[Fic HSJ & SexyZone].......3 Kyoudai The Series .......

ลำดับตอนที่ #10 : Super Star 05

05

“เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวแท้ๆ”

เรียวสุเกะบ่นออกมาเสียงดังด้วยความหงุดหงิดเพราะคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว .....มือขาวดึงเสื้อยืดสีขาวขึ้นพ้นจากหัวอย่างรวดเร็วและตั้งท่าจะถอดกางเกงตามลงไปด้วยถ้าไม่ได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังเขาเสียก่อน

“ยามะจังหมายถึงผมเหรอ”

“เฮ้ย!!!! นายเข้ามาในนี้ได้ไง” ร่างเล็กหันไปทางต้นเสียงทันที ...แล้วก็เป็นอันตื่นตระหนกตกใจทำอะไรต่อไม่ถูก....มือขาวคว้าเสื้อที่เพิ่งถอดไปมากอดแนบอก... หน้าขาวๆนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว

“ผมอยู่ในนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ยามะจังนั่นแหละ อยู่ดีๆก็เดินมาถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนให้ผมดู”

“ไอ้.... ฉันไม่ได้ล่อนจ้อนเว้ย!”

“แต่ก็เกือบแล้วใช่มั้ยล่ะ ..แหม เมื่อกี้ไม่น่าเสียงดังเลยให้ตายสิ”

.....ยังมีหน้ามาทำเสียดมเสียดายได้กวนประสาทซะอีกนะ... เรียวสุเกะตกใจจริงนะเว่ย ไม่ได้ล้อกันเล่นๆ

“มองอะไร! ฉันกับนายก็มีเหมือนๆกันนั่นแหละ”

 .....ร่างเล็กรู้สึกแปลกๆที่มีคนจ้องมองโดยที่ไม่รู้เลยว่าในหัวนั่นคิดอะไรหรือว่าตอนนี้รู้สึกยังไงอยู่ ....เค้าเดาความคิดหมอนั่นไม่ออกเลย

“แล้วยามะจังอายอะไรล่ะ..รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าสิ”

 .... ร่างสูงตอบได้อย่างไม่มีท่าทีเดือดร้อนกับความเดือดร้อนของคนอื่นได้อีก .... มันนั่งเท้าคางอมยิ้ม แล้วก็จ้องมาที่เขาแบบไม่ละสายตาเลย..... กวนประสาทชะมัด..........

..... นาทีนี้ เรียวสุเกะได้ตระหนักกับตัวเองแล้วว่า เซ้นส์เค้ามาถูกทางจริงๆ......

......ผู้ชายคนนี้อันตรายและไม่น่าเข้าใกล้อย่างที่สุด......

“นายก็ออกไปสิ” ร่างเล็กข่มความรู้สึกทุกอย่างและออกปากไล่... เขาทำเป็นไม่สนใจและแอบมองความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายจากเงาในกระจกยาวบานใหญ่ตรงหน้า

..... คิดแล้วก็แค้นใจ กระจกอันเบ้อเร้อขนาดนี้ แต่เขากลับไม่สังเกตเห็นเจ้านั่นตั้งแต่แรก!....

“ไม่ล่ะ........หรือคิดว่าผมจะทำอะไรยามะจังกันล่ะ” ....เงาของร่างสูงที่ปรากฏแก่สายตาเรียวสุเกะส่งยิ้มกลับมาให้อย่างไม่สะท้าน

.....ก็แล้วคิดจริงมั้ยเล่า?! เล่นมานั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่แบบนี้ เขาจะเอาสมาธิที่ไหนมาเปลี่ยนเสื้อกันล่ะ.......

“ทำหน้าแบบนี้หรืออยากให้ทำจริงๆ?”

