คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
- Intro -
“อาจารย์ครับ ผมยังไม่มีคู่ทำวิจัย”
“อาริโอกะ ไดกิใช่มั้ย”
“ครับ”
“อ้ะ อาจารย์กำลังจะตามหาตัวอยู่ ...พอดีเลย มีเจ้าปี4ที่มาลงทะเบียนนาทีสุดท้ายอยู่คนนึง ไปคู่กับรุ่นพี่เขาแล้วกันนะ เดี๋ยวอาจารย์เอาเบอร์ติดต่อให้” พูดจบอาจารย์ก็ก้มลงจดยุกๆยิกๆบนกระดาษแผ่นเล็กๆและยื่นมาให้
แย่...แย่ที่สุดเลย ทั้งที่ไดกิลงทะเบียนเรียนวิชานี้เป็นวิชาเลือกเสรี เพราะเห็นเป็นวิชาที่ไม่ต้องอ่านหนังสือสอบตอนปลายเทอม เน้นทำโปรเจครายงานส่งเป็นคะแนนเอา....สำหรับคนขยันทำงานแต่ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบอย่างอาริโอกะ ไดกิแล้ว รู้สึกเหมือนสวรรค์มาโปรดตรงหน้าเลยทีเดียว เขาถึงได้เลือกลงทะเบียนวิชานี้ ....แม้ว่าเพื่อนรักอย่างยามาดะ เรียวสุเกะจะสะบัดหน้าหนี ปฏิเสธไม่ยอมมาเรียนด้วยจนเขาต้องลงเรียนคนเดียว
แต่เพราะเขาตื่นสายเลยไม่ทันมาเข้าเรียนในคลาสแรก พวกนักศึกษาชั้นปีเดียวกันเขาถึงได้จับคู่กันเพื่อโปรเจครายงานที่ใช้แทนคะแนนสอบตลอดเทอมนี้ไปหมดแล้ว เขาเลยซวยต้องไปทำคู่กับรุ่นพี่ปีแก่กว่า....แถมไม่ต้องคิดไปถึงเรื่องความรับผิดชอบในการทำงานตลอดเทอมหรอก ขนาดคลาสเรียนของวันนี้ไอ้รุ่นพี่นั่นก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้าค่าตาเลย
.....แค่เริ่มต้นเขาก็มองไม่เห็นอนาคตอันสดใสของวิชานี้แล้ว หนำซ้ำยังเห็นเป็นเมฆดำที่พร้อมจะกระหน่ำลงมาฉุดเกรดเขาให้ร่วงกราวทั้งที่เพิ่งไต่ขึ้นไปได้ไม่เท่าไหร่
พอไดกิหอบเรื่องหนักอกมาปรึกษาเพื่อนรักในตอนที่นัดกันมากินข้าวที่โรงอาหารของคณะ เจ้านั่นก็ให้คำปรึกษาเขามาง่ายๆว่า
“งั้นก็ถอนซะเลยสิ ตอนนี้ยังไม่หมดเวลาเพิ่ม-ถอนรายวิชานี่นาไดจัง”
เรียวสุเกะตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องคิดมากอะไร แล้วก็หันไปสนใจกับมื้อกลางวันชุดเอของตัวเองต่ออย่างมีความสุข... อ่า โอยาโกะด้งจ๋า
“อือ ฉันก็คิดแบบนั้นแหละยามะจัง...แต่ว่านะ”
“ห้ามถอนนะ!!!”
จู่ๆก็มีเสียงโหดๆของใครสักคนตะโกนขึ้นมาแทรกกลาง ตามด้วยร่างของผู้ชายตัวสูงใหญ่ท่าทางน่ากลัวยกชามราเมงของตัวเองเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยหน้าตาเฉย
...สองหนุ่มเพื่อนซี้มองหน้ากันเลิ่กลั่กเหมือนจะปรึกษากันว่า... ใคร? พวกเขาควรลุกหนีดีไหม?
“นายห้ามถอนวิชานี้เด็ดขาดนะ อาริโอกะ ไดกิ” ร่างหนาทำหน้าเข้มใส่พร้อมกับขู่เสร็จสรรพ ก่อนจะซู๊ดเส้นราเมงในชามเป็นชาวน์เอฟเฟ็คประกอบความน่าเกรงขาม ซึ่งทำให้ไดกิหน้าถอดสีทันที
....เล่นพูดทั้งชื่อทั้งนามสกุลครบแบบนี้แสดงว่าผู้ชายคนนี้รู้จักเขาน่ะสิ!!!....
