คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ONE KISS 03
03
ยูยะเอาคางเกยโต๊ะมองดูมือถือที่หน้าจอค้างอยู่ที่หน้าเขียนอีเมล์ .... นิ้วยาวนั้นจดๆจ้องอยู่ที่ปุ่ม send แล้วก็มัวแต่ลังเลจนไม่ยอมกดส่งอยู่เป็นเวลานานแล้ว จนยูมะที่เดินผ่านมาเห็นพี่ชายทำท่าแปลกๆเลยอดจะย่องเข้ามาแอบอ่านจากข้างหลังไม่ได้
//// To:ไดกิ
ไปดูหนังกันดีมั้ย
ยูยะ ////
....อั้ยย่ะ...เดี๋ยวนี้พัฒนาแล้ว มีการเมล์ชวนสาวไปเดท ....เห็นพี่ชายมีอารมณ์ตกอยู่ในห้วงรักอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแบบนี้แล้วน้องชายแสนดีมีแฟนสวยอย่างยูมะก็นึกอยากจะช่วยแผลงศรให้เสียเหลือเกิน ....
พรึ่บ
“เฮ้ย! ไอ้ยูมะ!!”
ปิ๊ป~
“แกส่งไปแล้วเรอะ!!!!”
“แล้วพี่รออะไรอยู่ล่ะ”
“ก็..ฉันอยากจะส่งเองนี่หว่า แต่ว่า...”
“แหม แอบมีแฟนไม่บอกน้องนุ่งบ้างนะ”
“ป่าวหรอก...ไม่ใช่แฟนฉัน”
“อ้าว นี่ข้ามขั้นไปเป็นชู้เมียชาวบ้านเลยเหรอพี่”
“ไอ้บ้า ไม่ใช่โว้ย”
“อ่ะตามใจๆ อยากบอกน้องเมื่อไหร่ก็บอก ..แต่อย่าให้โดนใครมาตามฆ่ารึจับถ่วงอ่าวโตเกียวก่อนล่ะ น้องเป็นห่วง”
ยังไม่ทันที่ยูยะจะได้โต้วาทะดุเดือดกลับไปก็มีเสียงแจ้งเตือนอีเมล์เข้าดังขึ้นมาให้สองพี่น้องหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ แล้วรีบตะปบมือถือขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว
“ตอบกลับมาแล้วนี่ เร็วชะมัด!” ยูมะมีท่าทีดี๊ด๊ากว่าเจ้าของเครื่องที่มือสั่นงันงก สไลด์ปลดล็อคหน้าจอไม่เป็นอย่างกะทันหัน.... จนยูมะต้องแย่งไปเปิดให้
สองพี่น้องสุมหัวชนกันตั้งใจลุ้นอ่านอีเมล์กันแบบตัวโก่ง
////To:ยูยะ
ได้สิ! วันนี้เลยมั้ย เจอกันที่xxx ตอน 2ทุ่มนะ ^o^
ไดกิ////
“ไชโย~!!!” สองพี่น้องโผเข้ากอดกันโดยไม่ได้นัดหมายแล้วก็กระโดดเหยงๆกันสองคนด้วยความดีใจ.... จนสักพักยูยะถึงผละตัวออกจากน้องชายด้วยความคลางแคลงใจ
“เดี๋ยวนะ...ฉันดีใจน่ะมันถูกต้องแล้ว ว่าแต่แกเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”
“เอ้า พี่ชายขายออกก็ต้องย่อมดีใจเป็นธรรมดา ว่าไงไดกิจังสวยมั้ย”
“เค้า..เป็นผู้ชาย”
“โธ่..ถ้าพี่บอกว่าเป็นผู้หญิงสิ น้องค่อยแปลกใจล่ะ”
“ไอ้นี่ -“- …นี่ที่มาประจบประแจงไม่ใช่ว่ารู้ว่าฉันจะไม่อยู่แล้วจะแอบหนีไปหาแฟนแก ทิ้งน้องไว้คนเดียวอีกล่ะ”
“อาทิตย์นี้ยามะจังไม่อยู่บ้านน่า ไปออกโลเกชั่นต่างจังหวัดตั้งหลายวัน...คิดถึงจะตายอยู่แล้วววว”
“รู้ดี...ไปสมัครเป็นผู้จัดการส่วนตัวเค้าเลยดีมั้ย”
“นั่นอาชีพในฝันผมเลยล่ะอยากจะบอก”
