คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Super Star 04
04
...ไร่สตรอเบอร์รี่....
ภายในเรือนกระจกขนาดใหญ่ที่คลุมพื้นที่ไว้เพียงส่วนหนึ่งของไร่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางจนสุดลูกหูลูกตา พื้นที่ในเรือนกระจกนั้นจะจัดไว้เป็นสัดส่วนสำหรับนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวชมและลิ้มรสชาติความหอมหวานของสตรอเบอร์รี่
อุณหภูมิด้านในเรือนกระจกนั้นจะต่ำกว่าอากาศด้านนอกเล็กน้อย แต่กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของเจ้าผลไม้สีแดงสดที่คละคลุ้งในทันทีที่เดินเข้าไปนั้นไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
เรียวสุเกะจ้องเป๋งเล็งเจ้าผลไม้สีแดงลูกโตที่สุกฉ่ำอย่างน่ากิน..... มือป้อมกำลังยื่นออกไปสุดความยาวเพื่อเด็ดมัน
“ฮึ้บบบ”
...........ทว่า...............
..........อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละครับ.........
.....ไม่ถึง......
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของเรียวสุเกะ คนหน้าตาดีที่เกิดมาด้วยความสูงเพียงเท่านี้! และทำท่าว่าจะหยุดอยู่แค่นี้ตลอดไป!!
.......ไอ้สตรอเบอร์รี่ลูกที่หมายตาไว้นั้นก็น่ากินชะมัด.......
“งั่มมมม..... อา หวานกรอบอร่อยสุดๆเลย”
เรียวสุเกะหันขวับไปตามเสียงก็พบว่า ร่างสูงของยูมะนั้นกำลังเด็ดสตรอเบอร์รี่แดงฉ่ำบนยอดสูงๆใส่ปากลูกแล้วลูกเล่าได้อย่างสบายๆด้วยใบหน้าที่โคตรจะฟิน .....ร่างเล็กก็เผลอเหวี่ยงตาค้อนใส่ด้วยความหงุดหงิด ขัดใจ
.......ไอ้หมอนี่ไม่ว่าทำอะไรก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปหมดเลยให้ตายสิ.........
.....มันก็จริงที่เขาจะเลือกผลที่มันสุกงอมและอยู่ในระดับที่เรียวสุเกะสามารถเด็ดถึงได้อย่างไม่ยากเย็น .....
......แต่คนอย่างเรียวสุเกะก็มีอีโก้บางอย่างที่คนธรรมดาทั่วไปหยั่งไม่ถึง........
นางถึงได้ไปยืนเขย่งยักแย่ยักยันทำอะไรเกินเอื้อมให้ยูมะที่คอยแอบลอบมองถึงกับหลุดขำอย่างอดไม่ได้
“อ่ะ..นี่”
ในที่สุดยูมะก็ทนไม่ไหว เดินเข้าไปยืนซ้อนหลังเอื้อมมือเด็ดสตรอเบอร์รี่ลูกที่ไอดอลหนุ่มตัวเล็กน่ารักใช้ความพยายามอยู่เป็นนานก็ยังไม่สำเร็จสักที
.....แต่ความหวังดีและความใจดี ......ในบางครั้งมันก็ไม่ได้ส่งผลดีให้ผู้กระทำนักหรอก....
....อย่างเช่นเรื่องนี้เป็นต้น....
เมื่อยูมะเด็ดสตรอเบอร์รี่ลูกโตที่สุดฉ่ำแดงน่ากินอย่างที่สุดส่งให้ร่างเล็กด้วยรอยยิ้มแช่มชื่นเต็มหน้า .....คาดหวังอย่างยิ่งว่าคุณงามความดีนั้นจะต้องได้รับค่าตอบแทนเป็นคำขอบคุณน่ารักๆ หรือไม่ก็รอยยิ้มหวานๆกลับมาให้ชื่นอุราสักนิดก็ยังดี
แต่ทว่า.............