ร่างเล็กเผลอใจลอยไปแค่นิดเดียว.... นิดเดียวจริงๆ ยูมะก็โผล่พรวดมายืนซ้อนหลังให้เรียวสุเกะได้อวดแผ่นหลังขาวเนียนเรียบให้อีกฝ่ายดูแบบชัดๆเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว

ยูมะทำหน้านิ่งไล่ต้อนไอดอลหนุ่มไปจนชิดกับกระจกแต่งตัว แต่ถึงกระนั้นเรียวสุเกะก็ไม่ได้แสดงสีหน้าหวาดกลัวใดๆ หมุนตัวมาเชิดหน้าสู้อย่างสุดตัวตามประสาคนมีอีโก้สูง

“นายคิดจะ...ทำอะไร”

กลิ่นของความอันตรายพุ่งพรวดขึ้นมาในระดับแม็คซ์ เมื่อคนตัวสูงไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว .... เอาแต่โน้มหน้าลงมาจนชิดใบหน้าสวยที่เงยเริ่ดขึ้นสู้ ....ตาต่อตา ...นัยน์ตาคู่สวยเฉี่ยวมีแววแข็งกร้าวจ้องตาตอบอย่างดื้อรั้นไม่ยอมโอนอ่อนให้ง่ายๆ

“หึ...” ร่างสูงยิ้มนิดๆ ก่อนจะพุ่งเป้าหมายไปที่ริมฝีปากแดงฉ่ำสีเดียวกับผลไม้ที่เจ้าของของมันชอบ .....ระยะห่างย่นย่อเข้าไปเรื่อยๆโดยที่ยูมะไม่มีความคิดที่จะหยุดมันให้เป็นแค่เรื่องล้อเล่น

......เขาเอาจริง .....

.....ยูมะตั้งใจจูบปากแดงๆสวยๆนี่ให้หายซ่าซักที......

“....ยูมะ!!”

 ............ดูเหมือนร่างเล็กเองก็ตระหนักได้ถึงความมุ่งมั่นจริงจังในแววตาปลาทะเลน้ำลึกของยูมะ ถึงได้ตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังอย่างจนมุม..............

..............ได้ผล…...............

ร่างสูงหยุดชะงักในระยะเส้นยาแดงผ่าแปด....หวิดจะได้ชิมความหวานจากปากแดงๆของไอดอลหน้าสวยไปแค่นิดเดียว ก่อนจะยืดตัวตรงกลับมาเต็มความสูง...เว้นระยะห่างระหว่างกันไว้ไม่ให้ดูน่าอึดอัดเกินไป...

......ยูมะจ้องมองอากัปกิริยาแอบถอนหายใจเบาๆของเรียวสุเกะแล้วก็ยิ้มอารมณ์ดี.....

“นึกว่าจะลืมชื่อกันไปซะแล้ว เห็นเรียกแต่นายๆๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ....ทีอยู่หน้ากล้องล่ะยูมะคุงอย่างงั้นอย่างงี้ ...ผมก็น้อยใจเป็นนะ”

......น้อยใจ? จะปล้ำจูบเขาเนี่ยนะอาการของคนน้อยใจ!! .....

เรียวสุเกะเหวี่ยงจิกสายตามาทางร่างสูงทันทีพร้อมกับแสดงออกทางสีหน้าที่มากกว่าปกติที่เคยเห็น...... ยูมะมองดูแล้วก็ยิ้มกลั้นขำจนแก้มจะแตก กรามจะเคลื่อนที่ผิดตำแหน่ง

            “ยามะจังนี่ก็ตลกดีนะ.... ไม่แกล้งแล้วก็ได้ เปลี่ยนชุดเร็วๆล่ะ ผมจะไปรอข้างนอก” ยูมะทำท่าจะผละออกไปให้ร่างเล็กได้หายใจหายคอได้สะดวก

“เออ...ลืมอะไรไปอย่าง” .....แต่ยังไม่ทันไรร่างสูงก็เดินว้ายกลับมาที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม..... 

“อะไรอีกละ..อ้ะ!”

ร่างสูงก้มลงฉกริมฝีปากซุปตาร์หนุ่มด้วยความไวแสงแล้วก็ผละออก ก่อนจะเผ่นหนีหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างรวดเร็ว................ทุกอย่างมันเร็วมากจนเรียวสุเกะต้องยืนนิ่งตั้งสติอยู่หลายนาที

                ......เรียวสุเกะอธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ........ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

........ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกตื่นเต้นจนใจเต้นระรัวขนาดนี้........

.........แย่แล้วเรียวสุเกะ แย่แน่ๆ.........

