คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ภาพวงตาหรือหายนะ....
“กรี๊ด !!!!!!!”
“เป็นอะไรไปมาเรีย”
“เมือง......ไฟไหม้......เด็ก ๆ......เงาดำร่างใหญ่......เวทย์มนต์......ความตาย”
“ว่าไงนะมาเรีย ไม่รู้เรื่องเลย”
“มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว.......ความตายกับการสูญเสีย”
แล้วฉันก็สลบไป จากนั้นภาพทั้งหมดก็ฉายต่อ หลังจากเงาดำร่างใหญ่ร่ายมนต์ใส่เด็ก ๆ ให้หายไปแล้วเบื้องหลังเงาดำร่างใหญ่นั้นคือภาพของ คุณชินชิ น้าโมอาร์ ลุงคิริว แม่และครูใหญ่สลบไปฉันเดินเข้าไปหาทุกคนต้องการที่จะปลุกแต่ว่ามือของฉันกลับไม่สามารถจับต้องใครได้สักคนหลังจากนั้นก็มีลมพัดวูบใหญ่พาฉันมาหน้าโรงยิมในโรงเรียนซึ่งภาพที่ฉันเห็นทำเอาฉันเกือบจำไม่ได้ว่ามันคือโรงยิมในโรงเรียน ฉันเดินเข้าไปเห็นทุกคนถูกขึงไว้กับฝาผนังทั้ง น้าโมอาร์ ลุงคิริว แม่ คุณชินชิ อาจารย์ใหญ่และมีเงาดำร่างใหญ่นั่งอยู่ข้างหน้าของทุกคน
“นายมันเก่งแต่โกง”
“นั้นนายว่าใครจอมเวทย์ขาวแห่งเผ่ามังกร”
“นายใช้อาวุธทุกอย่างที่มีทำร้ายพวกเราทั้งที่เราไม่มีอะไรใช้สู้กับนายเลย”
“ฮึ เรื่องแบบนี้ใครทำได้ดีที่สุดเท่านั้นที่จะได้”
เกิดการโต้เถียงกันระหว่างพวกเรากับเงาดำร่างใหญ่ และมีคำพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันสะดุดใจ
“อาวุธของพวกเราถูกผนึกไว้ เพราะนายไงไอ้.............”
แล้วก็มีลมพัดวูบใหญ่ไปที่สถานที่แห่งหนึ่ง ฉันเห็นอาวุธ 4 ชนิดวางอยู่โดยมีน้ำแข็งจับกลุ่มเกาะกันอย่างแข็งแรง และมีอาวุธอีก 2 ชิ้นที่เริ่มสร้างตัวเป็นรูปร่างภายใต้น้ำแข็งที่แข็งแรงนั้น แต่ว่าสถานที่นี้คือ.............
“เรีย....มาเรีย”
แล้วฉันก็ฟื้นขึ้นมาคำถามแรกที่ยิงใส่ทุกคนคือ
“ทุกคนเป็นอะไรกันมากไหมค่ะ”
“หะ ! หะ ! มาเรียเธอพูดเรื่องอะไรล่ะพวกเราไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“ก็ฉันเห็นพวกเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย”
ทุกคนเกิดการสะอึกเล็กน้อย ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา
“เธอฝันไปรึเปล่า มาเรีย”
ริวพูดทั้ง ๆ ที่ยังหัวเราะอยู่
“ไม่ใช่นะฉันว่าฉันเห็นจริง ๆ”
“พวกเรามีจอมเวทย์ที่เก่งกาจทั้ง 4 คนยังไง ๆ ก็คงไม่มีอันตรายหรอก”
“เธออาจคิดแบบนั้น แต่เท่าที่ฉันเห็นฉันว่าไม่ใช่”
แล้วฉันก็เล่าเองความฝันของฉันให้ทุกคนฟัง จากหน้าที่ทุกคนกำลังเฮฮากันอยู่กลับกลายเป็นซีเรียส
“อันตรายแล้วไง”
คุณน้าโมอาร์พูดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“อันตรายอะไรเหรอค่ะ”
“เธอไม่เกี่ยวทุกคนตามฉันมา ยกเว้นมาเรียกับริว เฝ้าประตูไว้ให้ดี”
“ค่ะ/ครับ”
แล้วทุกคนก็เดินตามอาจารย์ใหญ่ไปที่ห้อง พวกเราก็เลยนั่งเฝ้าหน้าประตูอย่างเซ็ง ๆ
“นี่นายอยากรู้ไหมว่าเขาคุยอะไรกัน”
“ใครไม่อยากก็บ้าแล้วอะดิ”
แล้วประมาณครึ่งชั่วโมงทุกคนก็เดินออกมาด้วยท่าทางที่เครียดจัด
“มาเรีย ริว”
“ค่ะ/ครับ”
“พวกเธอกลับบ้านไปได้แล้ว”
“ทำไมล่ะค่ะ/ครับ”
“อย่าถามมากเพราะนี้คือคำสั่ง กลับบ้านไปซะ”
“ค่ะ/ครับ”
แล้วพวกเราก็เดินกลับบ้านอย่างเซ็ง ๆ
“เฮ้อ มีเรื่องอะไรนักหนาที่ไม่บอกพวกเรา”
