คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Lovely Complex Special Part II
♥Lovely Complex Special♥
Title : Lovely Complex Special
Cast : Nakajima Kento x Sato Shori
Rate : PG 13
Author : I-PrA
- II -
เหตุการณ์ของเช้าวันนี้ ต่างออกไปจากทุกๆวัน
อยู่ๆเจ้าชายคนดีของประชาชนก็โผล่มาดักรอเขาที่สถานีรถไฟ ....แม้ว่าจะโดนพี่ยูมะจิกกัดจนพรุนมาตลอดทางก็ไม่ได้สะท้านอะไรสักนิด ....แล้วก็เดินตามมาส่งถึงห้อง ตามเข้ามาจนโชรินั่งลงที่โต๊ะประจำ ....เรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เอิกเกริกที่สุดตั้งแต่เริ่มคบกันมา ...เพราะปกติแล้วจะได้เจอกันแค่ชั่วโมงชมรม แล้วก็ตอนพักเที่ยงบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้นเอง
“ฉันไปนะ... ตั้งใจเรียนล่ะ”
แถมมาทิ้งท้ายไว้ด้วยระเบิดลูกใหญ่ที่ทำให้สาวๆในห้องต้องอิจฉากันเป็นทิวแถว …เพราะเจ้าชายสุดที่รักของพวกหล่อนโน้มตัวลงมากดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มของโชริต่อหน้าธารกำนัลทั้งหลายที่ทำได้แค่มอง ไม่ก็ยกมือปิดปากแล้วอุทานออกมาว่า คุณพระ~!!
ยัง...แค่นั้นยังไม่พอ เจ้าชายมีเซอร์วิสแถมให้อีกระลอกด้วยการฉกจูบบนหน้าผากเนียนตอนที่โชริเงยหน้าขึ้นมองงงๆ ....ประหลาดใจกับการกระทำแปลกๆของเจ้าชายในวันนี้อยู่มากทีเดียว
พอคล้อยหลังเจ้าชายไปแล้ว โชริก็ถูกคนทั้งห้องรุมส่งสายตาแซวกันไม่ได้หยุดหย่อน จนไม่รู้จะหนีอายไปอยู่ที่ไหน .... แต่ก็โชคช่วยไว้อีก(รึเปล่า) เมื่อจินกูจิวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาโชริพร้อมกับยื่นสมาร์ทโฟนในมือให้ดู
ฟีดข่าวใหม่ของชมรมหนังสือพิมพ์ตอนเช้าก็ยังเป็นเรื่องที่เมื่อวานเจ้าชายโดดเรียนหายไปทั้งคาบบ่าย ไม่มีใครรู้ว่าหลบอยู่ที่ไหนหรืออยู่กับใครบ้าง เรื่องที่ชีวิตประจำวันของเจ้าชายจะเป็นที่รู้กันในที่สาธารณะอาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ที่น่าชื่นชมที่สุดก็คือการที่ยังอุตส่าห์มีกรอบเล็กๆระบุเพิ่มเติมอีกว่าโชริเองก็หายไปทั้งคาบบ่ายเหมือนกัน ...นี่ต้องขอบคุณในความพยายามของนักข่าวสุดๆ..... คือถ้าจะเขียนข่าวชี้ช่องแบบนี้ ทำไมไม่เขียนไปเลยล่ะหายไปอยู่ด้วยกันตลอดทั้งบ่ายน่ะ!
“ดังใหญ่ละนายน่ะ....ไอ้นักข่าวโรงเรียนเรานี่มันก็หูไวตาไวเกินไปรึเปล่า รู้ดีไปซะหมดทุกเรื่อง”
จินกูจิก็บ่นเรื่อยเปื่อยไปตามประสา ....แต่เพราะคำพูดนั้นเองทำให้โชริชักจะเครียดขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ...ก็ถ้าจะหูไวตาไวขนาดนั้นล่ะก็ เหตุการณ์เมื่อเช้านี้จะรอดสายตาไปได้มั้ยนะ?
...........................................
..........................
...............
“พี่ยูมะ!!!!!!! โชริหายไปอีกแล้ว”
จินกูจิวิ่งตาเหลือกเข้ามาในห้องในช่วงเที่ยงและคาบข่าวที่ทำให้คนเป็นพี่ร้อนใจจนถึงกับผุดลุกขึ้นยืนอ้าปากค้าง ไข่หวานฝีมือโชริที่เจ้าตัวกำลังดื่มด่ำกับมันก็ร่วงลงสู่พื้นอย่างน่าเสียดาย
“ว่าไงนะ!!!!!!”
