คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 13 ความจริง100%
หลังจากที่หลอดไฟได้ออกไปกับพี่ฮัทด้วยสีหน้าและอารมณ์บึ้งตึง ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่หลอดไฟ เผยอารมณ์โกรธให้เพื่อนที่แสนดีอย่างพี่ฮัท แต่มันก็คงเป็นธรรมดาของหลอดไฟมั้ง...น่ะ
แต่เดี๋ยวสิ! ฉันต้องไปดักนายหมวดไม่ใช่หรือไง นี้ก็เลยเวลาแล้ว เดี๋ยวคลาดสายตา ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องรีบไปแล้ว
จากนั้น ฉันก็เดินทางไปหานายหมวดด้วย...จักรยาน!!
ง่า...ก็ฉันขับรถ ขี่มอ’ไซค์ไม่เป็นนี่ จะให้ลุงสมถุยขับรถตามนายหมวดไปมันก็ยังไงอยู่ ฉันเกรงใจลุงสมถุยน่ะ
ครืดคราด~ ครืดคราด~
อย่าแปลกใจว่ามันคือเสียงของตัวอะไร เพราะมันคือเสียงจักรยานของฉันเอง ฉันเองก็ไม่ได้ใช้มันมานานแล้วล่ะน่ะ ตอนนี้ก็เลยมีน้องสนิมเกาะจักรยานน้อยยังกะตะไคร่ขึ้น
ครืดคราด~ ครืดคราด~
หลังจากที่ฉันได้ออกกำลังกล้ามเนื้อขาด้วยการปั่นจักรยานตัวเก่า...ไม่สิ ตัวโกโรโกโสต่างหาก จนกระทั่ง ขาของฉันจะล่ำสันเป็นมัดๆยังกะเพาะกายไปแล้ว ในที่สุดฉันก็มาถึง ที่ทำงานของนาย
ฉันรีบลงจากจักรยานทันทีเมื่อถึงหน้าสน. ก่อนจะลากจูงมันไปไว้ใกล้ๆสน.ให้มากขึ้น กันไว้ กลัวมันหาย ถึงแม้ว่ามันจะมีน้อง’หนิมขึ้นตามตัวก็เหอะ แต่ถ้ามันหาย ฉันก็กลับบ้านไม่ได้เลยนะค่า>M<
เมื่อจัดการจักรยานแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปในสน.ทันทีไม่รีรอ
“อ้าว น้องครับ...”
จ่าคนหนึ่งทักฉันขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปหานายหมวดในห้อง แต่ฉันก็ไม่ได้ฟังนอกจากยกมือไหว้ด้วยอารมณ์เบิกบาน
“สวัสดีตอนเช้า...เอ่อ..อรุณสวัสดิ์ค่ะ จ่าปิ๋ว จิ๋วเจริญ J หนูเข้าไปก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ”
เมื่อพูดจบฉันก็เปิดประตูห้องทำงานของนายหมวดขึ้นโดยไม่ฟังคำทัดทานใดของจ่าปิ๋ว
และฉันก็เข้าใจแล้วว่า...ทำไมคุณจ่าถึงเรียกฉัน...
เพราะภาพตรงหน้า...
“คุณพระ! ทำอะไรกันค่ะ!”
ฉันตะโกนลั่นเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นนายหมวดกำลังจับมือและมองตาผู้หญิงคนหนึ่งอย่างหวานซึ้ง ชวนเอียน
บัดสี บัดเถลิงที่สู๊ด!!>o<
และแน่นอนเมื่อฉันตะโกนลั่น เขาทั้งสองก็ผละออกจากกันทันที แถมต่างฝ่ายต่างหน้าแดงด้วย
ฉันก็หน้าแดง ด้วยอารมณ์บางอย่างที่คิดว่าอยากทุบหัวนายหมวดสักหลายๆเปรี้ยงให้หัวหดจนเพิ่มระดับความสูงไม่ได้เลย
“เอ่อ...คือ..เราไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นกันสักหน่อย ยัยเด็กยิ้ม แต่เดี๋ยว! ใครให้เธอเข้ามาโดยไม่เคาะประตูห่ะ!”
ฉันอ้าปากค้าง ที่จู่ๆนายหมวดก็เบี่ยงประเด็นมาสอนฉันแทน ฉันหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ในห้องด้วยความหงุดหงิด
เป็นผู้หญิง อยู่กับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดี ไม่รู้หรือยังไงกันค่ะคุณพี่!
