คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แอบมอง
.............. SHY...............
Title : SHY
Cast : Nakayama Yuma x Yamada Ryosuke
Takaki Yuya x Arioka Daiki
Author : I-PrA
คุณเคยแอบรักใครไหม .... ถ้าเคย คุณเป็นเหมือนผมรึเปล่า
จุดเริ่มต้นของความรัก ...มันเกิดขึ้นตอนไหนผมก็ยังไม่รู้ ....
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สายตาของผมมันชอบไปหยุดอยู่ที่วงหน้าหวานนั่นซะแล้ว ...
ขณะที่ผมกำลังเดินคิดอะไรอยู่เพลินๆเลยไม่ได้ระวังอะไรซักเท่าไหร่ จึงทำให้ผมไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ... หนังสือที่คนๆนั้นถือมา หล่นลงกระจัดกระจาย ...
"อ้ะ ขอโทษครับ"
"ขอโทษเหมือนกันครับ พอดีผมรีบไปหน่อย..."
มัวแต่ช่วยเค้าเก็บของ ด้วยความที่จิตสำนึกดี เลยไม่ทันได้มองหน้าว่าเป็นใคร.... จนเมื่อเก็บเสร็จเรียบร้อย กำลังจะยื่นคืนเจ้าของนั่นแหละ ..... แค่วินาทีเดียวที่สบตาและรู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร ก็สร้างความปั่นป่วนให้กับร่างกายผมอย่างบ้าคลั่ง .... ใบหน้าเริ่มร้อนๆขึ้นมาด้วยความคาดที่ไม่ถึงว่าจะได้เจอ ... ผมจึงรีบยื่นหนังสือคืนแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเดินหนีไปเสียดื้อๆ แม้จะรู้ว่ามัน ดูเสียมารยาทไปนิด แต่ทำไงได้... ก็มันเขินนี่นา~
แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ....เพราะว่าผมน่ะ แอบมองคนๆนี้มาเกือบปีแล้ว ....แต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าสักนิด ...ผมกับเขา ก็ยังเป็นเพียงคนไม่รู้จักกันเหมือนเดิม.....
ก็บอกแล้วไง .... ว่ามันเขินนน~~~
"อะไรของเขานะ"
ร่างเล็กที่ยืนอยู่ที่เดิม มองตามแผ่นหลังกว้างไปแบบงงๆ
... อ้าว นั่นๆ... ไปเดินชนอะไรเข้าอีกแล้ว ช่างเป็นคนที่แปลกเสียจริงๆ คนแบบนี้ไม่เคยเจอมาก่อนเลย....
"ยืนทำอะไรอยู่ยามะจัง.. จะไปเก็บของที่ล็อคเกอร์ไม่ใช่หรือ"
ร่างบางของจิเน็น ยูริ ที่เดินหอบกระเป๋าตามหลังมา ถามเพื่อนอย่างสงสัย
"ก็กำลังจะไป.." ตอบไปแบบส่งๆไม่สนใจจะอธิบายรายละเอียดล้วงลึกใดๆ แล้วเดินเลี่ยงไปเก็บของที่ตู้ล็อคเกอร์ทันที
ส่วนยูริที่เหมือนจะได้คำตอบที่ไม่ค่อยจะตรงกับคำถามนัก ใบหน้าเล็กจึงตึงๆแบบขัดใจนิดหน่อย ก่อนจะทำลืมๆมันซะ... คิดมากไปเดี๋ยวเหี่ยว แก่เร็ว..ไม่งามๆ
"ยามะจัง ...เย็นนี้ไปคาราโอเกะกัน" ว่าแล้วคนโกรธง่ายหายเร็วก็ยิ้มชวนไปเที่ยวด้วยหน้าตาสดใสเหมือนดังเดิม
"อืม ก็ได้ ...เอ้ะ!"
เรียวสุเกะหยิบพับกระดาษที่พิงไว้ขึ้นมาอย่างสงสัย ... ทั้งที่ร้อยวันพันปี ล็อคเกอร์แห่งนี้เป็นเพียงตู้หนังสือย่อมๆเท่านั้น ...เมื่อเทียบปริมาณหนังสือในล็อคเกอร์ที่เน้นหนักไปทางเล่มหนา เนื้อหาหนัก แบบที่ไม่มีความคิดจะหยิบมันขึ้นมาอ่านเลยซักนิด .. กับหนังสือเล่มบาง 2-3 เล่ม นอนแอ้งแม้งอยู่ที่บ้าน (บ่งบอกถึงความขยัน..)
