คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Aki] .....Jyougen no tsuki ....Part 1...... [Yuma x Ryosuke feat. Keito x Yuto]]
บรรยากาศโดยรอบอึมครึมตัดกับอากาศช่วงเช้าที่สดใสแบบสุดๆ หนุ่มๆในโรงเรียนที่เคยสดใสร่าเริง เมื่อวันวาน ก็มีอันต้องหม่นหมองลงไปด้วย .... มองไปทางไหนก็เหมือนกองซากอะไรซักอย่างที่ส่งเสียงครางฮือ สลับกับถอนหายใจเป็นช่วงๆ
ส่วนสาเหตุที่สร้างความปั่นป่วนไปทั่วทุกหัวระแหงนี้ ตัวการสำคัญมีเพียงคนเดียว นั่นก็เป็นเพียงเพราะว่า ยามาดะ เรียวสุเกะ คนสวยไอดอลของประชาชนไม่ยิ้ม!!! แถมยังทำหน้าเศร้าให้คน(แอบ)มองได้คลุ้มคลั่งกันเป็นพักๆ
........ อะไรทำให้ยามะจัง ที่เคยสดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มต้องเศร้าถึงเพียงนี้!!!!..........
"เฮ้ย! อัพเดทๆ เพื่อนๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!!"
เจ้าคนที่ทำหน้าที่เป็นนักข่าวประจำห้อง วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบริเวณที่เพื่อนๆ นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ตามมุมห้องต่างๆให้ได้ลุกขึ้นแตกฮือ ตรงเข้ามารอรับฟังข่าวสารประจำวัน
"เกิดอะไรขึ้นวะ?"
"เออๆ นั่นสิ พูดมาเร็วๆ"
ท่าทางอันกระตือรือร้นของเพื่อนๆ บวกกับกิริยาที่ตั้งใจฟังกันตาแป๋ว ทำให้เหยี่ยวข่าวหนุ่มเกิดอาการอยากเล่นตัวขึ้นมาซะเฉยๆ แต่เมื่อเผลอไปประสานสายตากับหนุ่มโฉดที่ส่งสายตาอันเหี้ยมเกรียมมาบังคับให้คายความลับออกมา ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ
"วันนี้ ยามะจัง ไม่ยิ้ม" บรรยากาศนิ่งสนิทไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพร้อมใจกันปล่อยพลังเสียงคลื่นต่ำออกมาทำลายโสตประสาทของผู้ที่อยู่ใกล้เคียง
"จริงอ้ะ!!"
"เกิดอะไรขึ้นกับยามะจัง?"
"เอาข่าวมาจากไหน ชัวร์หรือเปล่า?"
"เป็นไปไม่ได้น่า ยามะจังเค้าออกจะสดใส"
"จริงๆเด้ะ ฉันเห็นมากะตา เดินซึมๆไม่ยิ้มเลย!"
"เฮ้ย! จริงด้วยว่ะ นั่นไง เดินมานู่นแล้ว!"
ด้วยเหตุนี้ ยามะจังที่มักจะยิ้มแย้มสดใสอยู่เสมอ เปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจชายหนุ่มในโรงเรียน เมื่อความสดใสนั้นจางหายไป ก็มีผลเกี่ยวเนื่องให้หนุ่มๆเกิดอาการแห้งเหี่ยวใกล้เฉาตาย หากไม่ได้รับรอยยิ้มจากยามะจังโดยไว!
"เฮ้ย พวกแกเป็นอะไรกันวะ? ทำหน้าเหมือนผีตายซาก" นากายามะ ยูมะ ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง ก็เกิดแปลกใจที่เห็นเพื่อนๆแต่ละคนทำหน้าเซ็งจัด
"เฮ้อ" แต่แทนที่จะได้คำตอบ กลับกลายเป็นได้เสียงถอนหายใจที่ไม่ช่วยสร้างความเข้าใจอะไรขึ้นมาเลยซักนิดกลับคืน
"อ้าว ถามไม่ตอบ วันนี้มันเกิดอาเพศอะไรขึ้นวะ ตั้งแต่เดินเข้ามานี่ ฉันยังไม่เห็นใครยิ้มซักกะคน"
"แหมใครมันจะไปมีอารมณ์เล่นได้อีกล่ะ" เพื่อนร่วมห้องตัวโย่ง นากาจิม่า ยูโตะ ตัดสินใจเปิดปากตอบเพื่อน ก่อนที่มันจะกลายเป็นคนบ้าเพราะต้องพูดอยู่คนเดียวเป็นเวลานาน
"ทำไมอ่ะ?" ยูมะเดินตรงไปนั่งข้างยูโตะทันทีเพื่อรับข่าวสารโดยตรง ...ดวงตาหวานเศร้านั้นวิบวับด้วยประกายความอยากรู้
"ตกข่าวจริงๆน่ะรึ?" ยูโตะเองก็มองเห็นถึงระดับความอยากรู้ของเพื่อนที่มีมากเสียจน ... น่ากลั่นแกล้ง!