ฉันบ่นอุบในใจ แต่จะว่าไป หน้าของเขาก็ดูคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเจอที่ไหน..
ช่างเถอะ! ตอนนี้ ฉันต้องรีบเคลียร์เรื่องนายหมวดก่อน(แล้วยิ้มจะเคลียร์ทำไม?)
“ทำไมอ่ะ คุณหมวด ฉันมีธุระกับคุณหมวดนี้ สำคัญด้วย”
“นัดผมหรอ? อีกอย่างตอนนี้ผมกำลังมีแขกอยู่น่ะ”
ฉันมองแขกของนายหมวดอีกครั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาไม่มองใครด้วยความรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
ก่อนจะขวับมามองนายหมวดอีกครั้ง ด้วยความไม่พอใจ
จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย?(หน้าตาของยิ้ม ณ จุดนี้ แลดูไม่น่าเข้าใกล้ พลั่ก!!>>โดนอมยิ้มตบหัว)
“แต่! คุณหมวด ตำรวจต้องให้ความสำคัญกับประชาชนก่อนนะ ฉะนั้น ธุระของฉันก็ต้องให้ความสำคัญสิ!” =M=
นายหมวดทำหน้าคิดสักพักแล้วก็กระตุกมุมปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยหรอ ไม่จริงน่า...
“แต่แขกของผมก็เป็นประชาชน ประชากรในประเทศไทยเหมือนกัน..”
“พอเถอะค่ะ! เดี๋ยวเฟิร์นออกไปเองก็ได้ เฟิร์นขอโทษพี่แคนด้วยนะค่ะที่ทำให้วุ่นวาย”
หลังจากที่แขกผู้หญิงชื่อ เฟิร์นพูดจบ เธอก็คว้ากระเป๋าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง นายหมวกทำท่าเหมือนจะเรียกและจะไปตาม แต่ฉันก็เกาะประตูไว้แน่น ก่อนจะยักคิ้วให้สักที
เขามองหน้าของฉันด้วยอารมณ์ที่ใกล้ระเบิดก่อนจะทำใจนั่งลงบนเก้าอี้
“ธุระเรื่องเดิมใช่มั้ย”
END สมาย Part
ยัยหยุด Part
เวลาผ่านไป หลายวัน ตอนนี้ นายแกงใสก็ยอมที่จะให้ฉันลงข้างล่างแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมให้ออกจากบ้านอยู่ดี (ทำยังกะปกติออกบ่อย)
แปลกที่ช่วงนี้ นายแกงปลาหมึกดูแปลกไป หรือฉันรู้สึกเองค่ะ ว่าเขามักจะชอบพูดอะไรแปลกๆ อย่างวันนี้ เขาก็พูดกับฉันว่า
‘ไม่ว่าตอนนี้เธอจะคิดว่าฉันทำอะไรที่ปิดบังเธอหรือเปล่า แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ฉันมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น ฉันอยากให้เธอเข้าใจ..’
และฉันก็ไม่รู้ความหมายของมันซะด้วย
เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะกินช็อกโกแล็ตเข้าไปล่ะ และมันก็เยอะมากด้วย ถามว่าบอกทำไม ตอบง่ายๆว่าฉันอยากอวดค่ะ ฮี่ฮี่^(+++)^++
เอ๊ะ! นั่นนายแกงคะน้า นี้น่า ทำอะไรกับหมวดแคนน่ะ น่าสงสัย แอบฟังดีกว่า..
