[SF HSJ] IN THE BOX [Arioka Daiki]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

In the box
 

cr- rrr_roooll
 

Title: In the box

Cast: Arioka Daiki

Genre: Fantasy Comedy

Author: I-PrA

Rate : ฉ.ฉิ่ง

เนื้อเรื่อง

   คืนนี้เป็นคืนฮัลโลวีน วันปล่อยผีครับ .....สำหรับผม อาริโอกะ ไดกิ ที่มีชีวิตอยู่มาได้ 22 ปี โดยที่ไม่เคยกลัวสิ่งเร้นลับๆใดทั้งปวงบนโลกนี้ และก็ไม่ได้เห็นว่ามันเป็นวันสำคัญอะไรที่ต้องให้ความสำคัญ

........มันก็แค่วันๆนึงที่กำลังจะผ่านไปเท่านั้นเอง......

                ผมใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดามาตลอด ตื่นเช้ามา ไปทำงาน แล้วก็กลับบ้าน เป็นซาลารี่แมนในบริษัทธรรมดาๆที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร

                แต่แล้วเรื่องมันก็เกิดในช่วงหัวค่ำที่ผมกลับมาถึงแมนชั่นของตัวเองเพื่อพักผ่อนนั่นแหละครับ

                “นี่มันกล่องอะไร?!!”
 

 ผมเจอลังกระดาษแปลกๆตั้งอยู่หน้าห้องของตัวเอง.... มันเป็นกล่องเล็กๆที่ปิดฝาพับไว้อย่างลวกๆ ไม่ได้ปิดเทปอย่างแน่นหนาอะไร  ไม่มีแม้แต่โน๊ตหรือตัวอักษรเขียนจ่าหน้าถึงใคร......

                .......แล้วทำไม...ถึงต้องมาอยู่หน้าห้องผมด้วยล่ะ .....

                .......ถัดไปอีกสักสองห้องมันจะตายมั้ยห้ะ!!......

                .......เปิดดูดีมั้ยอะ........

                ผมสองจิตสองใจลังเลว่าจะเปิดดูดีรึไม่ดีอยู่เป็นนานสองนาน ..คือจะทำเป็นไม่สนใจแล้วเข้าห้องไปก็ไม่ได้ เพราะกลัวว่าของข้างในจะเป็นของอันตราย อย่างพวกระเบิดอะไรเทือกๆนี้ ...ถ้าเกิดมันระเบิดตูมตามขึ้นมาผมคงจะตายอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ซึ่งผมคงยอมไม่ได้

........ยุ่งยากจริง.......

                สุดท้ายก็กลั้นใจยกตีนยื่นไปเขี่ยๆเปิดกล่องเข้าจนได้ ......แล้วก็มีอันต้องสะด้งสุดตัวเมื่อกล่องใบเล็กนั้นสั่นเล็กน้อยให้คนใจกล้าได้ใจเสียเล่น

                ......คิดในแง่ดี บางทีมันอาจจะเป็นพวกสัตว์ตัวเล็กๆ หมา แมวที่ถูกทิ้งเสียล่ะมั้ง

                ..... แต่ว่า แมนชั่นที่เขาอยู่ตอนนี้มันมีกฎห้ามเลี้ยงสัตว์นี่นา .....ใครมือบอนเอามาทิ้งไว้กันนะ

                ผมค่อยๆชะโงกหน้าไปดูว่า ‘อะไร’ กันแน่ที่อยู่ในกล่องบ้านี่

                “นี่มันตัวอะไรน่ะ?!!”

                ......สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กตัวสีฟ้าสดใส บนตัวสวมห่วงยางว่ายน้ำสีแดงสลับขาว ห้อยนกหวีดไว้ที่คอ บนหัวกลมๆนั่นสวมแว่นดำน้ำไว้ด้วย......

                ......ตอนนี้มันดำลังจะเข้าหน้าหนาวแล้วไม่ใช่รึไง  ไอ้พร็อบแห่งฤดูร้อนนี่มันอะไรกัน!! ….

                ผมยืนนิ่งประสานสายตากับตากลมๆแป๋วๆแบ๊วๆของเจ้าตัวนั้นอยู่สักพัก

                “อ่าห์...น่ารักจังเลย~”

หน้าตาบ้องแบ๊วของมันดึงดูดให้ผมก้มลงอุ้มเจ้าตัวสีฟ้าขึ้นมากอดไว้เหมือนลูกหมาลูกแมวเกิดใหม่ตัวน้อยๆ

                แล้วพอผมลูบหัวกลมของมันเบาๆ

“เซบ้า~” ....เจ้าตัวสีฟ้ามันทำหน้าตาร่าเริง ร้องครางตอบรับอย่างมีความสุข .... ดูท่าจะชอบให้ลูบหัวนะ

                “หืม....ร้องว่าอะไรนะ  นายคือตัวอะไรน่ะ?”

