คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 9 ฝันบอกเหตุ 100%
หลังจากที่งานวันเกิดผ่านไปซึ่งมันก็เป็นวันที่ยัยหยุดก็จากผมไปโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่า ผมจะได้เจอเธอหรือเปล่า และหลังจากวันนั้นอีกเช่นกันผมก็ไม่ได้เจอหมวดโอภาสอีกเลย จนตอนนี้เวลาก็ผ่านไปหลายวันแล้ว
ผมมองกล่องช็อกโกแลตข้างหน้าด้วยความรู้สึกโหวงข้างในใจอย่างบอกไม่ถูก
นี้ถ้าเธอยังอยู่ เธอคงจะรีบเข้ามานั่งกินช็อกโกแลตกับผมแล้วละ
ผมยิ้มออกมาแต่แววตาก็คงจะดูออกว่ามันเศร้ามากขนาดไหน
ผมนั่งนิ่งปล่อยความคิดฟุ้งซ่านไปสักพัก ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตที่อยู่ในกล่องออกมา แล้วค่อยๆแกะเปลือกมันออก
ปกติ..ผมก็ไม่ค่อยชอบกินมันสักเท่าไหร่ แต่วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกำลังจะกินมันเข้าไป
ผมค่อยๆกัดช็อกโกแลตเข้าปาก รสของมันช่างหวาน นุ่มละมุน แต่ก็มีรสขมปะปน
ผมปล่อยตัวเองให้จมกับความคิดและยังคงกัดกินช็อกโกแลตไปอย่างเอื่อยๆ พลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา...
ใช่แล้ว หนังสือตกแต่งบ้าน ผมกำลังจะจัดห้องนอนใหม่
ให้กลายเป็นห้องแบบอาหรับราตรี...อย่างที่เธออยากได้
ผมพลิกหนังสือดูเรื่อยๆ สายลมที่ริมระเบียงก็ปะทะกับผิวกายอย่างแผ่วเบา มันช่างรู้สึกรื่นรมย์ แต่กับผมในตอนนี้มันหนาวเสียดหัวใจมาก
“ไอ้แกง!!”
ผมสะดุ้ง และหันมาตามเสียง
พี่แคนนั่นเอง
“เหม่ออะไรว่ะ เรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง”
พี่แคนพูดด้วยความฉุนนิดๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร
และผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่แคนเองก็คงจะสังเกตอาการของผมนานแล้วล่ะ
แต่เอ๊ะ! จริงสิ น้องสาวยัยหยุดรู้จักกับพี่แคนนี้ พี่แคนก็น่าจะรู้ความเป็นไปของยัยหยุดบ้าง
ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเมื่อนึกได้อย่างนั้น
“พี่แคน ตอนนี้คุณสต๊อปเป็นยังไงบ้างอ่ะพี่”
“แกรู้จักชื่อเขาได้ไงว่ะ”
“อ้อ น้องสาวเขาที่ชื่อ..”
“อ้อ สมายนะเหรอ”
พี่แคนพูดแล้วยิ้มออกมา ซึ่งมันก็ดูแปลกไป แต่ผมว่ามันก็คงไม่มีอะไรหรอก...มั้ง
“ใช่ น้องเขาบอกเขาเล่าให้ฟัง”
พี่แคนทำหน้าเหมือนจะโกรธแต่สักพักก็ยิ้มออกมาเมื่อกำลังจะพูดถึงน้องสาวของยัยหยุด
“ยัยเด็กนี้ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง”
เมื่อเห็นว่าผมจ้องพี่แคนอย่างแปลกใจ สักพักพี่แคนก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“พี่สาวเขาก็อาการดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ตื่น”
ผมก้มหน้าลง ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตแท่งใหม่มาแกะเปลือก ก่อนจะกัดกินไป
เธอคงจะฟื้นใช่มั้ย?
“แกงส้ม พี่ว่า..แกดูแปลกไปน่ะ”
ผมชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถาม
“แปลกยังไงพี่ ผมกลายเป็นเอเลี่ยนแล้วหรือไง ฮ่ะฮ่ะ”
ผมหัวเราะอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ไอ้บ้า! ฉันจริงจังอยู่ ตอนนี้ฉันกับพี่โดมเป็นห่วงแกมากนะเว้ย แกเป็นอะไรของแกวะ ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยกินข้าว แกใกล้ตายแล้วหรือไง”
พี่แคนพูดกึ่งตวาด และผมก็รู้สึกว่าตอนนี้ผมงี่เง่ามากแค่ไหน ที่ทำตัวเหมือนคนใกล้ตายอย่างที่พี่แคนพูด
“ผมแค่รู้สึกเบื่อๆ เครียดๆนะพี่ ขอบคุณนะพี่ ที่พวกพี่เป็นห่วง”
“แค่เบื่อก็ไม่บอก เอางี้มั้ย วันนี้ ขับรถเที่ยวกัน”
“ผมยังขับไม่แข็ง”
“ฉันขับให้เอง”
จากนั้นพี่แคนกับผมก็ขับรถเล่นกันอยู่ในเมือง ซึ่งผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
“เฮ้ยแกง แวะปั้มก่อนนะเว้ย ปวดฉี่ว่ะ”
พี่แคนบอกผมด้วยความอดทนอดกลั้นสุดฤทธิ์ ก่อนจะจอดรถในปั้มแล้วลงไปข้างล่าง
ผมที่อยู่บนรถก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่ง(อ้าว) ฟังเพลงบนรถกับแอร์ที่เย็นฉ่ำปอด
“นายแกงกะหรี่!”