ยูยะเหลียวมองหน้าน้องชายที่ทำหน้าจริงจังตาใสแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเพลีย ...สุดท้ายก็ทำเมินเดินหนีไม่สนใจจะต่อความ ไปยืนเปิดตู้เสื้อผ้า กวาดตาดูเสื้อผ้าที่แขวนเรียงรายอยู่ในตู้แล้วเท้าเอวอย่างใช้ความคิด
“นี่ๆๆ ให้น้องช่วยเลือกเอาป้ะ” ยูมะยังคงเดินตามไปรังควานพี่ชายอย่างไม่ลดละด้วยความว่างจัด
“ไม่ต้องโว้ย! ขอบใจ จะไปไหนก็ไปได้แล้ว”
“โหย ไม่รักน้องเลยอ่ะ”
“เออ! ไปไกลๆตีนให้ไวเลยไอ้ยูมะ”
.................................
......................
..........
.......หนังรัก.....มันเป็นหนังรักโรเมนติก.....
......อืม มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นล่ะ เขาไม่ควรเลือกหนังฆาตกรรมเลือดสาด โศกนาฏกรรม หรือแม้แต่หนังผีหลอนประสาทในเดทแรกแบบนี้!!
....แต่ถ้าเขาจำไม่ผิดเรื่องนี้มันออกจะโรแมนติกบวกอีโรติกด้วยรึเปล่านะ?...
....คงไม่มั้ง เขาอาจจะจำผิดเอง ....ไม่อย่างนั้นไดกิคงไม่ชี้เลือกหนังเรื่องนี้ตอนซื้อตั๋วด้วยหน้าตาน่ารักใสซื่อแบบนั้นหรอก…
“ยูยะ...ผมเรียกยูยะได้มั้ย”
ยูยะเพิ่งจะได้หย่อนก้นลงนั่งตรงตำแหน่งที่ได้จับจองไว้ไม่ทันไร ...ไดกิก็หันมาเกาะที่วางแขนทำตาแป๋ว อ้อนใส่เขาอีกแล้ว
“ได้สิ...นายก็เคยเรียกนี่” ...ยูยะขมวดคิ้วสงสัย จำได้ว่าก่อนหน้านี้ไดกิเคยเรียกเขาด้วยชื่อจริงมาก่อนแล้ว
....แต่โดยส่วนตัวแล้วเขาไม่ค่อยซีเรียสกับการเรียกชื่อต้นหรือนามสกุลเท่าใดนัก จะ ‘ทาคาคิ’ หรือ ‘ยูยะ’ มันก็คือเขาทั้งหมดนั่นแหละ
“ก็ตอนนั้นผมเรียกแบบไม่ได้ขออนุญาตนี่นา” ไดกิก้มหน้าลงต่ำ ให้คนมองเข้าใจว่ากำลังรู้สึกผิด
“งั้นฉันก็ถือวิสาสะเรียกชื่อนายแบบไม่ขออนุญาตเหมือนกันนั่นแหละ...อย่าคิดมากเลยน่า อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ” ....ยูยะเห็นเป็น
แบบนั้นก็เลยเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มของไดกิอย่างเอ็นดู
“ผมยกนี่ขึ้นได้มั้ย”
“นั่งไม่สบายเหรอ”
ไดกิไม่ตอบคำถาม เอาแต่อมยิ้มแก้มตุ่ย...มือเล็กๆนั่นก็ใช้แรงผลักที่วางแขนระหว่างกลางของทั้งคู่ให้ยกขึ้นไปขนานกับตัวเบาะพิงอย่างรวดเร็ว แล้วก็หันมายิ้มหวานให้ยูยะอีกรอบ
แสงไฟในโรงค่อยๆถูกหรี่ลงจนมืด เหลือแค่เพียงแสงสว่างจากจอหนังที่ฉายอยู่เท่านั้น...... ยูยะมองไปรอบๆผ่านความสลัวๆแล้วแอบคิดในใจว่า มีแต่พวกคู่รักทั้งนั้นเลยแฮะ แถมยังนั่งกันเป็นหย่อมๆเว้นระยะห่างระหว่างคู่กันอย่างดีราวกับไปแอบวางแผนกันมาก่อนหน้าซะอีก
.....อย่างแถวที่พวกเขานั่ง ก็มีแค่เขากับไดกิสองคนแค่นั้นเอง.....