                .....ตัวสีฟ้าๆจิ๋วๆแบบนี้  .......รึมันคือตัวสเมิร์ฟที่หลุดมิติออกมาจากในป่าแบบหนังฮอลลีวูดกันนะ!!

                .....ไม่สิ สเมิร์ฟไม่หน้าตาแบบนี้ ...ไอ้ตัวนี้หน้าดูโง่กว่าเยอะเลย แถมพร็อบหน้าร้อนนี่ก็แบบ.....ไร้เซ้นส์สุดๆ

                “หลงมาเหรอ หรือจะมาขออยู่ด้วย”

                “เซบ้า~” ไอ้ตัวเล็กสีฟ้ามันทำหน้าอ้อนขั้นสุด... ตาใสๆนั่นเริ่มคลอไปด้วยน้ำที่หัวตาแล้ว

                 ….รึว่าเจ้านี่จะรู้นะ ว่าเขาแพ้สิ่งมีชีวิตตัวเล็กน่ารักเสมอ…..

                “โอ้ย...ทำไงดี รู้สึกเหมือนตกหลุมรักไปแล้ว~ น่ารักอะไรแบบนี้.....มาอยู่กับฉันนะ”

                แล้วผมก็ตัดสินใจเปิดประตูพาเจ้าตัวเล็กเข้าห้อง โดยไม่ลืมเตะหลักฐานลังกล่องกระดาษนั่นเข้าห้องไปด้วย

                “อ่ะ....”

                มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กกระเด็นออกมาจากกล่องด้วย โน้ตนั่นมีตัวหนังสือเขียนไว้แค่คำเดียว ว่า ‘ยูยะเซบ้า’

                “ยูยะเซบ้า.....ชื่อนายเหรอ?” ผมก้มลงถามเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด

                “เซบ้า~”

......ใจคอจะร้องเป็นอยู่คำเดียวใช่มั้ยเนี่ย..... แต่มันก็ทำหน้าร่าเริง เหมือนกำลังดีใจที่ถูกเรียกชื่อ... งั้นก็คงเป็นชื่อของเจ้านี่แหละนะ

                “คงใช่ล่ะนะ งั้นฉันจะเรียกนายว่าเซบ้าจังนะ”

“เซบ้า~”

                นับจากวินาทีที่พาเจ้าตัวเล็กสีฟ้าเข้ามาในห้อง มันก็เหมือนว่าจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมแล้วเรียบร้อย ....ผมเห่อมันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด....มันทั้งน่ารัก ขี้อ้อน แต่ก็เชื่อฟัง แถมยังชอบแช่น้ำเป็นที่สุด .....

                ถามว่าผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ..ก็เพราะว่าผมจับเจ้าตัวเล็กแช่น้ำในอ่างใบเล็กแล้ววางไว้ในซิงค์ล้างจานในระหว่างที่ผมผละออกไปเตรียมทำอาหารเย็น......เห็นว่าเจ้านั่นตีขาลอยไปลอยมาลั้ลลาอยู่ในน้ำด้วยห่วงยางสีแดงอันเป็นพร็อบที่ติดมากับตัวมันนั่นแหละ

                แต่ชะล่าใจได้ไม่เท่าไหร่ หางตาผมก็เห็นเจ้านั่นปีนขึ้นมาเดินดุ้กดิ้กๆอยู่ขอบซิงค์ แล้วก็พลาดท่าไหลตกลงไปในซิงค์ล้างจาน พอพยายามที่จะปีนขึ้นมาใหม่ ก็ดันไปเปิดโดนคันโยกก๊อกเข้าซะได้......เลยโดนมวลน้ำจำนวนมากกระแทกเข้าโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว

                “เฮ้ย เซบ้า!!” ผมรีบรุดมาหิ้วเจ้าตัวสีฟ้าออกมาวางไว้บนผ้า เจ้านั่นนั่งตัวสั่นงันงก แถมด้วยฮัดชิ้วเป็นเสียงเล็กๆฟังดูน่ารักน่าเอ็นดูเกินกว่าจะว่ากล่าว

......ถึงจะชอบน้ำแค่ไหน แต่เจอแบบนี้เข้าไปก็ต้องสำลักเป็นธรรมดา สินะ.....

