คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภูติสวรรค์
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังสนั่นมาจากห้องน้ำชายชั้น 2 ของโรงเรียนมัธยมปลายเค เสียงนั้นดังสนั่นอยู่สักพักก็ค่อยๆเบาลงและเงียบเสียงลงไปในที่สุด เพราะตะโกนเรียกคนจนคอแตกอยู่ตั้งนานก็ไม่มีสรรพเสียงใดตอบรับให้ชื่นใจแม้แต่น้อย ...แม้จะรู้ว่าเวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียน และถ้าไม่ใช่อาจารย์ แม่บ้านหรือว่าคนที่ต้องอยู่ซ้อมชมรมต่างๆก็คงไม่มีทางมาเพ่นพ่านอยู่บนตึกได้ง่ายๆ
“มีคนอยู่ข้างนอกไหมคร้าบบ... ช่วยเปิดประตูให้ที”
หนุ่มร่างสูงเพรียวในสภาพเปียกชุ่มโชกไปด้วยน้ำที่ถูกแกล้งเอาสายยางฉีดน้ำใส่ทั้งตัว ทิ้งตัวลงนั่งบนชักโครกอีกครั้งอย่างหมดอาลัยตายอยาก ... ผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างนี้ไม่รู้กี่สิบเที่ยว ไม่รู้ว่าจะต้องตายเป็นผีเฝ้าห้องน้ำนี้หรือเปล่า มือถือก็ไม่ได้เอาติดตัวมา แล้วจะติดต่อใครยังไงได้ละทีนี้ .... หรือเจ้าพวกนั้นตั้งใจจะปิดตายห้องน้ำแล้วขังเราไว้ที่นี่นะ
“นากาจิม่า ยูโตะ”
ดุจดั่งเสียงสวรรค์ ... เด็กหนุ่มตาโตขึ้นมาด้วยความยินดี กางหูที่แอบซุกซ่อนอยู่ภายใต้กลุ่มผมดำสนิทเกือบตลอดเวลา มาคำนวณหาทิศทางของเสียงเรียกโดยทันที
“ครับ...ผมเอง ช่วยเปิดประตูให้ที ผมออกไปไม่ได้”
สิ้นเสียงร้องขอของร่างสูงปุ๊บ ประตูห้องน้ำที่เหมือนจะถูกไม้ขัดกลอนประตูไว้อย่างหนาแน่นก็หลุดออกและประตูก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ... เด็กหนุ่มเปิดยิ้มเต็มแก้มเตรียมจะออกไปโค้งงามๆ 3 ทีเป็นการขอบคุณสำหรับความช่วยเหลืออันยิ่งใหญ่นี้
แต่ทว่า.....
“ไม่มี...”
กลับไม่เห็นใครสักคนที่น่าจะเป็นคนช่วยเหลือ
“ไม่มี...นี่ก็ไม่มี”
หันซ้ายก็แล้ว หันขวาก็แล้ว หมุนรอบตัวเองก็แล้ว ชะโงกไปดูตรงตัวตึกก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววของสิ่งมีชีวิตสักสิ่ง ... จะว่าเป็นคนที่แอบเข้ามาช่วยแล้วก็หนีออกไปก่อน ก็ไม่น่าจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้ขนาดนี้...
….หรือว่าจะไม่ใช่คน?
ร่างสูงหน้าเสียขึ้นมาทันทีเมื่อหัวสมองนึกไปถึงสิ่งเร้นลับจำพวกนี้
“ฉันอยู่ทางนี้” เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้งขณะที่เด็กหนุ่มกำลังสติแตกและมีอาการหน้าซีดปากสั่น ดวงตาเรียวนั้นก็กวาดมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างเลิ่กลั่ก กลัวว่าจะมีอะไรโผล่มาให้หัวใจวายเล่น จะได้ตั้งตัวทัน
“ใครน่ะ”
“ฉันเอง”
“หูฝาดล่ะมั้ง ฮะๆ”
“ไม่ฝาดหรอก ฉันอยู่บนนี้”
...บน? บนอะไรล่ะ? กลั้นใจเงยหน้าขึ้นมองดูเหนือประตูห้องน้ำ ทั้งที่ใจก็คิดไปแล้วว่ามนุษย์ที่ไหนจะมาเกาะอยู่บนขื่อหรืออะไรสักอย่างตามฝ้าเพดาน ถ้าไม่ใช่ลูกครึ่งแมงมุม สไปเดอร์แมนอะไรนั่น
“อ่ะ...ตัวอะไรเนี่ย?!”
