คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดตัว
-2-
พักกลางวัน
��������������� "เฮ้ย ยูมะ ...ยามะจังกำลังเดินมาทางนี้!" ไดกิสะกิดเรียกเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน ที่เหมือนกำลังก้มหาเศษเหรียญอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่มันเป็นคนชวนมาเดินที่ตึกปีหนึ่งเพื่อที่จะได้พบหน้าน้องยามะบ้างแท้ๆ
��������������� "อ้ะ.." ยูมะเงยหน้าขึ้น มองตรงไปข้างหน้า.. เด็กปีหนึ่งกลุ่มใหญ่ซึ่งในนั้น แน่นอนมีเรียวสุเกะอยู่ด้วย หอบข้าวของพะรุงพะรังกำลังเดินตรงมาทางที่พวกเขายืนอยู่....
บรรยากาศเริ่มเหมือนหนังน้ำเน่าเข้าไปทุกที เมื่อเรตินาของยูมะนั้น สามารถรับภาพของยามะจังได้เพียงคนเดียว แม้ว่าจะเดินกันมาทั้งขโยงใหญ่ๆก็ตาม... แต่เผอิญว่าพระเอกเรื่องนี้เป็นคนขี้อายขั้นโคม่า ... ดังนั้น โอกาสที่ทั้ง 2 จะประสานสายตากันหวานซึ้งกันจึงหมดไป เนื่องจาก.....
��������������� "อ้าว ยูมะ จะไปไหนวะ"
��������������� "ไม่ไหว เขินอ่ะ!"
เฮ้อ เมื่อไหร่จะหายซักทีก็ไม่รู้ ... ไอ้อาการแบบนี้ของผมเนี่ย ....ชอบเค้า แต่เขิน ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้า ... ได้เจอกันก็ออกจะบ่อยนะ แต่เวลาเจอทีไร ไอ้ขาไม่รักดีมันก็พาเดินหนีไปอีกทางซะอย่างงั้น ... ทั้งๆที่ใจผมอยากจะเข้าไปคุยกับเขาจะตาย.... แต่ถ้าทำได้แบบนั้นก็ดีสินะ.......
���������������
.
.
.
��������������� "ไดจัง.. นายเอาจดหมายไปวางบนโต๊ะยามะจังให้หน่อยดิ น้า..."
ร่างโปร่งของยูมะเกาะแขนเรียวบางของไดกิแล้วทำตาปริบๆ ... ถึงแม้ว่า นี่จะเป็นตอนพักกลางวันที่ยังไม่มีใครขึ้นมาบนห้องเลยซักคนเพราะว่าต้องไปทำงานห้องกันก็เถอะ� .... แต่ยูมะคุงผู้แสนขี้อายนั้น ก็ยังไม่สามารถทำใจกล้าได้ ...
��������������� "ไปเอาวางเองสิวะ... จะวางมุมไหน หันองศาเท่าไหร่หรือตั้งฉากกับมุมโต๊ะ ตามโหงวเฮ้งอะไรก็เรื่องของแก ...ทีไปไว้ในล็อกเกอร์ยังทำเองได้เลย"
ไดกิยืนพิงขอบประตู มองดูเพื่อนตัวเองตื่นเต้นกับการจะเอาจดหมายไปวางไว้ในที่รโหฐาน?แล้วแอบเครียดนิดๆ ... ดูมัน ทำท่าอย่างกะจะไปสารภาพรัก ...
��������������� "ยูยะ~" เมื่อขอร้องไดกิไม่ได้ผลก็หันมาอ้อนเอากับยูยะเป็นรายถัดมา
��������������� "กล้าๆหน่อยเด้ ... ในห้องมีเราแค่ 3 คนเอง กลัวอะไร^^" แต่ยูยะก็ทำเพียงแค่ให้กำลังใจเท่านั้น
��������������� "ไอ้เพื่อนใจร้าย ไปเองก็ได้ ....ดูต้นทางให้ด้วย อย่าให้ใครเข้ามาเห็นนะ"
นอกจากมันจะตื่นเต้นโอเวอร์ เขินหน้าแดงราวกับจะเอาไปให้กับมือด้วยตนเองแล้ว ...มันยังล่อกแล่ก ระแวดระวังภัยอย่างกะจะไปลอบวางระเบิดซะอย่างนั้นล่ะ ... เห็นแล้วมันน่าแกล้งชะมัด!
