คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 11 น้องสาวพี่กัน
ฉันบ่นอุบในใจระหว่างที่เดินตามหมวดอติรุจ ชิชะ! ตอนแรกก็ถามเราอยู่หรอกน่ะว่ามีเรื่องอะไร แต่พอเราเล่าให้ฟังเขากลับไม่เชื่อซะงั้น แถมยังไม่ยอมช่วยอีกตะหาก
ชิชะ! ไม่เชื่อแล้วยังหาว่าเราเป็นเด็กเลี้ยงแกะ
ไอ้หมวดใจดำ! >M<
แต่ก็นะ ฉันก็เลยลั่นปากออกไปว่า ถ้าเขาไม่ช่วยฉันหาพี่สาว ฉันก็จะตามตื้อเขาไปทุกทีโดยไม่ให้คลากสายตาเลยล่ะ
เอากับฉันสิ หึหึ (ยิ้มเจ้าเล่ห์แต่เพียงผู้เดียวในจิตใจ)
“เด็กดื้อ เธอกำลังยิ้มชั่วร้ายอยู่นะ”
หมวดอติรุจยืนกอดอกแล้วมองหน้าฉันอย่างรู้ทัน
อะอ้าว! หันมาเห็นสีหน้าของฉันตอนไหนนี้
“อะไรค่ะ ใคร๊~ ใครยิ้มชั่วร้าย ไม่มี๊~ไม่มี”
“เชื่อตาย”
เขาพูดแค่นั้นก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น(ฉันขี้เกียจทำเสียงเลียนริงโทนของหมวดอติรุจให้ฟังค่ะ)
“ว่าไงครับพี่”
แล้วว่าอะไรล่ะ
“อ้อ ตอนนี้พี่อยู่ที่นี้หรอ”
ค่ะ ฉันก็ยืนตื้อคุณอยู่คะ
“อ้าว น้องสาวพี่ก็มาหรอ...อ้อ รออยู่ที่บ้านผมแล้ว”
เฮ้ น้องสาวใครอะไรที่ไหนนะคุณหมวด แล้ววทำมเขาต้องไปรอที่บ้านคุณด้วยล่ะ
“โอเคพี่.. เอ่อ! พี่กัน เดี๋ยวผมฝากบอกเฟิร์นด้วยน่ะ ว่าจะรีบกลับไปกินข้าวด้วย”
ชิชะ! ที่แท้ก็นัดสาวไว้ ได้ไง! ได้ไง! ทีเรารอตั้งนานยังไม่เห็นจะรีบช่วย ทีสาวรอที่บ้านนี้ก็รีบเชียว
และเขาก็วางสายโดยที่ยังคงยิ้มไว้ ฉายด้วความสุข ก่อนจะหน้าเอือมเมื่อหันมาเห็นฉัน
ใช่สิ! พอเห็นเราก็ทำหน้าอารมณ์บ่จอย คอยดูจะทำให้หงุดหงิดทั้งวันเลย
“นี้ เลิกตามมาได้แล้ว กลับบ้านไปกินนม อ่านหนังสือซะ ฉันไม่เล่นด้วยแล้ว”
พูดจบเขาก็จ้ำอ้าวไป หน็อย! คิดหรอว่าฉันจะทำตามที่สั่งน่ะ ฉันจึงเดินตามเขาไปติดๆจนเขาหงุดหงิดหันมา
“บอกว่าไม่ต้องตามมา”
“บอกแล้วไง ว่าไม่ช่วยก็จะตาม”
“แต่ฉันต้องการเวลาส่วนตัวบ้างนะ เข้าใจผู้ใหญ่หน่อยสิ”
“ไม่เข้าใจ”
เขาทำหน้าเบื่อๆ ก่อนจะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
ฉันถอยไปหนึ่งก้าว กลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขาย่างสามขุมเข้ามา
แต่นี้ เป็นที่สาธารณะนะ เขาคงไม่ทำอะไรเด็กที่เพิ่งได้บัตรประจำตัวประชาชนมาใช้ได้ไม่ถึงปีหรอก
“อยากตามมากใช่มั้ย”
ฉันมองหน้าเขาสั่นๆเล็กน้อย
เขาโน้มหน้าใกล้เข้ามา ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆจนฉันหลับตาปี๋กลั้นหายใจ
“กลับไปกินนมนอนไป!”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งกลั้วขำกึ่งตะเบ่งเสียง
ฉันสะดุ้งก่อนจะพยักหน้ารัวๆแล้วก็รีบวิ่งหนีไป
วิ่งได้สักพัก ก็เพิ่งนึกได้ว่า
ได้ปล่อยไก่ตัวโตไปแล้ว
“หมวดนะหมวด แกล้งกันได้ คราวหลัง จะตื้อให้ประสาทแตกเลย!”