                “สำลักเลยสิ สมน้ำหน้าดีมั้ยเนี่ย.....อย่าซนสิ”

                ถึงวาจาจะใจร้ายไปอยู่บ้าง แต่ผมก็เอาผ้าผืนขนหนูผืนเล็กที่ลงทุนตัดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยให้เป็นสมบัติของเซบ้ามาคลุมแล้วเช็ดตัวให้เบาๆ

                เจ้านั่นทำหน้าหงอย ยินยอมแต่โดยดีไม่มีปากมีเสียง ...หรือว่าอาจจะช็อกจากการโดนน้ำราดใส่ก็เป็นได้

                “อ่ะ กินนี่สิ”

                ผมเห็นแล้วก็อดเอ็นดูมันไม่ได้อีกนั่นแหละ เลยไปหยิบเอาคุกกี้มาหักเป็นชิ้นเล็กๆให้เป็นการปลอบขวัญ….เจ้านั่นน่ะเห็นขนมทีไรล่ะก็ยิ้มร่าเริงได้ทุกทีแหละ ......

                .

                .

                “เซบัาจัง อาบน้ำกันเถอะ”

                “เซบ้า~”

......ไม่รู้ว่าเจ้านั่นเข้าใจหรือเปล่า แต่แค่ได้ยิ่งว่าเล่นน้ำหรืออาบน้ำ มันก็ทำหน้าระริกระรี้นำมาก่อนแล้วล่ะ......

                ผมก้าวเท้าลงไปนั่งแช่ในโอฟุโระร่วมกับเจ้าเซบ้าที่ตีขาลอยไปลอยมาเล่นกับเป็ดของเล่นตัวสีเหลืองสองสามตัวอยู่ก่อนหน้าแล้ว

                “เอ๋...เซบ้าจังพุงป่องขึ้นล่ะ เมื่อกี้กินมากไปล่ะสิ...แถมกินแต่เนื้อด้วยสิ ฮิฮิ”

                “อ้ะ หย๋าๆๆๆๆๆ”

...เจ้านั่นยกมือขึ้นปิดหน้าที่ระเรื่อแดงขึ้นมา แล้วก็พยายามตีขารัวๆลอยหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้.... มันก็น่าขำอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

                “ฮ่าๆๆ แค่นี้ทำเป็นเขินด้วยอ่ะ เอ้าๆๆ ไม่ต้องมุดน้ำแบบนั้น ตูดโด่งหมดละ ก้นก็ใหญ่..น่าตีชะมัด”

                “อ๊า~”

                .....เจ้าเซบ้านี่มันน่ารักน่าฟัดชะมัด .....แถมแกล้งก็สนุก......

......ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขจนลืมเวลาแบบนี้มาก่อนเลย .....

.

                .

พอตกดึก ....เข้าใกล้เที่ยงคืนมากเท่าไหร่

เซบ้าจังที่นอนซุกอยู่บนอกผมเกิดตัวร้อนราวกับไฟ อาการเหมือนคนไม่สบายเป็นไข้ขึ้นมาซะเฉยๆ

เอาอะไรให้กินก็ไม่ยอมกิน ...เจ้านั่นส่ายหน้าหนีไม่อยากอาหารทั้งๆที่เมื่อเย็นออกจะสวาปามราวกับของชอบแท้ๆ

...... ผมเดินพล่านไปมาอยู่ในห้องอย่างคนคิดไม่ตก โดยที่เจ้านั่นนอนหายใจรวยรินหน้าแดงแจ๋ตัวร้อนจี๋อยู่บนเตียง.....

......ความคิดนึงที่แวบขึ้นมาคือพามันไปส่งโรงพยาบาล .....แต่คิดไปคิดมาแล้วก็ไม่รู้จะบอกคุณหมอว่ามันคือตัวอะไรดี ....แถมยังไม่รู้ที่มาที่ไปที่แท้จริงอีกด้วย ....เกรงว่าแทนที่จะได้รักษา อาจจะโดนจับเข้าห้องทดลองแทนก็เป็นได้

......แบบนั้นไม่ดีแน่ๆล่ะ.....

...ผมเองก็ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงมาก่อน เพราะรู้สึกว่ามันเป็นภาระที่ต้องแบกความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นโดยที่ไม่ได้ประโยชน์อันใด ....ก็เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันหายตัวร้อน แล้วกลับมาน่ารักร่าเริงตามเดิมสักที.....