เมื่อสมองเกิดการจินตนาการล้ำเลิศถึงความน่ากลัวไปต่างๆนานา แล้วพอเงยหน้าขึ้นไปเจอ เอ่อ ......ใครก็ได้ช่วยจำกัดความสิ่งมีชีวิตเหมือนแมลงที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายมนุษย์ แต่ตัวเล็กเท่าฝ่ามือแล้วมีปีกสีขาวติดอยู่ที่หลังและตอนนี้กำลังนั่งกอดอก ไขว่ห้างห้อยขาดุ้กดิ้กอยู่บนกรอบประตูห้องน้ำนี่ให้ที
... จะว่ายังไงดีล่ะ แอบผิดหวังนิดๆล่ะมั้ง ที่ไม่ได้แหงนหน้าไปเจอผีหน้าตาน่ากลัวที่ไหน แต่สิ่งที่ได้เห็นนี่มันก็เหนือกว่าที่จะจินตนาการถึงได้จริงๆ ว่าแต่มันเป็นตัวอะไรกันล่ะเนี่ย?
“ผีเหรอ?” ลองสุ่มถามออกไป แต่ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ผิดมหันเลยทีเดียว เพราะเจ้าตัวเล็กนั่นขยับปีกพึ่บพั่บบินลงมาจากขอบประตูแล้ว
“หยาบคาย...เดี๋ยวปั๊ดจับขังลืมอยู่ที่นี่ซะเลย”
“แล้ว...จะเรียกว่าอะไรล่ะ?”
“ฉันเป็นภูตสวรรค์”
“ภูตสวรรค์? แล้วมาทำอะไรในห้องน้ำ ...นัดเลี้ยงรุ่นหรือ?”
“กวน..กวน ทีกับไอ้พวกที่แกล้งนายทำไมไม่พูดอย่างงี้บ้างล่ะ ..เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจไม่ช่วยซะเลยนี่”
“เหอ...ขอบคุณที่ช่วยผมออกมาครับ”
“ฉันไม่ได้มาเพื่อช่วยนายไม่ให้เป็นผีเฝ้าห้องน้ำนะ!!”
ครั้งที่แล้วเขาอาจจะพลาดที่ถามคำถามแบบปล่อยควายออกมาเดินเล่นเพ่นพ่านให้คุณภูติสวรรค์ตัวเล็กนั่นโมโหโกรธาเอาได้ แต่ครั้งนี้เด็กหนุ่มฉลาดมากพอที่จะทำเพียงแค่ขมวดคิ้วสงสัย จนเหมือนตาฝาดเห็นเป็นรูปเควชชั่นมาร์คปรากฏอยู่บนหน้าอย่างไรอย่างนั้น
“ฉันมาเพื่อช่วยให้คนไม่ได้เรื่องอย่างนายสมหวังในรักต่างหากเล่า”
“เห~”
“นากาจิม่า ยูโตะ... นายนี่ก็หน้าตาใช้ได้นะ เสียแต่ก็แค่ตัวบางไปหน่อย แถมยังซึงตึง อ่อนแอ ไม่สู้คน ตาบอดตาเซ่อหาอะไรก็ไม่เจอ แค่นี้ก็ไม่เหลือดีพูดถึงแล้วยังจะเพิ่มหูหนวกเข้าไปด้วยอีกอย่างหรือ” ร่างสูงหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที เหล่มองภูตสวรรค์ตัวจิ๋วที่บินวนๆอยู่รอบตัวเขาเป็นวงกลม ...ที่พูดมาแต่ละอย่างน่ะดีๆทั้งน้าน
“แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะครับ?”
“นั่น...บกพร่องทางภาษาอีกหนึ่งประการ ...ไม่เข้าใจตรงไหนไม่ทราบ” คุณภูติตัวจิ๋วเริ่มเซ็งอารมณ์ บินมาเท้าสะเอว คิ้วขมวดใส่อยู่ตรงหน้า
“ก็ทำให้สมหวังในรัก... หรือว่าจะเป็น...กามเทพ?”