"เออ! ฉันตกข่าว รีบๆบอกมาเหอะน่า อย่ามากั๊กนะเฟ้ย"
"เออๆ ก็ยามะจังคนสวยไอดอลน่ะสิ...ไม่รู้เป็นอะไร เช้านี้มาแบบซึมเศร้าสุดๆ เนี่ย เลยพาลเศร้าไปกันด้วยทั้งโรงเรียนเลย"
"อย่ามาอำน่า! เป็นไปได้ไง"
"เป็นไปแล้วเว้ย"
.
.
ไดกิกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ เป็นการฆ่าเวลาระหว่างการรออาจารย์เข้าสอนคาบเช้า ข้างๆกันนั้นก็เป็น เรียวสุเกะที่นั่งเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
"ยามะจัง ไปด้วยกันไหม?" ไดกิละจากการคุยโทรศัพท์หันมาถามความเห็นเพื่อน หลังจากที่ชวนกันไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มเรียบร้อยแล้ว
"....."
"ยามะจัง ฟังอยู่หรือเปล่า?!" ไดกิตะโกนเรียกเสียงดังยิ่งขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนทำท่าว่าจิตจะหลุดไปไหนต่อไหนแล้ว ... ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้ยามะจังที่น่ารัก ขี้อ้อน แล้วก็อารมณ์ดี ยิ้มแย้มทั้งวัน ถึงได้กลายเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงจนเข้าไม่ถึงอย่างนี้ล่ะ
"หา! อะ อะไรเหรอ?"
"ถามว่า จะไปซื้อของด้วยกันไหมเย็นนี้?"
"แล้วไม่ทำงานพิเศษกันแล้วหรอ?"
"ก็ลุงแกไล่ให้ไปเที่ยวกันบ้างน่ะสิ"
"งั้นก็ไปกันเถอะ จะเอาฉันไปเป็นก้างทำไมกันเล่า~ เดี๋ยวก็ได้อิจฉาพวกนายแย่" สายตาละจากเพื่อนรักที่นั่งยิ้มแย้ม คุยกระหนุงกระหนิงกับแฟนทางโทรศัพท์
"นายอยากตายรึไง! ก็บอกแล้วว่าจะไม่ดูหนัง.. เออ จะเรื่องบ้าอะไรก็เหอะ.."
"อย่ามางอแงไร้สาระ บอกมาคำเดียวจะไปไม่ไป!.."
เอ่อ แต่สำหรับคู่ของไดกิแล้ว ไอ้แบบนี้ก็คงเรียกว่ากระหนุงกระหนิงแล้วล่ะ เพราะปกติ ไดกิจะหลุดสบถคำแปลกๆ มาให้ได้ยินอยู่โขล่ะ ...
เรียงสุเกะเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ...สายลมเย็นๆแห้งๆพัดผ่านเข้ามา ใบไม้แห้งสีแดงร่วงหล่นลงมาตามวิถีของมัน
"โอ้ย แล้วเมื่อไหร่มันจะกวาดเสร็จล่ะคร้าบอาจารย์ อย่างนี้กวาดทั้งวันทั้งคืนมันก็ไม่มีทางหมดหรอก"
เสียงโวยวายดังขึ้นมาจากร่างสูงที่กำลังโดนทำโทษให้กวาดใบไม้ตรงทางเดินอยู่ โดยมีอาจารย์ท่าทางเข้มงวดคนหนึ่งยืนกำกับอยู่
"กวาดไป ไม่ต้องมาพูดมากนะ!!"