.......นายกำลังจะตกหลุมพรางที่หมอนั่นขุดดักเขาไว้ทุกทิศทางจนขยับหนีไปไหนไม่ได้เลย........

.

.

.

“ในส่วนนี้..ยาบุซังเค้าบอกว่าเป็นร้านคอฟฟี่ชอฟเล็กๆให้แขกได้นั่งพักผ่อน จิบชา ทานของหวานให้หายเหนื่อยครับ...แล้วตอนนี้พวกผมก็เริ่มอยากเข้าไปนั่งพักบ้างแล้วสิ .... ยูมะคุง”

เรียวสุเกะที่ยืนแอคติ้งอยู่หน้ากล้องด้วยท่าทางน่ารักร่าเริง ....ฮู้ดติดหูกระต่ายน้อยที่เจ้าตัวบ่นว่ามันน่ารักแอ้บแบ้วเกินไปไม่เหมาะกับเขาก็ถูกดึงมาสวมคลุมผมสีน้ำตาลไว้ ...เวลาเอียงหัวหรือแม้แต่ขยับตัวแต่ละที หูกระต่ายนั่นก็เด้งขึ้นๆลงๆ เข้ากั๊นเข้ากันกับใบหน้าหวานที่กำลังแย้มยิ้มสวยงามเจิดจ้าอยู่หน้ากล้องนั่นจริงๆ

“ยูมะคุง~”

.....สะ...เสียงอ้อน......

“ครับผม!!!” กระต่ายตัวผู้ในชุดสีฟ้ารีบร้อนยืดอกตะเบ้ะตัวตรงแหน่ว..... ไม่บอกก็รู้ว่าสุดจะพ่ายแพ้แบบน็อคเอ้าท์ไปได้เลยหากเจอยามะจังในโหมดสวิตซ์ON แบบนี้เข้าไป

“ไปกินเค้กกันเถอะ^^”

........ยามะจังชักชวนเสียงหวานด้วยหน้ายิ้มๆ ซ้ำยังเข้ามากอดแขนเขาแนบแน่น.... แต่ถ้ามองเข้าไปในดวงตาสวยคมนั่นดีๆจะเห็นว่ามันเป็นประโยคในรูปคำสั่งดีๆนี่เอง.......

...... ถ้าจะลงทุนทำตัวน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ .....บอกได้คำเดียวว่า......ยอมครับยอม ...........

                .

                .

                .

                เมื่อของหวานหลายชนิดที่ประดับประดาด้วยผลสตรอเบอร์รี่สุกฉ่ำหน้าตาน่ากินมาเสิร์ฟที่โต๊ะอย่างละลานตา ให้เรียวสุเกะอุทานว้าวออกมาพร้อมกับประกายตาระยิบระยับ .....ซองจดหมายสีชมพูก็ถูกส่งมาให้ทั้งคู่อีกครั้ง

                ร่างเล็กเปิดซอง ดึงจดหมายออกมาอ่านโดยที่ยูมะก็ชะโงกหน้ามาร่วมอ่านด้วย ... ในนั้นเป็นคำสั่งให้ทั้งคู่ผลัดกันป้อนขนมให้กันเท่านั้น ห้ามตักกินด้วยตัวเอง โดยจะกินเยอะเท่าไหร่ก็ได้แล้วแต่

                “ให้ป้อนด้วยอะไรครับ!!”

                ยูมะเบิกตาโตหันไปถามสต๊าฟทันที..... ดูจากหน้าตาแล้วไม่บอกก็รู้ว่าในหัวคิดหื่นไปถึงไหนๆ เรียวสุเกะที่นั่งอยู่ข้างๆจึงฟาดมือเข้ากลางหลังร่างสูงอย่างแรง

                “โอ้ย!!!!! ยามะจังตีผมทำไม”

                “ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่”

                “แล้วคิดไม่ได้เหรอ” ยูมะเห็นสีแดงจางๆบนหน้าสวยก็ย่ามใจ แกล้งก้มหน้าลงไปถามใกล้ๆ ....ผลที่ได้ก็คือเรียวสุเกะหันมายัดสตรอเบอร์รี่ลูกใหญ่ใส่ปากเขาแบบไม่ทันตั้งตัว .....ยูมะรีบเคี้ยวกลืนๆลงคอไปอย่างรวดเร็วแล้วก็หันไปกระแซะซุปตาร์คนสวยต่ออย่างไม่ย่อท้อ