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น ผมปิดเพลงที่กำลังฟังอยู่พลางมองหาเธอไปรอบๆ
ไม่ผิดแน่ เสียงนี้เป็นเสียงของยัยหยุดแน่
“นายแกงจืด!!”
เสียงนี้ดังอีกครั้งและเหมือนจะดังขึ้นกว่าเดิม ผมมองหาเธอทั้งในรถและนอกรถ ผมเปิดประตูลงจากรถเพื่อที่จะหาเธอ
จนกระทั่ง...ผมเห็นเธอส่งยิ้มมาให้อยู่บนถนนอีกฝั่ง และดูเหมือนเธอกำลังจะเดินมาหาผมด้วย
ผมก้าวเท้าไปข้างหน้า ในขณะที่เธอก็เร่งฝีเท้าเดินมาหาผมทั้งรอยยิ้ม
ผมยิ้มกลับไปให้ก่อนจะยิ้มไม่ออกเมื่อเห็นถสิบล้อวิ่งแล่นมาอย่างรวดเร็ว
“ถอย!”
ผมตะโกนบอกเธอแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเพราะเธอเองก็ยังคงเดินมาหาผมเรื่อยๆ
ไม่เอาน่ะ
ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนี้ ทำไมเธอถึงไม่หยุดว่ะ
“ถอยไปก่อน! ถอยไป!”
เธอยังคงสาวเท้ามาเรื่อยๆขณะที่รถสิบล้อก็ยังคงวิ่งอย่างรวดเร็ว
พลั่ก!!!
“ไม่!!!!!”
“นายแกงหน่อไม้!!!!!”
เสียงของเธอดังข้างหู ปะปนกับเสียงแตรรถ
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็พบสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองผมด้วยความหงุดหงิดปนๆกับงวยงงแปลกใจ
ท่าทางบื้อๆแบบนั้นทำให้ผมนึกได้ทันทีว่าสายตาคู่ที่จ้องผมคือยัยหยุด
ผมมองรอบๆตัวก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นในห้องนอนของผมเอง
ที่ผมจำได้ เมื่อกี้...ผมอยู่ที่ปั้มน้ำมันแล้วก็ตะโกนร้องห้ามยัยหยุดอยู่
แต่...เมื่อกี้เธอถูก...รถชนแล้ว ไม่ใช่หรือไง?แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ? ผมคิดอย่างสงสัย
“เธอไม่เป็นไรหรอ?”
ยัยหยุดทำหน้านิ่งสักพัก
“เป็นอะไรค่ะ ฉันไม่เข้าใจ”
“ก็โดนรถชนไง”
“อะไรคือรถชนค่ะ นายแกงตับเหล็ก”
จากคำพูดที่ผมฟังแล้วมันดูแปลกๆ สรรพนามที่เธอใช้เรียกชื่อผมก็ยังคงเหมือนตอนก่อนที่ผมจะรู้เรื่องของเธอเกิดอะไรขึ้น?
“แล้วเธอไม่ไปแล้วหรอ”
ผมถามอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ขมวดคิ้ว
“กลับไปไหนอ่ะ ฉันก็อยู่กับนายไม่ใช่เหรอค่ะ”
ยัยหยุดพูดออกมาพร้อมทั้งขมวดคิ้ว
แล้วสิ่งที่ผมรู้มาทั้งหมดและได้สัมผัสมันคืออะไร?
“นายพูดแปลกๆนะค่ะ คราวหลังฉันคงไม่แย่งที่นอนกับนายแล้ว ดูสิ นายตื่นมาแล้วพูดอะไรแปลกๆ”
“แย่งที่นอน?”
ผมทวนคำพูดอีกครั้ง...อย่าบอกนะว่าทั้งหมดที่ผมสัมผัสและรับรู้เป็นเพียงแค่ความฝันน่ะ
แต่ความฝันมันเหมือนจริงซะจนน่ากลัว...หรือว่าตอนนี้ผมกำลังฝันอยู่กันแน่?
“ยัยหยุด ตบหน้าฉันให้หน่อยสิ”
“หืม...เอามือตีหน้าคุณหรอ?”
