คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Who are you???
“อาจารย์ค่ะ หนูขอเวลานอกสักครู่ค่ะ”
แล้วฉันก็วิ่งออกไปด้วยความเร็ว
“ได้จ้ะ”
แล้วอาจารย์ก็หันมามอง
“อ้าว หายไปไหนแล้วล่ะ”
“ไปแล้วครับ”
ริวบอกอาจารย์
“งั้นเรียนกันต่อนะ”
แล้วฉันก็วิ่งลงมาที่ประตูห้องใต้ดิน แต่ไม่ทันคนใส่ชุดดำได้หนีไปแล้ว
“ชิ ไม่ทันจนได้”
แล้วฉันก็เดินเข้ามาที่ห้องเรียนด้วยความหัวเสียที่สุด
“ไงมาเรีย อาจารย์เลิกสอนนานแล้วนะทำไมพึ่งมาเรียน”
มีย่าแซวฉัน
“ว่าไงยัยมาเรีย หัวเสียมาอ๊ะดิ และฉันจะบอกว่าเธอกำลังจะหัวเสียยิ่งกว่าเดิมนะ”
“นายเนี่ยยังปากปีจอไม่เลิกเลยนะ”
“มีย่า วันนี้ฉันขอชิ่งก่อนนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ยัยมาเรียจะอัดฉันอะดิ งั้นฉันต้องรีบไปแล้วนะ BYE”
แล้วริวก็วิ่งออกไปเลย
“โหย ฉันไม่สนนายแล้วตอนนี้ เออ มีย่า วันนี้ฉันไม่กลับนะ”
“ทำไมอะ”
“อยู่ช่วยงานอาจารย์ใหญ่นะ”
“อ้าว แล้ววันนี้ฉันจะกลับกับใครล่ะที่นี้”
“อืม วันนี้เธอกลับคนเดียวก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันกลับเป็นเพื่อน”
“ก็ได้ อย่าลืมนะพรุ่งนี้จะกลับเป็นเพื่อนฉัน”
“จ๊า”
แล้วมีย่าก็เดินออกไป ตอนนี้แทบไม่มีนักเรียนหลงเหลืออยู่เลย แล้วฉันก็เดินไปทางห้องอาจารย์ใหญ่
“หนูมาแล้วค่ะ”
“มาเรียมาช้ากว่าแม่นะ”
แม่ทักฉันในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้ามา
“แม่ก็มาช้าหรือไม่ช้าก็ดีกว่าไม่มานะ”
“คิก ๆ แม่ล้อเล่นนะ”
“ว่าแต่ เวรยามการเฝ้าวันนี้ล่ะค่ะอาจารย์ใหญ่”
“เริ่มคืนนี้ ตั้งแต่ 1 ทุ่มถึง 4 ทุ่ม มาเรียรับไป ตั้งแต่ 4 ทุ่มถึงตี 2 เอรี่รับไป....”
“เอรี่”
“เป็นชื่อของจอมเวทย์ขาวนะ”
“อ๋อ ต่อเลยค่ะ”
“ส่วน ตี 2 ถึง 6โมง ครูจะรับเองจ้ะรับทราบปฏิบัติงาน”
“รับทราบ”
แล้วพวกเราก็แยกย้ายไปทำงานฉันเฝ้าอยู่หน้าห้องใต้ดิน มีเงาดำ ผ่านไปผ่านมา วูบวาบไปมา แต่ว่าฉันไม่รู้ตัว
“ฮ้าว OOO :::::”
แล้วเงาดำนั้นก็มาหยุดอยู่ที่ข้างหลังฉัน และก็กำลังจะใช้สันมือสับลงที่คอฉัน
ฟุ้บ ! พั้บ ! ฉันใช้สันมือรับก่อนที่เงาดำนั้นกำลังจะสับแล้วโดตัวออกมาจาดตรงนั้นเล็กน้อย
“คิดว่ามาใกล้ขนาดนี้แล้วฉันจะไม่รู้สึกตัวรึไง แกเป็นใคร”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ”
แล้วฝ่ายนั้นก็รุกเข้ามาใกล้ตัวฉันและพยายามทำร้ายร่างกาย ฉันจึงได้แต่ปัดป้อง
“มาเรียหยุดก่อน”
ครูใหญ่กับแม่วิ่งเข้ามาห้าม
“หยุดไม่ได้ค่ะ ถ้าเกิดคน ๆนี้ไม่หยุด”
“คิริว หยุด !!!!”
แม่ตะโกนร้องบอกคนชุดดำ แล้วคน ๆ นั้นก็กระโดดออกไปจากตัวฉัน
“เฮ้อ !!”
