คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นั้นแหละคือตัวฉัน
ฉันคือเด็กที่ถือกำเนิดมาจากสองเผ่าพันธุ์ ในขณะที่ทุกคนที่นี้เค้าเกิดมาจากพ่อแม่สายพันธุ์เดียวกัน ทำให้ฉันแทบไม่มีเพื่อนเลย เผ่าพันธุ์ที่ให้กำเนิดฉันคือเผ่ารีโม่เป็นเผ่าพันธุ์ที่เรียกได้ว่ามีค่าสูงสุด และผู้ทีให้กำเนิดฉันอีกเผ่าพันธุ์คือเผ่าพันธุ์โรซาเป็นเผ่าพันธุ์ที่ต่ำที่สุด ฉันจึงได้ชื่อว่าเป็นคนที่เกิดมาแล้วเป็นดั่งดวงจันทร์เพราะว่าแม่เปรียบดังแสงในเดือนเต็มส่วนพ่อก็เปรียบดังเงามืดในคืนเดือนดับ ตอนนี้ฉันอยู่ในสถานที่ของเผ่ารีโม่ ฉันเป็นคนที่ทุกคนที่นี้รังเกียจ ฉันมีชื่อว่ามาเรีย ในโลกแห่งนี้ฉันมีเพียงสองคนที่เข้าใจในตัวของฉัน ริวกับมีย่าเพราะทั้งสองคนนี้เหมือนกันกับตัวฉัน มีย่าเป็นลูกครึ่งเป็นลูกครึ่งเผ่าพันธุ์ราเนียกับรีโม่ ส่วนริวเป็นลูกครึ่งเผ่าพันธุ์มังกรกับรีโม่ ชีวิตฉันเริ่มจากจุดที่ต่ำสุดมาจนถึงจุดนี้
“สวัสดี มาเรีย”
“อือ สวัสดีมีย่า”
“ไปหัวเสียอะไรมาก อารมณ์ดีหน่อยดิ”
“มันก็คงจะน่าอารมณ์ดีอยู่หรอกมั้งถ้าไม่มี..............”
“อะไรเหรอ”
ฉันหันหน้าไปทางคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังนินทาฉันอยู่ทำเอาคนกลุ่มนั้นโหยงกันไปตาม ๆ กัน
“อืม งั้นเหรออย่าไปถือสาเลย”
“ยัยมาเรีย ยัยต่ำต้อยงี่เง่า แบร่”
เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งหันมาล้อฉัน
“นี้พวกนาย..........”
“เงียบเถอะ ถ้าพวกเขาคิดว่าตัวเองประเสริฐ พวกเขาคงรู้ว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควรสิ่งใดต่ำสิ่งใดสูง ถ้าแค่นี้พวกเขายังแยกไม่ออกก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรนะ”
“เฮือก อย่ามาพูดมากยัยคนชั้นต่ำเธอมันก็แค่..........”
“คนชั้นต่ำแต่จิตใจไม่ต่ำ”
“เหรอ !”
“ใช่ คนอย่างฉันก็ไม่ต่างไปจากพวกเธอหรอกน่า”
“ต่างสิ เธอนะมันเลือดผสมเผ่าพันธุ์ชั้นต่ำ”
“ฮึ แล้วไง”
ฉันจ้องพวกนั้นและแล้วสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือเสื้อผ้าของผู้ชายกลุ่มนั้นมีรอยแทบทั้งตัวภายในเวลาไม่ถึง 10 วินาที
“โอ๊ย !”
ผู้ชายกลุ่มนั้นอุทานขึ้นมา
“เธอทำอะไรพวกเรา”
“เธอก็เห็นนี่น่าว่าฉันไม่ได้ทำอะไร”
“เธอมันนางมารร้าย”
“นางมารร้ายแล้วยังไงล่ะ ดีกว่ายอมให้พวกที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ารังแก”
“เธอว่าใคร”
“พูดลอย ๆ นะ อยากรับก็รับไปแล้วกัน”
“เธอนี้มัน......”
“มีอะไรเกิดขึ้น”
คุณครูมิมิน่ามาดูที่เกิดเหตุ
“ครูครับ ยัยนี้มันแกล้งพวกผมครับ”
“มาเรียเธอทำพวกเขาเหรอ”
“ค่ะ แต่แค่ป้องกันตัวนะค่ะ”
“ไม่จริงครับยัยนี้มันแกล้งพวกผมครับ”
“ไม่ต้องเถียง จากที่ดูสภาพแล้ว ใครสามารถยืนยันได้ว่า มาเรียทำ พวกเธอก็แค่....”
“แต่หนูก็ยอมรับแล้วนี้ค่ะ”
“เธอมีฐานะที่ต่างจากทุกคนในที่นี้ เรียกได้ว่าต่ำที่สุดการที่เธอทนไม่ไหว เพราะคำพูดของคนที่มีชนชั้นสูงกว่าก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องที่เธอจะทำร้ายพวกเขาไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะกัดจิกทำร้ายเธอแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ”
“ครูเข้าข้างมาเรีย”
“ครูไม่ได้เข้าข้างใครแต่ที่ครูพูดเป็นความจริงรึเปล่าล่ะ”
“อะ..เออ จริงครับ”
“เห็นไหมทุกอย่างมันเริ่มจากตัวเธอนั้นแหละ”
“ครับ”
“ขอโทษ มาเรียเดี่ยวนี้”
“ว่าไงนะครับ”
“ครูบอกให้ขอโทษ”
“เป็นตายร้ายดียังไงผมก็ไม่มีวันขอโทษ ยัยนี้หรอก”
“ว่าไงนะ”
“อึก มาเรียขอโทษ”
“ก็แค่นี้แหละ เธอจะไปถือ ทิฐิอะไรมากนัก”
“หนูไปก่อนนะค่ะ”
“ตามสบายเถอะ แล้วทีหน้าทีหลังอย่าก่อเรื่องให้พวกเราเดือดร้อนอีก เพราะเธอไม่มีทางที่จะมาเทียบพวกเขาได้หรอก จำไว้ด้วย”
“ค่ะ”
ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่เป็นมิตรออกมา
“มาเรีย”
“ว่าไงมีย่า”
“เธอนี่มัน สุดยอดชะมัดเลยนะ”
“ยังไง”
“ก็กล้าต่อกรกับครูเนี่ย........”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรนักหนานะ”
“ก็ใช่ แต่....ฉันชอบความกล้าอันนั้นของเธอนะมาเรีย”
“ใช่ฉันก็ชอบความกล้าของเธอเหมือนกัน เป็นความกล้าบ้าบิ่นที่ไม่เหมือนใครดี”
“ ฮึ ๆ ขอบใจนะที่อยู่ข้างฉันเสมอมา”
“ไม่เป็นไรหรอกเราทุกคนก็เหมือนกันนั้นแหละ”
แล้วพวกเราก็เดินเข้าห้องเรียน
ความคิดเห็น