......เขาไม่เคยได้รับจดหมายในลักษณะนี้เลยสักครั้งเดียว ...... ด้วยความจิตตกและไม่ค่อยมั่นใจจึงแอบลังเลนิดๆว่าควรจะเปิดอ่านดีหรือไม่ ....เกิดเป็นประเภทโรคจิตหรือจดหมายลูกโซ่ล่ะ หรือหนักกว่านั้น เกิดเป็นซองกฐิน ผ้าป่า อะไรเทือกๆนั้นล่ะ! เขาควรจะทำยังไงดี
"มีอะไรเหรอ!" แล้วใบหน้าเล็กๆของยูริ... ก็ยืดตัวเข้ามาสอดรู้ ขอมีส่วนร่วมด้วยคน...
"จดหมายน่ะ... "
"เฮ้ย จดหมายรักรึเปล่า..."
เรียวสุเกะไม่ได้ตอบรับอะไร เพียงแต่ค่อยๆเปิดจดหมายขึ้นมาอ่านด้วยความระมัดระวัง
/// สวัสดีครับ
ผมเป็นใคร... คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก .. เอาเป็นว่าตั้งแต่นี้ไปผมอยากใกล้ๆดูแลคุณ .... อยากปกป้องคุณ .... คุณคงไม่ว่านะครับ^^ วันนี้เห็นบ่นว่า ปวดหัว เลยเอายามาให้ กินซะนะ แล้วพักผ่อนมากๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย
~NY~ ///
"เอ็นวาย?? อะไรน่ะ นิวยอร์กซิตี้หรือไง"
ร่างเล็กหันไปมองแผงยาจำพวกพาราเซตามอลในล็อคเกอร์.. มันถูกจัดวางอย่างดีในที่ๆเห็นได้ง่ายๆ
..... ใครกันนะ คนที่ว่านี่..... ท่าทางจะอบอุ่นน่าดูเลย ...
"โธ่เอ้ย ทำไมไม่ยอมลงชื่อไว้ เขียนแค่นามปากกา.....แล้วจะไปรู้ไหมเนี่ย"
ยูริทำท่าคิดหนัก ราวกับว่าจดหมายนั้นเป็นของตนเอง ...
"ก็เค้าบอกว่าไม่จำเป็นต้องรู้นี่" เรียวสุเกะเก็บจดหมายฉบับนั้นใส่กระเป๋าเป็นอย่างดี
... ในเมื่อเค้ามีน้ำใจมา เราก็มีไมตรีตอบ ... ไม่แน่ บางทีเค้าอาจจะแอบมองดูอยู่ที่ไหนซักที่ก็เป็นได้....
"อ้าว แล้วไม่นึกอยากรู้บ้างรึไง... แต่ที่แน่ๆน่ะ ผู้ชาย!!!"
"ไม่รู้ก็ไม่รู้ จะเป็นผู้ชายก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"
เรียวสุเกะไม่เป็น แต่ยูริคนนี้แหละที่จะเป็น! .... ก็มันอยากรู้อ่า!!..
.
.
อีกมุมหนึ่ง.. ไม่ไกลกันนัก ...
"ยูมะ...นี่ตั้งใจจะแอบมองอยู่แค่นี้จริงๆหรอ"
อาริโอกะ ไดกิ มองเพื่อนตัวเพรียวที่ทำตัวเป็นจิ้งจก เกาะอยู่หลังตู้ล็อคเกอร์อย่างเวทนา
....เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไปชอบเค้าแล้วก็ไม่ยอมเดินเข้าไปหา มัวแต่แอบมองอยู่แบบนี้แล้วชาติไหนมันจะไปสมหวังกันเล่า ....
"อืม.. แค่เค้าไม่รำคาญก็ดีใจแล้ว" ยูมะยิ้มออกมาซื่อๆ เพราะในใจเขาคิดแค่นั้นจริงๆ
"หวังน้อยจังนะ.."
"ไม่น้อยหรอก จริงๆก็หวังไว้เยอะเหมือนกัน ... แต่ค่อยๆทยอยหวังน่ะ"
"อะไรของแก.. มีทยอยหวังด้วย.."