...... คือมันก็ดี….....แต่บางทีมันก็เขินไปนะ .......
......แล้วมันก็เขินมากๆ เขินจนหน้าร้อนราวกับจะลุกเป็นไฟได้ก็ไอ้ตอนถึงบทอัศจรรย์ล้ำลึกสุดพิศวง NC20++ ของคู่พระนางบนจอกว้างนั่นแหละ......
ซาวน์เสียงจูบแลกลิ้นอันดูดดื่มเร่าร้อนบนจอนั้นกระตุ้นให้ยูยะหวนนึกถึงรสสัมผัสหวานละมุนที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาได้อย่างแจ่มชัด .....ภาพในหัวเขาตอนนี้ที่มีต่อฉากบนจอนั้นได้เปลี่ยนตัวคนแสดงไปเรียบร้อยแล้ว
......ถ้าได้สัมผัสลึกซึ้งแบบนั้นจะเป็นยังไงนะ จะให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ......
ในขณะที่หัวสมองของยูยะกำลังคิดฟุ้งซ่านพาไดกิในความคิด ติดเรทไปต่างๆนานา เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเองขึ้นมาทุกขณะจิต
.....แย่ล่ะ เขากำลังมีอารมณ์......
มันคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกน่าตกใจ ถ้าหากมันไม่ใช่ในสถานการณ์และสถานที่แบบนี้!
และที่สำคัญไดกิก็นั่งอยู่ตรงนี้!!
“ยูยะ..”
“อ่ะ ห้ะ!” เสียงของเขาแหบแห้งซะจนตัวเองที่เป็นคนพูดออกมาเองยังต้องตกใจ
“นายไม่เคยดูอะไรแบบนี้เหรอ”
“ก็..เคยสิ” .....แต่ตอนนั้นยูยะดูคนเดียว!...ไอ้แบบที่มีคนในจินตนาการมานั่งข้างๆตอนดูแบบนี้น่ะไม่เคย!!!
....แล้วยูยะก็เชื่อว่าความรู้สึกระหว่างการดูคนเดียวในห้องส่วนตัวกับมีเพื่อนดูในที่สาธารณะน่ะมันความรู้สึกต่างกันแบบที่เทียบกันไม่ด้ายยยย สักกะติ้ดดด!!
หมับ!!
ไดกิเอื้อมมือมาจับมือเขาแล้วยื่นหน้าพาเอาตากลมๆแก้มใสๆปากอิ่มๆเข้ามาใกล้ ให้ยูยะยิ่งจิตเตลิดเปิดเปิงกันเข้าไปใหญ่ .... ร่างใหญ่พยายามหลับตาปี๋หนีปัญหา …คิดเสียว่าปิดหู ปิดตา ไม่รู้ไม่เห็น จะได้ไม่รู้สึก!!
จุ๊บ~!