                “นี่ๆ ยามะจัง ไม่สนใจป้อนแบบแอดวานส์หน่อยเหรอ”

                “ฉันขอปฏิเสธ” ....เรียวสุเกะพูดสวนตอบกลับทันทีอย่างมั่นใจโดยไม่มองหน้าคนพูดแม้แต่น้อย....

                “ยามะจัง...”

                ยูมะคาบสตรอเบอร์รี่ให้ครึ่งนึงแล้วจงใจยื่นหน้าไปตรงหน้าเรียวสุเกะ.... ดวงตาคมมันพราวระยับ

                เรียวสุเกะเหลือบสายตาไปมองคาเมร่าแมนที่กำลังรอลุ้นอยู่อย่างเต็มที่ คุณผู้กำกับที่ยืนห่างไปอีกหน่อยก็พยักหน้าให้เขาราวกับคำขอว่า ช่วยทำให้รายการมีสีสันหน่อยเถอะ

....ได้...แกล้งให้เขาอายนักใช่มั้ย  เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน....

ว่าแล้วเรียวสุเกะคนงามก็ยืดตัวขึ้นงับผลไม้สีแดงสุดโปรดไปจากปากร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว  จนกลายเป็นว่ายูมะเป็นฝ่ายที่ยืนอึ้งตะลึงงัน อ้าปากค้างอยู่ในท่าเดิม เหมือนต้องมนต์สะกดจากอิทธิฤทธิ์ความขาวกระจ่างใสสะกดใจชาย

...........โอว...ไม่คิดว่าจะกล้าทำต่อหน้ากล้องจริงๆนะ............

..........ยูมะช็อค...........

                ...................................

                ......................

                .............

                หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับการตระเวนทัวร์รอบไร่ ก็ถึงเวลาพักกันเสียที....  ห้องพักที่ทางรายการจัดไว้ให้เป็นห้องแบบญี่ปุ่นพื้นบ้านแต่ก็กว้างขวาง ดูมีระดับด้วยการจัดแต่งห้องอย่างมีสไตล์

เรียวสุเกะเดินสำรวจไปรอบๆห้องด้วยความตื่นเต้น จนไปเจอประตูเลื่อนบานหนึ่ง...... ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กหนุ่มก็เลยตัดสินใจจะเปิดดู แต่ยังไม่ทันได้เปิด ประตูนั่นก็กลับถูกกระชากเปิดออกอย่างแรงจนตกใจ

“อ้ะ!!..//ยามะจัง!♥”

“เราใจตรงกันเลยน้า~”

เรียวสุเกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย....แม้แต่ห้องพักก็ยังหนีหมอนี่ไม่พ้นอยู่ดี.... สายตาเขาเริ่มมองหาตัวล็อกที่ประตูเพื่อความปลอดภัย ......ยูมะเองก็พอมองออกว่าซุปตาร์คนสวยของเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่ต้องหาอะไรมาล็อคประตูหรอก....ผมสัญญาว่าจะไม่บุกเข้ามาทำมิดีมิร้ายยามะจังก่อนแน่นอน”

เรียวสุเกะหรี่ตามองอย่างชั่งใจ โดยที่อีกฝ่ายก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเพิ่มความน่าเชื่อถือแบบสุดๆ (กัดฟัน)

“ยกเว้นว่ายามะจังจะยั่วผมก่อนน่ะนะ”

“ฝันไปเถอะ!!”

แล้วคนสวยก็ดึงประตูปิดกลับอย่างแรงแทบชนสันดั้งยูมะให้เสียโฉมเล่น

.

.