"ก็ถ้าหวังทีเดียว แล้วไม่สำเร็จมันก็น่าเจ็บปวดนี่นา" ตอบข้อสงสัยเพื่อนด้วยหน้าตาบริสุทธิ์ ... ตาเรียวนั้นฉายแววว่าคิดอย่างที่พูดจริงๆ ...
ไดกิจึงได้แต่พยักหน้าเข้าใจ ... เอาเถอะ อยากทำอะไรก็เรื่องของแก แต่เขาคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่คิดจะทำอะไรครึ่งๆกลางๆแบบที่เพื่อนเขาทำแน่ๆ .... รักใครชอบใครก็ลุยโลดลูกเดียว ... ส่วนผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที ....
.
.
.
"เท่ห์มากๆเลย ตัวก็สูง....เด่นมากๆเลย คนอะไรไม่รู้^^"
"เวลายิ้มก็น่ารัก เขินก็น่ารัก... อ๊ายย ฉันชักจะหลงเพื่อนใหม่คนนี้แล้วนะ"
"ก็น่าหลงใหลอยู่หรอก... แต่เค้าจะสนใจคนอย่างเราๆเร้อ"
"นั่นสิ แต่มันก็น่าลุ้นอยู่^^ จะมีแฟนหรือยังน้า~"
เสียงคุยกันเซ็งแซ่อย่างปกติ แต่ที่มันทำให้ไดกิสนใจได้ ก็คงเป็นเพราะ … เหมือนว่าทุกคนจะคุยในหัวข้อเรื่องเดียวกันหมดนะวันนี้ มันแปลกเกินไป....
"คุยอะไรถึงใครกันเหรอสาวๆ เสียงดังไปถึงข้างนอกเชียว" อดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรทำให้ชาวขาเม้าท์พูดเป็นเสียงเดียวกันแบบนี้ ....
"ก็เด็กใหม่ ที่เพิ่งย้ายมาจากโอซาก้าวันนี้ไง ... อ้ะ จริงสิ คาบโฮมรูมเมื่อเช้า อาริโอกะคุงไม่อยู่นี่นา"
"ก็ถึงถามไง๊"
"คลาดกันงั้นเหรอ ...น่าเสียดายจริงๆเลย” หญิงสาวทำหน้าตาเสียดายอย่างสุดซึ้ง ทำให้ไดกิต้องขมวดคิ้วสงสัยหนักเข้าไปอีก
...การหลบไปงีบวันนี้ ทำให้พลาดอะไรน่าสนใจไปหรือเปล่านะ....
"ทำไม??"
"ก็เพราะว่าเด็กใหม่หล่อมากกก...." คำว่ามากของเธอนั้นลากยาวเสียจนไดกิต้องพยักหน้ายอมรับก่อนที่สาวเจ้าจะหมดลมไปเสียก่อน
"แล้วทำไมฉันต้องเสียดายด้วย ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี ... ก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันไม่ใช่หรือ"
"แหม .. มันคนล่ะฟีลลี่งกันจ้า"
ไดกิได้แต่ยักไหล่ให้กลุ่มเพื่อนผู้หญิงในห้องเป็นเชิงว่า ไม่ได้สนใจเรื่องของคนๆนั้นนัก ก่อนจะขอตัวเดินตรงมาทางเพื่อนที่นอนหมอบกับโต๊ะ สายตาทอดยาวออกไปนอกหน้าต่าง ...
"เฮ้!!"
น้ำเสียงร่าเริงของเพื่อนสนิทที่เรียกร้องความสนใจโดยการกระโดดมาตะปบโต๊ะ จนคนที่นอนฟุบอยู่สะดุ้งเฮือกขึ้นมาหน้าตาตื่น... เขานึกว่าแผ่นดินไหวซะอีก....
"เอ้ะ ไดจัง.. กลับมาแล้วเหรอ"
"อืม นอนอิ่มแล้ว ... สดใสแข็งแรงดังเดิม!!!"
"ก็ดีนี่" ฟังคำตอบรับอันเฉื่อยชาของเพื่อนแล้วไดกิขมวดคิ้วนิดๆ ... แกกล้าไม่สนใจฉันเรอะ .....