��������������� "เฮ้ย ยูมะ! จิเน็นกำลังมา!"
ว่าแล้วไดกิผู้น่ารักและขี้แกล้งก็พาดพิงไปถึงชื่อเพื่อนสนิทของคนที่เพื่อนตนแอบชอบซะเลย ... ดูซิมันจะทำยังไง...
��������������� "ห่ะ.. อ้ะๆ... อ๋าา"
เห็นท่าทางเหวอๆของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ขำ .... หลอกง่ายซะจริงนะ
��������������� "ไหนอ่ะ"
��������������� "ไม่มี.. ฉันล้อเล่น" ไดกิกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสุขสม ... ก็นายมันน่าแกล้งนี่นา ....ช่วยไม่ได้
... ส่วนยูยะ� รายนี้ตั้งหน้าตั้งตาขำอย่างเดียวกับหน้าตาเหรอหราทำอะไรไม่ถูกของคนถูกแกล้ง ...
��������������� "เล่นอะไรเนี่ย ไดจัง ... หัวใจแทบวาย .. ยูยะ~! หยุดขำเลยนะ!!"
เป็นอันว่าจดหมายฉบับนี้ก็ถูกวางส่งๆ โดยมีกล่องนมและขนมวางทับไว้บนโต๊ะเพื่อไม่ให้ปลิวหายไปเท่านั้น...
���������������
.
.
.
เสียงสัญญาณเตือนเข้าห้องดังขึ้นทั่วทั้งโรงเรียน� เหล่านักเรียนก็ทยอยกันเข้าห้องอย่างเป็นปกติ
��������������� ร่างบางวิ่งเข้าห้องเป็นคนท้ายๆ จึงสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนๆร่วมชั้นที่เหล่มองมาที่เขาพร้อมกับยิ้มประหลาดๆ... บ้างก็ส่งเสียงวี้ดวิ้วแซวกันสนุกปาก
..... เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาไม่อย่างนั้นรึ?
��������������� "ยามะจัง.."
และแล้วก็ค้นพบคนที่น่าจะพอให้คำตอบได้..... เสียงยูริเรียกดังมาแต่ไกล...
��������������� "เกิดอะไรขึ้น.."
��������������� "โทษเจ้านั่นของนายเถอะ..." ยูริทำปากบุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะที่อยู่เยื้องๆกัน ... ซึ่งก็คือโต๊ะของเรียวสุเกะนั่นเอง
ร่างขาวหันไปมองของเซ่น? บนโต๊ะอย่างประหลาดใจ ... กำลังใช้ความคิดอยู่ว่าใครมันกล้า บ้าบิ่นเอาของมาเซ่นกันประเจิดประเจ้ออย่างนี้หนอ .... แต่พอเหลือบเห็นจดหมายลายคุ้นตาที่แนบมาด้วยก็ยิ้มออกมา
ฝ่ายเพื่อนๆในห้องที่ใจจดใจจ่อรอตามติดสถานการณ์ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเรียวสุเกะผุดขึ้นมาก็สรุปประเด็นได้ในทันทีว่า ... แฟนให้มาชัวร์!
....ว่าแต่ แอบไปมีตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วใครกันคือผู้โชคดีคนนั้น!
��������������� "ท่านได้แต่ใดมานิ"
��������������� "แฟนให้มาหรอ"
��������������� "เจ้นท์จังเลยน้า ... น่าอิจฉา"
��������������� "โหยย ฉันก็หิว.. ไม่ได้ไปกินข้าวกันทั้งห้อง....ทำไมได้ของกินอยู่คนเดียวเนี่ย"
เสียงโอดครวญของเพื่อนๆเป็นระลอกๆ ปลุกสติเรียวสุเกะให้ตื่นจากภวังค์ .... นี่เข้าใจไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย .... มองไปที่เจ้าเพื่อนตัวดี ก็เห็นว่านั่งลอยหน้าลอยตาไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลืออะไรก็ได้แต่ถอนใจ
�...นี่มันยังเคืองไม่หายใช่ไหมเนี่ย ....เฮ้อ ไอ้ขี้งอนเอ้ยยย ...
