คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อาวุธที่ควรคู่
ริวชี้ไปทางจอภาพ
“นายตามฉันมาแล้วจะรู้ว่าที่นั้นไม่ได้หน้ากลัวอย่างที่คิด”
“งั้นเหรอ”
แล้วฉันก็ไปเปิดประตูลับอีกประตูหนึ่งซึ่งเชื่อมไปทางป่าไอซ์หรดี แล้วประมาณ 5 นาที เราก็ไปโผล่ที่กลางป่าไอซ์หรดี
“ว้าว งามจังแท้”
“นายเป็นคนเหนือรึไง ยังไง ๆ ก็รีบหน่อยแล้วกัน”
ฉันเดินไปทางเหนือของป่าไปพบเข้ากับก้อนน้ำแข็งสลักสวยงามแต่แข็งแรงมีอาวุธทั้ง 4 อยู่ครบ
“นี้นะเหรออาวุธทั้ง 4”
“ใช่ ทั้งกระบี่มังกร มีดพกโปรยลม ดาบริเวอเนส และกฤชอัญญา”
“แล้วอาวุธ 2 อันนั้นล่ะ”
ริชี้ไปที่อาวุธอีกสองอย่างที่ตอนนี้เริ่มละลายแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน”
แล้วอาวุธทั้งสองก็แตกออก และลอยมาทางพวกเราพร้อมกับมีคน ๆ หนึ่งปรากฏขึ้น
“ท่านเทวีไวท์พาร์ท”
นี้คือเทวีไวท์พาร์ทที่ขึ้นชื่อวาเป็นเทวีแห่งความยุติธรรมและการต่อสู้
“ฟังข้านะจอมเวทย์ขาวทั้งสอง”
“เอ๊ะ พวกเรานะเหรอจอมเวทย์ขาว”
ริวพูดอย่าตื่นตระหนก
“ผู้ที่ข้าเลือกเท่านั้นที่จะได้เป็นจอมเวทย์ขาว นี้คืออาวุธประจำตัวพวกเจ้าหอกอัคคีของริวที่ข้ามอบสิ่งนี้ให้เป็นเพราะเจ้ามีความกล้าหาญพร้อมที่จะผจญทุกสิ่งทุกอย่างได้เสมอ ความแข็งแกร่งของเจ้าที่เหมือนหอกและความร้อนแรงที่เหมือนอัคคีให้กำเนิดของสิ่งนี้เพื่อเจ้า...จงรับไป....”
แล้วริวก็รับอาวุธจากท่านเทวี
“ส่วนเจ้า นี่คือ ธนูเทพสายลม ความที่เจ้าเป็นคนเฉลียวฉลาด มีความสามารถที่น่าทึ่ง แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี ดังสายลมที่พัดไปเรื่อย ๆ แต่มีจุดมุ่งหมายที่แน่นอนดังธนู ความแน่นอนมั่นใจและปรับตัวได้ดีของเจ้าจึงได้กำเนิดความปราดเปรียวของธนูอาวุธชิ้นนี้ขึ้นมา.....จงรับไป.....”
