คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สมาชิกใหม่
Title : You are Beautiful
Cast : Takaki Yuya x Yamada Ryosuke
Inoo Kei x Arioka Daiki
And Others
Rate : PG 15
Author : I-PrA
[1]
A.N.JUMP เป็นวงดนตรีชื่อดังในยุคนี้ที่ไม่มีใครในเกาะญี่ปุ่นไม่รู้จัก..... พวกเขาเปี่ยมไปด้วยความสามารถทางดนตรี และมีใบหน้าราวกับเทพบุตร และที่สำคัญอายุยังน้อยด้วย ...... A.N.JUMP สังกัดอยู่ค่ายเพลงของยามาชิตะ โทโมฮิสะ หรือที่รู้จักกันในวงการว่า “ยามะพี” เจ้าของบริษัทที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังหนุ่ม ซึ่งเป็นโปรดิวเซอร์เอง ลงมือเองตั้งแต่คัดเลือกเด็กเข้าวง จนกระทั่งถึงการควบคุมผลงานเพลงที่ใช้โปรโมตเป็นซิงเกิลออกมา ทุกเพลงของ A.N.JUMP ล้วนติดโอริกอนชาร์ตอันดับ 1 และมียอดขายเพิ่มขึ้นๆในทุกๆซิงเกิลที่ออกวางจำหน่าย.... เรียกได้ว่าความดังของ A.N.JUMP ในตอนนี้นั้นไม่สามารถหยุดยั้งได้อีกแล้ว
แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อยามะพีเรียกทุกคนในวงมาที่บริษัท เพื่อประกาศว่าจะมีสมาชิกเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งคน ก็สร้างความโกลาหลในห้องประชุมได้ไม่น้อยทีเดียว
“ผมว่าวงเรามีจำนวนสมาชิกที่พอดีแล้วนะครับพีซัง” ยาโอโทเมะ ฮิคารุ มือเบส
“ใช่ ตั้งห้าคนแล้วนะ ห้าคน กลองก็มี คีย์บอร์ดก็มี ไหนจะเบสกับกีต้าร์อีก จะเอาสมาชิกเพิ่มมาเล่นอะไรครับ อังกะลุงหรือว่าไง” อิโนโอะ เคย์ มือคีบอร์ด
“อีกอย่าง บ้านที่เราอยู่มันก็เต็มทุกห้องแล้วไม่ใช่เหรอ... แล้วจะให้คนใหม่ไปนอนที่ไหนล่ะ” เคโตะ มือกีต้าร์ โดยที่นากาจิม่า ยูโตะ มือกลองประจำวงพยักหน้าหงึกหงักเป็นแบ็คกราวน์
“พวกนายจะตีโพยตีพายไปไหนกัน ยังไม่ทันไรก็งอแงแล้วเหรอ”
ห้าหนุ่ม A.N.JUMP กลับมาสงบเสงี่ยมอีกครั้ง ยามะพีกวาดสายตามองหน้าทุกคน ก่อนจะพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มพิศวง
“พวกนายไม่รู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไปบ้างเลยเหรอ ..... มันออกจะแห้งแล้งไปหน่อยน้า วงที่มีแต่ผู้ชายผู้ชายผู้ชายตั้งห้าคนเนี่ย” เหล่าสมาชิกมองหน้ากันอย่างแหยๆ.... จะไปโทษอะไรใครได้ ที่วงนี้มีแต่ชายล้วนก็เพราะตัวเองเป็นคนเลือกเข้ามาเองไม่ใช่เหรอ
“หรือพูดอีกอย่างก็คือ ฉันค้นพบดาวดวงใหม่ที่จะทำให้วงของพวกนายมีสีสันเพิ่มขึ้นอีกจมเลย”
.........................................
.........................
...........
“ขอแนะนำให้รู้จักกับสมาชิกคนที่หกของ A.N.JUMP......ยามาดะ เรียวสุเกะ!!!!”