"โธ่ ก็ผมขอโทษลุงเค้าไปแล้วอ่ะ ไม่ได้จะตั้งใจแกล้งซะหน่อย แค่แหย่เล่นนิดเดียวเอง"
ดูเหมือนว่าจะไปแกล้งลุงภารโรงที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ตกใจ จนทำถุงที่ใส่เศษใบไม้ร่วงกราว แล้วก็เป็นดวงซวยของเจ้านั่น ที่บังเอิญมีอาจารย์โหดๆผ่านมาพอดี ก็เลยโดนด่ายาว
"นี่ นากายามะ!!! หุบปากแล้วตั้งหน้าตั้งตากวาดไปซะ" เจ้าคนที่ชื่อนากายามะทำหน้าจ๋อยลงไปชั่วเสี้ยววินาที ก็กลับมายิ้มแย้มพูดนั่นพูดนี่เจื้อยแจ้ว จนอาจารย์เริ่มรำคาญ และสุดท้ายก็ทนความไร้สาระไม่ไหว เดินหนีจากไป
เรียวสุเกะที่นั่งมองเหตุการณ์จากชั้นบนก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้
.... ทำได้ยังไงนะ ทั้งๆที่ถูกดุแท้ๆ แถมยังโดนทำโทษต่อหน้าผู้คนอีกต่างหาก
.... ทำไมถึงยังยิ้มได้อีก ทำไมถึงสดใสได้ขนาดนั้น.....
"นากายามะคุง พอแล้วล่ะ อาจารย์ไปแล้ว เดี๋ยวที่เหลือลุงทำเอง"
"โอ้ย ไม่เป็นไรลุง อีกนิดเดียวก็หมดแล้ว ลุงนั่งพักก่อนๆ เดี๋ยวเหนื่อยๆ"
"อ่า งั้นหรอ งั้นก็ฝากด้วยนะ ขอบคุณมากๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกลุง เหมือนได้ออกกำลังกายช่วงเช้าไง ไม่ต้องคิดมากๆ"
หลังจากที่ฟังไปหลายประโยค ร่างบางก็หันไปให้ความสนใจเจ้าหนุ่มคนนั้นอย่างเต็มตัว...
...... เป็นคนที่น่าสนใจมากๆเลยล่ะ ถ้าได้เป็นเพื่อนก็คงดีสิน้า~
"เฮ้ย ยูมะ ...ยามะจังคนสวยจ้องแกอยู่แน่ะ" ร่างสูงเงยหน้ามองขึ้นมาบนตึกตามที่เพื่อนบอก แล้วก็เหมือนจะอึ้งๆไปนิดหน่อย
เรียวสุเกะที่กำลังมองเพลินๆ เมื่อเห็นว่ามันจวนตัวเสียจนหลบไม่ทัน ก็เลยทำได้แค่ยิ้มบางๆส่งไป แต่แค่นั้นก็เรียกเสียงโหยหวน คร่ำครวญขึ้นอย่างหนาหูว่า อิจฉาไอ้ยูมะเป็นบ้า! เล่นเก็บซีนประทับใจไปคนเดียวเต็มๆเลยนี่นะ
ร่างสูงอมยิ้ม มีความสุข กวาดใบไม้ต่อไปด้วยความชื่นมื่น
ท่าทางไม่ได้มีแต่ใบไม้แห้งอย่างเดียวแล้วสิที่ร่วงลงมา
นางฟ้าน้อยๆก็โฉบลงมาให้คนปอนๆของเขาได้ยลเสียด้วย
ออดดด~
หลังจากที่อาจารย์สั่งงานทิ้งท้ายก่อนหมดคาบ เหล่านักเรียนทโมนๆทั้งหลายก็ทยอยกันเก็บของและลุกออกจากห้อง
หนุ่มร่างสูง ยูโตะ ก็กำลังลุกขึ้นยืนบิดตัวขับไล่ความเมื่อยขบที่จากการจดเล็กเชอร์ตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา แต่พลันสายตาอันปราดเปรียวก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์สีดำที่ตกอยู่ที่พื้น จึงเดินไปหยิบมันขึ้นมา
“เฮ้ โอคาโมโต้ นายทำของตกหรือเปล่า?”
เจ้าของชื่อ โอคาโมโตะ เคโตะ หันมาทำหน้างงๆ ก่อนจะตบๆที่กระเป๋ากางเกงแล้วพบว่าสิ่งที่มันควรอยู่นั้นไม่อยู่อีกต่อไป สมองก็นึกได้โดยฉับพลันว่าเขาวางไว้ที่โต๊ะ มันคงหล่นไปตอนไหนซักตอนเนี่ยแหละ เขาไม่ได้สังเกต
“อ่า ใช่ของฉันจริงๆด้วย ขอบใจนะยูโตะ”
“ใครอนุญาตให้เรียกชื่อห้ะ!”
