[Fic HSJ & SexyZone].......3 Kyoudai The Series .......

ลำดับตอนที่ #8 : Super Star 03

03

และแล้วก็ถึงวันที่ยูมะเฝ้ารอคอยอยู่ทุกลมหายใจ ..... ชายหนุ่มลุกขึ้นมารื้อตู้เสื้อผ้าตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อหาชุดที่คู่ควรแก่การไปยืนเทียบรัศมีไอดอลผู้เปล่งออร่าเจิดจ้าตลอดเวลาอย่างยามาดะ เรียวสุเกะ ....อีกอย่างหนึ่งก็เพราะว่าทนนอนไม่หลับกระสับกระส่ายไม่ได้อีกต่อไปจนต้องตื่นขึ้นมาหาอะไรทำให้หายฟุ้งซ่าน

ข้าวเช้าก็กินไม่ลง เพราะอิ่มอกอิ่มใจระคนตื่นเต้นจัดจนลืมความหิว.... คาดว่าตั้งแต่วันประกาศผลจนถึงวันนี้เขาคงน้ำหนักลดไปหลายกิโลจนโชริเป็นห่วงเลยล่ะ ....พี่คนนึงก็กินข้าวกินปลาไม่ลงในขณะที่พี่อีกคนหนึ่งก็เจริญอาหารจัด ซัดไม่ยั้งจนกลมไปหมดทั้งหน้าทั้งพุงแล้ว

.

.

ยูมะนั่งเล่นเกมตกปลาในมือถือระหว่างที่รอเวลานัด หวังจะใช้มันเพื่อดึงสติและสมาธิกลับสู่ร่างให้มากที่สุด ...เพราะเค้าตื่นเต้นนอนไม่หลับ ดอดเข้าไปปลุกโชริตื่นขึ้นมาคุยด้วยก็แล้ว กวนยูยะตอนทำงานก็แล้ว ...เขาก็ยังมาถึงก่อนเวลาอยู่ดี สต๊าฟซังเลยให้นั่งเล่นรอไปพลางๆจนกว่ายามะจังจะมาถึง

 ......ระหว่างที่นั่งเล่นอยู่นั่น หูที่ไวต่อการได้ยินก็แอบจับสัญญาณตอนที่คุณโปรดิวเซอร์รายการกำลังถกเถียงกับสต๊าฟว่าควรจะปรับแผนรายการดีหรือไม่ ในเมื่อแพลนของรายการคือเดท ดังนั้นกิจกรรม เกมส์ต่างๆที่ทางรายการจัดเตรียมไว้ให้ก็ย่อมเตรียมไว้เหมาะสมกับไอดอลหนุ่มและแฟนคลับหญิงสาวผู้โชคคดี  แต่เมื่อเหตุการณ์กลับตาลปัตร แฟนคลับที่คิดไว้ว่าน่าจะแฟนเกิร์ลกลายเป็นแฟนบอย แถมแฟนบอยคนนั้นดันเป็นผู้ชายตัวสูงและหน้าตาดีมากเสียอีก

แต่คุณโปรดิวเซอร์รายการก็ยังยืนยันที่จะยืดมั่นในหลักการหรืออุดมการณ์อะไรสักอย่างของรายการอย่างเหนียวแน่นว่าจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงแปลงรูปแบบรายการแต่อย่างใด ....แม้สต๊าฟซังจะพยายามค้านด้วยเหตุผลและความเหมาะสมต่างๆนานา จนยูมะอยากจะไปเดินไปคารวะท่านผู้กำกับด้วยความซาบซึ้งในพระคุณท่านเหลือเกิน

แค่หลับตานึกภาพตาม เค้าก็เห็นแต่คำว่าได้กับได้ลอยวนจนไม่สามารถควบคุมรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าได้อีกแล้ว ...หึหึหึหึ

 .... โอ้ย ฟิน ขอฟินล่วงหน้าได้มั้ยคร้าบบบบบบ

..................................

................

..........

.....ก็รู้อยู่นะ ว่าแฟนคลับของเขาวันนี้เป็นผู้ชาย .....

