คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 10 คุณคู่หมั้น
แต่ฉันก็ไม่ได้เจอพี่ฮั่นมาตั้งหลายวันแล้วน่ะ ไม่รู้ว่าพี่ฮั่นเป็นยังไงบ้าง
‘Flying with your love, shining with your love, riding with your love. I feel like I’m on top of the world with your love’
เสียงริงโทนจากโทรสัพท์ของฉันดังขึ้น
‘DRAGON HUT’
ฮัทโทรมาหรอกหรอ
ฉันเอื้อมมือกดรับสายของฮัท
“ว่าไงมังกรฮัท”
(เฟรมอยู่ไหนอ่ะ วันนี้ว่างหรือเปล่า)
“วันนี้คงไม่ว่างหรอก คิตตี้กำลังจะไปหาพี่ฮั่นนะ ไว้วันหลังนะมังกร”
(...)
หลังจากที่ฉันพูดออกไปฮัทก็เงียบลง
ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? ก็ไม่นี้น่ะ
“เอ่อ..ฮัท ฮัทว่าพี่ฮั่นเขาจะว่างมาเจอเฟรมมั้ยอ่ะ”
(เขา...คงว่างมั้ง)
เสียงของฮัทดูแปลกจัง ดูขรึมขึ้นยังไงก็ไม่รู้
(เฟรม...วันนี้ก็..ขอให้มีความสุขทั้งวันน่ะ)
ฮัทพูดขึ้นน้ำเสียงแปลกๆเหมือนฝืนพูด
แต่ก็ไม่มีใครบังคับให้พูดนี้เนอะ แล้วจะฝืนพูดได้ยังไงล่ะ
“ขอบใจนะฮัท อ้อ ดูแลสุขภาพด้วยนะฮัท เฟรมห่วงนะ เสียงเหมือนไม่สบายเลย”
(ขอบใจนะเฟรม ฮัทสบายดี รักนะเฮ้ยเฟรม)
เสียงของฮัทดูมีความสุขกว่าเมื่อกี้แฮะ แต่ว่า..มีความสุขเรื่องอะไรล่ะนี้
“รักเหมือนกัน มังกรเพื่อนรัก แค่นี้น่ะ บายจ้ะ”
เมื่อวางสายจากฮัทแล้ว ฉันก็หายใจเข้าลึกๆ
เอาน่า! ถ้าพี่ฮั่นจะไล่เราออกจากห้องแต่ถ้าเห็นว่าพี่เขาสบายดีก็โอเคแล้ว
คิดได้อย่างนั้นฉันก็ก้าวลงจากรถ ด้วยชุดเดรสแนววินเทจสีชมพู ผ้าระบาย ปล่อยผมยาวและสวมหมวกปีกกว้างสีคาราเมล เข้าไปในออฟฟิศของพี่ฮั่นพร้อมกับตะกร้าปิกนิกขนาดพอเหมาะ ฉันส่งยิ้มทักทายทุกคนอย่างอารมณ์ดี
จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของพี่ฮั่น ซึ่งก็มีพี่โฉมงาม เลขาสาววัยกลางนั่งอยู่หน้าห้อง
“สวัสดีค่ะพี่โฉม” J
“สวัสดีค่ะ คุณเฟรม รอเดี๋ยวนะค่ะ”
ในขณะที่พี่โฉมกำลังจะต่อสายโทรศัพท์ไปยังห้องของพี่ฮั่น ฉันก็ยกมือห้ามทันที
“ไม่ต้องค่ะพี่โฉม เฟรมอยากรู้ว่า พี่ฮั่นอยู่ในห้องหรือเปล่าค่ะ”
พี่โฉมยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบว่า
“อยู่ค่ะ วันนี้ท่านรองว่างทั้งวันเลยค่ะ ไม่มีนัดกับลูกค้าที่ไหน”
พี่โฉมต่อประโยคให้อย่างรู้ทัน ฉันยิ้มเขินๆ ที่ให้พี่โฉมรู้ทันอีกแล้ว ก่อนจะปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ยังไงมันก็ไม่มิดหรอก
“แล้ว..เขากินอะไรมาหรือยังค่ะ”
“น่าจะยังค่ะ ทุกทีจะทานรองท้องที่ออฟฟิศ แต่วันนี้ดื่มแค่กาแฟค่ะ”