แต่จนแล้วจนรอด คนที่เปิดประตูเชื่อมบานนั้นก่อนก็คือเรียวสุเกะเอง

หลังจากที่แช่ออนเซ็นอย่างสบายใจไร้สิ่งรบกวน เขาก็เปลี่ยนมาใส่ยูกาตะที่ทางรีสอร์ตจัดเตรียมให้.... แต่พอจะนอนเท่านั้นแหละ เขาถึงเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

........เรียวสุเกะจะนอนไม่ได้ ...ถ้าเปิดไฟสว่างแจ้งหรือว่ามืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย ซึ่งเขาก็ลืมเช็คเรื่องนี้ในตอนที่เข้าห้องมาตอนแรก..........

ร่างเล็กรีบวิ่งไปแผงควบคุมไฟและลองเปิดปิดไฟทุกดวงทุกปุ่มในห้อง

“ไม่จริงน่า......”

......เป็นอย่างที่คิดจริงๆ รึว่าวันนี้เขาจะต้องข่มตานอนทั้งที่ไฟแจ้งแยงแก่นตาไปทั้งแบบนี้.....

ไม่....เรียวสุเกะทนไม่ได้

เขาจัดแจงโทรหาเมเนเจอร์ซัง แต่ผลปรากฏว่าเมเนเจอร์ซังคงกำลังยุ่งอยู่ถึงได้ไม่ได้รับสายด่วนจากเขา

ทำยังไงดี

ตาเรียวมองไปที่ประตูเชื่อมระหว่างห้องบานนั้น

.....เอาวะ...ลองดูก็ได้

.

.

.

ใครก็ได้..ช่วยคอนเฟิร์มให้เขาที.......

......ไอ้คนที่กำลังนอนดีดๆดิ้นๆ บิดตัวไปมา บ้างก็กลิ้นหลุนๆเป็นวงกลมอยู่บนพื้นห้อง......

.........นั่นมันใช่คนเดียวกับไอ้แฟนบอยตัวโย่งที่ตามกวนประสาทเขาทั้งวันรึเปล่า? .......

“ยามะจังน่าร๊ากกกกก น่ารักๆๆๆๆ หนังหน้านี่นะ...สวยแบบเลอค่า หาที่ติไม่ได้เลย”

......ในมือมันกำไอโฟนแนบหู...ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร แต่เดาว่าคงเป็นคนที่น่าจะมีความอดทนอย่างน่าชื่นชม ที่ทนฟังเจ้าบ้านี่พร่ำเพ้อได้นานๆ........

“โชริ~ ช่วยพี่ด้วย พี่กำลังมีความสุขมากเกินไป ยามะจังน่ารักแบบเกินบรรยายเลย ...เฮ้ยพี่ยูยะ! อย่าแย่งน้องคุยดิ น้องจะคุยกับโชริ เอามือถือคืนน้องเดี๋ยวนี้นะ!”

แล้วหลังจากนั้นมันก็โวยวายสลับกับเพ้อถึงแต่ชื่อเขา  จนเรียวสุเกะไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่ให้ยิ้มได้เลย

 .....หมอนี่ก็มีมุมน่ารักๆเหมือนกันนี่ ..... จริงๆแล้วคงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกมั้ง

“โชริรู้มั้ย พี่นะ...ทำอะไรก็ไม่เคยได้ดี ทำให้ยามะจังโมโหตลอดเลยด้วย ...แต่ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้โมโหสักหน่อยนี่นา ใครจะไปอยากให้คนที่ชอบทำหน้างอทั้งวันกันล่ะ .......โชริ๊~ พี่จะทำไงดีอ่า พี่รักยามะจังจะบ้าตายอยู่แล้ว!!”

เรียวสุเกะที่บังเอิญได้ฟังคำรักตรงๆซื่อๆแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่ยืนหน้าร้อนฉ่าอยู่หน้าประตูสักพัก ถึงได้ตัดสินใจกระแทกประตูเปิดอีกครั้งด้วยเสียงอันดัง หวังจะให้ไอ้เจ้าของห้องมันรู้ตัวสักทีว่ามีคนรอจะบุกรุกอยู่นานแล้ว!!!