ยูมะทำหน้าเครียดขึ้นมาเลยทีเดียว.... เพราะคราวนี้ไม่ใช่ฝีมือไอ้เจ้าชายแน่ๆ ในเมื่อมันยังนั่งหัวโด่อยู่ในห้องและได้ยินเรื่องพร้อมๆกันกับเขาเนี่ย!!!
“ผมแค่ไปเข้าห้องน้ำแปบเดียว กลับมาอีกทีคนที่ห้องก็บอกว่าโชริรีบวิ่งออกไปไหนไม่รู้ ท่าทางรีบร้อน” ยูตะเล่าไปก็ทำท่าจะร้องไห้ เขาเป็นคนอ่อนไหว... เลยรู้สึกว่าเป็นความผิดตัวเองที่ดูแลโชริได้ไม่ดีพอ ความเพ้อเจ้อของเขาทำให้คิดล่วงหน้าไปแล้วว่า โชริอาจจะกำลังถูกทำร้าย สั่นกลัวหรือร้องไห้อยู่คนเดียว
.........คิดแค่นี้เขาก็อยากจะร้องไห้ตามแล้ว......
“มือถือโชริล่ะ” เคนโตะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยใบหน้าขึงเครียดไม่แพ้กัน
“โชริไม่ได้เอาติดตัวไป มันดังอยู่ที่โต๊ะ” จินกูจิตอบด้วยเสียงสั่นเครือ...
“ฉันจะลองไปหาที่ตึกม.ต้น จินจังนายไปดูบริเวณรอบๆโรงเรียน...ใครได้เรื่องยังไงก็โทรมาละกัน” ยูมะสั่งฉับไวแล้วก็ออกวิ่งหน้าเครียดแยกไปกับยูตะคนละทาง ...ส่วนเคนโตะกำลังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิด แล้วเขาก็เลือกที่จะวิ่งตรงไปที่ห้องโชริเป็นอันดับแรก
.
.
“จะ..เจ้าชาย”
เจ้าชายที่โผล่มาที่ห้องปี1 แบบกะทันหันในสภาพที่ร่างกายพร่างพราวไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคมทอเชื่อมเป็นประกาย หากแต่ดูเครียดขึงซะจนไม่มีใครกล้าเข้าแหยมหน้าเสี่ยงตายเข้าไปทักทาย .... ร่างสูงเดินดุ่มๆเข้าไปหยิบมือถือที่วางทิ้งอยู่บนโต๊ะโชริมาถือวิสาสะกดดูบันทึกการใช้งาน ....เบอร์โทรเข้าล่าสุดเป็นชื่อของจินกูจิ ก่อนหน้านี้เป็นเบอร์ของพี่ยูยะกับยูมะซะส่วนใหญ่ เขาเลยเบนความสนใจไปที่ Inbox Mail แทน
.....และเมล์ล่าสุดจากคนไม่รู้จักที่เพิ่งถูกเปิดอ่านก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ข้อความในนั้นทำให้ร่างสูงต้องรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
<center>///เจ้าชายไม่ใช่ของนาย
หยุดทำให้เจ้าชายแปดเปื้อนได้แล้ว!!!
......มาที่โรงยิมตอนนี้ เราต้องตกลงกัน///</center>
“โธ่เว้ย~!!!!”
เด็กดื้อเอ้ย!.... บอกแล้วแท้ๆว่าอย่าไปสนใจคำขู่อะไรพวกนั้น แล้วก็ห้ามไปไหนคนเดียว แล้วเขาจะเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างเอง .... ทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันบ้างล่ะเด็กโง่
.
.
เคนโตะที่ดักรออยู่ที่หน้าทางเข้าโรงยิม...พอเห็นว่ามีหญิงสาวกลุ่มใหญ่ซึ่งถ้าเขาจำไม่ผิด ผู้หญิงพวกนี้เป็นรุ่นพี่พวกที่มีอำนาจในชมรมคหกรรมของโชริทั้งนั้น กำลังเดินออกมาก็โผล่เข้าไปขวางหน้าประตูทันที
“มาทำอะไรกันที่นี่กันเหรอ.....ตอนนี้ไม่มีใครที่ต้องใช้โรงยิมนี่นา” ร่างสูงแกล้งโยนคำถามใส่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนในแบบเจ้าชาย
“จะ...เจ้าชาย....เอ่อคือ” สาวๆหันไปทำหน้าเลิ่กลั่กใส่กันด้วยความตื่นตระหนก
“หรือว่ากำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่ล่ะ” เคนโตะก็ยังคงรอยยิ้มไว้อยู่ แม้ว่าแววตาได้เปลี่ยนจากเดิมไปแล้วโดยสิ้นเชิง
“มะ ไม่มีอะไรค่ะ”
.....พิรุธสุดๆขนาดนี้ยังกล้าที่จะบอกว่าไม่มีอะไรอีกเหรอเนี่ย.....