และเรียวสุเกะก็ใจกว้างมากพอจะไม่โวยวายเดือดร้อนอะไรมากมาย เพราะเขาไม่อยากทำตัวมีปัญหาในการทำงาน

แต่ที่ไม่รู้คือ

......ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าแฟนบอยคนนั้นจะตัวสูงกว่าเขา และดูหล่อ เท่ห์ขนาดนี้น่ะ ….

จะไม่แปลกใจเลย ถ้าคนดูทางบ้านได้ดูเทปนี้แล้วสับสนคิดว่าหมอนั่นเป็นศิลปินผู้โด่งดัง และเขาคือแฟนบอยตัวเล็กผู้คลั่งไคล้ศิลปินน่ะ!! บ้าจริง!!

เรียวสุเกะที่ขึ้นไปนั่งตากแอร์รออยู่ในรถตู้ที่ใช้ถ่ายรายการเรียบร้อยแล้ว แล้วบังเอิญ...แค่บังเอิญหรอกนะ สายตาที่มองลอดแว่นกันแดดราคาแพงมันเหลือบไปมองเห็นแฟนบอยตัวสูงของเขากำลังแจกรอยยิ้มใสๆซื่อๆนั่นมัดใจสต๊าฟทุกคน! ....ชายหนุ่มยิ้มแย้ม ร่าเริง เป็นมิตรได้ขัดหูขัดตาซุปตาร์หนุ่มเป็นอย่างมาก

..... ผู้ชาย ตัวสูง หุ่นดี ....ไหนจะดูมีคารมออดอ้อนนี่อีกล่ะ.....

.......มาเป็นดาราเลยมั้ย ท่าจะรุ่ง!!!.....

เรียวสุเกะคิดในใจอย่างขุ่นเคืองแล้วก็สะบัดหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะเห็น ไม่อยากจะมอง

 ..... อย่าให้เขาได้สูงแบบนั้นละกัน.....เหอะ!!

จนกระทั่งประตูรถตู้ของรายการถูกเปิดออกอีกครั้ง และได้เห็นชัดๆกับตาว่าผู้ชายตัวสูงที่ก้าวขึ้นมาในรถที่เรียวสุเกะนั่งอยู่ก่อนแล้วเป็นใครนั้น

“ทาคาคิ ยูมะครับ.... จากนี้ไปก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ...ยามาดะคุง~♥”

……..อยากจะกรีดร้องให้ลั่นนัก......ทำไมถึงต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วยยยยยยยย......

เมื่อกี้ไม่ทันได้เห็นหน้าค่าตาชัดๆ...สมองประมวลผลไม่ทันว่าไอหน้าตาแบบนี้มันเหมือนเคยเห็นมาก่อน

                .....ผู้ชายที่เค้าเคยเจอไม่กี่วันก่อนที่บ้านเคนจัง คนที่ยืนมองจ้องเขานิ่งๆด้วยสายตาที่แสดงออกชัดเจนอย่างออกนอกหน้าที่สุดว่าเปี่ยมไปด้วยไฟรักไฟปรารถนาที่คุกรุ่น .....ดวงตาคมกริบที่ใช้มองมานั้นราวกับจะสูบเอาเลือดเนื้อเรียวสุเกะไปได้ทั้งตัวหากเผลอไปสบตาเข้าในนาทีใดนาทีหนึ่ง .....

                .....ผู้ชายที่ทำให้เขารู้สึก..แปลกๆ.....

..... เหมือนสัญญาณในร่างกายเขามันเตือนว่าคนๆนี้อันตราย เขาไม่ควรอยู่ใกล้เกินไป....