แต่พอมองตามสายตาออกไปข้างนอก .... ก็พบเด็กปีหนึ่งกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งไล่อะไรกันซักอย่าง ..... เพ่งมองลงไปดีๆก็จะเห็น... ร่างกลมๆขาวๆ เจ้าของใบหน้าสวยหวานที่ทำให้เพื่อนเค้าเพ้อได้ถึงขนาดนี้ .....
"เอ้า มอง.... มองเข้าไป.... มองจนน้องเค้าจะสึกอยู่แล้วเว้ย"
"เออน่า!!... เออแล้วไดจังเห็นเด็กใหม่ห้องเราหรือยัง"
"หึ ยัง... ทำไมวะ ... เห็นพูดถึงกันทุกคนเลยเว้ย ชักอยากเห็นหน้าแล้วนะเนี่ย"
.....อะไรกันนักหนา เด็กใหม่คนนี้มีอะไรดี คนถึงได้สนใจนัก.....
....เช้านี้เค้าพลาดเรื่องน่าสนใจไปจริงๆน่ะเหรอ ....
"นั่นไง เค้ากลับมาแล้ว"นากายามะ ยูมะ ชี้ให้เพื่อนรักมองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง
"........"
ไดกิค้างไปกับคนตรงหน้า ....
"อึ้งอะดิ.."
"......."
ตอนนี้ไม่ว่ารอบข้างจะเสียงดังเซ็งแซ่แค่ไหน ไดกิก็ไม่รู้สึกอีกแล้ว .... เมื่อร่างสูงสง่าที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับอาจารย์ ...
ใบหน้าหล่อเหลา ดูเป็นมิตรเมื่อยามที่ขยับปากยิ้ม ... และก็เท่ห์จัดจดน่าหลงใหลแม้ยามอยู่นิ่งๆ ..... มีเสน่ห์จนไม่อาจละสายตาได้จริงๆ ....
"ไดจัง ไดกิเว้ยย.. อาจารย์มาแล้ว"
ยูมะสะกิดเรียกเพื่อนที่นิ่งเงียบไปแบบผิดปกติ ... ไดกิได้สติ สะดุ้งเฮือกขึ้นมา รีบบอกทำความเคารพอาจารย์อย่างหน้าตาตื่น
"เอ้า... ครูเอาขวัญใจมาคืนแล้ว เลิกทำหน้าเหมือนครูเป็นโจรลักพาตัวซะทีน่า"
"ยูยะคุง ไปนั่งที่ได้แล้วจ้ะ ... ข้างๆยูมะคุงว่างอยู่น่ะ"
"ครับ"
"โหย.. ตรงนี้ก็ว่างนะคะอาจารย์" นักเรียนสาวในห้องยกมือขึ้นเสนอตัว ... แหม ตอนนี้ใครๆก็เห่อนักเรียนใหม่คนนี้กันทั้งนั้น
"แล้วมนุษย์มึนๆที่นั่งข้างๆเธอน่ะ เรียกว่าอะไร"
โครมม~!! เสียงเธอถีบมนุษย์มึนๆที่เกะกะ ขวางทางโจรลงไปกองกับพื้น ด้วยท่าทีที่ป่าเถื่อน ผิดสตรี ....
"นี่ไงคะ ว่างแล้ว"
"ยัยบ้า เธอถีบฉันทำไม" มนุษย์หน้ามึน ยิ่งก๊องหนักไปกว่าเดิม เพราะไม่อาจเข้าใจถึงสาเหตุ ที่เพื่อนสาวทำป่าเถื่อนกับเขาอย่างนั้น ....
"พอๆอย่าบ้านักเลย... เฮ้อ เด็กพวกนี้นี่" อาจารย์รีบปราม เมื่อเห็นท่าว่าคงไม่จบง่ายๆ ก่อนจะปลีกตัวออกไป เพราะชักจะปวดหัวกับนักเรียนในห้องเข้าไปทุกที
"เฮ้ สวัสดี.. ฉันชื่อทาคาคิ ยูยะ" ร่างสูงที่ตอนนี้กลายเป็นที่หมายตาของใครหลายๆคน กำลังผูกขาดการสนทนากับนากายามะ ยูมะที่นั่งเหงื่อแตก เพราะแรงริษยาพุ่งตรงมาที่ตนนั้นจากทุกมุมห้อง ....เจ้าเด็กใหม่นั่นไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบตัวเลยสักนิด เล่นเอายูมะเสียววูบวาบๆทุกขณะจิต
แต่เอ๊... ไดจัง!... นายก็มองฉันแบบนั้นด้วยเรอะ!!