“เล่นละครไม่เก่งเลยน้า...” เคนโตะยิ้มอ่อนๆหลอกล่อให้ตายใจ ก่อนจะปรับโหมดเปลี่ยนเป็นสีหน้าดุดันจริงจัง กับเสียงเข้มที่ใกล้เคียงกับการตะคอกบังคับให้ตอบมากกว่าแค่ถามคำถาม
“บอกมาว่าเอาโชริไปซ่อนไว้ที่ไหน!!!”
“อะ...อะไรกันคะ พวกเราไม่รู้เรื่อง”
เคนโตะใช้สายตาดุๆกดดันให้พวกเธอก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในโรงยิมทีละนิดๆด้วยความเกรงกลัว
“อย่าคิดว่าฉันจะโง่นักสิ ....คิดว่าตัวเองกำลังเล่นอยู่กับใครกัน”
“เจ้าชายพูดเรื่องอะไรน่ะ”
“อยากให้สาธยายเรื่องแย่ๆที่พวกเธอทำเอาไว้ทั้งหมดหรือเปล่าล่ะ”
.....ใบหน้าของเจ้าชายในตอนนี้ไม่เหมือนกับเจ้าชายคนดีของประชาชนที่พวกเธอเคยได้เห็นมาก่อน.....
.....ทั้งดุดัน และมีรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจ บรรยากาศที่ดูไม่น่าเข้าใกล้.... แววพิโรธที่ฉายออกมาจากหน่วยตาคู่คมนั้นมันเหมือนกับจะฆ่ากันให้ตายได้เลย
“ทำไมเจ้าชายมาปรักปรำพวกเราแบบนี้ พวกเราไม่ได้ทำร้ายไอ้เด็กโชรินั่นซะหน่อย”
“ฉันพูดสักคำเหรอว่าพวกเธอเป็นคนทำร้ายน่ะ....ฉันถามแค่ว่าโชริอยู่ที่ไหนเท่านั้นเองนะ”
“อ้ะ!!”
“ทีนี้จะบอกมาดีๆได้รึยัง.....โชริอยู่ที่ไหน!!!”
ปัง!!!!!!!!!
“น้องฉันอยู่ที่ไหน!!!!”
ที่ประตูทางเข้าของโรงยิม ปรากฏร่างสูงใหญ่ของทาคาคิ ยูยะที่ยืนจังก้าอยู่อย่างสง่าผ่าเผยกำลังเดินตรงเข้ามาตาขวางๆ.... สายตาที่โคตรจะไม่เป็นมิตรมองกราดไปทั่วเสมือนว่าทุกคนเป็นศัตรูมาแต่ชาติปางก่อน ยูมะและจินกูจิที่วิ่งตามมาก็มาหยุดยืนแสตนบายด์อยู่ด้านหลังยูยะ
“ฟังไม่เข้าใจเหรอ ฉันถามว่าโชริอยู่ที่ไหน!!” โดยปกติยูยะก็ดูน่ากลัวในสายตาคนอื่นๆมากพออยู่แล้ว ยิ่งมาตะโกนเสียงโหดๆในโรงยิมแบบนี้ ก็ยิ่งทวีความเซอร์ราวเขย่าขวัญให้กลัวกันเข้าไปกันใหญ่
“............”
สาวๆทั้งกลุ่มใหญ่นั้นสะดุ้งผวากับเสียงโหดๆของยูยะจนยืนเบียดแทรกกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวได้ ...แต่ไม่มีใครยอมตอบคำถามกันสักคน แม้ว่าจะมีท่าทางหวาดกลัวในบารมีของยูยะมากๆก็ตาม
“ได้....ไม่บอกก็ได้.....”
