ขำมั้ยล่ะ??

ลำดับตอนที่ #4 : ตัวป่วนหน้ามึน

พักกลางวัน

"หิว...ข้าววววววว" เงาะลากเสียงยาวแปดหลอดของเธอจนหลอดไฟให้ห้องอาหารร้าวดังเปรี๊ยะ
"ไอ่เงาะ หยุดลากเสียงซักทีจะได้มั้ยยย" มะระพูดพร้อมกับยกมืออุดหูไปพลางๆ คิดดูดิ เงาะเล่นครวญครางลากเสียงยาวตั้งแต่ห้องชั้น6 ยันดรงอาหารที่อยู่ห่างจากตึกเป็นกิโล จนหมาแมวใน รร. ต่างดิ้นพล่านประหนึ่งว่าน้ำจะท่วมโลก นักเรียที่มีโรคประจำตัวลงไปชักแหง็กๆและถูกหามเข้าโรงพยาบาลไม่รู็กี่คน
"อ๋า...หนวกหูจัง อ๊ะ หอมอะไรอ่ะ" เสียงปริศนาเสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล้ไม่ไกล ตามด้วยเจ้าตัวที่เหมือนลอยเข้ามามากกว่าเดินมาอยู้ข้างๆเงาะ พร้อมชะโงกหน้าเข้าไปในชามข้าวของเงาะ
"..." ทั้ง โรงอาหารบังเกิดความเงียบ
"อุ๊...มีไข่ต้มด้วย สาหร่ายก็มี" คนปริศนายืนชี้นู่นชี้นี่อยู่แถวๆชามข้าวของเงาะและมะระ แล้วก็เดินจากไป
"..." ทุกคนในโรงอาหารหันตามนจแทบสุดคอ ประหนึ่งว่าบุคคลนั้นเป็ตัวประหลาดจากนอกโลก แล้วก็รีบหันหน้ากลับคอแทบเคล็ดเมื่อคนๆนั้นเดิกลับมาพร้อมชามข้าวที่เหมือนกับเงาะทุกประการ
"นั่งด้วยคน" ว่าแล้วก็นั่งฉับลงข้างๆเงาะ แล้วจัดการชิมไข่ต้มในชามตัวเอง "จืดจังเลย ต้องใส่น้ำปลาซะแล้ว" ว่าแล้วก็หยิบน้ำปลามาเหยาะใส่ไข่ต้ม แล้วก็เปลี่ยมือไปเหยาะใส่ชามของเงาะเสียจนหมดขวด มะระทำหน้าเหมือนไข่ต้ม(?) ส่วนเงาะ...
"กินสิ อร่อยนะ" คนปริศนาหน้ามึนหันไปบอกเงาะ
"...จะ...จะบ้าหรือไงฟระไอ้บร้าาา" เงาะตะโกนใส่หน้าคนหน้ามึนจหัวหูตั้งชี้โด่เด่ แต่คนหน้ามึนก็ไม่ได้โกรธหรืออะไร เพียงแต่...
"ผมสวยจัง โอ๊ะ หลุด..." ดึงผมเงาะด้วยท่าทางสนอกสนใจเสียจนหลุดติดมือเป็นกำ
"วากกกก"เงาะร้องด้วยความเจ็บปวด
"เอ...ผมนี่กินได้มั้ยน้าา เธอลองกินให้ดูหน่อย" แล้วก็ยัดผมเข้าปากเงาะไปถึงคอหอย
ทุกคนอ้าปากค้าง
"เนโกะ ฉันว่าผมมันกินไม่ได้หรอก" หนุ่มน้อยหน้ามึนอีกคซึ่งโผล่มาจากไหนไม่มีใครทราบเดินมาหาเงาะแล้วเอามือล้วงเอาผมออกจากปากเงาะ ก่อนใส่ไข่(ที่ชุ่มน้ำปลา)ยัดใส่ปากเงาะเข้าไปทั้งลูก"นี่สิ กินได้" 
ห้องอาหารตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง...
"ว๊ากกกกกกกก มัมาแล้ววว สองพี่น้องตระกูลมึนอึนจังมาป่วแล้ววว" อยู่ๆก็มีคนสติแตกลุกขึ้นมาแหกปากตะโกนก่อนจะลุกแล้ววิ่งออกไปโดยเร็ว ทำเอาโต๊ะที่เขานั่งอยู่ลอยละลิ่วข้ามหัวเงาะกับมะระไปแบบเฉียดๆ จากนั้นทั้งห้องก็เกิดความวุ่นวาย
"ทุกคนดูสนุกจังเลย" เนโกะยึนทำหน้าไร้เดียงสาพร้อมกับปรบมือไปด้วย เนโฮะผู้พี่หยิบวัติถุชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า หันหน้าไปชวน้อง"เราก็ไปเล่นกับพวกเค้ากันเถอะ" แล้วยิงลูกกลมๆออกมาจากวัตถุชิ้นนั้น
"ชิ...หายแล้ว" เงาะกับมะระอุทานพร้อมกัน ขณะที่มองลูกกลมๆหลายสิบลูกที่กระเด้งกระดอชนผังตู้โต๊ะ และทุกอย่างที่เป็นสิ่งของจตาลายและสุดท้ายก็ 
ปั่ก ปั่ก 
โดนลูกบอลเด้งดึ๋งอัดหน้าเข้าเต็มเปาจนล้มตึงกันไปทั้งคู่ และจมดิ่งสู่ห้วงความฝัน...