ตอนนี้ฉันก็ยังคงอยู่แต่บนห้องของนายแกงปลา ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เขาถึงไม่ยอมให้ฉันลงไปไหนเลยถ้ามจำเป็น แถมยังชอบขึ้นมาดูว่าฉันอยู่ในห้องทุกแปดนาทีหรือเปล่า
ทำอย่างกับจะมีคนลักพาตัว
ฉันเดินวนไปวนมาในห้องของเขาก่อนจะนั่งลงริมหน้าต่าง
เอ๊ะ! นั่นใครมานะ
ฉันเพ่งดูอีกทีก็รู้ว่า คนที่มาคือผู้หญิงสวยน่ารัก
และสักพักนายแกงหวานก็เปิดประตูให้เธอ ทั้งสองคนทำหน้าดีใจ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้าไป..ไป.ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเรียกว่ากอดหรือเปล่า
แต่ฉันก็ไม่ชอบใจอยู่ดี ไหนบอกว่ามันดูไม่ดีไงล่ะ ผู้ชายกับผู้หญิงที่เคยบอกน่ะ L
และจากนั้นนายแกงห่านก็พาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน
ถ้าเข้าไปในบ้าน ฉันก็มองไม่เห็นน่ะสิ ลงไปดูก็ไม่ได้ ถ้าเขาเห็น เขาต้องโกรธแน่เลย
ทำไงดี ทำไงดี?
“นึกออกแล้ว”
หลังจากที่นึกวิธีที่จะใช้รับรู้สถานการณ์ข้างล่างได้ ฉันก็เลือกที่จะลองใช้ให้สอดสายตายาวมองเห็นทั้งสองข้างล่าง และให้หูสามารถฟังทุกอย่างที่อยู่ชั้นล่าง
แต่ฟังหมดก็ไม่ไหว มีทั้งเสียงมดเสียงแมลง ฟังแล้วหูอื้อ เอาแค่เสียงคนพูดกันก็พอ
ภาพและเสียงที่ฉันเห็นและได้ยินตรงหน้าคือ..
“เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันตั้งนาน”
นายแกงเลียงถามผู้หญิงคนนั้นขึ้น ฉันเพ่งไปที่ที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้...หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน
“สบายดี ช่วงนี้เหงาหน่อย ไอ้ต๊อปหายหัวไปไหนก็ไม่รู้”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะยิ้มออกมาแบบเหงาๆ
ไอ้ต๊อป..คุ้นอีกแล้ว
“ยังกะชื่อผู้ชายวะเฟิร์น แกนอกใจพี่แคนป่าววะ”
นายแกงเขียวหวานพูดกลั้นขำ ก่อนจะตบไหล่ผู้หญิงคนนั้นเบาๆ เธอหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะรีบเถียง
“ไอ้บ้า นอกใจอะไรของแกฮะแกง พี่แคนกับฉันเป็นแค่พี่น้องย่ะ”
“หรอ”
นายแกงเผ็ดทำเสียงล้อเลียน และก็ทำให้ผู้หญิงคนนั้นที่ฉันจับชื่อได้ว่า เฟิร์น ตีหลังเขาดังปั๊ก
ทำไมถึงสนิทกันขนาดนี้นะ ฉันคิดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“เฮ้ย รอแป๊ปนะ จะขึ้นไปดูของข้างบนหน่อย เดี๋ยวลงมา”
พูดจบแค่นั้น คุณเฟิร์นก็พยักหน้า ส่วนนายแกงเป็ดก็คงจะขึ้นมาข้างบน
ฉันปิดการรับรู้ทุกอย่างให้เป็นปกติ
สักพักเขาก็เดินเข้ามา
-3- >>สีหน้าฉัน<<
“เป็นอะไร หน้ามุ่ยเชียว”
เขาถาม ฉันมองเขาโกรธๆ
“ทำให้ฉันโกรธแล้วยังเรียกว่าหมามุ่ยอีกหรอค่ะ”
“ห่ะ! ใครบอกว่าหมามุ่ย ฉันเรียกว่าหน้ามุ่ยตะหาก”
เขาพูดแก้ ฉันเมินหน้าไปทางอื่น
อย่างนี้เขาเรียกหน้าแตกหรือเปล่า ถ้าใช่มันคงจะแตกมากๆเลยTT
“นายไม่ลงไปคุยกับแขกล่ะ”
ฉันพูดเสียงห้วน ซึ่งดูท่าแล้วเขาคงจะแปลกใจอยู่
“แขก...อ้อ แขกของพี่แคนนะหรอ เดี๋ยวจะลงไปแล้ว”
ฉันมองหน้าเขาอีกครั้ง
“แขกพี่แคน?”