“คล้ายๆกันแต่คนละสังกัด ภูตอย่างฉันไม่มีพลังมากพออย่างกามเทพเขาหรอก... มนุษย์นี่เอะอะก็เรียกหาแต่กามเทพ... กามเทพน่ะทำงานไม่มีวันหยุดจนหัวปั่นไปหมดแล้ว รู้บ้างไหมเนี่ยเฮอะ”
“..............” กำลังอึ้ง ..เรื่องบนสวรรค์ล้วนๆ แล้วมนุษย์อย่างเขาจะมีปัญญาเอาอะไรไปเข้าใจได้ล่ะ
“ช่างเถอะ มนุษย์อย่างนายจะไปเข้าใจอะไร... สงสัยอะไรอีกไหม?” คุณภูติบินสำรวจไปทั่วห้องน้ำ และสุดท้ายก็ไปนั่งอยู่บนหัวก็อกน้ำที่อ่างล้างมือ
“แล้วคุณจะช่วยผมได้ยังไง ให้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตแบบฮัลเลลูย่า แช้นส์งี้เหรอ?” ร่างสูงพูดพร้อมเหยียดนิ้วชี้กับนิ้วโป้งออก ชี้มือไปด้านหน้าแล้วขยิบตาใส่ ทำท่าทางประกอบแบบในละครชื่อดังที่เคยดูในทีวีได้แบบเป้ะเวอร์เลยทีเดียว
“ของแบบนั้นทำได้ที่ไหนกัน มันมีแต่ในละครเท่านั้นแหละ โอ้ะ!” คุณภูตพลาดท่าบินผ่านเซนเซอร์ที่อ่างล่างมือ ทำให้น้ำไหลโครมลงมารดตัวภูตตัวน้อยแบบไม่ตั้งตัว
“ทำอะไรของคุณเนี่ย บ้ารึเปล่า” ไม่อยากจะขำซ้ำเติมหรอกนะ แต่สภาพภูตตัวน้อยจอมวางท่าตัวเปียกมะล่อกมะแล่กพยายามจะสลัดสะบัดน้ำออกจากตัวนี่มันก็เกินจะทนจริงๆ
“นากาจิม่า ยูโตะ!! ถ้าอยากให้ชีวิตรักสมหวัง ก็ไปหาพุดดิ้งนมมาให้ฉันกิน!”
“พุดดิ้งน่าจะมีอยู่ที่บ้านน่ะ...อ้อ แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไร”
“ฉันชื่อ ไดกิ”
“ไดกิ...นั่นชื่อคุณจริงๆเหรอ”
“ชื่อญี่ปุ่น...ฉันมีชื่อหลายภาษา เวลาต้องเดินสายทำงานหลายๆประเทศ”
“อย่างกับทัวร์คอนเสิร์ตเลยนะ”
“นั่นล่ะ ไปกัน กลับบ้านได้แล้ว” ไดกิบินนำออกไปนอกห้องน้ำ
“เดี๋ยว... คุณจะบินออกไปข้างนอกแบบนี้ไม่ได้นะ ไดกิ”
.
.
.......บนดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ ......
เหล่าภูตสวรรค์ตัวจิ๋วถูกเรียกมาชุมนุมกันเนื่องจากมีคำสั่งตรงลงมาจากเบื้องบนเป็นการเร่งด่วน ... อิมาอิ ซึบาสะ เทพองครักษ์คนสนิทของท่านเทพสูงสุดเป็นผู้นำคำสั่งมาประกาศและชี้แจงให้ทราบโดยทั่วกัน
“ฝึกงานช่วยงานฝ่ายกามเทพหรือครับ”
“ใช่แล้ว นั่นล่ะงานของพวกเจ้า ภูตฝึกหัด”
“แล้วฝ่ายกามเทพ..”
“คิดว่าเจ้าพวกนั้นยังสามารถหาเวลาว่างมารับงานด่วนนี่อีกเหรอ แค่บัญชีคู่รักที่ต้องทำให้เสร็จภายในเดือนนี้ก็แทบไม่ได้โงหัวไปเที่ยวเล่นที่ไหนแบบพวกเจ้าแล้ว...”
...อ้าว ข้าจะถามดีๆ ไม่เห็นต้องมาแดกดันกันว่าพวกข้าว่างงานเลยนี่ ท่านซึบาสะ..
“ไดกิ... เจ้าลืมไปหรือเปล่าว่าข้าสามารถล่วงรู้ความในใจเจ้าได้”
ภูตไดกิ เอามือปิดปากตัวเองทันที ตาโตๆนั้นเบิกกว้างอย่างตกใจ .... ลืมความเหนือชั้นกว่าของท่านซึบาสะไปได้ไงเนี่ย
“เอาล่ะ ถ้าหมดข้อสงสัยแล้ว ก็เตรียมตัวลงไปปฏิบัติงานกันโดยเร็วที่สุด”
ก่อนจะแว๊บหายไปซึบาสะก็ยังไม่วายพูดขู่ทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้มหวานหยด
“หวังว่าพวกเจ้าคงไม่ทำให้เบื้องบนผิดหวังนะ เพราะนี่เป็นภารกิจเร่งด่วน”
........ ณ โลกมนุษย์ .........