“กินเองเลยไอบ้า!”
นอกจากจะไม่รับน้ำใจความห่วงใยหวังดีของเขาแล้ว มือขาวยังปาผลสตรอเบอร์รี่ที่น่าสงสารลูกนั้นใส่อกยูมะดังอึ้ก!
...... พระเจ้าครับ ผมทำอะไรผิด? .....
คนสวยถึงได้หน้าหงิกหน้างอ สะบัดบ็อบ ขึ้นเสียงเหวี่ยงแล้วก็เดินฉับๆหนีไปเลยแบบนี้อะ
.
.
.
หลังจากที่โดนเมินไปแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ...ยูมะก็อดรนทนไม่ได้ที่ต้องถูกคนที่รักสุดใจหมางเมิน เลยวิ่งไปขอถุงพลาสติกขนาดย่อมๆมาจากสต๊าฟซังแล้วลงมือกระหน่ำคัดเอาสตรอเบอร์รี่สุกฉ่ำผลสวยใส่ถุงจนเต็ม แล้วตั้งใจวิ่งไปหาร่างเล็กที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตร
เรียวสุเกะกำลังขอให้ยาบุซังช่วยสอนวิธีเด็ดผลสตรอเบอร์รี่แบบถูกวิธี โดยมีคาเมร่าแมนตามถ่ายความน่ารักแบบใกล้ชิด
“ดึงย้อนขึ้นไปอย่างนี้นะครับ ใช่ๆ อย่างนั้นแหละครับ เก่งมากเลย” ยาบุซังสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง เรียวสุเกะก็ตามอย่างใกล้ชิดจนประสบผลสำเร็จ ...มือเล็กเช็ดมันเบาๆกับเสื้อแล้วจึงส่งผลสตรอเบอร์รี่ที่ได้เข้าปากไปอย่างมีความสุข
“อร่อยมากเลยครับ!!”
ตุบ ตุบ ตุบ.............
“ยามะจัง!!”
เสียงเรียกอันดังสนั่น ประกอบกับสถานที่เป็นเพียงเรือนกระจก ....เสียงของยูมะจึงสนั่นหวั่นไหวจนเรียวสุเกะสะดุ้งตกใจเผลอกระตุกผลสตรอเบอร์รี่ลูกใหม่ในกำมือของเขาอย่างแรงจนมันร่วงตกใส่พื้นดินลงมาเป็นแถบในคราเดียว
O_o!!!!
ยูมะทำตาโต อ้าปากค้างมองผลงานที่เกิดขึ้น ในขณะที่เรียวสุเกะสตั้นค้างเป็นหุ่นไปแล้วเรียบร้อย
“ขะ..ขอโทษครับ” พอรู้สึกตัวได้ไอดอลหนุ่มก็รีบโค้งขอโทษขอโพยทันที......และโชคยังดีที่ยาบุซังเจ้าของไร่เป็นคนใจดี เลยไม่ได้เอาเรื่องหรือทำให้เป็นเรื่องใหญ่อะไร......
แต่คนที่จ๋อยสนิทเห็นทีจะเป็นร่างสูงของยูมะที่ลงไปนั่งจิ้มดินด้วยท่าทางหดหู่สุดๆ
“นี่นาย...ลุกขึ้นมาได้แล้ว”
.....เสียงหวานที่จำได้ขึ้นใจ แม้โทนเสียงที่ได้ยินตอนนี้มันจะออกแนวข่มขู่มากกว่าจะขอร้องมากก็ตาม....
เรียวสุเกะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆยูมะที่นั่งอยู่ ...แต่กระนั้นใบหน้าสวยก็ยังยืนคอแข็งเชิด เริ่ดไม่ยอมก้มลงมามองกันสักกะติ้ด
“ยามะจัง.....”