เฮ่ย!! ไอ้เด็กนี่มันไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิดอ่ะ ...มันเล่นรุกเข้ามาจูบก่อนแบบนี้ เขาก็ไม่รู้จะทนโปรดสัตว์อยู่เพื่ออะไร!! ....ยูยะขยับตัว ตั้งใจจะดึงเอาร่างน้อยมานั่งบนตักซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมือดีเหลือเกิ้นนน เพราะมันปีนขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตัวยูยะเสียแล้ว ...และโดยไม่ต้องให้เขาได้มีสติคิดถึงคุณธรรมประจำใจข้อไหนๆ เมื่อไดกิจัดการระเบิดศีลทุกข้อของเขาโดยการส่งริมฝีปากอิ่มมาแนบสัมผัสบดเบียดเคล้าคลึงในแบบที่เคยได้รับจากยูยะอย่างที่เรียกได้ว่า ...ลอกกันมาเดี้ยะๆ...
...แหมะ เซี้ยวอย่างนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียหน่อย จะได้จำไว้ว่าทีหน้าทีหลังอย่ามาทำผู้ใหญ่ใจสั่นแบบนี้!!...
ยูยะถอนจูบออกมาให้ร่างเล็กได้หายใจอยู่แค่ไม่กี่อึดใจก็กดแนบลงไปอีกครั้งด้วยความต้องการที่มากกว่าเดิม ลิ้นร้อนแทรกซอนผ่านกลีบอิ่มที่เผลอเปิดทางให้ยูยะได้เข้าไปสัมผัสความหวานซ่านผ่านความชุ่มชื้นของปลายลิ้น ..เรียกเสียงครึมครางอย่างพึงพอใจเล็ดลอดจากปากเล็ก ..เรียวลิ้นร้อนไล่ต้อนปลายลิ้นเล็กที่พยายามตอบรับอย่างกล้าๆกลัวๆเหมือนเด็กที่กำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ ยูยะเองก็ตั้งใจป้อนจูบหวานๆให้ร่างเล็กลิ้มลองไม่ได้หยุด
จวบจนเวลาผ่านไปสักพัก ในขณะที่ไดกิโฟกัสตัวเองอยู่ที่การเรียนรู้ประสมการณ์จูบแบบใหม่ๆนั้นเอง จะด้วยความเผลอไผลตามอารมณ์ดิบหรือไม่ก็ตาม แต่ฝ่ามือร้อนก็ไต่เข้าไปลูบๆไล้ๆร่างขาวบางถึงในร่มผ้าแล้วเรียบร้อยโดยที่ไดกิไม่ทันได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ยูยะที่มึนเมาไปกับสัมผัสนุ่มนิ่มหอมหวานไปทุกส่วนก็เริ่มทำตามสัญชาติญาณ เบนเป้าหมายมาที่ซอกคอขาวแล้วลากริมฝีปากร้อนไปทั่ว เก็บเกี่ยวความอุ่นนุ่มจากผิวกาย ดูดดึงทิ้งรอยสัมผัสตราตรึงไว้บนผิวอ่อนให้ไดกิได้สะดุ้งตกใจ
...กายต่อกายที่อยู่ในโพซิชั่นที่เป็นอันตรายสุดๆ ความแข็งขืนส่วนกลางลำตัวกำลังบดเบียดเสียดสีกันอย่างหนักข้อขึ้นทุกทีทำให้ไดกิเริ่มรู้สึกตัว อารมณ์ของทั้งคู่ถูกพัดพามาเลยเถิดเสียจนร่างเล็กเริ่มหวั่นกลัวขึ้นมาด้วยความอ่อนประสบการณ์ ...ไดกิเองก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา เพียงแต่ว่า เขายังรู้สึกไม่พร้อมที่จะไปถึงขั้นนั้นในตอนนี้ ...
“อ้ะ ไม่.. ยูยะ พอ...พอก่อน” เมื่อเกิดความหวั่นกลัวขึ้นมาในใจ ยังผลให้ไดกิแสดงออกเป็นการขัดขืนและบิดตัวบ่ายเบี่ยงหนีสัมผัส ...
