คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Start mission
“มาเรียไม่คอยกันเลยนะ”
“โอ่ ๆ ไม่ต้องงอนนะฉันรีบจริง ๆ”
“OK เราเข้าใจ”
“ว่าแต่ว่าวันนี้ครูเรียกเธอไปทำอะไร”
“เออ กะ...ก็เรื่อง...การมีเรื่องเมื่อเช้าไง”
“งั้นเหรอ”
“ถามทำไมเหรอ”
“เปล่า แค่อยากรู้”
แล้วฉันก็รีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
“กลับมาแล้วค่ะ แม่”
“กลับมาแล้วเหรอ”
“ว่าแต่ว่าวันนี้มีอะไรกินบ้างค่ะ”
“เค้กส้มจ้ะ”
“ว้าวน่าทานจังเลย ชักน้ำลายสอแล้วสิ”
“กินเลยสิจ้ะ”
“แม่ค่ะหนูมีเรื่องจะถามสักนิดนะค่ะ”
“ว่ามาสิจ้ะ แม่ตอบได้หมด”
“คือ...แม่เคยเป็นจอมเวทย์ขาวใช่ไหมค่ะ”
แกรง ๆ ๆ เสียงช้อนตกลงพื้น
“จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะจ้ะ แม่ไม่เคยเป็นหรอกจ้ะ จอมเวทย์ขาวนะ”
“ครูใหญ่เล่าเรื่องของคุณแม่ให้ฟังแล้วล่ะค่ะ”
“ครูใหญ่งั้นเหรอ”
“ค่ะ”
แล้วแม่ก็พาฉันมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“จอมเวทย์ขาวมีทั้งหมด 4 คน เป็นคนของทั้ง 4 ชนเผ่านั้นก็คือ โมอาร์ จอมเวทย์ขาวแห่งเผ่าพันธุ์ราเนีย คิริวจอมเวทย์ขาวแห่งเผ่าพันธุ์มังกร ชินชิจอมเวทย์ขาวแห่งเผ่าพันธุ์โรชา และแม่จอมเวทย์ขาวแห่งเผ่าพันธุ์รีโม่ ทั้งสี่คนจะคอยดูแลรักษาความสงบของแต่ละเผ่าพันธุ์ ”
“แล้วยังไงต่อค่ะ”
“ครั้งที่เมดูไวลิเข้ามาอาละวาดในเผ่าเราเป็นเผ่าแรก แม่ต้องออกมารับมือ แต่ด้วยความที่แม่มีพลังไม่สูงพอ จึงต้องส่งสัญญาณเรียก จอมเวทย์ขาวในชนเผ่าอื่น ๆ และจอมเวทย์ที่มาเป็นคนแรกคือชินชิ ซึ่งตอนนั้นแม่กำลังแย่เลยทีเดียว”
“งั้นเหรอแล้วยังไงต่อค่ะ”
“แล้วทุก ๆ คนก็ตามมากันต่อ แล้วพวกเราก็ช่วยกันปิดผลึกพลังของเมดูไวลิ และหลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้แม่หลงรักชินชิ และเราก็ได้แต่งงานกันอยู่อย่างมีความสุข แต่ด้วยความที่เผ่าของแม่ไม่ยอมรับเขา เขาจึงกลับไปยังที่ของเขาและไม่เคยมาอีกเลย จนแม่คลอดลูกออกมานี่ล่ะ”
“งั้นเหรอ คือแม่ค่ะ แม่กลับไปรับตำแหน่งนั้นอีกครั้งได้ไหมค่ะ”
“จะให้แม่กลับไปรับ แม่ก็รับได้นะ แต่พลังของแม่มันไม่เท่าเดิมแล้วนะ”
“ค่ะ พลังไม่เท่าเดิมก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
และแล้วก็มาถึงวันใหม่ แล้วฉันก็ตรงดิ่งไปทางห้องครูใหญ่เลย
“ครูใหญ่ สวัสดีค่ะ”
“ไม่ต้องมาสวัสดีเลย ผลที่ได้”
“เอ๋ ยังไงดีนะเอาเป็นว่า ได้ค่ะ ....”