“อ้อ ค่ะ งั้นเฟรมขอตัวเข้าไปให้คนดื้อกินอาหารก่อนนะค่ะพี่โฉม สวัสดีค่ะ”
เมื่อคุยได้สักพักฉันก็ลาพี่โฉมก่อนจะเดินเข้าไปหา คนดื้อในห้อง
ก๊อก ก๊อก
เมื่อเคาะประตูแล้วฉันก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงของเขาที่พูดขึ้นโดยนั่งหันหลังให้และไม่หันมามอง
“เชิญ”
วันนี้เขาอยู่ออฟฟิศด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดสีขาวธรรมดาที่คลุมไว้ด้วยแจ็กเก็ตหนังสีน้ำเงินเข้ม และกางเกงยีนส์เซอร์ๆ
“พี่ฮั่นค่ะ”
ฉันเรียกทักพี่ฮั่น เขาเหลือบตามองฉันนิดหน่อยแล้วก็หันหลังให้ฉันเหมือนเดิม
เมื่อเห็นการตอบโต้ของเขาแล้ว ความมั่นใจที่สร้างไว้ตอนอยู่บนรถก็เหมือนจะหายไปด้วย แต่ทว่า...ฉันก็ยังคงยิ้มให้ และยังคงทำปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ฮั่นสบายดีใช่มั้ยค่ะ”
“...ก็ดี...”
น้ำเสียงของเขาฟังดูเฉยชามาก เหมือนตอบไปส่งๆ แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มและพยายามทำตัวปกติ กลั้นน้ำตาไว้ ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
“เห็นพี่โฉมบอกว่าพี่ฮั่นยังไม่ได้กินอะไร..”
“ฉันไม่หิว”
“แต่พี่เพิ่งดื่มกาแฟไปแก้วเดียวเองนะค่ะ ถ้าพี่ไม่กินข้าว..”
“ก็บอกว่าไม่หิวไง!!”
เขายืนขึ้นตวาดดังลั่นจนฉันสะดุ้ง
ไม่เอาน่า พี่เขาคงจะเครียดมั้ง คงไม่มีอะไรมากนักหรอก
ฉันพูดปลอบตัวเองแล้วหาเหตุผลมาสารพัด เพื่อใช้ปลอบตัวเองต่อไป
‘Flying with your love, shining with your love, riding with your love. I feel like I’m on top of the world with your love’
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นอีกครั้ง
‘DRAGON HUT’
ฉันเม้มปากไว้แน่นสะกดอารมณ์และความรู้สึกให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้ฮัทจับอารมณ์ของฉันผ่านน้ำเสียงได้
“วะ..ว่าไงฮัท”
(เฟรม...โอเคใช่มั้ย?)
ฮัทถามขึ้นโดยไม่มีเค้าที่จะเยาะเย้ยแต่กลับมีความรู้สึกเป็นห่วงที่แผ่ออกมาจนฉันสัมผัสได้
“โอ..โอเค..”
ฉันพูดแล้วเหลือบมองคนที่อยู่ในห้องอีกคน...ที่เขาไม่ได้สนใจฉันเลย
(เดี๋ยวฮัท ค่อยโทรมาอีกทีล่ะกันนะ ท่าทางเฟรมคงไม่สะดวกที่จะคุย)
พูดจบแค่นั้นฮัทก็วางสาย ฉันจึงเพิ่งเก็บโทรศัพท์
“พี่ฮั่นค่ะ กินอะไรหน่อยเถอะค่ะ นี้มันก็บ่ายแก่ๆแล้วนะค่ะ พี่เองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า...เดี๋ยวจะป่วยได้นะค่ะ”
“ไม่หิว!! ฉันยังไม่อยากกินอะไร เข้า..”