 ....นอกจากอ้อมกอดอุ่นๆแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรให้เจ้านั่นได้อีก.....

สุดท้ายก็เผลอหลับไปจนได้ แล้วพอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนอนกอดกับผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง .....เป็นคนที่ผมไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย แต่กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคย

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พอตั้งสติได้ผมก็รีบกระถดตัวหนีห่างออกมาให้ไกลสุดขอบเตียง  ....จ้องมองอีกฝ่ายไม่วางตาด้วยความหวาดระแวง

                “นะ...นายเป็นใครน่ะ”

ร่างใหญ่ที่มีผมสีน้ำตาลอ่อน และผิวสีน้ำผึ้งค่อยๆกระพริบตาเปิดขึ้นมาอย่างช้าๆ หน้าตาง่วงงุน...ใบหน้าแดงก่ำราวกับคนไม่สบาย เป็นไข้ตัวร้อน

.....เอ้ะ!! เป็นไข้ตัวร้อน.....

........เซบ้าจัง~!!!!!!........

                “เซบ้าจัง...........................หายไปไหน”

.......จำได้ว่าก่อนที่จะหลับไป เขายังกอดเซบ้าจังเอาไว้อยู่เลย .....แล้วทำไม.....

......ไม่เอาน่า..อย่าบอกนะว่า.....

“นายชื่ออะไร”

.....ผมจ้องตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง......

.....พอดูชัดๆแล้วหมอนี่หน้าตาหล่อร้ายในแบบที่สาวๆชอบกันนักเชียวล่ะ.....

......ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าตัวจิ๋วสีฟ้าหน้าโง่ๆนี่มันจะหล่อได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ.......

“ยูยะ....”

.....เสียงของผู้ชายคนนี้ทุ้มและนุ่มลึกกว่า ต่างจากเสียงแจ๋วๆที่ร้องได้แต่คำว่า เซบ้า~ เซบ้า~ ได้ทั้งวันค่ำคืนหุ้ง .....

.....ทั้งที่หน้าตาออกไปในทางวายร้ายแท้ๆ หากแต่สิ่งที่ผู้ชายคนนี้มีเหมือนกันกับเซบ้าจังคือแววตา........

........เหมือนกันเลย.....

.....นัยน์ตาใสที่ดูบริสุทธิ์......

 “เซบ้าจังใช่มั้ย...”

“อืม”

“นายยังไม่ตาย....โฮ~”          

ผมดีใจ..... ที่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่มีความสำคัญมากกับผมยังมีชีวิตอยู่....ก็เลยโผเข้าไปกอดร่างใหญ่อย่างลืมตัว และจากขนาดตัวของยูยะที่ใหญ่โตกว่าเยอะเลยกลายเป็นว่าผมหายเข้าไปในอกอุ่นนั่นซะแทน

“จริงสิ...นายไม่สบายอยู่นี่นา  เฮ้ย!! นายไม่ได้ใส่เสื้อผ้า”

สายตาที่เลื่อนลงต่ำโฟกัสเข้ากับบางสิ่งที่ทำให้ต้องสะดุ้งแล้วรีบผละตัวออกจากกอดนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้าผ้าห่มโยนไปปกปิดของสงวนที่กำลังเปิดเผยอย่างสง่า ..... ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้อยากเห็นของคนอื่นไปเรื่อยนะ!

“ฉันดีขึ้นแล้ว”

“ก็...เมื่อกี้นายตัวร้อน”

“หายแล้ว เชื่อสิ....วัดไข้ดูก็ได้”

ผมลองใช้หลังมือแตะเข้ากับหน้าผากของยูยะแล้วมาเทียบกับของผม

.....อืม ไข้ลดแล้วจริงๆด้วย ...เป็นไปได้ยังไงกัน?....

“แตะแค่นั้นจะไปรู้ได้ยังไง มานี่สิ”

“เฮ้ย~!”

.....ผมถูกยูยะกระชากตัวเข้าไปใกล้ซะจนชิด....และบังคับโน้มหน้ามาสัมผัสไอร้อนที่หน้าผากของกันและกัน......

.....แต่ด้วยระยะห่างที่ใกล้กันถึงขนาดนี้ ทั้งโครงหน้าได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอิ่มที่คลอเคลียอยู่ในระยะน่าลิ้มลอง ......ไม่ยากเลยที่จะเผลอไผลไปกับอารมณ์ชั่ววูบที่คิดอยากจะสัมผัสอีกฝ่ายให้มากกว่านี้....