“ยะฮู้”
“ครูใหญ่ค่ะ หลุดความเป็นเด็กออกมาแล้วค่ะ”
“เออ ลืมตัวไปนิด”
“แต่ว่า แม่บอกว่าพลังของแม่อาจจะไม่เท่าเก่านะค่ะ”
“ไม่เป็นไรแค่มี แม่เธอเป็นจอมเวทย์ขาวก็ดีแล้ว”
แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องครูใหญ่แล้วเดินไปสำรวจที่ห้องชั้นใต้ดิน เห็นมีคนทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่
“นี่ ริว นายมาทำอะไรที่นี้”
“เออ มาเดินเล่น”
“มาเดินเล่นอะไรแถวเขตต้องห้าม”
“บังเอิญผ่านมา”
“งั้นฉันว่ารีบไปเหอะ”
แล้วฉันก็จูงมือนายริวออกมาจากตรงนั้น
“มาเรีย”
“อะไรเหรอ”
“มือ”
แล้วฉันก็ก้มหน้ามองที่มือ
“เฮ้ย ขอโทษ”
นี่ฉันกำลังจับมือนายริวอยู่เหรอเนี่ย
“อืม ไม่เป็นไรหรอก แต่เธออย่าไปทำอย่างนี้กับคนอื่นนะ”
“ทำไมล่ะ”
“เขาจะหาว่าให้ท่านะ”
ฉันมีอาการหน้าแดงเล็กน้อย แล้วริวก็ก้มหน้ามาพูดข้างหูฉันว่า
“เพราะอย่างเธอ ถ้าให้ท่าใครแล้วคน ๆนั้นสงสัยได้ซวยไปทั้งชาติ”
“นี่....นายริว วันนี้นายไม่รอดแน่”
แล้วฉันก็วิ่งไล่กวดนายริว
“ฮะ ๆๆๆๆ”
“เฮ้ย ดูนั้นสิยัยมาเรียชั้นต่ำกำลังไล่เตะผู้ชายอยู่”
เด็กชายกลุ่มเดิมพูดขึ้นมา
“นั้นนะสิ พวกเรานะไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ต่ำ”
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่รอบพูดออกมา ตาท่าทางเด็กคนนั้นมัน
“ฮึ ๆ ๆ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าคนที่รักแล้วไม่กล้าแสดงออกเลยมาหึงทีหลังเมื่อเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่น”
ฉันหันไปพูดกับเด็กผู้หญิงที่ว่าฉันเพราะเธอคนนี้เป็นคนที่แอบชอบริว
“อ๊ะ !!! ฝากไว้ก่อนเถอะ”
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งร้องไห้ออกไป แล้วฉันก็หันมาค้อนใส่เด็กชายกลุ่มเดิม
“ยังไม่เข็ดรึไงเมื่อวาน อยากโดนอีกไหม ถึงฉันจะทำอีกสักเท่าไหร่ก็ไม่มีผลอะไรกับฉัน”
เด็กชายกลุ่มนั้นสะดุกเฮือกแล้วก็เดินจากไป
“ทีนี้มาเคลีย์เรื่องของเราต่อ นายริว”
แล้วฉันก็หักมือ กรอพ ๆ นายริวใส่เกียร์หมาวิ่ง โดยที่มีฉันวิ่งไล่ตาม แล้วเราก็วิ่งมาจนถึงห้องเรียน
“นายตายแน่ ริว”
“มาเรีย ๆ”
มีย่าเข้ามาเรียกฉันทำให้ฉันเบนความสนใจไปทางมีย่า
“มีอะไรเหรอมีย่า”
“คือนี่ มันคาบ 6 แล้วฉันว่าไว้เคลีย์ ตอนเลิกเรียนดีกว่านะ”
“ก็ได้ ตอนนี้นายโชคดีไปฉันเห็นแก่คำขอของมีย่าหรอกนะฉันถึงได้ยอม”
“แบร่ ;P”
แล้วฉันก็กลับเข้าในห้องเรียน นั่งที่ ๆ อยู่ข้างหน้าต่างที่ครูใหญ่จัดไว้ให้ฉัน สำหรับดูประตูห้องใต้ดิน
ระหว่างนั้น มีย่ากับบัลเลย์ก็ชวนกันไปห้องน้ำ ก็ไม่ได้มีอะไรน่าเอะใจนักหรอกแล้วฉันก็มองลงไปข้างล่างอีกครั้ง คราวนี้ มีคนใส่ชุดดำสวมฮู้ดเดินเข้าไปทางห้องใต้ดิน
แกรก !!!
ความคิดเห็น