“เอ่อ นายเป็นใคร แล้วต้องการอะไร”
“...ก็ไม่อะไรมาก แค่ตามมาดูให้แน่ใจว่านายจะไม่ถอนวิชานี้”
“นายหมายถึงวิจัยนี่น่ะเหรอ อ้อ งั้นนายก็คือรุ่นพี่ปี4คนนั้น”
...คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าในคลาสเรียนเลยสักครั้งเดียว.... ถ้าจำไม่ผิด ในกระดาษแผ่นเล็กที่อาจารย์ให้เขาจะเขียนว่า ทาคาคิ ยูยะ ...ใช่มั้ยนะ?
“ใช่ และฉันก็จะทำทุกวิถีทางไม่ให้นายหนีไปไหนได้ เพราะมันเกี่ยวโยงกับความเป็นความตายของฉัน”
.....จากคำบอกเล่าของอาจารย์นั้นบอกว่า ไอ้รุ่นพี่ปี4ที่ว่าน่ะ ไม่ใช่แค่ปี4ธรรมดาด้วย แต่เป็นปี4มาแล้วหลายปีจนใกล้จะหมดโควตาอยู่รอมร่อ และตอนนี้หมอนั่นก็เหลือค้างอีกแค่วิชาเดียวก็คือวิชานี้ซึ่งเป็นวิชาบังคับ ก็จะครบหน่วยกิตตามหลักสูตรเพื่อยื่นทำเรื่องจบได้ก่อนถูกไล่ออกนั่นแหละ .....
..... คราวซวยก็เลยมาตกอยู่กับ อาริโอกะ ไดกิ คนนี้เต็มๆยังไงล่ะ T^T …..
.
.
เจ้ารุ่นพี่นั่นทำอย่างที่พูดจริงๆ ....ตลอดอาทิตย์ก่อนสำนักทะเบียนจะปิดให้เพิ่ม-ถอนนั้น ไดกิถูกตามติดชีวิตเยี่ยงเจ้ากรรมนายเวร... ไม่ว่าเขาจะเดินไปคณะ ไปห้องสมุด ไปโรงอาหาร หรือแม้แต่ไปห้องน้ำก็คอยตามเฝ้าไม่ให้เขาแว่บไปทำเรื่องถอนวิชาเรียนได้เลย ...และที่เลวร้ายที่สุดคือ ไม่ว่าไดกิจะลงเรียนวิชาไหนในเทอมนี้ เลิกคลาสมาก็จะเจอหน้าของรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มเผล่ต้อนรับอยู่เสมอพร้อมกับยื่นขนมติดไม้ติดมือมาให้
เรียวสุเกะเอามือเท้าคางมองดูเพื่อนตากลมของเขาแกะถุงคุกกี้(ที่ได้มาจากยูยะ)อย่างตั้งอกตั้งใจ พอเจ้าตัวแกะได้สำเร็จก็ยัดคุกกี้ใส่ปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีน้ำใจยื่นมาแบ่งให้เขากินอีกต่างหาก
“อร่อยมั้ยไดจัง” เรียวสุเกะแกล้งถามไปอย่างนั้นแหละ แค่ดูประกายตาของไดกิก็รู้แล้วว่าสุดแสนจะอร่อยเลิศเลอขนาดไหน
“อื้ม โคตรอร่อยเลย ทาคาคิรู้จักแต่ร้านขนมดีๆทั้งนั้นเลยอ่ะ” เอ่ยชมไปถึงคนที่ซื้อมาให้ ปากเล็กๆนั่นก็เคี้ยวตุ้ยไม่หยุด.... นี่ถ้าไดจังไม่ได้มีหน้าตาน่ารักล่ะก็นะ วิธีกินแบบนี้คงดูซกมกชะมัดเลยแหละ
“ถูกใจล่ะสิ”
“อื้อ ยามะจังกินสิ อร่อยนะ”
“ไดจัง...ถามจริงเถอะ นี่รุ่นพี่เค้าอยากให้แกเป็นคู่รายงานหรือกำลังจีบแกกันแน่วะ?”
.....สำหรับไดกิแล้วจะคิดยังไงก็ไม่รู้ล่ะนะ แต่ในความคิดของเรียวสุเกะแล้ว การที่รุ่นพี่คอยโผล่มาให้เห็นหน้าสามเวลาก่อนและหลังอาหาร ซื้อขนมนมเนยมาเซ่นเป็นบรรณาการ แถมยังตามเฝ้าไปทุกที่ไม่ได้ขาด
....ไอ้พฤติกรรมแบบนี้ก็เห็นจะมีแต่คนกำลังจีบกันเค้าทำกันเท่านั้นแหละน่า!!! …..
“เห้ย! ยามะจังอย่าคิดอะไรแปลกๆงั้นสิ” ไดกิทำตาโตเถียงขึ้นมาทั้งปากเลอะๆเศษขนมให้เรียวสุเกะได้แอบอมยิ้ม
....เด็กจริงๆเลยน้า....