แต่ยังไม่ทันจะได้บอกปฏิเสธ แก้ข่าวใดๆ อาจารย์ก็เดินเข้าห้องมาเสียแล้ว ... หมดโอกาสแก้ตัว ... ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย จะเข้าใจกันไปแบบนั้นก็เอาเถอะ ตามสบาย เขาไม่ซีเรียสกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
��������������� "เอ้า หยิบหนังสือขึ้นมา เปิดหน้า............"
อาจารย์หน้าห้องก็ทำการสอนไปเรื่อย ... โดยไม่สนใจนักว่าเด็กนักเรียนจะสนใจหรือไม่ ...
ยูริตั้งหนังสือไว้บังหน้าขณะที่ตนเองนั้นหลับเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อย ... ไม่ต่างกันนักกับเรียวสุเกะที่กางหนังสือสอดไส้จดหมายเมื่อครู่นี้ไว้ ....
/// ยามะจัง....�
��������������� หิวหรือเปล่า� เห็นวันนี้ไม่ไปกินข้าว ... เลยซื้อขนมปังกับนมมาให้... รองท้องไปก่อนนะ ... เออ กว่านายจะได้กิน ... นมมันคงหายเย็นแล้วล่ะ ... แต่ก็ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ...แฮะๆ รักษาสุขภาพหน่อยน้า อย่ามัวแต่ห่วงทำงาน
��������������������������������������������������������������� ����������������������������������������������������������������������������������������������� ~NY~ ///
อ่านจบแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ... เจ้นท์จังเลยน้า
... เมื่อไหร่นายจะยอมเดินเข้ามาหาฉันจริงๆซะที ... อยากเห็นหน้านายชะมัด....
.
.
.
��������������� หลังเลิกเรียน
�ร่างสูงโปร่งของยูยะ กำลังยืนรอใครบางคนที่ชวนเค้าไปเที่ยว .... แต่กลับทิ้งให้เขายืนตกเป็นเป้าสายตาอยู่หน้าตึกเรียน .... เจ้าบ้าไดกิเอ้ยย!!
��������������� "ยูยัง~! ขอโทษที่ช้า"
กว่าจะมาได้นะ..... ไอ้เจ้าคนที่ชอบส่งเสียงดังมาก่อนที่จะเห็นตัวเสมอๆ....
��������������� "ส้วมแตกหรือไง"
��������������� "คนเยอะตะหาก พูดอะไรน่าเกลียดชะมัด"
��������������� "ไปกันเหอะ ... เดี๋ยวกลับมืด"
��������������� "พ่อหวงหรือไง" ไดกิแซวยิ้มๆ
��������������� "เป็นห่วงนายต่างหาก ... กลับดึกๆดื่นๆคนเดียว เดี๋ยวโดนฉุดเอาหรอก" แต่ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมา ทำให้แทบหุบยิ้มไม่ลงเลยทีเดียว.... ใบหน้าหวานอมยิ้มแก้มตุ่ยอย่างอารมณ์ดี เดินเข้ามาเกาะแขนยูยะล้อๆ ....
��������������� "เป็นห่วงจริงอะ"
��������������� "ก็บอกอยู่หยกๆ ยังจะถามอีก"
.......พูดแบบนี้ คนฟังก็ได้แต่ยิ้มจนแก้มจะแตกน่ะสิ ......
