wonderful roll นายเก๊กนักฉันจะรักซะเลย

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4

BlackForest

     @ISEU 02.55

     “ฮืออออ” ฉันร้องครวญครางอย่างไม่อายใคร นายไนต์หันมามองยิ้มๆแล้วส่ายหน้า อะไรของหมอนี่ -*-

     “ยิ้มอะไรของนาย คนอยากจะกลบบ้าน แง้ๆ” ว่าแล้วฉันก็ร้องออกมาอีก อยากกลับบ้านอะอยากกลับบ้าน~~~

     “ยิ้มเด็กงอแง อยากกลับบ้าน ^^” นายนี่!! เดี๋ยวแม่ก็ประเคนกำปั้นซะนี่ ฉันหันไปมองหน้านายกวนประสาทแล้วหยิกแขนเขาไปที

     “โอ๊ย!! เธอหยิกฉันทำไมเนี่ย” แหม ร้องซะลั่นเลยนะพ่อคุณเว่อร์ซะไม่มีอะ -_-++

     “หยิกนิดหยิกหน่อยทำเป็นร้อง ลูกผู้ชายป่ะเราอะ -.-”

     “ไม่ชะ...เอ๊ย! ใช่เว้ย!!!”

     “หือ? มะกี้นายจะพูดว่าอะไรนะ ไม่ใช่หรอก กรี๊ดดดด เพื่อนสาว” ฉันกรี๊ดๆแล้วตีแขนเขาหนึ่งที โฮะๆๆ ก็รู้นะว่าไม่ใช่แต่ว่าพอเห็นหน้าเขาปฏิเสธพันละวันขนาดนี้เนี่ยน้า น่าแกล้งซะไม่มีอะ >< เอ่อ...ฉันไม่ได้โรคจิตนะ

     “เอาละยัย....โรคจิต เธอช่วยหยุดกัดฉันแล้วเดินต่อไปด้วย เรายืนเถียงกันมานานเกินไปละ” นายเรียกฉันว่าอะไรนะ โรคจิตเรอะ! ว้ากกกก แยมไม่ย้อมมมม T^T

     “นะ....นาย นายเรียกฉันว่าโรคจิตเรอะ ใจร้ายที่สุด -3-” ฉันหันหลังไปนับหนึ่งถึงสิบแล้วหันมาพูดกับเขา ไนต์พยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินต่อทิ้งให้ฉันยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น

     “นี่ไนต์...นายว่านี่มันด่านอะไรอะ”

     “ไม่รู้สินะ บ้านผีสิงมั้ง O_<”

     “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

     “เกิดอะไรขึ้น” รุ่นพี่ที่แอบดูความเรียบร้อยกระโดดออกมาเมื่อฉันกรี๊ด (อีกครั้ง) ฉันหันไปยิ้มแหยๆให้พวกรุ่นพี่แล้วส่ายหน้าประมาณว่าไม่มีอะไร พวกรุ่นพี่ส่งสายตาคาดโทษมาที่ฉันกะไนต์แล้วกลับไปประจำที่

     “โว้ย กรี๊ดบ้าอะไรของเธอฟะ หูจะแตก” ยังไม่สำนึก คนอะไรเนี่ยยย

     “นายนั่นแหละ หลอกฉัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านผีสิง T_T”

     “ฉันพูดเล่นโฟ้ย ไม่นึกว่าเธอจะเชื่อเป็นจริงเป็นจัง =_=”

     “นายนี่มัน...ฮึ่ย ฉันไม่คุยกับนายแล้วไปต่อดีกว่า”

     “เฮ้ย เดี๋ยวยัยโรลม้วน ตรงนั้นมัน.....” หือ?

     “กรี๊ดดดดดดดดดดด” อะไรเนี่ยยยย

     “เฮ้ย!!”

     บันทึกพิเศษ : ไนต์

     ผมเห็นยัยโรลม้วนเดินออกไปทางหลุมขนาดใหญ่ที่พี่ๆเอาไว้ดัก จากการคาดคะเนของผมมันสูงเป็นเมตรเลยนะ! ผมรีบกระโดดเข้าไปรวบร่างเล็กๆนั่นเอาไว้จนตัวเองตกลงไปในหลุมพร้อมกับยัยตัวแสบ!

     จบบันทึกพิเศษ : ไนต์

     “ว้ากกก/กรี๊ดดด” ฉันกับอีตาไนต์ประสานเสียงกันร้อง นายน่ารวบตัวฉันทำไมเนี่ยย หน้าฉันเลยไปซุกอยู่กับอกเขา -////-

     ตุ้บ!!

     “โอ๊ย!” หือ? ไม่เจ็บอะ

     “ร้องทำไมยัยตัวแสบ เธอไม่เจ็บ” เอ๋? เอาอีกแล้ว ฉันนอนทับอยู่บนตัวผู้ชายสองรอบแล้วนะคืนนี้อะ แง้ๆ

     “ขะ...ขอโทษ หนักป่าว” ฉันถาม

     “เอาความจริงหรือจะให้โกหกล่ะ” เอ๊ะ? มันคุ้นๆนะ

     “พอเลยอีตาบ้า ลุกๆ เราจะขึ้นยังไงละเนี่ย -///-” หน้าร้อนหมดแล้วเฟ้ย

     ไนต์พยายามลุกขึ้นยืนแต่เพราะว่ามันเป็นพื้นที่คล้ายๆแทรมโพลีน (trampoline) เลยทำให้ลุกขึ้นมาแล้วล้มลงไปอีก

     “เฮ้ย ลุกไม่ได้อะ”  

     “เออ เห็นอยู่ -*-” นายนี่ -_-

     “อ้าวน้องแยม”

     “กรี๊ดด พี่วา ช่วยแยมด้วยค่า” รีบเลยนะฉัน -,-

     “โอเคค่า รอแป๊บ” แล้วพี่วาก็หยิบรีโมตบางอย่างขึ้นมาแล้วกด ซักพักพวกเราก็สามารถขึ้นมาอยู่ในระดับพื้นดิน (ที่ไม่ใช่ระดับกิ้งกือ) ได้

     “ขอบคุณนะคะพี่วา >/\<” ฉันรีบขอบคุณพี่สาวคนสวยทันที

     “จ้าๆ พี่ก็ต้องชอบคุณน้องแยมนะคะที่มาช่วยงานตั้งเยอะแยะ” ห้ะ?