“สวัสดีทาคาคิคุง^^”

แม้ข้างในใจจะเต็มไปด้วยความขุ่นมัวแค่ไหน แต่ด้วยความเป็นศิลปินมืออาชีพทำให้ยามะจังหันไปเปิดยิ้มน่ารักใส่ร่างสูงเป็นการทักทายตามมารยาท

โปรดิวเซอร์รายการเดินเข้ามาอธิบายกติกาของการเดทในทริปนี้ ว่ามันจะถูกส่งมาเป็นจดหมายสีหวานแหววหน้าตาละม้ายคล้ายจดหมายรักของสาวช่างฝัน ให้ทั้งคู่อ่านและทำตามคำสั่งนั้นร่วมกันเป็นระยะๆ โดยคำสั่งแรกที่ได้รับคือ ให้ต่างฝ่ายต่างเรียกกันด้วยชื่อเล่นหรือชื่อพิเศษๆ

“อ่า.. ยามะจัง ♥  ผมเรียกแบบนี้ได้ไหม”

บนรถตู้นั้น นอกจากเรียวสุเกะและยูมะแล้ว ก็ยังมีคาเมร่าแมนร่างผอมมองดูปราดเปรียวเหมาะสมกับงานตามขึ้นมาเก็บภาพด้วยคนหนึ่ง .....และคุณโปรดิวเซอร์ก็ได้สั่งเดินกล้องทันทีหลังจากที่เจ้าตัวเดินออกไป.... ฉะนั้นคำตอบของเรียวสุเกะ ไอดอลผู้ทรงเสน่ห์อย่างยามะจังของประชาชนก็มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น

“ได้สิ ...หรือนายจะเรียกชื่อฉันก็ได้นะ” 

...เซอร์วิสใส่ทั้งยูมะทั้งกล้องด้วยรอยยิ้มหวาน ทำเอาทาสรักผู้ซื่อสัตย์อย่างยูมะที่ได้รับแฟนเซอร์วิสระยะประชิดวิญญาณหลุดไปเรียบร้อย

“ระ เรียว เรียวสุเกะ.... ม่ะ ไม่ไหวหรอกครับ ผมเขินน่ะ”

เจ้าตัวไม่พูดเปล่า แต่แสดงอากัปกิริยาอาการเขินจนหน้าแดงออกมาจริงๆจนต้องเอามือปิดหน้า... แล้วมันก็ดูน่ารักเป็นธรรมชาติสุดๆในแบบที่กล้องตามซูมเอาๆอย่างไม่เกรงใจซุปตาร์ที่นั่งข้างๆเลยแม้แต่น้อย

....ไม่ได้การๆ เรียวสุเกะยอมไม่ได้ ....

“งั้น จะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรดี ทาคาคิคุง?” ร่างเล็กหันตัวเข้าหายูมะอย่างจริงจัง ....ถาม ยิ้ม แล้วก็เอามือท้าวคางรอคำตอบ ....ตาใสๆฉายแววขี้เล่น เป็นกันเอง เรียกร้องให้ยูมะเลิกเขินและยอมโงหัวขึ้นมาอีกครั้ง

 “ยูมะ ....เรียกผมว่ายูมะดีกว่า ที่บ้านผมมีทาคาคิหลายคนน่ะ” หน่วยตาเรียวเงยขึ้นมาสบตาไอดอลหนุ่มด้วยความจริงจัง

.....ใครบอกหมอนี่ว่าเรียวสุเกะอยากจะเกี่ยวข้องปรองดองกันขนาดรู้จักถึงญาติพี่น้องกันล่ะห๊า......

“ยูมะจังเหรอ”

“คัท!!!!”

เสียงคุณโปรดิวเซอร์ตะโกนแหวกอากาศมาแต่ไกล ...สักพักก็มีสต๊าฟคนหนึ่งตามมาเปิดประตูรถตู้เพื่อทำการเลคเชอร์ส่วนตัวกับเรียวสุเกะให้ร่างเล็กได้พองแก้มใส่อย่างขัดใจ

“ก็ได้ๆ ให้เรียกยูมะคุงก็ยูมะคุง.....ยูมะคุ๊งงงง”

......ประชดประชันกันได้อีกเถอะ แต่ตอนนี้เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกซ้ำแล้วซ้ำอีกนั้นกำลังฉีกยิ้มจนแก้มบานไปแล้วเรียบร้อย......