แล้วฉันก็รับอาวุธมา
“พวกเจ้าต้องใช้อาวุธทั้งสองสิ่งนี้ทำลายเมดูไวลิและเปิดหัวใจของคนที่กำลังคิดว่าตัวเองผิดเสมอมา และอาวุธทั้ง 4 จะถูกปลดปล่อยต่อเมื่อพวกเจ้าสามารถใช้อาวุธทั้งสองผสานกันได้”
และท่านเทวีก็ได้หายไป
“แล้วจำอย่างไรล่ะ เราก็เป็นคู่กัดกันด้วย”
ริวหันมามองฉันอย่างหวาด ๆ
“ในความเป็นคู่กัดนั้นคือความเป็นมิตรที่แน่นเฟ้น มาช่วยกันเถอะ ริว”
“ก็ได้”
แล้วพวกเราสองคนก็ใช้อาวุธของพวกเราเพื่อปลดผนึกของอาวุธทั้ง 4
ที่โรงยิมของโรงเรียน
“นายมันเก่งแต่โกง”
“นั้นนายว่าใครจอมเวทย์ขาวแห่งเผ่ามังกร”
“นายใช้อาวุธทุกอย่างที่มีทำร้ายพวกเราทั้งที่เราไม่มีอะไรใช้สู้กับนายเลย”
“ฮึ เรื่องแบบนี้ใครทำได้ดีที่สุดเท่านั้นที่จะได้”
เกิดการโต้เถียงกันระหว่างพวกเรากับเงาดำร่างใหญ่
“แกก็รู้ว่าอาวุธของพวกเราถูกผนึกไว้ เพราะนายไงไอ้เมดูไวลิ”
ใช่แล้วเงาดำร่างใหญ่นั้นคือเมดูไวลิ
“คน เอ๊ย อย่างนายมันไม่เรียกว่าคนหรอกมันต้องเรียกสัตว์เดรัจฉาน”
“อ้าว พูดอย่างงี้ก็ไม่ได้สำนึกเลยใช่ไหมว่าตัวเอง อยู่ในฐานะอะไรจอมเวทย์ขาวแห่งเผ่าราเนีย”
แล้วเมดูไวลิก็ปล่อยพลังใส่โมอาร์
“กรี๊ด !!!!”
“พวกเธอนะมันแก่ลงเรื่อย ๆ พลังก็ลดลงแต่ฉันที่ถูกกักขังไว้ที่ห้องใต้ดินนี้ได้เก็บความแค้นเอามาเป็นพลังให้สูงขึ้นทุกที เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกนายมันก็แค่ลูกกระจอก ไม่มีอะไรมาสู้ฉันได้เลย อ้อ ลืมแนะนำลูกน้องคนใหม่ คนที่ปลดปล่อยฉันให้ฟัง เอาล่ะออกมาสิ”
แล้วก็มีคนใส่ชุดดำสวมฮู้ดเดินออกมา
“เอาล่ะข้าขอแนะนำให้รู้จักกับ..........”
ฟากทางริวและมาเรีย
“อีกนิดเดียวเท่านั้น”
“แต่ฉันแทบไม่มีแรงแล้วนะมาเรีย”
“ฮึ้ย !!!”
ฉันคำรามออกมาอย่างขัดใจแล้วก็ตบหน้าริวไปทีหนึ่ง เพียะ
“นายจะมายอมแพ้ง่ายตรงนี้นะเหรอ นายคิดบางไหมว่าทุกคนกำลังรอความช่วยเหลือจากพวกเราอยู่ แล้วถ้าเรามายอมแพ้อยู่ทีตรงนี้ที่พวกเขาทำมาทั้งหมดมันจะมีค่าอะไรล่ะ นายยังเป็นริวอยู่รึเปล่า ริวที่ฉันรู้จักไม่อ่อนแอแบบนี้ ลุกขึ้นมาสิ ทั้งแม่ น้าโมอาร์ ลุงคิริวและคุณชินชิทุกคนกำลังรอเราอยู่นะ”
“อึก รู้แล้ว มาช่วยกันอีกครั้งเถอะ”
“ครั้งนี้ทุ่มพลังทั้งหมดเลยนะ”
“ได้ 1...2....3....”
“ย้าก !!!!!!!!”
และแล้วพลังของพวกเราก็ทำให้น้ำแข็งที่เกาะอยู่รอบ ๆ อาวุธทั้ง 4 แตกออกหมด
“ทำได้แล้วเย้ !!!!!”
