที่ดูนิ่งๆเหมือนภายใต้ท้องทะเลกำลังจะปั่นป่วน
อ่ะ! นั่นใช่คนหรือเปล่า
“คุณค่ะ! คุณ!!”
ฉันตะโกนเรียกพลางโบกไม้โบกมือ
...
แปลก...ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ราวกับไม่ได้ยิน..
ม่..ไม่! ไม่จริงหรอกน่า เขาคงไม่ได้ยินจริงๆ ฉันจึงมีความคิดที่จะวิ่งตามไป
วืด~
เพียงแค่คิดฉันก็มาถึงตัวคนที่กำลังจะขอความช่วยเหลือ ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่มีเวลามาคิดในตอนนี้
“คุณ! คุณค่ะ!!”
ฉันเรียกอีกครั้ง
...
ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนที่ฉันเรียก และเขายังทำท่าเหมือนจะเดินไปจากที่นี้แล้ว
ฉันรีบเดินไปขวางหน้า ถ้าเขาไม่เห็นฉันคงได้รับคำตอบแล้วล่ะ
วืด~
เขาเดินผ่านทะลุตัวฉันราวกับฉันเป็นสสารธาตุอากาศ
ฉันยืนนิ่ง ตัวชา
“นี้...ฉัน...ตายแล้วใช่มั้ย..”
เมื่อผลสรุปออกมาฉันก็ทรุดตัวลงกับผืนทราย
แต่เดี๋ยวสิ!
ฉันลืม... ลืม..
ลืมว่าฉันชื่ออะไร!!
“เออ! ครับไอ้พี่แคน ผมยังซื้อของไม่เสร็จ”
ผมคุยโทรศัพท์เรื่อยๆพลางเดินชิลๆหิ้วถุงใส่ยาสีฟันหลอดเดียวบริเวณตลาดคนเดินริมทะเล
(ซื้อของ แค่ซื้อยาสีฟันหลอดเดียวเนี้ยนะ ยังไม่เสร็จ แกแอบไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าว่ะ)
ชะอุ้ย! รู้ทัน เชอะ ทำเป็นเข้มนะไอ้พี่แคน ดักทางตลอด~
แต่สปิริตของผม แหลแล้วต้องแถต่อไป โฮะ โฮะ^o^
“ผมยังซื้อของไม่เสร็จครับพี่ จริงจริ๊ง เซเว่นใกล้บ้านมันปิดว่ะพี่ ผมก็เลยต้องถ่อมาใกล้แสนไกล...”
(ไอ้บ้า! เซเว่นบ้านแกเร๊อะ! ที่ปิดน่ะ จะแถแต่ละทีให้มันเนียนหน่อย)
“โห บ้านผม บ้านพี่ บ้านไอ้พี่โดมก็หลังเดียวกันละคร้าบ~”
(พอ พอเลย ยังซื้อของไม่เสร็จใช่มั้ย!ไอ้พี่โดมฝากแกซื้อกุ้ง พี่แกจะเอาไปทำต้มยำกุ้ง อ้อ! เอาซัก3โลนะ บาย)
“ไอ้ ไอ้พี่แคน”
อะไรว้า วางสายไปเฉยเลย เอากุ้งสามโลใช่มั้ย แล้วร้านขายอาหารทะเลอยู่ไหนว้า~
ฮัดช่า! นั่นไง ร้านขายอาหารทะเล*0*
ฟิ้ว~
“ป้าครับ เอากุ้งสามโลครับ”J
ป้าคนอวบ ยิ้มให้ผมทีนึงก่อนที่จะเอากุ้งใส่ถุงชั่งกิโลให้ผม
“อ่ะนี้จ้ะ พ่อหนุ่ม สามโล 200บาท”
