คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความจริง
“เฮ้ !!!! มาเรียคอยด้วย”
เสียงของริวตะโกนเรียกฉัน
“มีอะไร”
ฉันหยุดเดินแล้วก็หันมามอง
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ไปโรงเรียนด้วยกัน”
เสียงของริวดูเหนื่อยมาก
“แล้วนายไม่กินข้าวเหรอ ฉันนะถึงไม่กินก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ”
“เห็นเธอไม่กินฉันเป็นห่วง....”
‘เอ๋ หัวใจเป็นไรไปนะเต้นแรงชะมัด’
แล้วริวก็พูดต่อว่า
“เดี๋ยวไม่มีคนมากัด”
เปรี๊ยะ เสียงเส้นขาดความอดทน
“นี่นาย ยังอยากมีชีวิตอยู่ใช่ไหม”
แล้วฉันก็วิ่งไล่เตะตามสไตล์เดิมของแทบทุกวันที่ต้องมีฉากนี้สัก 10 รอบขึ้น จนมาถึงโรงเรียน
“พอแล้วมาเรียเหนื่อยนะ แฮ่ก ๆ ๆ”
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเด็ก ๆ”
“แหงล่ะ ก็เธอมีพลังมากกว่านี่นา เป็ปเดียวก็หายแล้ว”
“อืม มีเหตุผลดี”
แล้วฉันก็เดินเข้าโรงเรียน
“ยัย คนชั้นต่ำมาเรียมาแล้ว”
เสียงผู้ชายกลุ่มเดิมตะโกนออกมา
“มาแล้วมันไปหนักหัวผู้ปกครองส่วนไหนของนายล่ะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มรำคาญแล้ว หลังจากที่อดทนมานานฉันควรจะโต้ตอบทั้งทางตรงและอ้อม
“กำแหงนักนะยัยชั้นต่ำ”
“เฮ้อ !!! ฉันนะชั้นต่ำมากแต่ก็เลยมีคนที่ต่ำกว่าฉันอยู่นะ”
“ใครกันนะที่ต่ำกว่ายัยนี้”
“คงเป็นคนที่ไม่มีสำมาคารวะและมีความหยาบคายและอีกอย่าง ชอบสาระแนเรื่องของชาวบ้านด้วย”
“เธอว่าใคร”
“เปล่าพูดลอย ๆ อยากรับก็รับไปนะค่ะ”
แล้วฉันก็เดินเข้าโรงเรียนก่อนที่จะมีเรื่องเกิดขึ้น ฉันไม่ได้กลัวอะไรนะ ฉันกลัวพวกนั้นเจ็บตัว
“เฮ้ มาเรียคอยฉันด้วย”
“ตายแล้วนี่ฉันลืมนายไปซะแล้วนะนายริว”
“อ้าว ลืมได้ไงลืมคนหล่อได้ไงล่ะ”
“หล่อ กล้าพูดเนอะ”
“กล้าดิ มันเป็นเรื่องจริง”
“เค ๆ ไม่เถียง เฮ้อ วันนี้มาเร็วนะเดี๋ยวเฝ้าไม่ทัน”
“เร็วอยู่แล้วน่า”
“อรุณสวัสจ้าทั้งสองคน”
“Hi มีย่า”
“มาพร้อมกันเลยนะแอบกิ๊กกันอยู่ อะปาว”
“ไม่มีทางกับหมอนี่ ไม่เคยคิด”
“จ้า ๆ ว่าแต่วันนี้มาไม่คอยกันเลยนะ”
“โทษ ๆ มาเร็วไปหน่อยนะมีย่าคนสวย”
“อุ้ย ริวอย่าแซว เรื่องจริงอย่าเอามาพูดเล่น”
“หวา รู้จักชมตัวเองด้วย”
“โอ๊ย ! บ้า งั้นฉันไปก่อนนะไม่อยากอยู่กับคนหลงตัวเอง”
“อ้าว มาเรีย ขอโทษนะ”
“เธอขอโทษเรื่องอะไนมีย่า ฉันไม่ได้ว่าเธอแต่ฉันว่า.....ใครก็คงรู้”
“เธอเป็นอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วมาเรีย”
“ไม่มีอะไรงั้นฉันไปก่อน ๆ ที่จะเข้าเรียนก่อนทีจะเข้าเรียนไม่ทัน”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปห้องเรียนซะดื้ออย่างนั้นเลย