แล้วเราก็เอาอาวุธทั้ง 4 ออกมาจากป่าไอซ์หรดีมุ่งหน้าไปทางโรงยิม
โรงยิม
“ฮึ ๆ พวกเจ้าคงไมคิดใช่ไหมว่าคน ๆ นี้จะอยู่ใกล้ตัวมากกว่าที่คิด”
หลังจากที่คน ๆ นั้นถอกฮู้ดออก ทำให้ทุกคนหน้าถอดสี
“ฮะ ๆ พวกเจ้าประมาทเกินไป”
ฟึ้บ !! มีดบินมุ่งเข้าไปตัดเชือกที่ขึงทุกคนออก
“ใคร !!!!!!”
เสียงของเมดูไวลิตวาด
“นายเองเหรอเมดูไวลิ”
หลังจากสิ้นเสียงนั้นอาวุธทั้ง 4 ชิ้นก็ลอยเข้าไปหน้าของจอมเวทย์ขาวทั้ง 4
“ไม่คิดว่าทุกคนจะพลาดท่ากับคนหน้าตาประหลาดอย่างนี้เนอะมาเรีย....”
“ริว....มาเรีย”
พวกเราอยู่ทางหน้าประตูโรงยิม
“ทุกคนตกใจอะไรกันครับ เอ๊า นั้นมีย่านี้ ว่าไง”
ริวโบกมือให้มีย่าและกำลังจะเดินเข้าไปหา
“ริวอย่าเดินเข้าไปนะ นั้นไม่ใช่มีย่า”
เสียงของน้าโมอาร์ตะโกนบอกริว
“เอ๊ะทำไมล่ะครับ”
“นั้นคือลูกน้องของเมดูไวลิ ฮาซาเนะอะริ”
“มีย่า คือลูกน้องของเมดูไวลิ”
และหลังจากที่ฉันพูดจบ มีย่าก็พุ่งตรงมาทางพวกเราสองคน
“ทำไมแกสองคนถึงยังไม่ตาย”
“ทำไมนะเหรอ เธอไม่ต้องรู้หรอกมีย่า”
แล้วพวกเราก็เข้าต่อสู้กันด้วยอาวุธประจำตัว
“ฉันต่างหากที่ต้องถามมีย่าทำไมเธอถึงเป็นพวกเดียวกับเมดูไวลิ”
“เรื่องนั้นเธอก็ไม่ต้องรู้เหมือนกัน”
และการต่อสู้ของพวกเรา 3 คนก็ดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ
ทางด้านเมดูไวลิ
“ฮะ ๆ การได้เห็นเพื่อนรักกันทะเลาะกันเป็นเร่องที่มีความสุขที่สุด”
เมดูไวลิพูดออกมา
“นายทำอะไรกับหนูมีย่า”
คุณชินชิพูดขึ้น
“เพราะฉันควบคุมเขาไง”
“ควบคุม นายจะทำได้ยังไงในเมื่อนายยังอยู่ที่คุกใต้ดิน”
“เพราะมีย่าเดินผ่านมาตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ และเกิดไปแตะกับประตูห้องใต้ดินเข้าฉันก็เลยดูดวิญญาณของคนที่รับใช้ฉันให้มาอยู่ในร่างของมีย่าและฉันก็จะใช้กระแสจิตควบคุมวิญญาณของมีย่าให้อยู่ในเขตจำกัดของฉันและตอนนี้ผู้รับใช้ของฉันสามารถที่จะควบคุมวิญญาณของมีย่าให้อยู่ในส่วนลึกสุดของหัวใจและนำร่างของมีย่ามาใช้แบบนี้ไงล่ะ”
“งั้นตอนนี้ร่างของมีย่า........”
“เป็นที่สิงสถิตของ ฮาซาเนะอะริ”
“นายนี่มัน.........”
และทั้ง 4 ก็เข้าโจมตีเมดูไวลิพร้อมกัน
“ทุกคนครั้งนี้ต้องกำจัดเมดูไวลิให้ได้นะ”
“ได้ ต้องทุ่มสุดตัว”
“ย้าก !!!!!”
และอีกฝั่งการต่อสู้ของฉันกับมีย่า ที่พวกเราต้อนกันจนออกมาอยู่นอกโรงยิม
ความคิดเห็น