ตลอดเวลา 3 ชั่วโมงที่ทั้งคู่เดินซื้อของ เข้าๆออกๆร้านนั้นร้านนี้ด้วยความสนุกสนาน ... ดูเหมือน 3 นาทียิ่งนักในความรู้สึกไดกิ .... แต่ความเมื่อยล้าไปทั้งตัวนั้นก็ฟ้องชัดเจนว่าสมควรแก่เวลาแล้ว .....� ดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปได้ซักพัก ทั้งคู่ตัดสินใจมานั่งพักกันที่ร้านไอศกรีมก่อนจะกลับบ้าน
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้าน ก็รู้สึกเหมือนว่าจะตกเป็นเป้าสายตาอีกครั้ง .... พนักงานเสิร์ฟสาวที่ท่าทางดวงแข็งที่สุดถูกผลักออกมารับออเดอร์ ทั้งๆที่แก้มยังแดงซ่าน
........ ความหน้าตาดีมันไม่ไว้หน้าใครจริงๆ........
��������������� "ระ.. รับอะไร..ดีคะ"
��������������� "...อืม... ช็อคโก้ซันเดย์ ครับ"
��������������� " สตรอเบอร์รี่พาเฟ่ต์ครับ"
��������������� "ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
��������������� "ทำไม.. ทำหน้าแบบนั้น คิดว่าฉันจะสั่งกาแฟดำขมๆมานั่งกินเป็นเพื่อนนายหรือไง"
พอลับสายตาพนักงานคนนั้นไปแล้ว ร่างสูงก็รีบพูดกลบเกลื่อนความเขิน ..... ก็ตัวออกโต มานั่งกินอะไรหวานๆเลี่ยนๆ มันก็ออกจะดูผิดแผกชาวบ้านไปนิดหน่อย..
��������������� "ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย.."
ใบหน้าหวานจ้องมองคนตัวโตที่กำลังเขินแก้มแดงแต่พยายามเสมองไปข้างนอก เพื่อจะไม่สบสายตาล้อเลียนนั่น... เอ้อ ก็คนมันชอบ .. ผิดตรงไหนล่ะ~!
��������������� "ยูยัง~!"
��������������� "หืม"
��������������� "อร่อยไหมมม"
��������������� "ถ้าหมายถึงเชอร์รี่ของนาย
��������������� "ห้ะ!! เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่� เจ้าบ้าา!!! ฉันจะเก็บไว้กินสุดท้ายแท้ๆ~!"
��������������� "อ้าว ก็เห็นเขี่ยไปเขี่ยมา นึกว่าไม่กิน"
��������������� "......... "
��������������� "โอ๋ๆ อย่างอนน่า~ อ้ะ~!"
สตรอเบอร์รี่ลูกโต ถูกโยนลงมาในถ้วยของไดกิ ....� คนที่กำลังพองแก้มจนอูมด้วยความไม่พอใจค่อยๆปล่อยลมช้าๆ... ดวงตากลมโตใสแจ๋ว มองหน้าร่างสูงแบบอึ้งๆ .... ในหัวนึกถึงคำโบราณๆที่เค้าเคยบอกกันว่า ให้สตรอเบอร์รี่ใคร คนนั้นจะได้เป็นแฟนกัน ...ใครจะคิดยังไงก็เหอะ ... แค่สำหรับเขาน่ะ เชื่อเป็นจริงเป็นจังเลยล่ะ!!
��������������� "ยังมามองหน้าอีก ไม่พอเรอะ~! ฉันกินของนายไปแค่ลูกเดียวเองนะ"
��������������� "เปล่า.. ขอบคุณ~" ไดกิตอบกลับไปแบบเขินๆพร้อมกับรอยยิ้มเต็มแก้ม
�........ ยิ้มที่ร่างสูงไม่เข้าใจ ....... ยิ้มอะไรของมัน? .....
��������������� .
��������������� .
��������������� .
คืนเดียวกันนั้นเอง
��������������� เรียวสุเกะที่นั่งพิมพ์รายงานอยู่หน้าโต๊ะคอม� หันไปมองนาฬิกา ซึ่งบอกว่าเป็นเวลา 3ทุ่มแล้ว ก็หันกลับไปเคาะแป้นต่ออีก 2-3ทีก็กดปิดเครื่อง ...บิดกายไปมาคลายความเมื่อยล้า หลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่เป็นเวลานาน ดวงตาเรียวเหลือบไปมองกองหนังสือและชีทเล็คเชอร์บนโต๊ะที่ที่ได้มาวันนี้
"...ใกล้สอบแล้วนะ..."