ฉันเผลอถอนหายใจออกมา
“ลูกสาวเธอเนี่ยก็เก่งใช่เล่นนะ เอรี่”
แล้วคนชุดดำก็เปิดฮู้ดออก
“ใช่เล่นนะนาย คิริว”
“ไง ไม่เจอกันนานเลยนะเอรี่”
“แล้วมาทำไม -_- ;;;;;; คิริว”
“โธ่ อย่าทำหน้าเซ็งแบบนั้นซิ ก็พวกเรามาช่วยเธอไง”
“พวกเรา”
“ออกมาได้แล้วพวก”
แล้วคนใส่ชุดดำอีก 3 คนก็เดินออกมาพร้อมทั้งเปิดฮู้ดลง
“หวัดดี ไม่เจอกันนานนะเอรี่”
ผู้หญิงคนแรกที่เปิดฮู้ดลงทักทายแม่ของฉัน
“โมอาร์ไม่เจอกันนาน”
แล้วแม่ก็วิ่งเข้าไปกอดคุณน้าคนที่ชื่อโมอาร์
“นายจะไม่ทักทายซักหน่อยรึชินชิ”
น้าโมอาร์หันไปถามผู้ชายที่ชื่อชินชิ
“ไม่เห็นต้องทักทายเลยนี่ ความจริงที่มาเนี่ยเพราะพวกเธอบังคับหรอกนะ”
แล้วผู้ชายที่ชื่อชินชิก็เดินออกไป
“แล้วคนสุดท้าย ก็อย่าทำอายสิจ้ะ”
คุณน้าโมอาร์ หันไปหาอีกคนที่ยังไม่เอาฮู้ดลง
“สะ..สะ...สวัสดีครับ”
เสียงนี้มันคุ้น ๆ นะ แล้วคน ๆ นั้นก็เปิดฮู้ดลง....
“นายริว !!!!!”
“ยัยมาเรีย !!!!!”
“อ้าวนี่รู้จักกันเหรอจ้ะ ริวเป็นลูกของน้ากับคิริวจ้ะ”
“ไหนว่าเกิดในชนเผ่านี้”
“ประวัติแต่ง เธอมีปัญหาเหรอ”
“ฉันยังไม่ได้เคลีย์เรื่องเมื่อตอนเย็นเลยนะ นี่นายสร้างอีกเรื่องแล้วนะ มาให้ฉันเคลีย์ซะดี ๆ ”
แล้วฉันก็วิ่งไล่เตะนายริว
“สนิทกันดีจังนะ”
ลุงคิริวพูดขึ้นมา
“ท่าทางเหมือนแบบนั้นเหรอครับพ่อ !!!!!!”
นายริวตะโกนพร้อมกับวิ่งหนีไปด้วย
“แฮ่ก ๆ ๆ”
พวกเราเล่นหอบกันทั้งคู่ แต่ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคุณคิริว โมอาร์ แม่ และชินชิ
“เอาล่ะ เลิกเล่นกันได้แล้ว มารวมกันทางนี้”
ครูใหญ่เรียกพวกเรารวม
“จะกำหนดเรื่องการจัดเวรยามนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“กะ 1 ให้มาเรียกับริวรับไป กะ 2 เอรี่กับชินชิ ส่วนกะ 3 คนที่เหลือ”
“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เรื่องอะไรให้ผมอยู่กับยัยนี้/เรื่องอะไรให้ฉันอยู่กับหมอนี่”
“อึก”
“เมื่อกี้นายเรียกใครว่ายัยนี้”
“เปล่า -_-;;;;;”
“โกหก คนที่ขึ้นเสียงสูงนะโกหกทุกคนล่ะ”
“-3-”
“เอาน่าอย่าทะเลาะกัน เอาล่ะเริ่มงานได้แล้ว”
แล้วพวกเราสองคนก็เข้างากัน และทะเลาะกันไปในตัวด้วย
“ทำไมต้องมาอยู่กะเดียวกับเธอด้วยนะ”
“ทำยังกะฉันอยากอยู่นักหรอก”
ฟุ้บ !!!
“เฮือก”
“เป็นไรนายริว”
“เธอไม่รู้สึกรึไง”
“รู้สึกแต่ต้องทำปกติ นายนี่มันมือใหม่จริง ๆ”
“มาว่ากัน”
“มันเรื่องจริงนี่”
“เชอะ”
แล้วเราก็หันหน้าไปคนละทางแต่ความจริงเรากำลังหาต้นเสียงนั้นอยู่ต่างหาก
ความคิดเห็น