ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic HSJ].... You are beautiful ....[Hey!Say!JUMP version]

    ลำดับตอนที่ #4 : ขอโทษ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 386
      0
      4 ก.ค. 54


     
     

                                                   04

    .

    .

    .

     

    เช้าวันรุ่งขึ้น

     

    เรียวสุเกะตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่กลางห้องนั่งเล่น.... และไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ทุกคนในบ้านก็นอนเรี่ยราดกองกันอยู่ในห้องนั่งเล่นนี้ทั้งหมดในสภาพที่ไม่ดูนัก .... ขาขวาของอิโนะคุงพาดอยู่บนหลังของฮิคารุคุงที่นอนคว่ำอยู่ ในขณะเดียวกันก็มีหัวของยูโตะเกยอยู่บนนั้นด้วย ....ส่วนทาคาคิคุงนอนกอดหมอนแน่นเหมือนเด็กเลยทีเดียว สงสัยจะนึกว่าเป็นคุซาป๊งล่ะมั้ง .....ในบรรดาคนทั้งหมดนี่ดูเหมือนจะมีเคโตะคุงที่นอนได้เป็นผู้เป็นคนที่สุดแล้ว

     

    เขารู้สึกหนักหัวเอามากๆ จำได้ว่าเมื่อคืนซัดแอลกอฮอล์เข้าไปพอสมควร เลยลุกขึ้นมา ตั้งใจจะหาอะไรดื่มให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง .... แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับท่อนขาเรียวยาวของใครสักคนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

     

     

                    “ขอกาแฟแก้วนึงสิ” ฮิคารุเดินหัวยุ่งตามเข้ามาในครัว ตายังปรือแบบคนยังไม่ตื่นดี

     

    “เมื่อคืนนี่เล่นเอาเหนื่อยเลยนะยามะจัง” เคย์เดินตามหลังฮิคารุโผล่เข้ามาอีกคน

     

    “เหนื่อย?...เหนื่อยอะไรกันเหรอ”

     

    “อ้าว ยามะจังลืมหรือว่าซึนกันแน่ เมื่อคืนนี้ใครล่ะไปเมาหัวทิ่มอยู่บนดาดฟ้า นี่ถ้าเคโตะไม่ไปเจอจะเป็นยังไงนะ” เคย์ที่กำลังเล่าเพลินๆ หันไปมองหน้าเรียวสุเกะอีกที ก็พบว่ามีเครื่องหมายเควชชั่นมาร์กอยู่เต็มหน้า

     

    “จำไม่ได้เลยเหรอ”

     

    “.......” เรียวสุเกะส่ายหัวตอบอย่างจนปัญญา

     

    “สงสารยูยะจังเลยน้า โดนเข้าไปขนาดนั้นลืมไม่ลงแน่ๆ” ฮิคารุหยิบถ้วยกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จ แล้วเดินออกไป ทิ้งปมปริศนาเอาไว้

     

    “เอ๋....”

     

    “อย่าลืมไปขอโทษมันด้วยล่ะ” เคย์อาศัยจังหวะที่เรียวสุเกะกำลังใช้ความคิดและหันไปทางฮิคารุ คว้ากาแฟถ้วยที่สองได้แล้วเดินจากไปพร้อมทิ้งท้ายเอาไว้ให้คิดตามเช่นเดียวกัน

     

    “นั่นมัน...ของผม” ไม่มีประโยชน์ที่จะทักท้วงสินะ... นี่เขาควรจะเตรียมกาแฟไว้เผื่อคนที่เหลือดีมั้ยนี่ จะได้ไม่มีมือสามสี่ห้ามาฉกไปอีก... -_-;

     

    .......ขอโทษอะไรกันล่ะ ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป.........

    .......แต่ฟังแล้วมันดูเลวร้ายมากแน่ๆ.......

     

    แง..... ทำไงดี

     

     

     

    เรียวสุเกะเดินวนไปวนมาพลาง ทึ้งหัวตัวเองไปพลางอยู่บนระเบียงชั้น2 ของบ้านด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน ..... เขาพยายามคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่คิดให้หัวแตกตายยังไงก็คิดไม่ออก

     

    ..........เมื่อคืนเขาทำอะไรลงไปกันนะ!!..............