"...หวังว่านายจะอ่าน..."
"...อย่าลืมอ่านนะ..."
หวนนึกไปถึงข้อความในจดหมายแล้วก็อดยิ้มออกมาอีกครั้งไม่ได้ ... ร่างขาวเดินไปเปิดดูเล็คเชอร์อย่างคร่าวๆ พิจารณาลายมือเรียบร้อย เป็นระเบียบ สะอาดสะอ้าน และอ่านง่าย ก็อดชื่นชมในใจไม่ได้
�...งานเนี้ยบอย่างกับผู้หญิงจริงๆเลยหมอนี่....!
��������������� "เอ้ะ~!" สายตาที่กำลังเพลิดเพลิน กับการเปิดดูชีทปึกนู้นปึกนี้ บังเอิญสะดุดกับอักษรไม่กี่ตัวที่เขียนไว้บนหัวกระดาษว่า "นากายามะ ยูมะ"
��������������� "พลาดจนได้น้า ตาซื่อบื้อ^^" เรียวสุเกะพลิกกระดาษ เรียงชีทเก็บเข้าที่ดังเดิม ... ยังไม่มีความคิดที่จะอ่านหนังสือตอนนี้หรอก ...เขาล้าเกินกว่าจะมานั่งถ่างตาได้อีกแล้ว....
��������������� "โอ้ยย...เมื่อยโว้ยย"
ว่าแล้วก็ล้มตัวลงกับเตียงนอนนุ่ม เข้าสู่ห้วงนิทราทันที ....
.................................
...................
...........
��������������� 2 เดือนผ่านไป กับเหตุการณ์คล้ายๆเดิมทุกวัน ... ก็คือจะมีจดหมายพร้อมกับของเซ่นต่างๆนานาในล็อกเกอร์ของเรียวสุเกะ และก็มีมนุษย์จิ้งจก เกาะอยู่ข้างล็อกเกอร์ ยืนชะเง้อชะแง้มองใครคนหนึ่งที่กำลังยืนอ่านจดหมายอยู่ด้วยสายตาเคลิ้มๆควบคู่กันไปด้วย .... โดยมีเพื่อนที่ท่าทางจะสติดีกว่า ยืนพิงล็อกเกอร์มองเพื่อนแบบปลงๆอยู่อีกทอดหนึ่ง.... แล้วเพื่อนคนนั้น ก็ตัวติดเป็นปาท่องโก๋กับเด็กใหม่ที่แสนป๊อปปูล่า ..... ชนิดที่ว่า ไม่มีแยกจากกัน ....
��������������� "ไดจัง~ ยูยะ~!..ช่วยด้วยย...เขินอ่า.. ยามะจังยิ้มด้วย...หงืดๆ"
��������������� "จ้ะ.." คงไม่สามารถทำอะไรได้ดีกว่าเออออไปกับมันด้วยอีกแล้ว ..ในเมื่อเพื่อนเขาออกจะขี้อายซะปานนี้นะ
��������������� แต่วันนี้ที่ต่างไปจากทุกวันก็คือ ยังมีสายตาคู่ที่สี่ ~!! จ้องมองพวกเขาจากข้างหลังเพิ่มเข้ามาด้วย ...โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว... !!�
จนกระทั่ง....
��������������� "นากายามะ...ใช่ไหม?" เสียงจากบุรุษไม่ได้รับเชิญ สร้างความตื่นตระหนกตกใจได้ไม่น้อย ... ในเมื่อคนที่เรียกชื่อเขา เป็นคนเดียวกับไอ้ตัวเล็กหน้าหวานที่เขาเห็นบ่อยๆ เวลาที่แอบมองยามะจัง
��������������� "สู้ๆหน่อยเว้ย..." ไดกิ เพื่อนแสนดี ตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป.....ยูยะเห็นอย่างงั้นก็ชู 2 นิ้วให้ก่อนจะเดินตามไดกิออกไปอีกที
...... ปล่อยให้คุยกันเองเถอะ คนนอกอย่างพวกเขาไม่เกี่ยว....