เมื่อกล้องสั่งเดินอีกครั้ง.... ยามะจังของประชาชนก็ยิ้มแย้มน่ารักชวนยูมะคุยสัพเพเหระได้อย่างไม่มีปัญหาใดๆ ..... จนเมื่อร่างสูงถามคำถามหนึ่งขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

....ซึ่งมัน... จะทำหล่อ ทำหน้าเข้มไปทำไมนักหนาวะ.....

“ยามะจังจำผมได้รึเปล่า.... เราเคยเจอกันที่บ้านไอ้เจ้าชาย เอ้ยเคนโตะไง”

.....จำได้สิ... จำได้ดีอย่างที่นึกถึงสายตานั้นทีไรต้องเป็นอันขนลุกไปทั่วร่างสรรพางค์กายเลยล่ะ....

...... เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนบ้าอะไรที่แสดงความรู้สึกออกมาบนหน้าชัดเจนขนาดนั้น......

แต่ยังไม่ทันที่เรียวสุเกะจะใคร่ครวญคิดคำตอบอะไรออกสื่อไป ร่างสูงก็ชิงตัดบทขึ้นมาก่อน

“คงจำไม่ได้เนอะ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ยูมะพูดตัดบทเหมือนไม่แคร์ ...แต่ไอ้ท่าทางเศร้าสร้อยเป็นหมาหงอย หางลู่หูตกที่เรียวสุเกะเห็นนั่นคือคิตตี้อะไร......

..... ใจมันพาลจะอ่อนยวบเอาง่ายๆนะเว้ย ......

“จำได้ครับ” เรียวสุเกะยิ้มตอบแบบขอไปที

“งั้นที่เราได้เจอกันอีกครั้งก็เหมือนพรหมลิขิตเลยสินะ”

.....เหรอ.......

......แต่ฉันคิดว่ามันเป็นความซวยของฉันมากกว่า.......

.

.

.

รถของรายการพามาที่ไร่สตรอเบอร์รี่ที่ขึ้นชื่อในจังหวัดจิบะ ....เรียวสุเกะอุทานว้าวด้วยตาเป็นประกาย แล้ววิ่งลงจากรถไปคนแรก ....อากาศที่บริสุทธิ์ที่เจือมากับกลิ่นไอดิน กลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าแบบที่พบหาไม่ได้ในโตเกียวทำให้เรียวสุเกะรู้สึกผ่อนคลาย ..... คาเมร่าแมนที่ได้รับคำสั่งว่าให้ตามติดชีวิตตลอดการเดินทางของทั้งสองคนเยี่ยงเหาฉลามกำลังตามเก็บภาพความน่ารักร่าเริงของไอดอลหนุ่มหน้าสวยโดยมีธรรมชาติและสีสันสดสวยของสตรอเบอร์รี่เป็นแบ็คกราวน์ 

“มาถึงแล้วนะครับ สถานที่เดทของในวันนี้ .....ไร่สตรอเบอร์รี่! ผลไม้สุดโปรดอันดับหนึ่งของผมเลยครับ”

เรียวสุเกะยิ้มแย้มพูดดำเนินรายการกับกล้องที่ตามถ่ายอย่างกระตือรือร้น .... ยูมะที่เดินตามมาสมทบทีหลังก็ได้แต่ยิ้มเป็นปลื้ม .... ยามะจังของเค้าน่ารักทุกสถานการณ์ แม้จะยืนท้าทายแสงแดดยูวีช่วงใกล้เที่ยงแบบนี้ก็ไม่มีเสียงบ่นให้ได้ยินสักคำ

“ยูมะคุง....ยูมะคุงชอบสตรอเบอร์รี่มั้ย” เรียวสุเกะหันมาถามแฟนหนุ่ม(ตามธีมของรายการ)

“ถ้ามันเป็นของที่ยามะจังชอบ ผมก็ชอบทั้งหมดครับ♥”

....ถึงปากเจ้าตัวจะบอกชอบเจ้าผลไม้ลูกเล็กสีแดงรสฉ่ำ แต่นัยน์ตาคู่คมของยูมะที่มองแต่หน้าเขาเพียงอย่างเดียวนั่นหมายความว่ายังไง จะสื่อถึงอะไรกันแน่....