"สะ..สวัสดี ฉันนากายามะ ยูมะ.."
"ชื่อยาวจัง ... งั้นฉันขอเรียกนายว่ายูมะนะ"
"อืม.. ได้สิ"
"นี่.. วันนี้ขอใช้หนังสือด้วยคนนะ อาจารย์บอกว่าผิดพลาดนิดหน่อย วันนี้ก็เลยไม่ได้หนังสือเรียน"
"อ้อ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ.."
"ขอบคุณมาก..."
ชี้งงง~!
ยูมะรู้สึกว่าตัวเอง ตัวเล็กลีบลงๆทุกทีๆ ไม่อยากจะหันหน้าไปสบสายตาใคร กลัวสายตาทิ่มแทง TTOTT
ก็จะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ พ่อเจ้าประคุณตัวดี ลากเก้าอี้มานั่งข้างผมจะจนตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ขนาดนี้น่ะ
ว่าแต่ไดจัง!! ... ไม่คิดจะช่วยเพื่อนผู้น่าสงสารคนนี้หน่อยเร้อ!!.... ผมมียามะจังคนเดียวน้าาาา~!
.................................
.................
......
พักกลางวัน
"ไดจัง!!! ไปตึกปี1 กัน"
ทันทีที่เสียงออดหมดเวลา. .. กลุ่มคนจำนวนมาก ก็โผกันเข้ามามะรุมมะตุ้มที่โต๊ะยูยะจนผมสามารถปลีกตัวออกมาหาเพื่อนสนิทที่กำลังเก็บของบนโต๊ะแบบสบายๆได้
"อืม.."
วันนี้ไดกิดูแปลกๆ เหมือนกับสนใจอะไรซักอย่างอยู่ตลอดเวลา ... พอมองตามสายตานั้นไปก็พบคำตอบที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มมนุษย์ก้อนนั้น
"นี่ ไหนว่าไม่ชอบมองเฉยๆไง" ยูมะแกล้งเอาคำพูดที่ไดกิเคยประกาศกร้าวเอาไว้โยนกลับไปใส่คนพูดอีกครั้งหนึ่ง
"ใครว่าล่ะ มันยังไม่สบโอกาสต่างหาก" ไดกิยิ้มขึ้นมาเหมือนมีแผนร้ายอยู่ในหัวเรียบร้อยแล้ว
"เหรอ แต่ในห้องตอนที่แกจ้อง เมื่อกี้น่ะ โคตรน่าขนลุกเลยรู้เปล่า ... กลัวนะเว้ย"
ใช่สิ โดนเพื่อนคนอื่นจ้องแบบนั้น มันไม่เท่าไหร่
.... แต่ไอ้เพื่อนสนิทตัวเองที่พาลเป็นไปด้วยเนี่ย มันทำให้ขาดความเชื่อมั่น!!
"โทษที บรรยากาศมันพาไปน่ะ ฮะฮะ"
"ไม่สนุกเลยนะเว้ย ... แกก็มาพาลเป็นไปตามพวกในห้อง อย่างนี้ฉันก็แย่สิฟะ"
ขณะที่ผมกำลังโวยวายอยู่กับเพื่อนซี้ ... แต่เสียงทุ้มๆที่ดังมาจากโต๊ะของเด็กใหม่ ก็ทำให้ต้องหันไปมอง
"ขอโทษครับ! แต่ผมหิวข้าว!!! ไว้เดี๋ยวค่อยถามต่อนะครับ"
ยูยะกำลังหงุดหงิด ...จู่ๆคนพวกนี้ก็เข้ามารุมล้อมจนทำให้มองไม่เห็นใครอื่นเลย .... แย่งกันถามนู่นถามนี่ซอกแซก จนปวดหัว ร้อนก็ร้อน อึดอัดก็อัดอัด หิวก็หิว!!!!!!