    แล้วมันเกี่ยวอะไรกับทาคาคิคุงด้วยล่ะ!!!!……..

     

    อ๋า...... คิดไม่ออกโว้ยยยยยย!!!!!!!!!!

     

     

    เคโตะเดินถือถ้วยชาออกมาที่ระเบียง หวังจะสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า แต่เห็นเรียวสุเกะเดินไปเดินมาเหมือนกำลังเครียดเรื่องอะไรอยู่จึงทักออกไป

     

    “ทำอะไรอยู่น่ะ ยามะจัง”

     

    “เคโตะคุง.....” เรียวสุเกะหันหลังขวับ ทำหน้าซาบซึ้งเหมือนเจอพระมาโปรดอย่างไรอย่างนั้น

     

    “อะไร ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้น”

     

    “เคโตะคุงอยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ใช่ไหม? เล่าให้ผมฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น ผมทำอะไรลงไปเหรอ?” ร่างเล็กพุ่งเข้าไปจู่โจมคำถามใส่เคโตะไม่ยั้ง จนร่างสูงตกใจเดินถอยหลังหนีพลางประคองแก้วไว้ไม่ให้ตกแตก

     

    “ใจเย็นๆสิ นั่งก่อน .....นายจำไม่ได้เลยเหรอ” เคโตะพาร่างเล็กมานั่งบนม้านั่งริมระเบียงด้วยกัน

    “ฮื่อออ” เรียวสุเกะพยักหน้ารับด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

    “... คืองี้นะ.........”

     

    แล้วเคโตะก็เล่าเรื่องเมื่อวานตั้งแต่ที่ร่างเล็กเมาไม่รู้เรื่อง แล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า จนเจอเข้ากับยูยะ .... เรียวสุเกะหลับตาและคิดภาพตามไปด้วย ความทรงจำที่ขาดๆหายๆไปในตอนแรกก็ค่อยๆถูกรื้อฟื้นขึ้นมา เหมือนมีใครมาฉายเทปรีรันให้ดูเป็นฉากๆ

     

    หลังจากเจอกับยูยะที่นอนอยู่แล้วอะไรต่อนะ ....เหมือนอยากจะถามอะไรซักอย่าง แต่ลมในท้องมันตีสวนขึ้นมาทำให้เกิดอาการอยากอาเจียร แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนเราก็เสียหลักล้มลงไปจูบพื้นแล้วก็สำรอกออกมาชุดใหญ่สินะ หลังจากนั้นก็รู้สึกโล่งสบายแล้วก็หลับไป.......

     

     

     

    .....เอ้ะ! เดี๋ยวนะ.... จูบพื้นเหรอ? จำได้ว่ามันนิ่มนวลกว่านั้นนี่นา....

     

    .......ถ้ามันไม่ใช่พื้น แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้ นอกเสียจาก...

     

     

    “รุ่นพี่ยูยะ!!!!

     

     

    “จำได้แล้วเหรอ” เคโตะถึงกับสะดุ้งในพลังเสียงของคนตัวเล็ก

    “แฮ่..คิดว่านะฮะ” เรียวสุเกะยิ้มเขินๆ เมื่อนึกออกแล้วว่าตัวเองทำอะไรน่าอับอายลงไปบ้าง

     

    “อืม ก็ดีแล้ว รีบๆไปขอโทษมันซะ ....เมื่อวานท่าทางจะช็อคน่าดูเจอคนอ้วกใส่ขนาดนั้น”

    “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

     

    ...............................

    ...................

    .........

     

    เรียวสุเกะกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งก็พบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว....