“ใช่! เอาอย่างนั้นแหละ”
“แต่มันเจ็บไม่ใช่หรอ ไม่เอาหรอก”
“ช่างมัน แล้วฉันจะให้ช็อกโกแลต”
*0*>>สีหน้ายัยหยุด<<
“ตกลง”
แค่นี้ผมก็จะได้รู้ว่าอันไหนคือจริงและอันไหนคือฝัน
เพี๊ยะ!!
ซี้ด~
เจ็บแก้มทะลุถึงเส้นประสาทลากยาวไปถึงสมอง
ชัดเลยว่านี่ผมไม่ได้ฝันแน่ๆ
ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเรื่องที่ผมรับรู้ทั้งหมดผมก็ฝันไปน่ะสิ
แต่ทำไม? ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุ
“ยัยหยุดวันนี้วันที่เท่าไหร่”
“27 กุมภา 2555ค่ะ”
27 กุมภา ยังไม่ถึงวันเกิดผมนี้ ใช่วันเดียวกับที่ผมเจอหมวดโอภาสครั้งแรก
“ไอ้แกง ตื่นยังเว้ย!”
เสียงของพี่แคนดังขึ้นหน้าห้อง ผมจัดการเคลียร์พื้นที่ ก่อนจะรีบเปิดประตูให้แต่ก็ไม่วายกำชับยัยหยุดว่า
“หลบข้างตู้ก่อน อย่าออกไปไหนโดยไม่มีฉัน เข้าใจมั้ย”
เธอพยักหน้าก่อนจะเดินหลบข้างตู้ เมื่อทุกอย่างเข้าที่ ผมจึงเดินไปเปิดประตูให้พี่แคน
“มีอะไรพี่”
“เปล่า กะจะมาปลุกก็เท่านั้น แต่แกตื่นก็ดีแล้ว เดี๋ยวช่วยฉันลงไปรับหน้าแขกด้วยนะ”
พี่แคนพูดก่อนจะหันหลังกลับ
“เดี๋ยว!พี่แคน ใครมาอ่ะพี่”
“เพื่อนร่วมงาน ชื่อหมวดโอภาสกับหมวดเจริญแล้วก็..”
“คุณบัวขวัญกับคุณแก้ม” ผมพูดต่อทันที พี่แคนมองผมอย่างแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ติดใจอะไร
“เออ นั่นแหละ รีบลงไปน่ะ”
หลังจากนั้นพี่แคนก็หันหลังเดินกลับไป ผมรอสักพักก่อนจะรีบปิดประตูดิ่งมาหายัยหยุดข้างตู้
“วันนี้ ฉันไม่ให้เธอไปไหนนอกจากอยู่ในห้อง ถ้าจะไปไหนก็ต้องมีฉันไปด้วย แล้วเธอก็ต้องหลบทุกคนที่เธอเห็นยกเว้นฉัน เข้าใจที่พูดมั้ย”
ยัยหยุดมองหน้าผมอย่างงงๆแต่ก็พยักหน้า
“ก็ได้ แต่ทำไมต้องหลบล่ะ ยังไงเขาก็มองไม่เห็นอยู่แล้ว”
“เอาน่า ฉันบอกให้หลบก็คือหลบ แล้วฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง”
ยัยหยุดขมุบขมิบปากอย่างไม่พอใจแต่ก็พยักหน้ารับ
ผมเบาใจลงไปบ้าง...คราวนี้ ไม่ว่ายังไงผมจะไม่ยอมให้หมวดโอภาสเจอตัวยัยหยุดเด็ดขาด ผมจะเป็นคนสืบและบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้เองเมื่อผมแน่ใจ...
ว่าที่ผมรู้คือเรื่องจริง
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk:
-เย้! อัพครบ100%แล้วนะค่ะ อาจจะทำให้อึ้งตามๆกันที่เอ๋อมึนฮาหักเลี้ยวเรื่องแบบนี้ แหะๆ ไม่รู้ว่าหลายๆคนหัวใจจะวายกันหรือเปล่า
-ตอนนี้เพิ่งสำนึกว่าคอมเม้นปาเข้าไปครบร้อยกว่าคอมเม้นแล้ว เอ๋อมึนฮาก็คิดว่าน่าจะคืนกำไรให้นักอ่านด้วยSFบ้าง อะไรบ้าง(ถ้ามีคนสนใจ)
-และต้องขอโทษนักอ่านที่จิ้นเฟรมฮัทฮั่นด้วยนะค่ะ ที่ยังไม่ได้ลงมาให้อ่าน เอ๋อมึนฮาผิดไปแล้ว แต่! แต่..ตอนนี้กำลังปั่นตอนของทั้งสามและคู่หมวดแคนอยู่ค่ะ รออีกนิดนะค่ะ อาจจะเป็นตอนหน้าค่ะ
ท้ายสุดก็ต้องขอขอบคุณ ที่เข้ามาดู เข้ามาอ่า เข้ามาเม้น กดแอด กดโหวต ให้เรื่องนี้ และเรื่องFREIND...นะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น