เมื่อพูดแค่นั้นพี่ฮั่นทรุดตัวลงไปกับพื้น ฉันตกใจมากถึงขั้นทำอะไรไม่ถูกก่อนจะได้สติทันวางตะกร้าลงบนโต๊ะแล้วถลาเข้าไปดูพี่ฮั่นที่อยู่ดีๆก็ทรุดตัวลง สลบไม่ได้สติ
“พี่โฉมค่ะ พี่โฉม เข้ามาช่วยพี่ฮั่นหน่อยค่ะ”
ฉันพูดผ่านโทรศัพท์อย่างรีบร้อน ก่อนจะหันมาดูอาการของพี่ฮั่นอีกครั้ง
30นาทีผ่านไป
ฉันยังคงนั่งเฝ้าพี่ฮั่นที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟา
“พี่ชอบทำให้เฟรมเป็นห่วงตลอดเลย”
ฉันพูดขึ้นมาลอยๆเพราะคิดว่าเขาคงจะยังไม่ตื่น
“เฟรมรู้นะว่า...พี่เป็นห่วงพี่สต๊อปมาก...แต่..พี่ก็ไม่น่าลืมห่วงตัวเองเลยนะ”
“พี่คงคิดว่าเฟรมเป็นคนทำให้พี่สต๊อปเป็นแบบนี้สินะ...ไม่ว่าเฟรมจะอธิบายยังไง พี่ก็ไม่เชื่อและไม่ฟังที่เฟรมพูดเลย..ฮึก!”
พูดได้แค่นั้น น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ทะลักออกมา
ไม่อยากร้องไห้ให้พี่ฮั่นเห็นเลยว่าเราอ่อนแอแค่ไหน ตอนนี้เฟรมคิดถึงฮัทจังเลย
ฉันฟุ่บหน้าร้องไห้บนฝ่ามืออยู่พักใหญ่ ก่อนจะปาดน้ำตาออกลวกๆ นี้ก็นานแล้ว เดี๋ยวพี่ฮั่นตื่นขึ้นมา เห็นเรายังนั่งอยู่ก็คงจะไม่พอใจ
“เฟรม..กะ กลับก่อนนะค่ะ..พี่ก็อย่าลืมกินอะไรด้วยนะค่ะ ถ้าพี่ตื่นแล้ว”
เมื่อบังคับเสียงสั่นๆของตัวเองได้แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินหน้าออกจากห้อง
“แค่ก แค่ก!”
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ออกจากห้อง คนที่นอนสลบอยู่ก็ส่งเสียงไอดังขึ้น ฉันถลาเข้าไปพยุงให้เขาได้นั่งทรงตัวบนโซฟา เพื่อให้เขานั่งสะดวกกว่าพยายามเองคนเดียว
แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่า เขาไม่ชอบให้ฉันแตะตัวของเขา
เขามองฉันด้วยสายตาที่คมกริบ ที่ฉันเองก็ไม่สามารถเดาอารมณ์ของเขาได้ ฉันก้มหน้าหลบตาเขาเมื่อคิดได้ว่า ทำเรื่องให้เขาไม่พอใจอีกแล้ว
“ขอโทษค่ะ ที่เฟรมแตะตัวพี่เมื่อกี้ แต่..เฟรมกกำลังจะออกไปจากห้องแล้วค่ะ”
“...”
“ถ้า..พี่ไม่อยากกินอาหารที่เฟรมทำมาให้ เฟรมเอากลับไปก็ได้ค่ะ”
จากนั้นฉันก็กระวีกระวาด เดินไปหยิบตะกร้าปิกนิกของตัวเองก่อนจะหมุนตัวก้มหน้าเดินกลับออกไป
“เดี๋ยว!...”