“อย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลยริว เขาสั่งมาเราก็คงต้องทำตาม”
“ว่าแต่กลับเนี่ย ขอฉันอาบน้ำก่อนนะ”
“ตามบายเหอะฉันอาบบนห้องก็ได้”
“เฮ้อ โดนไล่กลับมาเนี่ยเซ็งจัง”
แล้วริวก็เตะหินที่อยู่ใกล้ ๆ
“นั้นสิเซ็งจัง”
แล้วฉันก็เตะหินที่อยู่ใกล้ ๆ เท้าอีกคน
“เฮ้ ฉันเตะได้ไกลกว่า”
“ฉันต่างหากที่ไกลกว่า”
แล้วเราก็เถียงกันอยู่อย่างนั้น
“ว่าแต่ที่ว่าเธอจะอาบน้ำข้างบน ข้างบนมีห้องอาบน้ำด้วยเหรอ”
ริวเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนที่เราจะต้องทะเลาะกันไปมากกว่านี้
“มี ที่ห้องนอนของฉันไง”
“หา ห้องเธอมีห้องน้ำด้วยเหรอ”
“มี”
“แล้วทำไมวันนั้นถึงไม่ใช้ห้องน้ำด้วยเองล่ะ”
“เดี๋ยวห้องจะชื้นซะเปล่าโดยเฉพาะเวลากลางวันอากาศยิ่งร้อนมันจะยิ่งอับ”
“บ้ารึเปล่าล่ะ ร้อนแล้วมันจะอับได้ยังไง”
“ก็ห้องฉันมันไม่เหมือนห้องนอนทั่วไปนี่”
“ไม่เหมือนยังไง”
“นายไม่ต้องรู้หรอกนาริว”
“ไม่ต้องรู้อีกแล้ว แล้วฉันจะรู้บ้างซักเรื่องได้ไหม”
นายริวระเบิดโมโหออกมา แล้วเราก็เดินกลับมาถึงบ้าน แล้วก็อาบน้ำเข้าห้องนอน ซักพักประมาณ 20 นาทีฉันต้องลุกขึ้นมาปลุกริวเพราะมีกระแสจิตบางอย่างส่งมาทำให้ฉันรู้สึกว่าอันตราย
“ริว ตื่นสิ”
“มีอาลาย”
“เราต้องรีบไปหลบนะ”
“ทามมายต้องหลบด้วย”
“เมดูไวลิ”
“อ๋อ เมดูไวลิ-_-;;;;.....หา OOO เมดูไวลิ”
“ใช่รีบไปที่ห้องใต้ดินกันเหอะ”
“บ้านนี้มีห้องใต้ดินด้วยเหรอ”
“มีรีบไปกันเถอะอีกประมาณ 20 นาทีเมืองนี้จะกลายเป็นทะเลเพลิงและเราต้องออกปฏิบัติการเพื่อปลดผนึก”
“ผนึกอะไร”
“เดี๋ยวค่อยบอกตอนนี้รีบไปห้องใต้ดินเร็ว”
แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปห้องใต้ดิน และเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นประจำห้องใต้ดิน
“เธอรู้ได้ไงว่าเมืองจะกลายเป็นทะเลเพลิง”
“ลางสังหรณ์”
“ทำไมเธอถึงเชื่อลางสังหรณ์ล่ะ”
“ไม่รู้สิ ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็น”
“เมดูไวลิจะหลุดออกมาได้ยังไงในเมื่อมีจอมเวทย์ขาวปกป้องหน้าประตูซะขนาดนั้น”
“เฮ้อ ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว งั้นมาดูกับฉัน”
แล้วฉันก็จับมือของริวส่งกระแสจิตในสิ่งที่ฉันเห็นให้เขาดู
“อึก”
“เป็นไง พอรู้เรื่องรึยัง”
“พอรู้แล้วล่ะ แต่ที่สงสัยอีกอย่างคือเราจะต้องปฏิบัติการปลดผนึกอะไร”
ปี๊บ ๆๆๆๆๆๆ เสียงสัญญาณอันตรายดังเข้ามา แล้วฉันก็ไปที่จอภาพประจำห้องใต้ดิน ภาพที่ฉายอยู่คือภาพของเมืองที่กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว
“ไง เชื่อลางสังหรณ์ของฉันรึยัง”
“เชื่อแล้ว ว่าแต่เขาไม่เห็นเราแน่นะ”
“ไม่เห็นหรอกเพราะที่นี้ถูกปรับให้เป็นเหมือนสถานการณ์ภายนอกแล้วก็ถึงเห็นก็เข้ามาไม่ได้เพราะที่นี้ต้องใช้ลายมือเท่านั้นถึงจะเข้าได้”
“งั้นเหรอ”
“แล้วก็ปฏิบัติการของเราคือปลดผนึกของอาวุธทั้ง 4 ชิ้นของจอมเวทย์ขาวทั้ง 4”
“แล้วตอนนี้อาวุธนั้นอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ป่าไอซ์หรดี”
“หา ป่าผีสิง”
“รีบไปเหอะตอนนี้ยังทันนะ”
“แล้วจะไปทางไหน ไปทางนั้นนะเหรอไม่เอาด้วยหรอกค่ะได้ยินชื่อป่าไอซ์หรดีแล้วก็ขนลุก"
ความคิดเห็น