ผมรับถุงพลางเปิดกระเป๋าตังค์ที่มีเงินอยู่...150บาท
ซวยแล้วไง แกงส้ม ตังค์ไม่ครบ
“แฮะๆ ป้าครับ ลดให้หน่อยได้มั้ยครับ”วิ้งๆ*v*
ป้าคนอวบเริมมีอาการเขม่นเล็กน้อย แต่ผมก็ยังยิ้มสู้
“นะคร้าบ”
“
“ลดอีกนิดนะครับ”*v*
“
“อีกนิดนะครับ ป้า”
“พ่อหนุ่ม ลดมากกว่านี้ป้าขาดทุนพอดี”
“โธ่นะครับป้า ลดอีกนิดนะครับคุณป้าคนสวย”*0*
^///^>>คุณป้าเริ่มเขิน
“แหม เห็นแก่พ่อหนุ่มหรอกนะ ไม่ใช่ว่าป้าบ้ายอหรอก ป้าลดให้เหลือ160ก็แล้วกันU///U”
เมื่อรู้จุดอ่อนของคุณป้าแล้ว มีรึที่ผมจะปล่อย โฮะ โฮะ^o^
“150ได้มั้ยครับป้า^____^”
ควับ! คุณป้ามองค้อน
“นะครับ ป้าคนสวย น้าๆ”
“แหม พ่อหนุ่มล่ะก็150ก็150จ้ะ แก่พ่อหนุ่มหรอกนะ ไม่ใช่ว่าป้าบ้ายอหรอก ฮุฮุ”
คุณป้าไม่บ้ายอเลยจริงๆครับ แฮะๆ
“อ่าครับ นี้ครับป้า150บาทเด๊ะ ไปก่อนนะครับคุณป้าคนสวยสวัสดีครับ”
เมื่อซื้อกุ้งเสร็จ เหงื่อแทบจะไหลหมดตัว เดินดูของต่อดีมั้ย
เออว่ะ กำลังทรัพย์ก้อนสุดท้ายเพิ่งจากไปกับกุ้งสามโล T^T
คอยดูพรุ่งนี้ก็ได้~
เมื่อเดินออกจากตลาดได้สักพัก เมฆฝนก็แลดูครึ้มๆเหมือนใกล้ตกเต็มที
“อย่าเพิ่งตกเลยนะคร้าบ คุณฝน ให้แกงส้มกลับถึงบ้านก่อนละกันนะครับแล้วค่อยตก”-/\-
จากนั้นผมก็เดินลั้ลลาตามชายหาด อีกนิดก็จะถึงบ้านของผมแล้ว^______^
ฮัดช่า! ใครนั่งประชันรอแข่งกับสายฝนอยู่ตรงนั้น...
ผมเดินสำรวจเข้าไปใกล้อีกนิด... นั่นผู้หญิงนี้
กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ริมทะเล
มานั่งอะไรริมทะเล? ฝนก็ใกล้จะตกแล้ว?
ผมคิดอย่างสงสัย
เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย? ผมจะไปถามดีมั้ยนะ...
ถ้าเขากำลังถ่ายละครอยู่ล่ะ ผมก็ทำเขาเสียงานนะสิ (มันมีกล้องมั้ยล่ะเนี้ย~)
แต่ไม่เห็นมีกล้องเลยแฮะ?
0[]O! หรือว่ากำลังจะคิดสั้น
แต่ถ้าเขาแค่กำลังนั่งตากลมล่ะ
แต่ตากลมรอฝน ฟ้าผ่าเนี้ยนะ
ตอนนี้ความคิดที่จะเป็นพลเมืองดีศรีสังสมประชาชนชาติธิปไตย กับความคิดกลัวเสียหน้ากำลังตีกันอยู่
ผมจะเข้าไปถามดีมั้ยครับนี้ เฮ้อ~ =O=
ขอบคุณสำหรับการติดตาม การคอมเม้น การกดแอดนะค่ะ
ฝากรอติดตามตอนที่1นะค่ะ
ความคิดเห็น