ลา...ตกเข้าสู่ห้วงแห่งฝันอันแสนหวาน
หลุดจากโลกที่แสน่ารำคาญ มาดิ้นพล่านกับความแปลกใหม่

อยู่ๆเสียงเพลงที่แสนติดหูแต่ไม่รู้ว่าเพลงอะไรก็ดังขึ้น พร้อมกับบรรยากาศโดยรอบที่เริ่มเย็นสบาย กลิ่นดอกไม้หอมหวานและออร่าสีชมพูลอยวิ้งๆ จากนั้นภาพก็เริ่มชัดขึ้นจนเห็นว่าเงาะและมะระกำลังยืนอยู่บนฟลอเต้นรำ

ไม่ว่าเธอจะเป็นจิ้งจก หรือเป็คางคก ก็ไม่มีอะไรหยุดฉันได้
เพราะกลิ่นตดของเธอที่หอมชื่นใจ ฉันไม่ลืมเลือน

พลันสายตาของคนทั้งคู่ก็เห็นร่างคนสองคนเดินมาแต่ไกล จนในที่สุดก็เห็นว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามสองนายกำลังยิ้มหวานนน จนน่าขนลุกพร้อมกับเดินเข้ามาดึงเงาะและมะระไปเป็นคู่เต้นรำ

สายตาของเธอช่างดูล้ำลึก เหมือนควายร่างถึกมายืนยิ้มแฉ่ง
ตบหน้าฉันแรงๆ แล้วพาฉันขี่หลังวิ่งไป

เสียงเพลงประหลาดเริ่มเร็วขึ้น คู่เต้รำสองคู่ก็เริ่มเต้นรำจากช้าไปเร็วขึ้นๆจนมองแทบไม่ทัน จากนั้นทั้งสองก็เริ่มเห็ความเปลี่ยนแปลงของคู่เต้นรำตัวเอง คู่ของเงาะเริ่มมีฟันขาววิ้งๆ ส่วคู่ของมะระ เริ่มสั่นแหง็กๆเหมือนคนแก่

โลกนี้มันช่างสวยงามเหมือนฟาร์มขี้เป็ด ฉันนั่งกินเห็ดขอนไม้
ขี้นกเมื่อวานยังดูไฉไล ฝันอันปวดไข่ฉันไม่ลืมเลือน

และแล้วคู่เต้นรำของทั้งสองก็เผยตัวตนที่แท้จริง คู่ของเงาะเป็นครูมหาประลัยที่พ่นคำด่าออกมาสารพัดแต่แทนที่จะเป็นเสียงบาดสะเทือนตับกลับกลายเป็นเสียงเพลงโอเปร่าแหลมปรี๊ดจิ้งหรีดบิน ส่วนคู่ของมะระเป็ครูชราที่สอนวิชาพืชศาสตร์ กำลังลงไปชักกระแด็กๆบนพื้น แต่แทนที่จะดูน่าอนาถกลับกลายเป็นเสียงเพลงจังหวะสามช่าผสมกับเสียงเคี้ยวหญ้าของควายธนู พร้อมกับมีประกายวิ้งๆออกมาจากตัว
เงาะและมะระตะโกนพร้อมกันด้วยเสียงสุดแสนจะเจ็บปวดว่า...
"ม่ายยย...ไม่เอาเห็บเอเลี่ยนนนน" แล้วสลบเป็สเตปแรมบ้า
...ฝันอันปวดไข่...ฉันไม่ลืมมมเลือนนนนนนนนน

...

กลับมาสู่ความเป็นจริง...
เงาะและมะระสลบเหมือดคาโรงอาหารพร้อมกับคนอื่นๆที่นอนชักกระแด่วๆๆอยู่บนพื้น ไม่นานรถโรงบาลก็เรียงแถววิ่งมาเป็นสิบๆคันเพื่อขนผู้ป่วยกว่า160ชีวิตกลับโรงบาล พร้อมกับเสียงสบถไม่ดังแต่ชัดเจนว่า

โรงเรียนนี้มันบ้าสิ้นดี
................................................................................................
จบไปแล้วกับตอนที่เริ่มาอย่างงงๆ ไม่ได้อัพซะนาน 55555+(หัวเราะเพื่อ?) ช่วงนี้ซ้อมติดกีฬาสีอยู่อ่า... แถมต้ฉบับเรื่องกระดาษสีทรายดันเปียกน้ำอีก - -* จริงๆรวบรวมใหม่เรียบร้อยแล้วล่ะ เหลืออย่างเดียวยังไม่ได้แต่งต่อ เลยมาอัพนี่ไปพลางๆก่อน พอดีพล็อตในหัวมันออกมาพอดี ตอนนี้พอขลุกขลิกๆ ไม่ฮามาก แต่เน้นปัญญาอ่อนหลุดโลกเหมือนเดิม เจอกันตอนหน้าค่ะ

23/07/15

มุขสดกำลังทยอยมา  รออีกสักอึดใจนะคะ