คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซอนเบ ep 00 : แรกพบบัดซบนัก {100per.}
เหลือแค่ห่อสินะ...
โว้ยยยย !! หาของขวัญชิ้นนี้แทบตาย
! กว่าจะได้มานี่ย้ายมาสี่ร้านห้าร้านแล้ว
หากว่าคนที่จะได้รับของขวัญชิ้นนี้ไม่ใช่เฮียหวังนะ
อย่าหวังว่าจะได้เห็นความพยายามของแบมแบมเลย!
ไม่แปลกที่ผมจะอารมณ์ร้อนและค่อนข้างหงุดหงิดขนาดนี้ ก็เนี้ยะเพราะไอ้คำถามของผมที่ไปหลอกถามพี่เขาเมื่อวานนั้นโคตรบ้า
แต่คำตอบที่ได้กลับมานั้นกลับบ้ากว่า !
‘นิยามความต้องการของพี่ก็ไม่มีอะไรมาก
ขึ้นต้นด้วยซีลงท้ายด้วยโอมีเลขทั้งหมดสิบสองตัวอยู่บนเหล็กวงกลมแล้วเอากระจกมาปิดทับอีกที
นั่นแหละความต้องการของพี่’
ฟังดูบ้ามากใช่มั้ย...
นาฬิกาคาซิโอที่ผมต้องไปทุบกระปุกตังมาซื้อให้พี่ชายคนละแม่ทำเอาผมต้องกินแกลบไปหลายมื้อ
ครั้นยังต้องเสียค่ารถไปซื้อกระดาษห่อของขวัญอีก ร้านบ้าบอนี่นอกจากจะขายของแพงแล้วยังไม่ห่อให้
สวัสดิการแย่ชะมัด ! อีกสองชั่วโมงกว่างานจะเริ่ม
ถ้าคิดในแง่บวกยังไงมันก็ต้องทันอยู่แล้วใช่มะ
แต่ไอ้ที่รถติดแน่นเอี๊ยดตรงหน้าของผมนี่มันหมายความว่ายังไง
ยิ่งไอ้ไฟจราจรสีแดงที่โชว์เลขราวๆเกือบสองร้อยนั่นมันแผ่รังสีมาที่สายตาของผมได้แบบอะเมซิ่งมาก
หนำซ้ำไฟจราจรสีเขียวที่เป็นสัญญาณให้รถแล่นผ่านตรงข้ามกันนั้นมันไม่ถึง 20
วิซะด้วยซ้ำ นั่นยิ่งเปลี่ยนความคิดผมให้ไปในด้านลบหมด !
“โหววว
แล้วแบบนี้มันจะไปทันได้ไงวะแบม !” บ่นกับตัวเองเผื่ออารมณ์มันจะดีขึ้น แต่ก็ไม่เลย !
ครั้นสายตาที่เหลือบไปเห็นวินมอไซค์ที่ว่างขับผ่านมา
ก็แทบจะวิ่งตามไปโบกไม่ทัน นี่พี่แกให้คนโบกหรือผีโบกกันแน่ ! ไม่เป็นไร ฟ้ายังประทานรถคันใหม่มาให้
ผมฉีกยิ้มกับตัวเองเตรียมจะวิ่งไปโบกพี่วินให้ทัน
แต่ !
“หลบ !! หลบน้องหลบบบบ!!” เสียงมาจากไหนฟะ...
หันมองซ้าย.. ไม่มี มองขวา...
เฮ้ย !! มีคนกำลังวิ่งมา !
เมื่อก่อนผมยอมรับว่าเคยด่าไอ้คนที่จะโดนชนแล้วไม่หลบ
ตอนนี้ผมเข้าใจฟิลนั้นแล้วครับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากหลบ แต่ขามันไม่ยอมขยับต่างหากล่ะ ! เดินสิวะเดิน !
“เฮ้ยน้องงง
พี่บอกให้หลบบ !!!”
โครมมม !!!