“หวา...ยูมะคุงพูดแบบนี้ผมก็เขินนะครับ ///><///”

.....ไม่นะ....บทพูดสาวน้อยนี่ทำไมต้องออกมาจากปากเรียวสุเกะผู้มาดแมนคนนี้ด้วย

“ผมชอบจริงๆครับ♥♥”

ไอ้คนพูดมันทำตาซื่อแถมยังเน้นหนักๆตรงคำว่าชอบ ซึ่งเรียวสุเกะไม่ทราบว่ามันมีความจำเป็นอะไรที่ต้องพูดย้ำๆซ้ำๆ อัดกระแทกใส่หน้าแล้วก็มองตากันขนาดนี้ด้วย......

......คิดว่าเค้าเป็นไอดอลแล้วจะเขินจะอายไม่เป็นหรือไงวะ .....

ในตอนนั้นเอง โปรดิวเซอร์รายการก็บอกให้กล้องหยุดถ่ายและพาคุณเจ้าของไร่แห่งนี้มาแนะนำให้ทั้งคู่รู้จัก  และเตรียมสคริปให้ยามะจังพูดแนะนำไร่แห่งนี้เล็กน้อย .... การทำงานทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความชำนาญงานของแขกรับเชิญเมนหลักวันนี้

พอกล้องสั่งเดินอีกครั้ง เรียวสุเกะก็พูดแนะนำตามสคริปได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน แม้ว่าเพิ่งจะได้อ่านแค่เพียงไม่นาน .....ยูมะได้แต่ยืนยิ้มปลื้ม รู้สึกว่าตัวเองเลือกชอบคนไม่ผิด ... อยากจะปาหัวใจใส่สักร้อยทีให้ความรักในอกมันเจือจางลงบ้าง เค้าจะไม่ได้ต้องเหนื่อยใจเต้นแรงตลอดเวลาเหมือนอย่างตอนนี้

“นี่คือคุณยาบุ โคตะ เจ้าของไร่สตรอเบอร์รี่ที่อร่อยที่สุดในจังหวัด และยังเป็นมอบที่พักรีสอร์ตสวยๆบรรยากาศดีๆให้พวกเราแบบฟรีๆในค่ำคืนนี้ ต้องขอบคุณมากๆครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ...เดี๋ยวผมจะพาไปดูรอบๆ” เจ้าของไร่ซึ่งเป็นหนุ่มหล่อ ผอมและมีส่วนสูงที่ทำให้ไอดอลชื่อดังอย่างเรียวสุเกะต้องแหงนหน้ามองจนคอตั้งบ่า ....ยาบุซังส่งยิ้มจนตาหยีซึ่งน่าจะเป็นเอกลักษณ์ของเขาล่ะนะ

ยูมะมองรอยยิ้มนางฟ้าของเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาริษยา.... เขาอยากให้รอยยิ้มสวยนั่นมีไว้ให้เขาคนเดียว

.....อย่างน้อยก็ตลอด 2 วันนี้แหละนะ!!

“ผมหิวแล้ววววว” เสียงทุ้มส่งเสียงโวยขึ้นมาเรียกร้องความสนใจ

ซึ่งก็ได้ผล ...ยาบุซังหันมายิ้มจนตาเป็นขีดเดียวให้ยูมะแล้วพูดอย่างใจดี

“งั้นไปทานบุฟเฟ่ต์สตรอเบอร์รี่กันก่อนมั้ยครับ”

To be con
 

I-PrA Talk: ขออภัยในความล่าช้าทุกประการค่า …..ตอนนี้ก็อาจจะไม่ยาวเท่าไหร่ เหะๆ แต่ยูยามะมาแล้วนะ

เอนจอยกับการอ่านค่า^^  แวะมาทักมาคุยมาเม้นกันได้นะทุกโคนนนนนนนน