เสียงของเขาดังขึ้น ฉันหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันหน้าคุยหรือถามอะไร
“หันหลังทำไม หันหน้ามาสิ”
เมื่อเขาสั่งอย่างนั้น ฉันก็หันหน้าไปหาเขาแต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู่
“มีอะไรหรอค่ะ”
“...ฉันหิวแล้ว...มีอะไรให้กินบ้างหรือเปล่า”
ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างงงๆ แต่ก็ดีใจที่เขาถามอย่างนั้น ฉันรีบตอบทันที
“อ้อ มีค่ะ ข้าวกับ ยำปลาดุกและเนื้อย่างค่ะ”
เขาพยักหน้าและฉันก็พอจะรู้ความหมายว่ามันหมายถึง เอามาเถอะฉันจะกิน ฉันรีบเอาอาหารในตะกร้าออกมาและจัดแจงอาหารให้ทันที ก่อนจะเดินออกไปเอาน้ำดื่มข้างนอกห้องแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกว่า
“เดี๋ยวเฟรมไปเอาน้ำมาให้ก่อนนะค่ะ”
“อืม”
และเมื่อไปหยิบขวดน้ำเปล่ากับแก้วน้ำข้างนอกแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในห้องอีกครั้งและก็จัดการรินน้ำในขวดใส่แก้ว ก่อนจะนั่งลงเงียบๆตามเดิม
“ของตั้งเยอะแยะขนาดนี้ คิดจะให้ฉันกินคนเดียวหรือไง”
พี่ฮั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
พี่ฮั่นเหมายถึงกินคนเดียวไม่หมด ต้องให้มีคนมากินเป็นเพื่อนด้วยแน่เลย
“งั้น..เดี๋ยวเฟรมชวนฮัทมากินด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาไปให้มันกินให้หมดเลยไป!”
พี่ฮั่นพูดขึ้นอย่างฉุน ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงหงุดหงิด จะบอกว่าหึงก็คงจะไม่ใช่หรอก ไม่น่าจะเป็นไปได้
“แต่เฟรมตั้งใจเอามาให้พี่กินนะค่ะ”
“ฉันหมายถึงว่าฉันให้เธอมากินด้วยกันกับฉัน ไม่เข้าใจหรือไง”
เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้นฉันก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะตอบกลับด้วยความดีใจว่า
“เข้าใจค่ะ เฟรมเข้าใจ”
ถึงแม้..วันนี้เขาจะทำร้ายจิตใจของฉันไปบ้าง แต่ฉันก็ยังคงรักเขาอยู่และรักมากขึ้นเมื่อเขาเริ่มที่จะปฏิบัติกับฉันดีขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดีอะไรมากก็ตาม
ฮัท...วันนี้เฟรมมีความสุขจัง
------------------------------------------------------------------------------------------
Talk:
-และแล้วก็มาถึงสักทีนะค่ะกับคำเรียกร้อง เฟรมฮัทฮั่น แต่วันนี้น่าจะเป็นฮั่นเฟรมมากกว่าเนอะ เนื่องจากมีคนถามถึงคี่นี้เยอะมาก(ใช้คู่ไม่ได้เพราะมี3คน) ในตอนนี้เอ๋อมึนฮาก็เลยจัดเต็มไปหนึ้งตอนเลยค่ะ
-ตอนนี้มีโปรแกรมพล็อตนิยายใหม่ผุดขึ้นมาในหัวเยอะมากเลย(ประมาณ2-3เรื่อง) แต่เอ๋อมึนฮาก็ได้ตั้งปณิธานไว้ว่าต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อน (แต่มันอยากจะเอาลงมาให้อ่านจริงๆน่ะ ทำไงดี) ให้ทุกคนช่วยออกความเห็นดีกว่า และให้ทุกคนตัดสินด้วยดีกว่าว่าอยากอ่านบทนำเรื่องFREIND...หรือยัง
ท้ายสุดก็ต้องขอขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามาดู เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้น โหวตและกดแอดFav.เรื่องนี้และเรื่องFREIND...นะค่ะ
ความคิดเห็น