ไม่ได้น่ะ ทำอย่างนั้นไม่ได้ เขาไม่อนุญาตให้ฟังเราก็ฟังไม่ได้ ฉันฝ่ายดีว่าพูดข้างๆหู
ใช่ๆ ถ้าหมอนั่น รู้ว่าฉันแอบฟัง เขาต้องโกรธฉันแหง
แต่ถ้าไม่ฟัง แล้วฉันจะรู้หรอว่าเขาคุยอะไรกัน มันอาจจะเกี่ยวกับฉันก็ได้ ฉันฝ่ายเดวิลพูดเถียงข้างหู
ใช่ๆ มันอาจจะเกี่ยวกับฉันก็ได้
ไม่ได้น่ะ ถ้าเขารู้ว่าฉันแอบฟัง เขาโกรธมากแน่ๆ และเขาก็อาจจะไม่ให้ฉันกินช็อกโกแลต ฉันจะทนได้หรอ>>ยัยหยุดดีว่า<<
แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ ถ้าไม่มีใครบอก ถ้าฉันไม่พูดซะอย่าง เขาจะรู้ด็ไง>>ยัยหยุดเดวิล<<
และก่อนที่หัวของฉันจะระเบิดออกมาเพราะความคิดที่ตีกันเอง ทำให้ฉันตัดสินใจว่า
ฉันจะฟัง!! ว่ะฮ่ะฮ่า! ยัยหยุดเดวิลเป็นฝ่ายชนะ
แต่เมื่อลองเอียงหูฟังฉันก็ได้ยินแค่
“พี่อาจไม่เชื่อที่ผมเล่า เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ ผมขอตามไปโรงบาลกับพี่ล่ะกันนะพี่แคน”
จากนั้นทั้งสองก็แยกกัน ฉันรีบหลบวูบกลัวนายแกงโฮะรู้ว่าแอบฟัง แต่ก็ยังไม่หายสงสัยว่า ไม่เชื่ออะไร? พรุ่งนี้จะไปไหน? อะไรคือโรงบาล? ฟังแล้วดูคล้ายๆกับโรงพยาบาล เอ๊ะ! หรือว่ามันจะเป็นอันเดียวกัน แล้วนายแกงหอยจะไปทำไม?
คิดแล้วปวดหัว ไปนอนริมระเบียงดีกว่า สบายใจกว่าเย๊อะ!
แต่เมื่อจะเดินไปยังริมระเบียง ฉันก็ดันซุ่มซ่ามเกือบชนแจกันใบโข่งยังกะโอ่งขนาดกลางหล่นแตกลงกับพื้น ดีนะที่เป็นแจกันพลาสติก(?) ไม่งั้นโดนดุแน่
แต่...ฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษประมาณปึกหนึ่งซ่อนอยู่เอาไว้ในแจกัน
เป็นเศษกระดาษหรือเปล่านี้ หรือว่าจะเป็นเอกสารสำคัญ!
แต่ใครคิดเอาของสำคัญมาซ่อนไว้ในแจกันโอ่งโข่ง(?)นี้เนี้ย
เอาก็เอา ลองเปิดมาดูหน่อยก็แล้วกัน
ฉันล้วงกระดาษที่อยู่ในแจกันขนาดโอ่งด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะสำเร็จล้วงออกมาได้ เล่นเอาซะเหนื่อย= =*
ฉันหยิบอ่านทีละแผ่น พลิกดูทีละแผ่น...
และฉันก็รู้ว่า...
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันอ่านไม่ออกซักกะตัว! แป้ว!
แต่ๆๆ มีกระดาษหลายใบเลยล่ะที่เป็นรูปฉัน(คิดว่านะ) ที่นอนแล้วก็มีสายอะไรก็ไม่รู้โยงเต็มไปหมด แถมยังถูกปิดปากกับจมูกด้วยพลาสติกอีก(เครื่องช่วยหายใจที่ยัยหยุดเข้าใจว่าเป็นพลาสติก ณ โมเม้นนี้)
ใช่ฉันหรือเปล่า? ถ้าใช่ก็แสดงว่าฉันยังไม่ตาย..
น่าเสียดายที่ฉันอ่านไม่ออกซักกะตัว
อ่ะ! ยังมีอีกแผ่นที่เป็นตัวเขียนหมดเลย แล้วมันดูสกปรกกว่าแผ่นอื่นด้วย มันสำคัญกว่าแผ่นอื่นหรือเปล่านะ
ลองใช่สัมผัสพิเศษในการอ่านดีกว่า ถามว่าทำไมไม่อ่านแผ่นอื่นด้วย ตอบได้ว่า ใช้สัมผัสนี้แล้วมันเหนื่อยมาก(เน้นเสียง) มากพอที่จะทำให้ฉันกินช็อกโกแลตไปสองลังแล้วหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ
ฉะนั้นต้องเลือกแผ่นที่สำคัญสุด
สัมผัสนี้ฉันใช้งานได้ไม่เกินสิบวิ เพื่อไม่ให้เสียพลังงานมากจนถึงขั้นต้องกินเยอะอย่างที่บอก
เอาล่ะ ฉันจะเริ่มอ่านแล้ว
เมื่อได้ใช้สัมผัสในการอ่าน ฉันอ่านได้ว่า
‘รักเธอ24ชม.(24ชม. I love you) แต่งและร้องโดย...’