ร่างเล็กก้าวเข้ามาในห้องด้วยอาการประหม่าและกดดันกับสายตาของมนุษย์ผู้ชายตัวสูงใหญ่4-5คนที่แออัดกันอยู่ในห้องประชุม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาสีเลือดหมูกลางห้องที่จ้องเขม็งมาที่เขาอย่างไม่เป็นมิตรนั่นอีกด้วย
“ผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“ไหนว่าผู้ชาย 5 คนมันแห้งแล้งไง นี่เพิ่มเป็น 6 มันไม่ยิ่งน่าสงสารรึไงกัน”
“ตัวแค่นี้เอง เตี้ยกว่าที่คิดนะ”
“จะแบกเครื่องไหวเหรอ ตัวแค่นั้น”
“ใครบอกจะให้ยามะจังเล่นดนตรีกันล่ะ ยามะจังจะมาเป็นนักร้องนำต่างหาก” ยามะพีแย้งออกมา
ทุกสายตาพุ่งเป้าไปที่ ทาคาคิ ยูยะ โดยไม่ต้องบอกคิว ..... นักร้องนำของ A.N.JUMP ก็คือยูยะไม่ใช่เหรอ ...แล้วเอาสมาชิกใหม่มาเป็นนักร้องนำอีกมันหมายความว่าไงกัน!!!
“แหม ไม่ต้องทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นก็ได้ ยูยะคุง ฉันหมายถึงยามะจังจะมาเป็นนักร้องนำคู่กับนายต่างหากล่ะ” เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของสี่ชีวิตที่เหลือดังสนั่น หาได้เกรงใจผู้มาใหม่ไม่
“ร้องนำเหรอ......คิดจะมาร้องคู่กับฉันน่ะนายมีความสามารถแค่ไหนกันเชียว หึ!” ในที่สุดยูยะที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาอยู่พักใหญ่ก็เปิดปากพูดสักที... ดวงตาเรียวรีจิกมองผู้มาใหม่อย่างดุดัน โดยไม่สนว่าคนตัวเล็กๆนั้นจะหวาดกลัวแค่ไหน
“เอ่อ”
“เอ่ออ่าอยู่ได้ น่ารำคาญ” ยูยะผู้มีความอดทนแปรผันกับความสูงลุกขึ้นสาวเท้าเข้ามาคว้าข้อมือเรียวสุเกะและลากไปยังห้องซ้อมดนตรีที่อยู่ใกล้กันแล้วล็อคประตู โดยมีสมาชิกที่เหลือวิ่งตามมาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง และยามะพีที่เดินทอดน่องตามมาทีหลังไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ
“ยูยะ..อย่าเพิ่งทำอะไรเด็กนั่นนะ!”
“เปิดหน่อย ให้พวกเราเข้าไปด้วยสิ”
“ยูย๊าาาาาาา........”
เสียงตะโกนโวยวายของสมาชิกในวงดังลั่นอยู่ข้างนอกห้อง .....ส่วนบรรยากาศในห้องซ้อมที่มีเพียง เรียวสุเกะที่ยืนก้มหน้าอยู่กลางห้อง และยูยะที่กอดอกมองอยู่นิ่งๆนั้น...