“...ยามะ..จัง”

ยูมะที่นอนอยู่สะดุ้งตกใจลุกขึ้นมาทำตาโต และยิ่งตาเหลือกหนักขึ้นไปกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งเสียงดังคือใคร .....มือที่กำโทรศัพท์แน่นกดวางสายไปโดยพลัน

                “คราวนี้ยามะจังเป็นคนเข้าห้องผมก่อนเองนะ” ร่างสูงชี้ไปที่ขาให้เรียวสุเกะก้มลงมองปลายเท้าตัวเอง .....เขาก้าวเข้ามายืนอยู่ในพื้นที่ห้องยูมะแล้วจริงๆ

                “ฉันแค่จะมาขอดูสวิตซ์ไฟในห้องเท่านั้นแหละ” ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินไปที่แผงสวิตซ์อย่างว่องไว ทดลองกดเปิดปิดเสร็จสรรพ แล้วก็พบว่ามันเหมือนของห้องเค้าแบบเดี้ยะๆเลย

....ยูมะที่เฝ้ามองอยู่ทุกอิริยาบถ เห็นเรียวสุเกะถอนหายใจอย่างหดหู่ก็ยิ้มถาม

                “ยามะจังนอนไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ”

                “ใครบอก ฉันแค่.....”

                “ก็ยามะจังเองนั่นแหละที่เคยให้สัมภาษณ์ในนิตยสารตั้งหลายเล่มแน่ะ”

                “ก็มัน..นอนไม่ได้นี่นา”  

.....ก็ไหนจะต้องนอนคนเดียวแถมยังเป็นต่างถิ่น แล้วยังมาไร้เงาของเมเนเจอร์ซังให้พึ่งพิงอีกซะด้วย.....

“เอางี้....ถ้าไม่รังเกียจ ไปนั่งเล่นที่ระเบียงกับผมมั้ยล่ะ” ยูมะยิ้มชวนอย่างใจดี.... แล้วเขาหมายความตามนั้นจริงๆ ถ้ายามะจังนอนไม่หลับแล้วก็หงุดหงิดไม่มีความสุข ....เขาเองก็คงหลับไม่มีความสุขเช่นกัน

“ไม่ได้บังคับนะ....แต่ถ้าเชื่อใจกันสักนิดนึง.....ก็ตามมาละกัน”

ร่างสูงพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เดินไปนั่งแกว่งขารอตรงระเบียงห้องที่เชื่อมกับสวนญี่ปุ่นเล็กๆแบบส่วนตัว

เรียวสุเกะยืนนิ่งคิดทบทวนอยู่พักใหญ่ๆ

ความรู้สึกหลากหลายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในวันเดียวนั้นชวนให้สับสนอยู่ไม่น้อยเลย

..........การแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยที่แฝงอยู่ในข้อความเชิญชวนธรรมดาๆ กับรอยยิ้มซื่อๆดูไร้พิษภัยนั่น..........  กับตัวอันตรายจอมกวนประสาทที่ชอบแกล้งทำให้เค้าหงุดหงิดตลอดทั้งบ่าย.... คือคนๆเดียวกันจริงๆหรือ

อะไรหลายๆอย่างทำให้ขาสั้นๆของเรียวสุเกะยอมก้าวเดินตามร่างสูงไปในที่สุด

.........ฉันอยากรู้ตัวตนที่แท้จริงของนาย .....ยูมะ.....

To be con

I-PrA Talk: เจอกันตอนหน้าค่ะ.... มันใกล้จะจบพาร์ทของยูมะยามะแล้วล่ะน้า ......และเหมือนเดิมค่ะ ยูยามะจะไม่หายไปไหน ยังคงลอยวนๆเวียนๆอยู่ในเรื่องต่อไปพร้อมกับเคนโชริด้วยแน่นอน ฮ่าๆๆ (แฟนทาคาไดจะโวยว่าไม่คุ้มรึเปล่า มาคู่สุดท้ายเลย หะๆ เอาเป็นว่า...อาจจะมีสเปเชี่ยลแบบเลิฟๆกันสักตอนสองตอนละกันเนอะ ต้องรอดูกันต่อไป55+)

ปล.รูปข้างบนนี้จริงๆอยากเอาไปใช้ตอนหน้ามากเลย เพราะจะเริ่มหวานแหววบ้างละ แต่ลืมทำ..ใช้อันนี้ไปก่อนละกันนะ ฮาา