ในที่สุดก็หมดเวลาเรียน สำหรับวันนี้ไม่มีใครมาย่อง ๆ มอง ๆ แถวหน้าห้องชั้นใต้ดิน แล้วพวกเราก็ไปหาครูใหญ่ทำหน้าที่เดิมที่ทำเมื่อวาน จนเวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแต่ความสัมพันธ์ของทุกคนที่กระชับขึ้น ยกเว้นคุณชินชิที่ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม
“แม่ค่ะ หนูมีอะไรสักอย่างที่อยากจะถามนะค่ะ”
“อะไรเหรอลูก”
“คือคุณชินชิเนี่ยเขาเป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับหนู แล้วทำไมเขาถึงต้องระวังตัวแจขนาดนั้น”
“แม่คงต้องเล่าให้ฟังแล้วซินะ คือคุณชินชิเป็นพ่อของลูก ส่วนเหตุที่เขาต้องระวังตัวแจขนาดนั้นก็เพราะว่าแม่เคยถูกเมดูไวลิทำร้ายจนเอาตัวไม่รอด พ่อมาช่วยเกือบไม่ทันหากไม่มาเวลานั้นเวลานี้คงจะไม่เป็นอย่างนี้”
“แล้วทำไมคุณชินชิ ถึงไม่พูดไม่จากับหนูดี ๆ ให้สมเป็นพ่อลูกเลยล่ะค่ะ”
“เพราะว่า ในตอนที่แม่มีลูกพ่อเขาเคยอยู่ดูแล แต่คนในเผ่าไม่ยอมรับเขาและประณามตลอดจึงทำให้พ่อมีบาดแผลในใจที่ลึกและเกินต้านทาน พ่อจึงกลับไปชนเผ่าเดิมและไม่เคยมาอีกเลย ลูกคงเข้าใจในความที่ถูกประณามนั้นใช่ไหม”
“ค่ะ แม่หนูเข้าใจอย่างถ่องเนื้อมันเลยล่ะค่ะ”
“แล้วมันก็ไม่ใช่แค่นั้นด้วย ตอนที่พ่อเขากลับไปแม่ยังตั้งท้องลูกอยู่ แล้วตอนนั้นลูกน้องของเมดูไวลิก็เข้ามาทำร้ายแม่ ทำให้แม่เกือบแท้งลูก ถ้าเกิดไม่ได้น้าโมอาร์กับลุงคิริวมาช่วยเอาไว้ ตั้งแต่ตอนนั้นพ่อเขาก็โทษว่าเป็นเพราะพ่อทิ้งแม่ไปทำให้แม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้”
“เพราะยังงี้ คุณชินชิถึงได้โกรธขนาดนั้น”
แล้วฉันก็เดินออกไปจากตรงนั้นแล้วก็เจอกับริวก็เลยเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง
“นายเข้าใจแล้วใช่ไหม”
“อือ ฮือ ๆ ๆ ๆ เพราะแบบนี้เองคุณชินชิถึงได้.....”
“ว่าแต่นายจะร้องไห้ทำไม -_-;;;;”
“ก็คนมันเซนซิทีฟนี่น่า”
“เซนซิทีฟ เดี๋ยวจะได้ถีบนายจริง ๆ แหม !!!!!!”
“เธอนี่ ไม่มีความอ่อนไหวบ้างเลย”
“มันเรื่องของฉัน นายนะมันอ่อนไหวเกินไปต่างหาก”
“โธ่ พูดไปเรื่อย”
“ฮะ ๆ ๆ”
แล้วฉันกับริวก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ฟิ้ว ! ตุ้บ !
“มาเรียเป็นอะไรไป”
ฉันล้มลง ทำให้ริวตกใจ
“อึก อืม กลัว กลัว”
“เธอกลัวอะไร”
“บางอย่างแล่นเข้ามาในจิตใจ ภาพ.....น่ากลัว”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา
“สูญเสียของสำคัญ”
แล้วริวก็รีบพาฉันไปหากลุ่มของคุณแม่
“เป็นอะไรมาหน้าตาตื่นมาเชียว ริว”
คุณน้าโมอาร์ถามขึ้นมา
“ก็มาเรียเขามีอาการแปลก อยู่ก็บอกว่ากลัว”
ริวบอกกับทุกคน
“จริงเหรอ มาเรีย”
“ใช่ค่ะ....ความรู้สึกว่ากำลังสูญเสีย กลัว....”
แล้วก็มีภาพของเมืองที่ถูกไฟไหม้แล่นเข้ามาในหัว เด็ก ๆ จับกลุ่มร้องไห้กันจาระหวั่นเงาดำร่างใหญ่กำลังเดินเข้ามาทางเด็ก ร่ายมนต์บางอย่าง แล้วเด็ก ๆ กลุ่มนั้นก็สลายหายไปในอากาศ
ความคิดเห็น