"ไปกินกับพวกเราก็ได้นะ ยูยะคุง" แต่ก็ยังมีพวกที่ยังไม่ยอมเลิกราไปง่ายๆอยู่ดี
"เนอะ ยูยะคุงไปกินด้วยกันเถอะ"
สายตาคมมองกวาดไปทั่ว พยายามมองหาทางรอดจากการโดนรุม ... และแล้วก็พบคนที่ยิ้มซื่อๆอยู่กับเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เป็นถึงหัวหน้าห้อง ..... ยูยะยกยิ้มน้อยๆเมื่อค้นพบคนที่จะพอช่วยเขาได้
"ยูมะ!!! รอด้วย!! ฉันไปด้วยคน .....ขอตัวก่อนนะคับ"
ยูมะสะดุ้งหันไปกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อสบเข้ากับสายตาที่ลุกเป็นไฟ เพ่งมองมาทางเขาอีกแล้ววววววว .... อ๊า น่ากลัว!!
.
.
.
แต่ไปๆมาๆ ไดกิก็แสดงให้ผมเห็นว่า เขามีชั้นเชิงที่เหนือกว่าผมนัก .... เผลอแป๊บเดียวก็ชวนเพื่อนใหม่คุยสนุกสนานไปแล้ว ..... เฮ้อ แค่มองสายตาเพื่อนรักแวบเดียวก็รู้แล้วว่า รู้สึกยังไงกับเพื่อนใหม่คนนี้ .... ผมก็เลยปล่อยให้เค้าสร้างโลกกัน 2 คน ....ส่วนผม ก็ได้แต่ชะเง้อชะแง้มองหายามะจังอย่างที่ทำทุกวัน.....
"ยูมะมาหาใครน่ะ ... แฟนหรือ?" ร่างสูงนั่งลงตรงขั้นบันไดตามไดกิเพื่อนสนิทที่รู้หน้าที่ดี.... ปล่อยมันบ้าเกาะเป็นจิ้งจกไปสักพัก... พอใจมันแล้วจะได้ไปกินข้าวอย่างสงบสุข ขืนไม่ให้มันได้เห็นหน้าก่อนอาหารล่ะก็ ....คงต้องทนหงุดหงิดรำคาญกับอาการเป็นห่วงแบบโอเวอร์แอคชั่นและรำพึงถึงในทุกๆ 2 นาที!!!
"คล้ายๆล่ะมั้ง แอบชอบเค้าอยู่ แต่ไม่กล้าเข้าไปคุย... มาส่องมองเค้าทุกวันล่ะ"
"อ๋อ.. เป็นเหมือนฉันเลย... ถ้าเป็นฉัน ก็คงไม่กล้าเหมือนกัน ..... ให้ทำอะไรก็ทำได้นะ ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียวไม่ไหวจริงๆ"
"คงไม่เหมือนหรอก ... เจ้านี่น่ะ ขี้อายขั้นโคม่า"
"ดูจากหน้าตาไม่รู้เลยนะเนี่ย" แล้วก็หัวเราะคิกคักชอบใจกัน 2 คน ที่ได้นินทาชาวบ้าน โดยเฉพาะชาวบ้าน ที่อยู่ในระยะ 3 เมตรด้วยแล้วเนี่ย ... สนุกเป็นบ้า
"ไดจัง~ ยามะจังน่ารักจังเลยยยยยย ... ง่าาา" แล้วผู้ถูกนินทาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก็กลับเข้ามาสู่วงสนทนาอีกครั้ง หลังจากไปเกาะอยู่หลังเสานานสองนาน
เฮ้ออ....... พอได้เห็นหน้าน้องแล้วก็ชื่นใจ กินข้าวได้อย่างสบายใจ... เจริญอาหารซักที........
ยูยะหันมามองหน้าคนข้างๆเป็นเชิงถามว่า มันเป็นบ้าอะไร .... แต่ไดกิก็ไม่ตอบอะไร นอกจากหัวเราะในลำคอเท่านั้น ....
......................................
.......................
..............
เช้าวันต่อมา
"โหย ยามะจังได้อีกแล้วน้า ... น่าอิจฉาชะมัด มีคนคอยดูแลด้วย ..."
ยูริมองล็อคเกอร์ข้างๆของเพื่อน ที่สะอาดสะอ้านและอัดแน่นไปด้วยความห่วงใยของใครซักคน ... แล้วกลับมามองของตัวเอง ... ทั้งฝุ่นเกาะหนาเป็นนิ้ว!! มีร่องรอยการใช้งานไปแล้วเป็นด่างๆอยู่ไม่กี่แห่ง!!... โล่งและว่างเปล่า!! ...