    ....น่าจะตื่นกันหมดแล้วล่ะนะ

     

    “ยูโตะคุง....เห็นทาคาคิคุงไหม” ร่างเล็กถามยูโตะที่เดินผ่านมาพอดีและกำลังจะขึ้นบันไดไป

     

    “นายจะตามไปทำอะไรยูยะอีกหรือเปล่า” ยูโตะหรี่ตามองเรียวสุเกะด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ...... เมื่อคืนเขาก็เป็นคนหนึ่งที่เดินตามเคโตะขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วเห็นเหตุการณ์ ด้วยความตกใจจึงวิ่งลงไปตามฮิคารุกับเคย์ขึ้นมาช่วยแบกร่างแข็งทื่อของยูยะกลับบ้านมา

     

    “ผมจะไปขอโทษเค้าน่ะ”

     

    “ไม่รู้ว่ายูยะมันหายช็อครึยังอะนะ แต่ตอนนี้น่าจะกำลังอาบน้ำอยู่ในห้อง” แม้ยูโตะจะยังคงไม่วางใจแต่ก็มีน้ำใจช่วยบอกทางให้

     

    “ขอบคุณนะยูโตะ”

     

    .

    .

     

     

    เรียวสุเกะเดินหอบถาดสีเงินที่บรรจุถ้วยข้าวต้ม และน้ำผลไม้เข้ามาในห้องยูยะ(หรือที่จริงก็เป็นห้องของเขาด้วย)อย่างระมัดระวัง ..... ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากทางห้องน้ำ สงสัยคงจะอาบน้ำอยู่อย่างที่ยูโตะบอกไว้ เขายืนลังเลตัดสินใจอยู่ว่าจะเอาไปวางไว้ตำแหน่งไหนถึงจะดี

     

     ...... ถ้าจะเอาไปวางบนโต๊ะทำงาน .... กระดาษโน๊ตเพลงทั้งหลายแหล่ที่กองอยู่ระเกะระกะเกลื่อนโต๊ะนั้นจะทำให้เขาโดนด่าซ้ำเอาเสียเปล่าๆ

     

    หรือจะเอาไปวางไว้หน้าห้องน้ำดี พอเปิดประตูออกมาจะได้แปลกใจ .... แต่ไม่ดีกว่า เผื่อยูยะทะเล่อทะล่าเดินออกมาไม่มองทางจะเหยียบชามแตกแถมเท้าพองอีกต่างหาก

     

    อ้ะ...นึกออกแล้ว .....เอาแบบนี้ดีกว่า 

     

    .

    .

     

    เฮ่ย!!!!!” ร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเปิดประตูออกมาเจอเรียวสุเกะที่นั่งคุกเข่าอยู่ในท่าเทพบุตร ส่งยิ้มแห้งๆรออยู่หน้าห้องน้ำ พร้อมกับมีถาดอาหารวางอยู่ข้างตัว

     

    คือว่า.... ผมเอานี่มาให้ แล้วก็อยากจะขอโทษเรื่องเมื่อวานน่ะเรียวสุเกะคว้าถาดมาถือแล้วยื่นไปตรงหน้ายูยะแบบกล้าๆกลัวๆ

     

    เหอ...ไอ้ที่เหมือนอ้วกเด็กนี่อะไรยูยะชะโงกดูของที่อยู่ในถ้วยอย่างใคร่รู้

    ข้าวต้มกุ้งฮะเรียวสุเกะยิ้มตอบแกนๆ..... ใจร้าย ....เขาอุตส่าห์ลงมือทำให้เองกับมือเลยนะ!

    อ้วกเด็กชัดๆ... นี่นายคิดจะมาขอโทษฉัน หรือจะมากวนอารมณ์ฉันกันแน่ ห๊า!!!!! ออกไป ฉันไม่อยากกิน!”

     

    แล้วทาคาคิคุงอยากกินอะไรล่ะยูยะชะงักไปนิดแล้วทำท่าคิดก่อนจะโพล่งวลีสั้นๆออกมาภายในเวลาไม่กี่วินาที

    พิซซ่า

    งั้นก็โทรสั่งเอาละกัน เดี๋ยวผมตามไปจ่ายให้

     

    ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรไกลไปกว่าอยากจะตามใจเพื่อไถ่บาปที่ทำไว้จริงๆ

     

    .