��������������� "เฮ้ยย ไดจัง! ยูยะ!... อะ..เอ่อ"
พอเหลือตัวคนเดียวแล้ว ร่างโปร่งเกิดอาการเลิกลั่ก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ เอ่ออ่าไปตามเรื่อง ...
��������������� "ฉันเป็นเพื่อนของยามะจัง นายก็คงรู้"
��������������� "เอ่อ..อืม" �พยักหน้ายืนยันให้อีกครั้งด้วยเอ้า
��������������� "คิดจะมองอย่างนี้ต่อไปถึงเมื่อไหร่"
เอ.. เจ้านี่มันรุ่นน้องแน่เร้อ... เล่นขยับเข้ามาใกล้ ยืนกอดอก ส่งสายตาเย็นๆแล้วทำหน้าตาซีเรียสใส่ ทำเอาคนอายุมากกว่า ตัวหดลงมากไปกว่าเดิมเสียอีก....
��������������� "ก็..ก็"
��������������� "ลองดูสิ... ไปเสนอหน้าซะมั่ง ยามะจังจะได้รู้"
ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรนี่นา ... แต่ทำไมต้องทำหน้าน่ากลัวด้วยอ่า ....
��������������� "ก็...คิดอยู่เหมือนกัน...ตะ..." ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคดี .. ยูริก็พูดแทรกเข้ามาเสียก่อน
��������������� "นายเนี่ยน้า ... ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะขี้อาย^^"
��������������� "....."
ท้ายประโยคค่อนไปทางล้อเลียนเล็กๆ ... ทำให้คนขี้อายที่ตอนนี้แดงไปทั้งตัว ไม่รู้จะทำยังไง เลยก้มหน้าเดินหนีไปเลย ... ทิ้งไว้แต่เพียง ยูริที่ยืนยิ้มอารมณ์ดี.... ในที่สุดปมปริศนาเอ็นวาย ก็ได้คลี่คลายลง โดยยอดนักสืบ จิเน็น ยูริแล้ว เหอๆ......
��������������� ทั้งที่จริงๆแล้วชื่อของยุมะ ก็รู้มาจากยามะจังที่เผลอหลุดพูดชื่อออกมาให้ได้ยินอีกที แต่ด้วยความที่อยากเห็นหน้าเจ้าของชื่อใจจะขาด จึงพาตัวเองมาดักรอดูอยู่อีกทอดหนึ่ง ... และแล้วมันก็ประสบผลสำเร็จ.....ฮ่าฮ่า
���������������
....ฉลาดจริงๆเลยเราเนี่ย.....
..
..
..
ฮัดช่าาา ....และแล้ววันนี้ก็มาถึง ... วันที่ผมตัดสินใจแล้วว่า จะ.... อ๋าาา� เขิลลลล.....
นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะไปรอดได้ซักเท่าไหร่ แม้ผมจะอาย ขี้เขินซักแค่ไหนก็ตามที แต่ผมคิดว่าซักวันก็ต้องไปบอกเค้าตรงๆอยู่ดี ว่าผม...เอ่อ นั่นแหละ คุณๆก็รู้อยู่ ไม่ต้องให้ผมพูดบ่อยๆก็ได้
��������������� แล้วที่เลือกมาวันนี้ คือก่อนกำหนดการเดิมที่เคยสัญญากับตัวเองไว้ก็เพราะว่า ..... ผมยิ่งเป็นพวกทำอะไรช้าๆไม่ทันคนอื่นอยู่ ถึงยามะจังจะไม่ใช่คนที่ป๊อปปูล่า ชนิดที่ว่าหัวบันไดไม่แห้ง ก็ไม่ถึงขั้นนั้น ... แต่น่ารัก ใสๆแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครมาติดพันเลย อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งแหละฟะ!! .... เกิดมีใครมาช่วงชิงยามะจังไปก่อนผมจะทำไงอ่า ...ถึงจะขี้อายแต่ก็รอบคอบนะครับผม!
��������������� ผมยืนรออยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ของยามะจังด้วยใจฝ่อๆ... หวาดกลัวไปทุกขณะจิต กลัวว่าเค้าจะรำคาญบ้าง กลัวว่าเค้าจะรังเกียจบ้าง ... แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังยืนหยัดที่จะสู้ต่อไป (ทำยังกะจะไปรบ)
�คนเรามันก็ต้องลองเสี่ยงกันดูซักตั้งล่ะเนอะ
อ้ะ ยามะจังเดินมาโน่นแล้ว ... ทำไงดีอะ ขาสั่น ... อ้า ทำไงดี... จะทำหน้ายังไง� เอามือไปไว้ตรงไหน จะพูดภาษาอะไร ....อ้ากก เดินเข้ามาใกล้แล้ว!!
��������������� "เอ่อ โทษฮะ"
ยามะจังเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมซึ่งตอนนี้ยืนนิ่งหลับตาปี๋ไม่ยอมรับรู้อะไร ขวางอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ของเขา
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด ... ฮ่า พอมองใกล้ๆอย่างนี้แล้ว ... น่ารักจังเลย ... โอ้ ไม่ๆ มันไม่ใช่เวลามาเคลิ้ม... แต่ผมเขิน .. ว้าก สติๆๆกลับม๊าาาๆ ... หายใจเข้า...เฮ้อ... หายใจออก..เฮ้อ...
��������������� ผมยืนสติแตก แสดงสีหน้าท่าทางประหลาดๆต่อหน้ายามะจังอยู่พักหนึ่ง ก็เห็นสีหน้าเขา งงเต๊ก ประมาณว่า มึงมายืนทำบ้าอะไรขวางตู้กูนิ .... แล้วก็ชี้ๆไปที่ล็อกเกอร์ เหมือนต้องการพูดว่าจะเปิดตู้ กรุณาอย่ามาขวาง
��������������� "อ่าา.."
ผมสังเกตเห็นว่าคิ้วเขาเริ่มขมวดเป็นปมนิดๆแล้ว .... หากยังยืนบ้าอยู่ตรงนี้ต่อไป มีหวังยามะจังคงไปลากคอยามมาไล่ผมไปแน่ ...เฮ้อ มาถึงขั้นนี้แล้ว ... ต้องพูดออกไปจริงๆแล้วน้าาาา .... เอาล่ะนะ ... หนึ่ง... สอง...
��������������� "มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"
��������������� "อ่ะ.."
ความคิดที่จะพูดอะไรต่ออะไรอย่างที่นอนคิดมาทั้งคืน ... มันเริ่มป๊อดไปทีละน้อยๆ เมื่อเห็นหน้าตาเขาเริ่มหงุดหงิดเล็กๆ พร้อมกับร่ายคำถามที่คิดว่าเค้าคงอยากจะถามตั้งแต่ที่เดินเข้ามาเจอผม ... แต่ว่า แล้วจะเอาไงต่อไปดีเนี่ย ... หน้าผมมันชักจะทนความร้อนไม่ไหวแล้ว ... ป่านนี้คงแดงไปทั้งตัว เหมือนโดนต้มแน่ๆเลย .... ง่า เขินลลล
��������������� "คือ.. ยามะจัง"
��������������� "??"
��������������� "ผะ..ผมชื่อ นากายามะ ยูมะ..อ่ะ เอ่อ..."
��������������� "...."
��������������� "คือว่า ...ชะ...ชะ....ช็อค..ช็อคโกแลตน่ะ.. เอ่อ...เอามาให้น่ะ (ยิ้มแหยๆ ทีนึงแล้วหลบฉาก)"
���������������
เฮ้อ... ไม่กล้าจนได้สิน่า ...
��������������� "ขอบคุณครับ..."
แม้จะงงอยู่มากๆก็ตาม ... แต่ยามะจังก็ยังมีน้ำใจ รับของจากคนบ้า?ที่หลบมุมไปยืนก้มหน้าตั้งสติอยู่ไม่ห่างไปแต่โดยดี แล้วหันเปิดตู้เก็บของตามปกติ ........ แอบแปลกใจเล็กๆที่วันนี้ ไม่ยักมีจดหมายแฮะ ... สงสัยคงเบื่อแล้วเลิกเล่นไปเองล่ะม้าง.... แย่จัง มาทำให้เรานิสัยเสีย แล้วก็มาจากไปซะเฉยๆซะได้...