ทำไมมันช่างต่างกันอย่างงี้เนี่ยย!!!!!!!!!!!
เรียวสุเกะอมยิ้มแก้มตุ่ย อารมณ์ดี หยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน
/// ใกล้สอบมิดเทอมแล้วนะ เลยเอาหนังสือมาให้ .... หวังว่านายจะอ่าน แล้วก็ทำข้อสอบให้ได้คะแนนดีๆ อ้อ.. ซีร็อกซ์แลคเชอร์มาให้ด้วย อย่าลืมอ่านนะ..
~NY~ ///
... พอร่างเล็กอ่านจบ ก็กวาดสายตามองตั้งหนังสือขนาดย่อมๆรวมทั้งชีทเรียนอีกปึกหนึ่งในล็อคเกอร์... พร้อมกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ๆ ...... ถ้าอ่านได้หมดนี่ กะให้ได้ท็อปเลยว่าอย่างนั้น...
ยูริที่เก็บของตัวเองเสร็จเรียบร้อย กำลังยืนรอแบบงอนนิดๆ
...ก็ตั้งแต่ยามะจังมีคนคอยดูแล ดูจะไม่ค่อยสนใจเพื่อนคนนี้ซักเท่าไหร่เลยนี่นา ...
ร่างขาวเก็บจดหมายลงกระเป๋าตามเดิม แต่พอหันมาเจอยูริยืนทำหน้าบูดรออยู่ ก็รีบปิดล็อกเกอร์ลงตามเดิม แล้ววิ่งไปหาเพื่อนทันที
"เก็บของเสร็จนานแล้วหรือ ... แล้วก็ไม่เรียกนะ"
"สนใจด้วยหรือไง"
"โอ๋.. ขวัญเอ้ย ขวัญมา อย่างอนน่า"
"นายเลี้ยงข้าวฉันเลย วันนี้"
"เลี้ยงก็ได้...แต่หายงอนนะชี่นะ"
.
.
.
"ยูยัง~!!"
เสียงเรียกที่ดึงให้คนทั้งห้อง หันไปมองเป็นตาเดียว .... ไดกิที่นับว่าโดดเด่นเป็นปกติของห้องอยู่แล้วนั้น ยิ่งท่าทางที่สนิทสนมกับขวัญใจห้องคนใหม่ก็ยิ่งตาลุก หูผึ่งกางสังเกตการณ์ ความเป็นไปของ 2 คนนี้แบบติดขอบสนาม ....
"ว่าไง..." ร่างสูงที่ง่วนอยู่กับการจดโน๊ตในหนังสือของยูมะลงหนังสือตนที่เพิ่งได้มาวันนี้สดๆร้อนๆ... เงยหน้าขึ้นมายิ้มบางๆให้ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก .....
"เย็นนี้ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ"
ไดกิลากเก้าอี้ใกล้ๆมานั่งลงข้างยูยะ ส่งยิ้มหวานอ้อนๆให้ ..... ร่างสูงทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงด้วยรอยยิ้มที่แทบฆ่าเพื่อนทั้งห้องได้ !!
.... คนหน้าตาดี 2 คนมาอยู่ด้วยกัน คนแอบดูหัวใจจะวายตายย ... น่ารักยกกำลัง 2 จนไม่รู้จะจ้องมองใครก่อนดี!!!!
"นายน่ารักที่สุดเลย^^” ไดกิบีบแก้มร่างสูงเล่นอย่างหมันเขี้ยว ไม่สนใจเสียงฮือฮาจากคนในห้อง
"อย่าเล่นหน้าฉันน่า ไดกิ~!!" ยูยะเองก็ปัดป้องไม่จริงจังนัก
"ฮะฮะฮะ..."
แต่ความสนิทสนม ของคนหน้าตาดีสองคน ชักทำให้หางคิ้วหลายๆคนกระตุก
..... สนิทกันวันเดียว เล่นถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้แล้วเรอะ!!!
To be con
Talk: สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะทุกคน .... ปั่นฟิกเรื่องใหม่ไม่ทัน อ่านเวอร์ชั่นจัมพ์ไปแก้ขัดก่อนน้า เผื่อใครยังไม่เคยอ่าน .... ก็อ่านเพลินๆละกันเนาะอย่าคิดมาก ฟิกช่วงนี้เงียบเหงามากเหลือเกิน55+
ความคิดเห็น