    .

     

    เรียวสุเกะนั่งกลืนน้ำลายลงคออย่างสงบบนโซฟานั่งเล่นในห้อง หลังจากที่แทบหลั่งน้ำตาเมื่อตอนควักเงินจ่ายค่าพิซซ่าไปเมื่อครู่..... ในขณะที่ทาคาคิ ยูยะ กำลังสวาปามพิซซ่าหน้าซีฟู้ดชิ้นที่แปด และหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดูรายการทีวีอย่างมีความสุข

     

    ตาเรียวจดจ้องไปที่กล่องพาสต้าอบชีสที่วางอยู่ข้างกัน....สลับกับมองยูยะที่ยังจดจ่อกับจอโทรทัศน์ .... พอสบโอกาสก็ยืดมือไปหาพาสต้าอย่างช้าๆเนิบนาบ ..... อ่า.... ชีสไหลเยิ้มน่ากินเป็นที่ซู้ดดดดดดดด ... ขอกินสักนิดคงไม่ว่ากันนะ

     

    เพียะ!!!!!!!!!!

     

    “โอ้ย!! เรียวสุเกะร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะถูกตีมืออย่างแรงทันทีที่แตะสัมผัสโดนกล่องพาสต้า

     

    “ฉันเห็นนะว่านายทำอะไร... อย่าคิดจะกินของๆฉันเชียว นายซื้อให้ฉันเป็นการไถ่โทษไม่ใช่เหรอ”

    “พาสต้านี่มันแถมมากับโปรโมชั่นไม่ใช่เหรอ...ทาคาคิคุงอยากกินพิซซ่านี่น่า เพราะงั้นกล่องนี้เดี๋ยวผมช่วยกินเอง”

    “ไม่ต้อง!...ฉันเป็นคนสั่ง เพราะฉะนั้นฉันต้องรับผิดชอบหมดอยู่แล้ว”

     

    โครกกกกกก~!!

     

    เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นขัดบทสนทนา ... เรียวสุเกะยิ้มแห้งๆ เขายังไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวนอกจากกาแฟเมื่อเช้า ไม่สิ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ยังไม่มีอะไรหนักๆตกถึงท้องเลย ... แล้วไหนจะต้องมานั่งดูคนกินของอร่อยๆล่อหน้าล่อตาอีก ...ท้องมันก็เลยร้องประท้วงให้เจ้าของมันอายขายขี้หน้าเอา

     

     “แล้วไอ้อ้วกเด็กของนายล่ะ”

    “ตอนที่เดินออกไปก็โดนฮิคารุคุงที่กำลังหิวจัดแย่งไปกินแล้ว”

    “ของแบบนั้นมีคนแย่งด้วยเหรอ” เรียวสุเกะมองค้อนอย่างเคืองๆ

     

     ....ถึงตอนนั้นจะโดนฮิคารุพูดใส่ว่า

    รสชาติมันก็ดีอ่ะนะ แต่บางทีหน้าตามันก็สำคัญ... พยายามเข้าล่ะไอ้คำพูดเชิงเห็นอกเห็นใจนั่นมันอะไรกัน!?

     

    “น้ำลายยืดแล้ว” ร่างสูงพูดขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปที่ริมฝีปาก เรียวสุเกะตกใจหลุดออกจากภวังค์รีบเอามือเช็ดตามคำบอก

    “ไหน..ไม่เห็นมี”

    “ล้อเล่นน่ะ” พูดเรื่องล้อเล่นหน้าตายแบบนั้น ใครจะไปรู้ล่ะ!