��������������� "ยะ ..ยามะจัง"
เจ้าของชื่อหันไปมองร่างโปร่งอีกครั้ง ... คราวนี้ เจ้าคนสติไม่ค่อยจะเต็มคนเมื่อกี้ เดินเข้ามาในลุคใหม่ ไม่ก้มหน้าก้มตาท่าเดียวแล้ว ... ร่างสูงโปร่งเพรียวบางกับแววตาบริสุทธิ์ .... พอได้สบตากันตรงๆแล้ว ... ก็ดูดีเหมือนกันนี่นา ....
��������������� "ชะ.. ชอบนะ"
��������������� " !!!"
��������������� "แล้ว.. คือ..NY น่ะ ก็คือผมเอง..."
ร่างบางแอบอมยิ้มนิดๆ โดยคนที่เขินหน้าดำหน้าแดงนั้นไม่ทันมองเห็น...�
....................ในที่สุดก็ยอมออกมาจนได้นะ.......................
��������������� "...คบ... กับผมได้ไหม"
ไหนๆก็ไหนๆวะ พูดมาขนาดนี้แล้ว� ก็ขอมีความหวังซักนิดละกัน
��������������� เรียวสุเกะมองหน้าร่างโปร่งอีกครั้งอย่างพิจารณา ... ประสานสายตากันนิ่งๆ ทำเอาคนถูกจ้อง เขินใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าหลบสายตา และอาจเป็นเพราะไม่สามารถเดาความรู้สึกจากสีหน้านิ่งๆนั้นได้ ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดแปลกๆ .....
�
��������������� จนเมื่อร่างเล็กคลี่ยิ้มหวานออกมา เหมือนเป็นสัญญาณที่ดีของความสำเร็จ ...ใช่ไหม ??
�������������������������������
��������������� "ถ้าตัวตนของนายเป็นอย่างในจดหมายนั่น ฉันก็ยินดี.."
ผมตาเหลือกขึ้นมองหน้าเรียวสุเกะอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา .... ไม่ได้คิดวาดฝันไว้เลยว่า...รอยยิ้มนั้นจะเป็นของผมแล้วจริงๆ .... ยิ่งยามะจังยินยอมเป็นคนรัก นั่นก็เหนือความคาดหมายเข้าไปใหญ่
... โอย ผมล่ะจะเป็นลม ... ยาดม ยาหม่องช่วยด้วย!!!!
ดังนั้น พ่อหนุ่มขี้อายจึงยืนเขินหน้าแดงหูแดงแบบไม่มีที่สิ้นสุด มือไม้ก็ดึงทึ้งเสื้อ ทึ้งกางเกงไปเรื่อยเปื่อย เพราะทำตัวไม่ถูก... ซึ่งทั้งหมดนั้นก็เป็นสาเหตุให้เรียวสุเกะขำออกมาอย่างสุดกลั้น .... คนอะไรจะขี้อายได้น่ารักปานนั้น ...
��������������� เป็นคนขอความรักเองแท้ๆ กลับมายืนเขินทำอะไรไม่ถูกอยู่เนี่ยน้า!!!!!! ...
To be Con กำลังคิดอยู่น่ะนะ สำหรับเรื่องนี้.... ไหนๆก็แปลงฟิกเรื่องนี้ทั้งที .... เขียนเพิ่มเป็นสเปเชี่ยลซะหน่อยดีมั้ย 55+ เจอกันตอนหน้าจ้า
Talk: เย้!!สอบเสร็จไปสองตัว เลยมาลงฟิกด้วยความอารมณ์ครื้นเครง 55+
อันนี้แล้วแต่กระแสการตอบรับจากคนอ่านละกัน เพราะประยังมีฟิกค้างอีก 2 เรื่องที่ต้องเคลียร์ 555+
ความคิดเห็น