เขาพยักหน้า
“ใช่ แขกพี่แคน ชื่อใบเฟิร์น เป็นน้องสาวพี่กัน รุ่นพี่ของพี่แคน”
ใบเฟิร์น...ชื่อคุ้นๆ คุ้นมากอีกแล้ว
“ว่าแต่ เธอรู้ได้ไงว่ามีแขกมา”
เขาถามเสียงเรียบแต่คาดคั้น ฉันมองหน้าเขาแล้วยิ้มแห้งๆ
“คงไม่ใช่เธอลงไปดูใช่มั้ย”
ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ก่อนจะบุ้ยปากไปทางหน้าต่าง
“เห็นจากทางหน้าต่าง?”
เขาถาม ฉันพยักหน้า
แต่ก็ไม่ลืมถามเขาว่า
“ตกลงนายไม่ได้เป็นอะไรกับเขาใช่มั้ย”
นายแกงไข่ยิ้มออกมา และยังทำอมภูมิว่าจะบอกหรือไม่ยอมบอก จนฉันลุ้นจนตัวแทบโก่ง
“เป็น”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นฉันก็เริ่มกลับมาหน้ามุ่ยอีกครั้ง
“เป็นเพื่อนกัน คิดอะไรเนี้ย”
พูดจบเขาก็ยีหัวฉันเบาๆ ฉันลอบยิ้มออกมา แต่ก็ยังเก๊กหน้าปกติ(ถึงแม้ว่าคุณแกงจะมองออกก็เถอะว่าฉันกำลังเก๊ก ทั้งๆที่ฉันเองก็กำลังขำอยู่)
“ไม่รู้อยู่ข้างบนนานเธอจะเบื่อหรือเปล่า ฉันก็เลยเอาช็อกโกแลตขึ้นมาด้วย เรามานั่งกินช็อกโกแลตกันดีกว่า”
เขาหยิบช็อกโกแลต5แท่งออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะนั่งลงกับพื้นห้อง
ฉันมองอย่างสงสัย ว่าเขาจะทิ้งแขกให้อยู่ข้างล่างหรอ
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เขาก็พูดออกมา
“รู้สึกว่าเจ้าของแขกคงออกมารับแขกแล้วล่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงรถน่ะ”
“อือ”
จากนั้นฉันก็นั่งคุยเรื่องทั่วไปกับเขา พลางนั่งกินช็อกโกแลต
แต่ในใจของฉันตอนนี้ฉันยังคุ้นกับชื่อและใบหน้าของ คุณใบเฟิร์นอยู่เลย คุ้นมากๆจริงๆ
คุ้นเหมือนกับเคยเป็นเพื่อนสนิทกันเลย...
------------------------------------------------------------------------------------
Talk:
-ในตอนนี้ก็เป็นพาร์ทน้องยิ้มกับยัยหยุดค่ะ ซึ่งก็มีตัวละครเพิ่ม น้องสาวพี่กันเอง
-ในส่วนSFที่จะแต่งก็คั่นไว้ก่อนนะค่ะ รอสรุปอยู่ค่ะว่าคู่ไหนถูกเรียกมากสุด เท่าที่รู้ตอนนี้ หลักๆก็จะมี แกงต๊อป แคนต๊อป แกงยิ้ม ฮั่นส้ม มีคู่รุ่นพี่ด้วย และอีกหลายคู่มากมาย ก็ต้องขอบคุณค่ะที่ช่วยเอ๋อมึนฮา
-ท้ายสุดก็ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาดู เข้ามาอ่าน เม้น กดแอดFav. กดโหวต ขอบคุณค่ะ^^
ความคิดเห็น