     

     “นายอยากกินเหรอ” ยูยะถามเขาอีกครั้ง ขณะที่กำลังเริ่มต้นเปิดกล่องพาสต้า ใช้ส้อมม้วนเส้นขึ้นมาคำใหญ่

     

    “ขอกินนิดเดียวก็ได้...นะ ทาคาคิคุง~ ลงทุนอ้อนเลยนะเอ้า..... ตาเรียวกระพริบปริบๆขอความเห็นใจ

     

    “ฝันไปเหอะ” ร่างสูงอ้าปากกว้างรับม้วนพาสต้าก้อนใหญ่ในมือนั้นด้วยหน้าตายั่วโทสะ ก่อนจะหันกลับมาใช้เท้าเขี่ยรีโมทเข้ามาใกล้เพื่อเปลี่ยนช่องทีวี .... เรียวสุเกะมองดูการกระทำของยูยะด้วยอาการอ้าปากค้าง

     

    ..............ไอ้บ้านี่มัน.......กวนประสาทชะมัดเลย!!!!!!!!.....................

     

    ..........ขอกันดีๆแล้วไม่ให้ใช่มั้ย.........

     

    .......คอยดูนะ......

     

     

    เรียวสุเกะนั่งนิ่งรอโอกาสที่ร่างสูงกำลังตั้งใจดูเอเคบีในชุดกะลาสีละลานตาในรายการเพลง...ตาเรียวจับจ้องทุกอิริยาบถของยูยะไม่ว่าจะเอนหลังพิงกับพนัก ขยับไปคว้าหมอนที่วางประดับโซฟามากอดไว้ ยกแข้งขายาวๆขึ้นมาพาดบนโต๊ะ เลื้อยตัวไปตามแนวยาวของโซฟาหรือว่าเอื้อมมือไปหยิบแก้วโค้กขึ้นมาจิบเบาๆดับกระหาย.....

     

    นี่ล่ะโอกาส .....

     

    ยูยะที่กำลังอิ่มหนำสำราญ เพลิดเพลินใจจนพลั้งเผลอและวางใจจนไม่ได้ระแวดระวังอะไรเท่าไหร่นัก ดังคำสุภาษิตกฎหมายที่ว่าไว้ว่า ผู้ประมาทเลินเล่อย่อมเป็นผู้เสียเปรียบ ..... เรียวสุเกะที่คำนวณทางหนีทีไล่ไว้พร้อมแล้วกำลังคิดทำการใหญ่ ......ใช้ความว่องไวและปราดเปรียว คว้ากล่องพาสต้าที่หมายตาไว้มาได้แล้ววิ่งเข้าไปหลบภัยในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

     

    กว่าที่ยูยะจะรู้สึกตัวและตะเกียกตะกายตัวเองขึ้นมาจากท่านอนเกียจคร้านได้นั้น แมวขโมยก็กินจนอิ่มท้องไปแล้ว ..... ร่างสูงโมโหลมออกหู กัดฟันกรอด เค้นชื่อเรียกด้วยเสียงดังราวกับพายุ

     

     

    “เรียวสุเกะ!!!!!!!!!!!!!!!

     

     

    .................................

    .....................

    .........

     

     

     

     

    To be con

    talk : พาร์ตนี้ดูไม่มีอะไรนอกจากทาคายามะจะแย่งของกินกันเนอะ 55+

    พูดถึงคอมเม้นตอนก่อนๆ รู้สึกจะมีคนสงสัยเรื่องคุซาป๊ง ...ว่ามันคือแมงอะหยัง55+ ตกลงมันก็คือชื่อของตุ๊กตาหมีที่ทากะจังติดนั่นเอง จริงๆในเรื่องก็บอกไว้นะ ลองย้อนไปอ่านดีๆ ... แต่ไม่เป็นไร สงสัยอะไรถามได้เลยค่ะ ยินดีตอบ
    นอกจากนี้แล้ว พีซังยังคงครองใจคนอ่านได้อยู่เสมอ

    ปล2. แฮปให้ผู้ชายวันชาติอเมริกาทั้ง 2 คนด้วยค่า ...มีความสุขมากๆนะ

    ปล.สุดท้าย เป็นประเด็นฮอต ไม่พูดไม่ได้สินะ... เป็นกำลังใจให้น้องริวนะ ถึงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากรอข่าวจากป๋า แต่เราก็เป็นคนนึงที่อยากให้จัมพ์มี 10 คนตลอดไป^^    

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×