“ไหนร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิ” ยูยะพูด
“ตะ...ตอนนี้เลยเหรอ” เรียวสุเกะถามเสียงสั่น ยูยะในเวลานี้ดูเคร่งเครียดเสียจนร่างเล็กนึกเกรงกลัว
“ใช่....ถึงยามะพีจะพูดยังไงก็เถอะ แต่ถ้าฉันไม่ยอมรับ.... นายก็จบ”
เรียวสุเกะกัดฟันต่อสู้กับหน่วยตาคมกริบนั้นอย่างไม่ย่อท้อ.... ในหัวนึกย้อนไปถึงคำสัญญาที่ทำให้เขามายืนอยู่ที่นี่ตอนนี้
“นะ เรียวจัง ช่วยไปออดิชั่นแทนพี่หน่อยนะ”
“ผมร้องเพลงไม่เก่งซะหน่อย”
“แต่มันเป็นความฝันของพี่ที่จะได้เป็นหนึ่งในวง A.N.JUMP ...คิดดูสิ แต่ละคนสุดยอดทั้งนั้นเลยนะ”
“ผมว่าไดจังรอให้ตัวเองหายแล้วค่อยไปออดิชั่นใหม่ก็ได้นี่”
“ไม่ได้!! กว่าจะถึงตอนนั้นคงมีหมาคาบโอกาสนั้นไปกินแทนแล้วล่ะ.... ฉันไม่อยากให้โอกาสนั้นตกอยู่ในมือคนอื่นนี่นา”
“ทำอย่างกับว่าผมจะได้มันมาง่ายๆ”
“เสียงนายดี เค้ารู้กันทั้งตำบลแล้ว ตอนนายแหกปากร้องเพลงในห้องน้ำน่ะ เสียงเบาซะที่ไหน”
“ก็...นั่นแหละ! มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะไดจัง”
“เอางี้...ถ้านายยอมไปออดิชั่น พี่จะพาไปกินบุฟเฟห์อาหารนานาชาติ แล้วถ้านายผ่านออดิชั่น พี่จะพานายไปเก็บสตรอเบอร์รี่กินไม่อั้นในสวนสตตรอเบอร์รี่ที่อร่อยที่สุดเลย!”
“โอเค เรื่องแค่นี้ผมก็ทำให้พี่ได้อยู่แล้วน่า ไม่เห็นต้องเอาของกินมาล่อกันเลย”
“เหรอ....งั้นไม่เอาใช่ป่ะ”
“เอาสิ! ลูกผู้ชายพูดแล้วคืนคำได้ไง... พูดแล้วพูดเลยนะ เดี๋ยวผมจะไปเขียนสัญญามาให้พี่เซ็นต์”
นั่นล่ะ ถึงบทสนทนาของเราจะแปลกๆไปหน่อย แต่สุดท้ายแล้วก็คือเรียวสุเกะยอมมาไล่ตามความฝันแทนพี่ชายที่ร่างกายอ่อนแอ ป่วยง่าย และต้องพลาดโอกาสทุกครั้งที่มีการแข่งขันหรือรับสมัครออดิชั่น อย่างเช่นงานนี้เป็นต้น .......ทั้งหมดนั่นคือต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในหลุมอวกาศที่มีแต่ความกดดันพุ่งเข้าใส่ไม่ยั้ง.....แบบนี้…..
“เร็วสิ หรือว่านายไม่กล้า....ถ้าเป็นแบบนี้คงทำงานด้วยกันไม่ไหวมั้ง” ยูยะกดดันเขาอีกครั้ง และเลวร้ายกว่าเดิมด้วยการสืบเท้าเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
เรียวสุเกะหลับตาลงหลบหนีจากสายตากดดันที่บั่นทอนกำลังใจของเขาเกือบมลายสิ้น และเปล่งเสียงร้องเพลงที่มีอยู่ในหัวเขาตอนนั้นออกมา
เสียงหวานที่ใสและกังวานก้องเนื่องจากอยู่ในห้องเล็กๆ เสียงของเรียวสุเกะมีคีย์สูงกว่าเสียงทุ้มต่ำอย่างยูยะ แต่ยังคงความเป็นเสียงของผู้ชาย ไม่ได้แหลมปรี๊ดบาดหูเหมือนเสียงผู้หญิง ..... น้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวล ให้ความรู้สึกที่เบาสบาย แตกต่างจากแนวเพลงเดิมของ A.N.JUMP ที่ค่อนข้างหนักแบบดนตรีร็อค
ร่างสูงเหมือนตกอยู่ในภวังค์เสียงร้องของเรียวสุเกะ จึงไม่ทันรู้ตัวว่าประตูห้องถูกเปิดออกโดยกุญแจสำรองในมือยามะพี และสมาชิกทุกคนรวมถึงตัวยามะพีเองก็เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว
เพลงจบท่อนแล้ว... ยามะพีปรบมือให้เสียงดังอย่างออกนอกหน้า ยูยะสะดุ้งหลุดจากภวังค์ในทันที แต่ยังคงทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิมเป็นการกลบเกลื่อน
“เพราะใช่มั้ยล่ะ น่าจะเข้ากันกับโทนเสียงของนายนะ ยูยะ” ยามะพีตบเข้าที่ไหล่ของยูยะและรวบเอาตัวเรียวสุเกะมายืนใกล้ๆกัน
“เอาเป็นว่าไม่มีใครคัดค้านแล้วนะ พรุ่งนี้ก็เตรียมแถลงข่าวกันเลย”
หากยามะพีคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังเป็นที่จับตามองในขณะนี้ การตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและฉับพลันก็เป็นอีกหนึ่งเอกลักษณ์เฉพาะตัวของยามะพีที่ทำให้ธุรกิจเพลงของเขาประสบความสำเร็จไปด้วยดี
“เห....” ทุกคนในห้องร้องเป็นเสียงเดียวกัน
“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ พีซัง” ฮิคารุร้องออกมา
“เหล็กน่ะ ต้องตีตอนที่มันร้อนนะ.... ทำอย่างกับตัวเองไม่เคยไปได้” ยามะพีทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“ก็เพราะเคยนั่นแหละผมถึงได้ท้วง” เคโตะแอบบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะต่อให้พูดไปก็คงไม่สามารถเปลี่ยนใจท่านประธานที่ตัดสินใจลงไปแล้วได้ ทุกคนต่างรู้ดี
“อ้อ ยามะจัง.... เตรียมย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านพักตั้งแต่วันนี้เลยนะ” ยามะพีหันมาบอกเรียวสุเกะด้วยหน้าตาประหนึ่งชวนไปกินข้าวเย็นธรรมดาๆ
“เอ้ะ...ต้องย้ายด้วยหรือฮะ” เรียวสุเกะทำตาโตตกใจ ....ไม่เห็นมีใครบอกเขาเรื่องนี้เลย....
“ย้ายสิ ทุกคนในวงก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดแหละ จะได้สนิทกันเร็วๆ แถมยังทำงานสะดวกด้วย ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว หึหึหึ ... เอ้า รีบทำความรู้จักกันไว้ซะ”
.
.
“ตามนี้แหละไดจัง ผมต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่คืนนี้เลย”
//// อื้ม ก็พอรู้อยู่แล้วแหละ.... งั้นเดี๋ยวพี่เอาเสื้อผ้าไปให้นะ////
“ไดจัง.... อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า”
////สบายมาก ไม่ต้องเป็นห่วงน่า...////
“ห้ามตากฝนนะ ก่อนนอนกินนมแล้วก็นอนห่มผ้าด้วย เปิดแอร์แค่ 25 องศาพอ ห้ามกินขนมเยอะเกินไปด้วย...”
////พอแล้วๆ ฉันเป็นพี่หรือว่าลูกเรียวจังกันแน่เนี่ย////
“ก็ผมเป็นห่วงนี่ ไดจังป่วยง่ายจะตาย ...ถ้ามีเป็นอะไรหรือมีอะไรรีบโทรบอกผมนะ”
รอพี่ชายรับคำอีกสองสามอย่างก็วางสาย .... เรียวสุเกะถอนหายใจ
“หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรนะ”
......................................
.........................
..........
To be con
ฟิกเรื่องนี้คิดว่าคู่ไม่แปลก(มั้ง) อาจจะไม่แปลกมากแต่ไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่
ถ้าคนเคยดูละครแล้วก็คงเดาพระเอกกันได้ละนะ
ก็มาอ่านฟิกต้อนรับละครใหม่ของฮิคารุกันนะคะ ... (ลงก่อนละครฉาย แต่ไม่รู้ว่าจะจบหลังละครจบหรือเปล่า 55+)
แนะนำติชมกันได้นะคะ
ความคิดเห็น