......อย่างที่ผมกำลังเป็นอยู่.......

........ผมจูบกับยูยะ........

สัมผัสของยูยะอุ่น....หวานจนแทบหลอมละลาย

....... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ......

กายกำยำที่เปลือยเปล่าของยูยะพลิกตัวขึ้นคร่อมอยู่เหนือร่างผม

....... แต่ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งรู้สึกถลำลึกเข้าไปทุกที .......

“ไดกิ......”

นัยน์ตาสีน้ำผึ้งไหม้ที่มีแต่ใบหน้าของผมสะท้อนอยู่ในนั้น

.......ทำไมในแววตาของยูยะถึงแสดงออกมาว่ารักมากมายได้ขนาดนั้น......

“....เป็นของฉันนะ”

“ยูยะ”

...... ผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว .........

.

.

“นี่ยูยะ ถามหน่อยสิ.... นายเป็นใครกันแน่หรือ”

....ผมที่เปลือยเปล่าได้แต่เบียดซุกเข้าหาไออุ่นจากร่างใหญ่ที่โอบกอดเขาไว้ทั้งตัว .....ถามไปมือก็ซุกซนลูบไล้เล่นไปบนแผงอกสมส่วนนั้นอย่างหมันเขี้ยว....

 “มาถามเอาตอนนี้น่ะนะ”

.....ยูยะอาจจะหมายถึง ..ทำไมเขาถึงเพิ่งจะคิดมาถามเอาตอนที่อะไรๆมันเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วละมั้ง....

“ก็ฉันอยากรู้นี่”

.......ถ้าคิดว่าตัวเองตอนที่เป็นเซบ้าจังตัวจิ๋วจะอ้อนได้คนเดียวล่ะก็ ...คิดใหม่ได้นะยูยะ .....

“ยูยะ...ก็คือเซบ้าจังของนายไง”

“แล้วทำไมถึงกลายมาเป็นสภาพนี้ได้ล่ะ” 

“....พระจันทร์น่ะ”

“หา...อ่ะ..พระจันทร์เต็มดวงนี่นา....หรือหมายความว่านายจะกลายร่างเป็นมนุษย์ทุกครั้งที่พระจันทร์เต็มดวงน่ะหรือ”

“...ก็ประมาณนั้น”

“แล้วที่ตัวร้อนก็เพราะกำลังจะกลายร่างใช่มั้ย”

“...คงงั้น”

“แล้วถ้าพ้นคืนพระจันทร์เต็มดวงไปแล้ว นายจะกลับมาเป็นเซบ้าจังใช่มั้ย”

“ใช่...”

“เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อย”

“เป็นฉันแล้วมันแย่มากเลยเหรอ”

....ยูยะเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ....ดูท่าว่าผมจะเผลอทำร้ายจิตใจเข้าเสียแล้วล่ะ....

“ก็...เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น”

“นายรักแต่เซบ้าจัง...”

“ไม่ใช่สักหน่อย...ฉันแค่ยังไม่ชินกับ...ร่างนี้ของนายน่ะ”

“.........”

“ไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน ข้างในนี้ก็คือนายไม่ใช่หรือยูยะ...นายเป็นคนสำคัญของฉันทั้งคู่นะ”

“นายก็สำคัญที่สุดสำหรับฉันเหมือนกันนะไดกิ”

........ให้ตาย... ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยใจสั่นหวั่นไหวกับใครได้มากเท่านี้เท่าก่อนเลย......

.......นายเป็นคนแรกนะยูยะ......

.......ผมกับยูยะ ......

.......เราจูบกัน.......

                ในเมื่อผมจะมีโอกาสเจอกับยูยะในร่างนี้อีกก็ต่อเมื่อวันที่พระจันทร์เต็มดวง ...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน

                ผมจึงขยับไปกระซิบข้างหูยูยะเบาๆ

                “อีกรอบกันเถอะยูยะ”

THE END

I-PrA Talk : จริงๆแล้วฟิกสั้นเรื่องนี้ลงในบล็อกตั้งแต่ฮาโลวีนปีที่แล้ว แต่ลืมลงที่นี่ แหะๆ
ก็ลงไว้เผื่อๆคนที่ยังไม่ได้อ่านแล้วกันค่า~ เอนจอยรีดดิ้ง