ยูยะเริ่มหมุนคอตัวเองด้วยมาดยากูซ่า หักข้อไม้ข้อมือ เขย่าข้อตีนจนกระดูกลั่นกร๊อบๆ เพราะไม่ได้ใช้กำลังมานาน ....ตั้งใจจะข่มขวัญกันสุดชีวิต แล้วกวาดตามองไปรอบๆโรงยิมก่อนจะเดินไปทางห้องเก็บอุปกรณ์ด้านในสุดที่มีกุญแจอันใหญ่คล้องอยู่อย่างหนาแน่น
“ย๊ากกกกกกกกกกก” ร่างสูงใหญ่ของยูยะวิ่งไปพร้อมกับร้องคำรามแล้วใช้พลังช้างสารถีบถล่มพังประตูเข้าไปจนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกๆคน ... ยูยะหายเข้าไปในห้องครู่เดียวก็กลับออกมาพร้อมกับร่างของโชริที่นอนสลบไสลอยู่ในอ้อมแขน แขนแข็งแรงทรงพลังนั้นโอบกอดร่างบอบบางของน้องไว้แนบอก ...ยูมะเห็นโชริแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาน้อง ส่วนเคนโตะยังยืนอึ้งทึ่งอยู่กับที่ ....ส่วนสาวๆบางคนถึงกับร้องไห้ด้วยความกลัวไปแล้ว
“พี่รู้ได้ไงว่าโชริอยู่ในนี้”
ยูมะอดจะทึ่งในความสามารถและความถึกของพี่ชายไม่ได้ .....ฉากที่พังประตูเข้าไปนี่ยังติดตาเขาอยู่เลยนะ ...จริงๆมันก็ดูเท่ห์ดีอยู่หรอก แต่มันออกจะน่ากลัวมากไปมั้ย ....นี่พี่ยูยะเป็นมนุษย์ธรรมดาหรือคนเหล็กกันแน่นะ
“เซนส์ของพี่ชายล่ะมั้ง”
ยูยะยักคิ้วใส่แล้วก็เดินอุ้มโชริด้วยท่าเจ้าสาวออกมาอย่างมั่นคง
เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้พี่ยูมะอ้าปากค้างกับคำตอบโคตรพระเอกของพี่ชาย
.....ทำไมวันนี้จะเท่ห์ขนาดนี้ครับพี่ชาย น้องตั้งตัวไม่ทัน......
“เดี๋ยวครับ พี่ยูยะ”
เคนโตะรีบวิ่งไปดักทางด้านหน้า แต่กลับถูกยูยะใช้สายตาเย็นชาสุดขั้วมาให้แบบเต็มๆ
“หลบไป...นาย...เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน” ....แถมด้วยการตัดสัมพันธ์ให้เสร็จสรรพซะด้วยสิ
“คราวนี้ผมยอมรับว่าผิดเองที่ชะล่าใจมากเกินไป ...แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นหนที่สอง..อะ”
“ไม่มีหนที่สองสำหรับนายอีกต่อไป!! ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ย...ถ้ายังปกป้องดูแลน้องฉันไม่ได้ ก็อย่ามายุ่งกับโชริอีก!!!!”
“ผม...” เคนโตะตั้งท่าจะพูดอะไรต่อแต่ก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงอันทรงพลังของยูยะ
“นายจบแล้วล่ะ...”
....เย็นชาทั้งคำพูด น้ำเสียง รวมทั้งสีหน้าของยูยะเองก็ด้วย...
“พี่ยูยะ...” ....ยูมะที่ยืนฟังคำขาดของพี่ชายยังต้องครางออกมาเสียงอ่อน
....ก็พี่ยูยะน่ะทั้งใจแข็งแล้วก็ดื้อด้านจะตาย.......
.....ไอ้เจ้าชายคงถึงกาลอวสานแล้วล่ะมั้งงานนี้.....
สามพี่น้องทาคาคิพากันออกไปจากโรมยิม จินกูจิเองก็วิ่งตามไปเป็นลูกไล่ที่ดี
เหลือเพียงแค่เคนโตะที่ยืนนิ่งราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง กับเด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่ยังกอดกันกลม
“หึ........หึหึ”
จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะปริศนาดังขึ้นมาให้สาวๆได้ขนลุกกันอีกระลอก.... แต่พอสังเกตดีๆแล้วต้นเสียงไม่ได้มาจากใครที่ไหน.... หากเป็นเคนโตะที่กำลังแค่นหัวเราะให้กับตัวเอง
.......ไม่คิดเลยว่าแผนการเจรจาที่คิดไว้ที่กลับตาลปัตรไปหมด.... คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าพี่ยูยะจะบุกเข้ามาฉกตำแหน่งพระเอกขี่ม้าขาวไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น.....ง่ายเกินไปจนเคนโตะกลายเป็นคนไร้น้ำยาคนหนึ่งที่ทำอะไรไม่ได้เลย........
......แม้ว่าการช่วยโชริให้เร็วที่สุดจะเป็นเรื่องดีก็เถอะ แต่ก็อดจะเจ็บใจตัวเองไม่ได้......