“แค่ชื่อก็หวงไปได้ ก็นามสกุลนายมันยาวนี่”
ยูโตะกำลังตั้งท่าจะเถียงกลับ แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดเสียก่อน
"วิ้ว สวีทกันใหญ่เลยนะ ยูโตะ~ เคโตะ~"
"หา!!" สองเสียงร้องประสานกันด้วยความตกใจ
.......ไม่คิดว่าจะต้องตกเป็นเหยื่อฝีปากของคู่หูมหาภัยที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความเชื่อถือไม่ได้ ข่าวคู่รักประหลาดๆในโรงเรียนที่แพร่กระจายออกไป ร้อยละ80 ก็เป็นเรื่องแต่งของ นากาจิม่า เคนโตะ และคิคุจิ ฟูมะ นี่เอง
"ไม่ต้องเขินหรอกน่า เพื่อนๆเค้าเข้าใจดี"
"อะไรของแกวะเคนโตะ"
"แหม เคโตะ แอบชอบยูโตะก็ไม่บอกนะแก เก็บเงียบๆ" เสียงของคู่หูมหาภัยที่ดังขึ้นๆทุกที เรียกร้องความสนใจจากคนทั้งห้องได้ชะงัดนัก แต่ละคนเริ่มกางใบหู ขยายการรับเสียงให้ดังฟังชัดยิ่งขึ้น ด้วยกลัวว่าจะพลาดฟังช็อตสำคัญๆ อย่างเช่นตำนานคู่รักคู่ใหม่ในห้องเป็นต้น
"ช่วยไม่ได้ว่ะ" พอเห็นว่าคู่หูนรกนั่นก็แค่แกล้งหยอกๆเอินด้วยความที่ไม่มีอะไรจะทำ เคโตะเองก็บ้าบิ่นพอที่รับมุกเพื่อนไปด้วย
"หูย นี่เป็นแฟนกันไปแล้วใช่ไหมเนี่ย ไวไฟชะมัดเลย" ฟูมะได้ทีก็ตีไข่ใส่สีสร้างเรื่องกันสนุกปากเลยทีเดียว
"อืม ได้สักพักล่ะมั้ง" ยูโตะที่รื่นเริง สวนสนุกอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ก็รักสนุกพอที่จะไม่ได้ช่วยแก้ข่าวให้อะไรดีขึ้น ยิ่งบ้าพากันรับมุกเสียจนคนนอกเริ่มตีความกันไม่ออก ว่าตกลงไอ้คู่นี้มันชัวร์หรือมั่วนิ่มกันแน่!!
"นึกยังไงไปเล่นกับเจ้าพวกบ้านั่นวะ"
นากายามะ ยูมะที่เป็นเพื่อนสนิทของยูโตะยังอดจะสงสัย ปนเป็นเป็นห่วงไม่ได้ ได้ยินข่าวอยู่บ่อยๆว่าเจ้าคู่หูนรกนี่มันจอมสร้างเรื่อง แล้วก็เที่ยวพูดไปเรื่อย จริงมั่ง แต่งเองมั่ง จนคนฟังไม่รู้จะเชื่อมันดีหรือเปล่า กลัวว่ามันจะทำให้เพื่อนมีเรื่องลำบากตามมาทีหลัง
"ก็เล่นไปงั้นแหละ ฉันกับโอคาโมโต้อ่ะนะ บรึยย์~ นึกภาพไม่ออกว่ะ อย่าคิดเลย เป็นไปไม่ได้”ว่าแล้วยูโตะก็ทำท่าเบ่งกล้าม แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนมะไม่มีทีท่าว่าจะเล่นด้วยก็ลดแขนลง ..รู้หรอก ว่าเพื่อนเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง พวกนั้นก็ตลกดีออก" ยูโตะตอบแบบไม่คิดอะไร
... ยังไงมันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่ ทำไมต้องกลัวอะไรด้วย…
"เป็นเรื่องขึ้นมาแล้วจะตลกไม่ออก ยูโตะ"
To be con
Talk: มาแล้ว สำหรับฟิกฤดูใบไม้ร่วง และยามะจังคนสวยไอดอลของประชาชน (ฮา)
ปล.ในที่สุดก็มีจนได้ เม่นกับโตะรินเนี่ย หะหะ .....คู่รองนี่ถือเป็นของแถมนะคะ ค่อนข้างหาอ่านยากทีเดียว ....
ย้ำอีกที ฟิกนี้เป็นฟิกแปลงนะคะ
ความคิดเห็น