คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สับสน!!!!!!!
พั่บ !!! เงาสีดำนั้นมาอยู่หลังเราสองคน พวกเราสูดหายใจพร้อมกัน
“ฮึ้บ ! ย้าก !”
เราตวัดมือไปทางเงาดำนั้นพร้อมกันตาเงาดำนั้นก็รับไว้และบิดมือพวกเรา
“โอ๊ย !”
“มีฝีมือแค่นี้เองเหรอ อ่อนหัดนักเด็กน้อย”
“แกเป็นใคร”
“ฉันไม่มีเวลาว่างพอจะมาตอบคำถามของเด็กอย่างพวกเธอ”
แล้วเงาดำนั้นก็เหวี่ยงพวกเราออกมาและทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องใต้ดิน
“อัคคีลุกโชน ย้าก !”
“วายุลมกรด ย้าก !”
พวกเราเข้าโจมตีเงาดำนั้นด้วยท่าที่พวกเราฝึกมา และด้วยการเข้าจู่โจมพร้อมกันทำให้เงาดำนั้นเสียหลักและเซเล็กน้อย
“สงสัยต้องกำจัดพวกยามตัวถ่วงพวกนี้ก่อนมั้ง”
แล้วเงาดำนั้นก็ร่ายมนต์บางอย่างใส่พวกเรา ทำให้พวกเราไม่มีแรง
“ชิโรเมโร่คุ.....”
เฟี้ยว ! ธนูพุ่งมาทางเงาดำนั้น
“อั้ก !!!!”
พวกเราหลุดจากมนต์นั้น
“คุณชินชิ”
“ชักช้าอะไรอยู่ รีบจัดการมันเร็วสิ”
“อัคคีลมกรด ย้าก !!!”
พวกเราผสานท่าเข้าใส่เงาดำนั้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
แล้วเงาดำนั้นก็หายไปกับอากาศ แล้วเราก็วิ่งไปทางคุณชินชิ
“ขอบคุ.....”
เพียะ
“ทำอะไรไม่คิด ทำไมไม่ตะโกนเรียกให้คนช่วย ถ้าฉันไม่มารู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพวกเธอทำพลาดจะเกิดอะไรขึ้นคิดบ้างไหม”
“ขอโทษ ค่ะ/ครับ”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว รีบกลับไปพักซะ ได้เวลาเปลี่ยนเวรแล้ว”
“ค่ะ/ครับ”
แล้วพวกเราก็เดินออกมาจากโรงเรียนแล้วเดินทางไปบ้านของฉัน
“คุณชินชิดูแปลกนะ นายว่าไหม”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ยังกับว่าเคยเจอประสบการณ์ทีว่ามีคนเคยสู้แต่ไม่ตะโกนบอกก็เลยมีเรื่องร้ายแล้วคุณชินชิก็เข้าไปช่วยไม่ทันยังไงยังงั้น”
“งั้นเหรอ”
แล้วเราก็เดินกลุ้มใจกลับบ้าน จนในที่สุดก็เช้า
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตั้งใจว่าจะไปล้างหน้าแปรงฟัน และเมื่อเปิดประตูเข้าไป
“กรี๊ด ! เฮ้ย !”
แล้วฉันก็รีบปิดห้องน้ำในทันที แล้วแม่ก็วิ่งมาดู
“มีอะไรเหรอ”
“คือ..ว่า...”
“ก็ผมกำลังอาบน้ำอยู่ยัยนี้ก็มาเปิดประตูออกครับ”
นายริวออกมาทั้งที่ร่างการมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น
“ก็หนูไม่รู้นี่ค่ะว่ามีคนอยู่ข้างใน อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ล็อกด้วย”
“อ้าว นี้สรุปว่าฉันผิดใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้ว่านาย แต่ว่า.....”
“เอาน่าอย่าทะเลาะกันเลยนะ เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ใครจะทำอะไรก็ให้ระวังหน่อยแล้วกัน”
“ค่ะ/ครับ”
แล้วแม่ก็เดินออกไป
“เพราะนายนั้นแหละ ก็เลยโดน”
“ใครเพราะเธอนั้นแหละ”
“เชอะ”
แล้วฉันก็หันหน้าไปทางอื่น
“นี่หันมาคุยกันก่อน”
แล้วริวก็กระชากแขนฉันให้หันหน้าไป แต่ฉันเสียหลักไปนิดนึงก็เลยล้มไปทับนายริว
“โอ๊ย !!!!”
นายริวและฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และเมื่อฉันลืมตามองก็พบว่าหน้าฉันอยู่ใกล้หน้านายริวมาก
“อ๊ะ !!!”
หน้าฉันร้อนขึ้นมาทันใดด้วยความอัตโนมัติ
‘ความจริง รูปร่าง นายนี่ก็ดูดีใช่ย่อยนะเนี่ย ดูใกล้ ๆก็หล่อดี เฮ้ย คิดอะไรเล่า’
เมื่อฉันได้สติก็เลยผลักตัวเองออกจากตัวนายริว
“เพราะนายเห็นไหมก็เลยต้องเจ็บตัว”
“เหรอ เออ ทำไมหน้าเธอแดงจัง ไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่า นายไม่ต้องมายุ่งหรอกนะ”
แล้วฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้น
“อาบน้ำให้มันเร็วด้วยล่ะ”
ฉันทิ้งท้ายแบบนั้นไว้ แล้ว 5 นาทีผ่านไปนายริวก็ออกจากห้องน้ำ แล้วฉันก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อสงบจิตใจให้เย็นลง เวลาผ่านไป 10 นาที แล้วฉันก็เดินออกมา แล้วก็ลงมาทานข้าว
“ไง ทำไมลงมาช้าจัง”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“งั้นเหรอ”
“แม่ค่ะ ว่าแต่มีอะไรกินบ้างค่ะ”
“อย่างที่เห็นล่ะลูก”
“งั้นหนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ”
“แล้วไม่กินเหรอ”
“ไม่ค่อยหิวนะค่ะ”
แล้วฉันก็เดินออกไปโรงเรียน ตึก ๆ ๆ ๆ เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ฉัน
ความคิดเห็น