“ไง..พอใจมั้ย ฉันโดนพี่ชายโชริตัดขาดไปแล้ว...อยากให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ดีใจสิ...หัวเราะสิ”
“เจ้าชาย.....”
เสียงครวญเรียกเจ้าชายดังระงม เมื่อเคนโตะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ฝืนทนไว้
“เจ้าชายเหรอ.. ฉันเป็นแค่ผู้ชายไม่เอาไหนที่แม้แต่คนรักก็ช่วยเหลือไม่ได้...ไม่มีค่าอะไรที่จะเรียกฉันว่าเจ้าชายหรอก”
“ไม่เอานะ เคนโตะคุงเป็นเจ้าชายของพวกเราทุกคน..”
“ฉันเป็นคนธรรมดา ...แค่ฉันรักโชริ มันผิดมากหรือ?”
“แต่....เจ้าชายควรเป็นของทุกคน”
“ถามฉันสักคำมั้ยว่าฉันอยากเป็นอะไร ไม่เห็นจะมีพวกเธอคนไหนสนใจความรู้สึกของฉันสักคน แล้วยังจะอยากได้อะไรจากฉันอีกหรือ?”
….จากคำพูดนี้ ดูเหมือนทุกคนจะชะงักและพากันก้มหน้าเงียบเพราะไปต่อไม่ได้.....
“ถือว่าฉันขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายโชริอีกเลยนะ...เขาเป็นคนสำคัญของฉัน”
เคนโตะลงทุนก้มหัวขอร้องต่อหน้าทุกคนด้วยความจริงจัง ทำให้สาวๆส่วนใหญ่ยอมใจอ่อนและให้สัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับโชริอีก
..... ก็เจ้าชายอุตส่าห์ก้มหัวขอร้องทั้งทีนี่นา แถมทำหน้าตาน่าสงสารขนาดนั้น พวกเธอจะใจร้ายทำร้ายจิตใจคนที่พวกเธอรักได้ยังไงกัน......
“คำก็โชริ สองคำก็โชริ เด็กนั่นก็แค่เด็กธรรมดาแถมยังเป็นผู้ชาย ทำไมเจ้าชายถึงได้หลงมันนักนะ”
......อย่างไรก็ตาม ก็ยังมีความเห็นต่างที่โพล่งขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.......คนที่ดูเหมือนจะเป็นต้นคิดเรื่องทั้งหมด
“เอ..จะว่าไปแล้วเธอเองก็หน้าตาสวยดีนะ” เคนโตะรีบรุดเดินเข้ามาหาผู้หญิงคนนั้นทันที ...สาวๆคนอื่นก็แตกฮือตีวงล้อมดูเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด
“เอ้ะ!” เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเจ้าชายที่เธอรักมาเดินวนๆรอบตัวเธอ
“อืม...ถ้าไม่ขี้อิจฉาล่ะก็คงน่ารักกว่านี้เยอะเลยล่ะ นิสัยแบบนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายฉันก็ชอบไม่ลงหรอกนะ”
ตบท้ายด้วยการยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พูดวาจาเชือดเฉือน ทั้งที่ใบหน้ายังฉาบไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับเทพบุตร
......ก็ถ้าขอร้องดีๆไม่สำเร็จ ช่วยไม่ได้ที่ต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด......
“ตั้งแต่พรุ่งนี้..เธอเองจะต้องเสียใจที่ทำร้ายโชริ...ฉันจะทดแทนให้เขาด้วยความรักทั้งหมดที่ฉันมี!!”
“ ....อย่าอิจฉาไปล่ะ”
ร่างสูงแกล้งเดินไปกระซิบข้างหูเด็กสาวที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยอารมณ์โกรธ แล้วก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
.........................................
.........................
...............
To be con
I-PrA Talk: อุเหม่...แต่งๆไปแล้วมันยาวกว่าที่คิดล่ะ ตอนแรกคิดว่าจะสักสองตอน มันลามเป็นสามไปจนได้ หะๆๆ
ตอนนี้พี่ยูยะเท่ห์มั้ยคะทุกคน กันซีนพระเอกสุดๆ กร๊ากกกกก เอาน่าๆตอนหน้าจะจบพาร์ทสเปเชี่ยลล่ะ เคนโชริแน่นอน ไม่ต้องน้อยใจไป ชีวิตต้องมีอุปสรรค มีมารตัวอ้วนๆบ้าง ถึงจะมีสีสันโน๊ะ!!
เอนจอยในการอ่านค่า เจอกันตอนต่อไป.... แต่จะวันคิสหรือสเปเลิฟคอมว่ากันอีกที 555+
ความคิดเห็น