ยูยะที่โงหัวขึ้นมาจากผิวเนื้อระอุอุ่นอย่างเบลอๆ พอได้สบเข้ากับดวงตากลมใสที่คลอไปด้วยหยาดน้ำ....
.....ใจมันก็อ่อนยวบยาบจนต้องหยุดรุกรานร่างน้อยไปโดยปริยาย......
.....ใจจริงเขาก็แค่อยากสั่งสอนให้เด็กมันรู้ถึงผลของความใจกล้าซะบ้าง จะได้ไม่กล้าไปยั่วใครต่อใครก่อนแบบนี้.....
......แต่ก็ยอมรับว่าตัวเขาเองก็เผลอ...ไปมากกว่าที่คิด......
ไดกิเอนตัวซบใบหน้าขาวที่เห่อร้อนจนแดงจัดลงกับอกกว้างด้วยไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตา ...อายจนไม่รู้จะอายยังไงเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบก่อให้เกิดอะไรต่อมิอะไรมากมายตามมาได้ขนาดนี้
.....แม้เสื้อผ้าจะยังอยู่ครบ แต่ความยับย่นของมันก็แสดงถึงแรงอารมณ์เมื่อสักครู่ได้เป็นอย่างดี.....
“เอ่อ ไดกิ ฉันไม่ทำอะไรนายแล้ว.....แต่ช่วยลงไปจากตัวฉันก่อนได้ไหม มานัวเนียอยู่ใกล้ๆแบบนี้มัน...” แล้วน้องชายของเขามันจะสงบได้ตอนไหนกันล่ะ
“ขะ..ขอโทษฮะ” ไดกิสะดุ้งรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที ....แต่เจ้ากรรมดันนึกขึ้นได้ว่ากำลังยืนอยู่กลางโรงหนังที่กำลังฉายอยู่ จึงกวาดสายตาไปโดยรอบ หวังจะขอโทษขอโพยที่อยู่ๆก็ลุกขึ้นมา
...และเมื่อบรรยากาศโดยรอบทั้งหมดประจักษ์แก่สายตา คนตัวเล็กก็เป็นอันช็อคตาค้าง ..ความร้อนบนใบหน้าพุ่งขึ้นไปอีกแบบเท่าทวี เมื่อไดกิพบว่ายังมีคู่รักที่กำลังพลอดรักกันนอกสถานที่อย่างดูดดื่มอีกหลายคู่ในโรงภาพยนตร์นี้!!!
“เรา..ออกไปข้างนอกกันเถอะ”
ยูยะตัดสินใจจูงมือพาร่างน้อยออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ แม้จะต้องเดินผ่านนักแสดงจำเป็นหลายต่อหลายคู่ก็ตามที ....
.....แต่เขาก็คิดว่าพวกนั้นคงไม่มีเวลาให้ความสนใจกับพวกเขาเท่าไหร่นักหรอก!.....
.
.
ยูยะพาไดกิเข้ามาในห้องน้ำที่บัดนี้เงียบกริบ... สาเหตุก็คงเป็นเพราะพวกเขาออกมาจากโรงตอนกลางเรื่องเลยยังไม่มีใครใช้บริการอยู่เลยสักคนเดียว
แต่ดูเอาเถิด ลากมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้ตัวเล็กมันยังไม่ยอมปล่อยมือเขาออกเลย
ความเงียบเข้าเริ่มปกคลุมทีละน้อยเมื่อไม่มีใครคิดจะพูดอะไรขึ้นมา.....ไดกิยังกุมมือใหญ่ไว้แน่นหนาอย่างเงียบๆ
“คิดอะไรอยู่....”
ในที่สุดยูยะก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน.... เขาอยากรู้ว่าไดกิกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้จับมือเขาไว้ไม่ปล่อยแบบนี้
“ผมขอโทษ...”