ปลายเสียงอู้อี้ประหนึ่งจะกลั่นน้ำตาออกมาสักแหมะสองแหมะด้วยความรู้สึกผิดบาปในหัวใจ
“ฉันทำงานต่อไม่ได้ ถ้านายไม่ลุกขึ้นมาสักที” แต่รายนี้เสียงติดจะรำคาญหน่อยๆ
....นี่มันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยนะที่ต้องมาตามตัวหมอนี่ไปถ่ายโลเกชั่นต่อไปน่ะ.... จริงๆแล้วเรียวสุเกะถ่ายรายการต่อเองคนเดียวก็ได้ แต่คงไม่แคล้วโดนคุณผู้กำกับสั่งคัทแล้วก็วุ่นวายกันไปตามตัวหมอนี่มาเข้าฉากจนได้นั่นล่ะ......เขาถึงต้องยอมเดินมาตามด้วยตัวเองเนี่ย จะได้รีบๆทำงานให้มันเสร็จๆไป จะได้พักกันเสียที.......
“ยามะจังหายโกรธผมหรือยัง”
.... ร่างสูงเงยหน้าใช้สายตาอ้อนวอน รอคอยให้เรียวสุเกะยอมก้มลงมามองหน้า สบตาเขาให้แน่ใจว่ากำลังพูดความจริง.....
ซึ่งสุดท้ายแล้วเรียวสุเกะก็ถูกบรรยากาศรอบตัวหว่านล้อมให้เผลอก้มหน้าลงมาสบกับหน่วยตาคมที่มันกำลังอ้อนอย่างน่าสงสารจนได้
“...มะ..ไม่ได้โกรธ” เผลอไปแล้วทีนึงก็รีบเสตาหลบไปที่อื่นอย่างรวดเร็ว
........แย่แล้ว!!! เขาเผลอใจเต้นไปกับสีหน้าแบบนั้นได้ยังไงนะ! .........
“จริงนะ”
ยูมะอ่านปฏิกิริยาของไอดอลหนุ่มแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพึงใจ .... ซ้ำยังแกล้งหยอดถามคำถามไปอีกครั้ง
“อืม...”
....ถ้าสังเกตดีๆล่ะเขาเห็นว่า แก้มขาวๆนวลๆนั่นขึ้นสีแดงๆจางๆนิดนึงด้วยล่ะ.....
“งั้น......” ร่างสูงยิ้มแฉ่งยื่นมือไปตรงหน้าเรียวสุเกะเป็นเชิงว่าให้ช่วยดึงขึ้นไปหน่อย ...... ซึ่งไอดอลหนุ่มถอนหายใจทิ้งเสียทีนึงแล้วจึงเอื้อมมือมาฉุดให้ยูมะลุกขึ้นมาแต่โดยดี.........
...............ซะที่ไหน
ร่างสูงลงไปนอนหงายแอ้งแม้งคลุกดินคลุกหญ้าแบบหน้าตาเหวอแตก ฮาบริสุทธิ์จริงจังซะจนเรียวสุเกะหัวเราะอ้าปากกว้างออกมาดังลั่นด้วยความสะใจ
“อุ้ย โทษทีนะ พอดีมือมันลื่น”
...เรียวสุเกะโค้งตัวลงมาหายูมะ จิกตา ยิ้มนิดๆด้วยมุมปากแบบร้ายๆแล้วเดินเชิดจากไปแบบสวยๆ
.....เหลือไว้เพียงแต่หนุ่มโอตะยามะจังตัวยงที่ลงไปนอนดิ้นคลุกพื้นดินด้วยความฟินอย่างที่สุด.....
......ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีโอกาสได้เจอกับยามะจังในอีกบุคลิกที่.........
......สวย หยิ่งและร้ายกาจ........
.......คนอะไรยั่วยวนเขาได้ไปซะทุกอย่าง .....น่าฟัดที่สุดในโลกเล้ยยยยยยยยย......
………………….