“ถ้าไม่อย่างนั้นก็สโตรกเกอร์ชัดๆอ่า ตามแกทุกฝีก้าวขนาดนี้” เรียวสุเกะเหลือบไปมองหน้ารุ่นพี่ที่ยืนคุ้มกันอยู่ห่างๆ ...ถึงยูยะจะคอยติดตามทุกฝีก้าว แต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญให้พวกเขาเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่จะยืนดูอยู่ห่างๆให้พอสัมผัสได้ว่ามีตัวตนอยู่เท่านั้น….
...ถ้าจะให้เปรียบเทียบแล้ว เขารู้สึกเหมือนมีพวกบอดี้การ์ดคอยดูแลเท่านั้นเอง....
“ยามะจังรำคาญเหรอ”
“ก็ไม่เชิงนะ...”
“งั้นแปบนึง เดี๋ยวฉันจะไปจัดการแบบเด็ดขาดให้เอง!”
ไดกิว่าอย่างนั้น แล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นเดินตรงไปทางที่ยูยะยืนพิงเสาอยู่ในมุมมืดเงียบๆ ...ไอ้ครั้นที่เรียวสุเกะจะตามไปบอกว่า เค้าไม่ได้พูดเพื่อให้ไปไล่ยูยะไปพ้นๆก็ไม่ทันเสียแล้ว ...เจ้าเพื่อนจิบิของเค้ามันไปยืนจังก้าอยู่ตรงหน้ารุ่นพี่นู่นแล้ว
“รุ่นพี่...ช่วยเลิกตามผมสักทีได้มั้ยครับ”
....พอมาถึงเป้าหมายมันก็ว่าธุระของมันเลย ไม่ได้สนใจยูยะที่ทำหน้างงเหมือนยังตกใจที่อยู่ๆไดกิก็โผล่มาอยู่ตรงหน้า... ก็เมื่อกี้ยังเห็นเคี้ยวขนมอยู่แหม่บๆ
“นายก็ใจอ่อนสักทีสิ” ....แน่นอนว่ายูยะไม่ได้รู้สึกกลัวเกรงต่อท่าทีเอาเรื่องของไดกิเลยสักนิด เขาพูดต่อรองได้อย่างสบายๆ
“ผมไม่คิดถอนวิชานั้นแล้วก็ได้”
“จริงนะ”
“ดังนั้นพี่เลิกตามผม // งั้นเอาเบอร์นายมา”
“ห้ะ!!!”
“ทำงานด้วยกันก็ต้องติดต่อกันสิ เอามือถือออกมา” ยูยะแบมือไปตรงหน้าร่างเล็ก
“ก็ได้ๆ” ไดกิยอมล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยื่นให้อย่างเสียไม่ได้
….แต่แทนที่ยูยะจะรับมาแค่โทรศัพท์ มือใหญ่กลับรวบไปทั้งคนทั้งของแล้วดึงร่างเล็กเข้ามาหาตัวเอง....
“ขนมอร่อยมั้ย?”
....ยูยะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ปัดเศษคุกกี้ที่เปื้อนติดแก้มใสอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยิ้มแกมขำ ...ไดกิถึงกับหน้าขึ้นสีจัดด้วยความอับอาย ทั้งอายที่ถูกสัมผัสแนบชิดอย่างกะทันหันและละอายที่กินมูมมามเป็นที่ประจานแก่สันดานตนเอง
“บะ...บอกกันดีๆก็ได้นี่” ไดกิรีบถอยตัวเองออกมาแล้วเอายกแขนเสื้อเช็ดหน้าเป็นการใหญ่ กลัวว่าจะหลงเหลือตรงไหนให้ยูยะได้ฉวยโอกาสอีก
ยูยะไม่รอช้าจัดการบันทึกเบอร์โทรและอีเมล์ด้วยตัวเองอย่างรวดเร็วและส่งคืน
“งั้นก็....เอาไว้เจอกันในคลาสนะ”
To be con
I-PrA Talk: นี่พูดเลยว่าอ่อย...คือแบบอยากลงฟิกใหม่ แต่เพิ่งพิมพ์ได้เท่านี้ ฮ่าๆๆ
ก็เป็นสไตล์คอมเมดี้ หวานแหวว จีบกันไปวันๆให้หัวใจชุ่มฉ่ำอ่ะนะคะ แล้วก็...ทาคาไดมาอีกแล้ว เบื่อกันรึยางงงงง ช่วงนี้ฟิกทาคาไดมาติดๆกันเลย หะๆ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านจ้า
ความคิดเห็น