     “คะ? งานอะไรคะ”

     “อ่าว ก็น้องแยมช่วยอะไรตั้งเยอะแยะ อย่ามาทำไก๋หน่อยเลย ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ถือว่าเป็นการตอบแทนวันนี้พี่จะปล่อยทั้งคู่กลับบ้านเลยแล้วกัน” อย่าบอกนะว่ายัยพี่เค้ก ไปทำอะไรมาอีกน่ะ

     “อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ งั้นแยมกะไนต์ขอตัวน้า ^^” ฉันส่งยิ้มให้รุ่นพี่ทุกคนแล้วเดินออกมาเก็บกระเป๋า

     “โอ๊ะ น้องแยมใช่มั้ยคะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะช่วยได้เยอะเลย”

     “นั่นสิๆ ขอบคุณนะครับน้องแยม น่ารักงี้รอดสายตาพี่ไปได้ไงเนี่ยย” ไอพี่หื่น -0-

     “น้องแยม ขอบคุณนะค้า”

     และอื่นๆอีกมากมาย ตลอดทาง ฉันได้แต่พยักหน้ารับหงึกหงัก เออออไหปเพื่อกันไม่หี่เขาหน้าแตกดังเพล้ง ตาไนต์ยังหันมาถามเลยอะ แยมเซ็งจิต

     หือ? พี่เค้กนี่นา ฉันกำลังเดินออกจากมหาลัยก็เจอพี่เค้กนอนหลับอยู่ข้างหน้า นี่ละมั้งคนที่ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดน่ะ

     “พี่เค้ก...พี่เค้ก...ตื่นได้แล้ว กลับบ้านกัน” อื้อหือ กว่าจะเปิดเปลือกตาออกมาลืมตาดูโลก(?) ได้นะคะพี่สาววว

     “ยัยแยม!!!”

     โป๊ก!

     “โอ๊ย พี่ทำอะไรเนี่ย” ไม่ต้องตกใจที่เจอหน้าน้องขนาดนั้นก็ได้นะคะ T^T

     “ฉันก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ” ถ้าพี่ไม่เจ็บก็ไม่ใช่คนแล้วครัชแหม่ -*-

     “เอ้อ ว่าแต่พี่ไปทำอะไรไว้ล่ะ ทำไมมีแต่คนมาขอบคุณหนู แล้วก็บอกอีกว่าวันหลังมาช่วยกันอีกนะ”

     “ไม่ค่อยมีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง”

     แล้วคุณพี่สาวจอมหาเรื่อง(ให้ฉัน)ก็เล่าให้ฟังทั้งหมดระหว่างเดินกลับบ้าน บ้านเราไม่ไกลเท่าไหร่ 3-4 ซอยเอง ไม่เปลืองน้ำมัน แฝดม้วน เอ๊ย!! พวกเรารักโลกค่ะ! ><

     “งั้นเองหรอคะ งั้นถ้าพรุ่งนี้มีคนเอาของอะไรมาให้หนูจะเอามาให้พี่นะคะ ^^” ก็คงต้องอย่างนั้นละนะ เพราะว่าพี่โดนใช้แรงงานนี่ แม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ

     “แล้วแต่ละกัน” อยากได้ก็บอกมาเหอะ =_=! ~

     “ค่าา”

     “ถึงบ้านแล้ว พี่ขึ้นไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้พี่นัดเพื่อนไว้9โมง”

     ”ค่ะ แต่เอ๊ะ พี่มีเพื่อนแล้วหรอเนี่ยย” -0- มหัศจรรย์

     “ย่ะ ว่าจะไปดูห้อง138น่ะ”

     “138…..138….นั่นมันห้องข้างหนูนี่คะ” เอิ่ม ไม่ไหวมั้งคะเพ่~ T^T

     “ไปล่ะ กู๊ดไนท์...” รีบเชียวนะพี่

     ฉันพยักหน้ากับประตูห้องพี่ (เอ๊ะ? บ้าป่ะเนี่ย) นิดน่อย แล้วเดินกลับเข้าห้อง ให้ตายแค่สองชั่วโมงยังเหนื่อยสายตัวแทบขาด ฉันหันไปมองปฏิทินอย่างลืมตัวแล้วพบว่าพรุ่งนี้พ่อต้องเดินทางอีกแล้ว ฉันถอนหายใจแล้วเดินเข้าปอาบน้ำก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่....

     นอนไม่หลับอะ!

-----------------------------
โอฮาโย รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนน ไลท์กราบขออภัยที่ไม่ได้ลงให้ตั้งนานจนยัย buddypuri ส่งเมลมาเตือน แหม่ๆ อายจังนะเนี่ยยย >< เอาละ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เดี๋ยวไลท์ต้องไปแต่งต่อละะ 

เจอกันค่าา
Light Moon