……………
………
ยูมะถูกสต๊าฟซังดุเรื่องที่ไปซนจนมอมแมมไปทั้งตัว แถมยังบังคับให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เซททรงผมเสียใหม่ เนื่องจากชุดเก่าของเขามันมีรอยเปื้อนดินติดเต็มไปหมด เกินกว่าจะเยียวยาได้ด้วยการเช็ดหรือปัดออกได้โดยง่าย
ยังผลให้เรียวสุเกะเดือดร้อนตามไปด้วยเนื่องจาก คุณผู้กำกับดันคิดอะไรแปลกๆขึ้นมาได้ .....สุดท้ายก็กลายเป็นซองสีชมพูที่มีคำสั่งด้านในเขียนว่าให้ทั้งคู่ไปเปลี่ยนเป็นชุดคู่รักซะ ซึ่งไอ้ชุดที่ว่านั่นก็ได้วางอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ทำไมต้องเป็นสีชมพูด้วยล่ะ ไม่มีสีอื่นแล้วเหรอ”
เรียวสุเกะหันไปถามเอากับสต๊าฟที่เป็นคนเตรียมชุด ซึ่งมันคือชุดหมีสีชมพูหวานแหววมีฮู้ดเป็นหูกระต่ายน่ารักติดอยู่ด้วย .....แล้วเขาก็ได้คำตอบกลับมาว่า
‘มีแค่สองตัวค่ะ แต่เพราะยามาดะซังตัวเล็กกว่า แล้วชุดนี้มันก็ไซส์เท่ากับยามาดะซัง…พอดี’
......คล้ายๆกลับการด่าเขาทางอ้อมว่าเตี้ยนั่นแหละ ไซส์ชุดที่พอดีกับเขามันถึงต้องเป็นไซส์ของผู้หญิงน่ะ!!!.....
เรียวสุเกะหน้าตึง รีบคว้าชุดสีหวานนั้นเดินคอตั้งตรงเข้าไปเปลี่ยนบนรถที่ปรับแต่งให้ใช้เป็นห้องสำหรับเปลี่ยนชุดทันทีโดยไม่สนใจอะไรอีก
.....แม้แต่เสียงสต๊าฟที่พยายามตะโกนบอกว่า........
‘ตอนนี้ห้องแต่งตัวยังไม่ว่าง’
.......ซึ่งแทบไม่ต้องเดาต่อเลยว่า ‘ใคร’ ที่กำลังใช้ห้องนั้นอยู่.......
.
.
.
“เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวแท้ๆ”
เรียวสุเกะบ่นออกมาเสียงดังด้วยความหงุดหงิดเพราะคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว .....มือขาวดึงเสื้อยืดสีขาวขึ้นพ้นจากหัวอย่างรวดเร็วและตั้งท่าจะถอดกางเกงตามลงไปด้วยถ้าไม่ได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังเขาเสียก่อน
“ยามะจังหมายถึงผมเหรอ”
“เฮ้ย!!!! นายเข้ามาในนี้ได้ไง”
To be con
I-PrA Talk: ค้างซะเถอะค่ะทุกคน ฮาๆๆๆ ....เชิญเปิดโลกจินตนาการล่วงหน้าไปก่อนได้เลย เพราะประยังแต่งตอนต่อไปได้นิดเดียว ฮ่าๆ
รู้สึกว่าคนอ่านหายล่ะ หรือว่ามาอ่านแบบเงียบๆแล้วจากไปแบบเงียบๆ.... แต่ไม่เป็นไร เราจะอยู่ยงคงกระพันเพื่อคนที่ปักหลักอยู่เคียงข้างเราเสมอ (อั้ยย่ะ) ....ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรหรอก มันเป็นสิทธิส่วนบุคคลน่ะเรื่องการคอมเม้น แต่บอกไว้เลยว่าคนแต่งทุกคนก็มีกำลังใจได้เพราะการอ่านคอมเม้นแค่ไม่กี่บรรทัดนี่แหละนะ ♥
....ขอบคุณทุกคนที่ยังอ่านฟิกบ้าบอเรื่องนี้อยู่นะคะ ขอบคุณจริงๆ....
ความคิดเห็น