บ้านของนากาจิม่า ยูโตะ เป็นบ้านสองชั้นขนาดกลาง แม้จะตั้งอยู่ห่างจากโรงเรียนแค่ไม่กี่สถานี แต่สภาพที่เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำทั้งคนทั้งภูตแบบนี้คงได้เป็นหวัดแน่ๆ ร่างสูงจึงตัดสินใจเปลี่ยนเป็นชุดพละที่เก็บไว้ในล็อกเกอร์มาใส่แก้ขัด แล้วยกผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้ไดกิเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนกลับบ้าน
“กลับมาแล้วครับ”
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงขานรับดังมาจากในครัว ร่างสูงจึงเดินเงียบๆย่องขึ้นชั้นสอง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พ้นสายตาผู้เป็นแม่อยู่ดี
“ยูโตะ~ ทำไมกลับมาด้วยชุดนี้ล่ะลูก”
“เอ่อ” ร่างสูงกำลังจะหาข้ออ้างร้อยแปด แต่พี่สาวก็โผล่ออกมาช่วยชีวิตไว้พอดี
“ยูโตะ!!..พี่กินพุดดิ้งในตู้เย็นของนายไปนะ” กำลังจะตอบรับอย่างที่เคย แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ามีใครบางคนจับจองมันไว้ก่อนแล้วก็ได้แต่ร้องเสียงหลง
“อ๋า...นั่นมัน” ก้มลงมองในกระเป๋าเสื้อ ก็เห็นไดกิกำลังจ้องเป๋งมาที่ตนท่าทางเอาเรื่อง
“ยูโตะ.. แม่เห็นอะไรกระดุ้กกระดิ้กในกระเป๋าเสื้อของลูกน่ะ”
“มะ..ไม่มีอะไรนี่ครับ ..ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ร่างสูงตกใจทำตาโตใส่ผู้เป็นแม่แล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไปก่อนที่จะสร้างพิรุธให้แม่จับได้มากไปกว่านี้
ปัง~!!!
หลังจากลี้ภัยเข้ามาอยู่ในห้องได้ไม่ทันไร ไดกิก็บินออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วก็ส่งเสียงกรีดร้องโวยวายดังลั่นห้อง
“อ๊ากกกกกกก ไม่ยอมๆๆพุดดิ้งของฉัน”
“โทษที แล้วพรุ่งนี้ผมจะไปซื้อมาให้ใหม่นะ”
“ไม่!จะกินวันนี้..จะกินวันนี้..จะกินวันนี้” ไดกิชูกำปั้นเป็นจังหวะ ตั้งท่าประหนึ่งจะประท้วงร่างสูงเต็มที่
“เอาเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ”
“ไม่!..อ๊ากกกก อยากพุดดิ้ง อยากพุดดิ้ง ทำไมนายไม่หัดรู้จักสู้คนให้มันมากกว่านี้เนี่ยฮะ นั่นมันของๆนายไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้ยอมๆๆเป็นอย่างเดียวเนี่ย ห๊า!!” ไดกิบินไปบินมา เอามือตีอก เอาหัวโขกตู้อย่างบ้าคลั่ง
“ทำไงได้ล่ะ”
“โอ้ย มีมากมายล้านแปดให้นายเลือกทำ ไม่ใช่แค่ยืนเงียบๆไม่มีปากไม่มีเสียงแบบนี้”
“เอาน่ะๆ พรุ่งนี้ผมจะซื้อพุดดิ้งให้สองถ้วยเลย โอเคป่ะ เลิกโวยวายได้แล้วน่า”
ไดกิได้ยินข้อเสนอดีๆเข้าหูก็บินขึ้นไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เอามือกอดอก พองลมไว้ในแก้มป่องๆ เหมือนตั้งใจจะทำตัวสงบเสงี่ยมเต็มที่...
“นี่!!”
“ฉันชื่อไดกิ! หัดให้ความเคารพต่อภูตสวรรค์หน่อย” สงบได้ไม่ถึงนาที ไดกิก็เสียงดังขึ้นมาอีกแล้ว
“ครับๆ ไดกินั่นแหละ ขอถามอะไรหน่อยสิ ....คุณสูงเท่าไหร่น่ะ ขอวัดดูได้มั้ย?”ด้วยความสงสัย ร่างสูงจึงหยิบเอาไม้บรรทัดบนโต๊ะมาวัดส่วนสูงไดกิที่ยืนเท้าเอวทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
“
“บนสวรรค์ฉันตัวสูงที่สุดในบรรดาภูติเลยนะ”
“ด้วยความสูงแค่นี้?!”
“ไซส์ของฉันได้มาตรฐานสากลแล้วฉันก็ได้รางวัลภูตดีเด่นด้วย! ….ทำไมฉันต้องมาพล่ามเรื่องแบบนี้ให้นายฟังด้วยนะ”
“แล้วเรื่องที่ว่าจะทำให้ผมสมหวังเนี่ยล่ะว่าไง จะทำยังไงหรือ?”
“พรุ่งนี้พาฉันไปเจอเนื้อคู่ของนาย..หลังจากนั้นแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
To be con
เรื่องนี้นอกจากนากายามะแล้วคู่ยังไม่แน่นอน แต่ตัวละครหลักๆก็ตามรูปที่แปะ....ใครไค่ได้คู่ไหนเชียร์เอาเน้อ...
ความคิดเห็น