ครับ.. พี่แกที่เป็นคนบอกให้หลบนี่ก็ไม่ยอมลดสปีทของตัวเองลงเลย
เป็นไงล่ะ ชนจนได้... ผมล้มลงไปร้องอิดโรยกุมท้องตัวเอง
ส่วนอีกคนก็เจ็บแย่ไม่แพ้กัน
“พี่มาซ้อมวิ่งมาระ...” เกือบจะด่าแล้วเชียว
ดีนะ ไอ้หมีอ้วนที่สวมแจ็คเก็ตหนังสีดำนั่นวิ่งเลี้ยวเข้าซอยตรงมาทางนี้เสียก่อน
“หยุดนะไอ้มาร์ค
!!” ตามด้วยนิ้วที่ชี้มาทางผม...
เดี๋ยวนะ ผม.. ผ...ผมงั้นเหรอ ?
ผมกระพริบตาปริบๆงงกับสถานการณ์ตรงหน้า
หรือว่าเป็นไอ้พี่เสื้อยืดสีขาวเกงขาดเข่าคนนี้ที่ชื่อมาร์ค บ้าน่า.. ชื่อออกจะโกอินเตอร์
ไหงแต่งตัวเป็นยาจกขนาดนี้ คงไม่ใช่หรอกมั้ง
“เฮ้ยน้อง ! ลุก !!!”
“ห้ะ”
เอ๋อสิครับทีนี้
ไอ้พี่คนนี้นี่คิดจะส่งไม้สองให้ผมหรือยังไงกัน แต่ไม่ทันได้ถามอะไร
ไอ้พี่หน้าหล่อคนนี้ก็ลุกขึ้นยืนกระชากแขนเสื้อของผมให้เข้าร่วมกิจกรรมสันทนาการนี้ด้วย
“ลุกครับน้อง !! วิ่งงงง !!!” แล้วพี่แกก็ลากผมขึ้นไปวิ่งจนได้
“หยุดนะ
ไอ้มาร์ค จับได้เมื่อไหร่แกตายแน่ !!!” วินาทีที่ผมหันกลับไปมองเจ้าอ้วนทั้งสอง
เป็นวินาทีเดียวที่ผมเข่าอ่อนแทบจะล้มหน้าคว่ำตรงนั้น กล่องสีขาวๆที่ผมคุ้นเคยดีถูกเปิดฝาออก
รวมทั้งนาฬิกาคาซิโอรุ่นใหม่ล่าสุดที่แตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี
ราวกับว่าเป็นแค่เศษเหล็กแพงๆที่ถูกนำมาหลอมรวมกันแค่นั้น...กระจัดกระจายเต็มพื้น
ให้เดามันคงจะแตกตั้งแต่ไอ้พี่ยาจกคนนี้วิ่งมาชนผมแล้วแหละ
แต่ไอ้อ้วนสองคนนั้นเหยียบซ้ำเหมือนมาตอกย้ำความบัดซบของผมนี่มันหมายความว่ายังไง
อยากจะร้องไห้... น้ำใสใสอยากจะรินลงมาอาบแก้มเต็มที !
“พี่ ! นั่นนาฬิกาผม !” หันมาตบแขนคนที่ลากผมหวังให้เขาหยุด
แต่คนตรงหน้ากลับไม่หันมามองแม้กำลังพูดกับผมอยู่
“วิ่งน้องวิ่ง !!”
“วิ่งบ้าไรล่ะ!!!” ตะคอกเสียงยาวออกมากึ่งโมโหกึ่งจะร้องไห้
เบะปากเตรียมบีบน้ำตา ไม่ไหวแล้ว !
“เร็วน้อง
เร่งเท้าอีกนิด !!”
“วิ่งต่อก็เหี้ยแล้วววววว
!!!”
แหกปากลากเสียงยาว ปากที่อ้ากว้างนั้นทำให้ตาของผมติดกันจนปิดสนิทจนมองไม่เห็นทาง
แต่ตามสัญชาตญาณของเท้า มันก็ยังคงวิ่งตามแรงดึงต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
สาบานกับท้องฟ้านภาลัยสัตว์ป่าขุนเขา ชาตินี้ไม่ขอเจอหน้าพี่คนนี้อีก
ไอ้พี่เฮงซวยยยยย !!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE...
ความคิดเห็น