“ยัยหยุด!! อยู่ไหนน่ะ ยัยหยุด!!”
ยังไม่ทันที่ฉันจะอ่านอะไรต่อ นายแกงข้นก็ตะโกนเรียกฉันดังลั่น ฉันตกใจหลุดจากสัมผัสกะทันหัน ทำให้พลังมันหักเหกระทบกลับเข้าตัวฉันจนเซไปชนผนัง
ถึงแม้ฉันจะยังมึนๆ แต่ฉันก็รีบทำลายหลักฐานที่อยู่ในมือโดยการฝืนใช้พลังให้มันจัดเก็บอยู่ในที่เดิม ทำเอาซะฉันทรุดลงกับพื้น ต้องใช้เวลายกใหญ่กว่าจะไหว
ฮ้าว! ง่วงจัง เหนื่อยด้วย หลับตรงนี้สักงีบล่ะกัน
“เอ้ย!ยัยหยุด! เธอเป็นอะไร!”
และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนฉันจะหลับไปด้วยความอ่อนล้า
.
.
.
.
.
“ทำไมยังไม่ตื่นนะ หลับนานเกินไปแล้ว”
เสียงของใครบางคนพูดขึ้นใกล้ๆฉันไม่หยุด จนฉันรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่ลืมตา
“ทำไงดี หรือว่าเธอจะอ่อนแออย่างที่รู้จริงๆ”
“แต่มันก็เป็นแค่ฝัน...”
“โว้ย! แค่เธอสลบแล้วทำไมฉันต้องวุ่นวายขนาดนี้ว่ะ!”
“เธอสลบแล้วทำไมฉันถึงเป็นห่วงมากขนาดนี้”
“...”
หลังจากนั้นเสียงก็หายไปสักพัก และฉันก็รู้ว่ามันคือเสียงของนาย แกงส้ม
ฉันรู้สึกตื่นเต้นปนหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขาพาลว่าฉันแต่ก็เพราะเป็นห่วง
ไม่รู้ว่าหน้าฉันยิ้มตามความรู้สึกหรือเปล่าเนอะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังยิ้มกว้างภายในใจคนเดียวเลยล่ะ
“ฉันรู้แล้ว..ว่าทำไม ฉันถึงเป็นอย่างนี้ และยังเฮิร์ตหนักถึงขั้นแต่งเพลงให้คนๆหนึ่ง ฉันรู้มานานแล้วด้วยซ้ำ...”
“ว่า..ฉันชอบเธอว่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า..”
ฉันยิ้มกว้างขึ้น จนแทบจะกลั้นไม่ให้หลุดออกมาแทบไม่อยู่
ดีใจจังที่นายบอก
ถามว่าฉันคิดเหมือนนายมั้ย?....ฉันคิดว่า...
คงเป็นเหมือนกัน>///<
END ยัยหยุด Part
---------------------------------------------------------------------------------------------
TalK:
-ในทีสุด เอ๋อมึนฮาก็อัพซะที และอัพครบแล้วด้วย ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ปล่อยให้รอ ช่วงนี้ติดเรียนปรับพื้นฐานเข้าม.4ด้วย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ_ _
-และในที่สุดโพลSFครบร้อยเม้นที่ทุกคนช่วยกันโหวตก็ได้แก่คู่...KSST!! คู่เด็กฮิพนั้นเอง
-ไม่แน่ใจว่าจะเอาSFลงตอนไหน เอาเป็นว่า ว่างเมื่อไหร่แล้วเอ๋อมึนฮาจะรีบลงในทันทีค่ะ
-สุดท้ายก็ขอบคุณทุกเม้น ทุกคนที่ยังแวะเวียนกันนะค่ะ ไม่ได้เข้ามาดูนิยายของตัวเองซะนาน ต้องปัดกวาดฝุ่นหยากไย้ซะหน่อยล่ะ และก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและที่กดแอดFav. ให้นะค่ะ(ตื้นตันใจ) ฝากติดตามตอนหน้าด้วยนะค่ะ ขอบพระคุณค่ะ-/\-
ความคิดเห็น