“ขอโทษอะไร”
“ก็ยูยะ.....ค้างใช่มั้ย”
…..ดูไอ้เด็กแก่แดดมันทำ... มันกล้ามากที่ช้อนตากลมๆวาวๆขึ้นมาแล้วถามเขาว่าค้างไหม?.....
......แล้วจะให้เขาทำยังไงดี ตอบว่าค้างสิแล้วลากมันไปสานฝันต่อในห้องน้ำงั้นเรอะ!!!....
ถึงจะหน้าตาเจ้าเล่ห์วายร้ายแค่ไหน แต่ยูยะก็มีคุณธรรมพอที่จะไม่มั่วได้ไม่เลือกสถานที่นะครับ!! ….แต่หมายเหตุหน่อยว่าต้องเป็นเฉพาะตอนที่มีสติเท่านั้น.... ถ้าอารมณ์ล้วนๆแบบเมื่อครู่นี้ก็ไม่แน่!!
“ช่างฉันเถอะน่า!! ว่าแต่นายเถอะ คิดอะไรอยู่ถึงได้เลือกดูหนังพรรค์นี้น่ะ!” ยูยะสะบัดมือที่จับกันไว้อยู่ออกแล้วเปลี่ยนเป็นกอดอกทำหน้าเคร่งแทน...วางมาดพี่ชายจอมโหดเหมือนตอนที่จับเจ้ายูมะ โชริมาอบรมบ่มนิสัย
ไดกิได้แต่หัวเราะแหะๆอย่างไม่รู้จะตอบว่ายังไง
“ระวังตัวหน่อย... สันดานดิบผู้ชายน่ะมันไว้ใจไม่ได้” ....รวมถึงเขาเองก็ด้วย....
“แต่ผมก็ผู้ชายนะ”
“ห้ามไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีก รู้มั้ย...” ......เพราะวัวเปลี่ยวทั่วไปน่ะ ไม่ได้ใจดีแบบเขาหรอกนะ......
“แปลว่าทำกับยูยะได้ใช่ไหม?”
...ยูยะมองสบตากลมๆของไดกิแล้วสตั้นไปเล็กน้อย ...
“ห้ะ!!...ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น!!”
“......ผมก็ไม่ได้อยากไปทำกับคนอื่นสักหน่อย”
“นั่นแปลว่านายอยากทำกับฉันเท่านั้นงั้นสิ”
“ผมก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น!!”
ยูยะหัวเราะออกมาจนได้ ...ยิ่งมองเจ้าตัวเล็กเขินจนแก้มแดงปลั่งก็รู้สึกน่ารัก น่าเอ็นดูจนอดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวกลมๆนั่นอย่างแรงจนเจ้าของมันร้องโวยวาย
“ดึกแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ...เดี๋ยวฉันไปส่ง”
.....กับเด็กแก่แดดขนาดนี้....เห็นทีว่าต้องใช้เวลาสั่งสอนกันอีกนานเลยล่ะ.....
.........................................
.......................
............
To be con
I-PrA Talk : ยกมือปิดหน้า ....มัน....มันยังได้แค่นี้ง่า .....ข้าน้อยยังอ่อนด้อยต่อฉากประเภทนี้อย่างยิ่งด้วยได้โปรดอภัยด้วย(โค้งงามๆ) ไม่รู้ว่าจะทำให้ผิดหวังกันบ้างรึเปล่านะ หะๆๆๆ เม้นบอกได้นะฮับ
เรื่องนี้กี่ตอนจบดีหว่า เลิฟคอม 5 ตอน ซุปตาร์ 6 ตอน วันคิสก็ควรจะเป็น... 5 ตอนครึ่ง เพื่อความเสมอภาค ฮ่าๆๆ ...แต่ยังไงก็ตาม ที่ว่ามาทั้งหมดทั้งมวลนั้น ประยังพล็อตไม่จบเรื่องเลยจ้า~
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้า
ความคิดเห็น